domingo, 26 de febrero de 2012

A RUTINA QUE ME FALTA

Alarma. Compañeira arriba. Leves ruidos. Alarma. Eu arriba. Ducha quente. Un bico de "ata logo". Secado. Poñer chándal. Té English Breakfast, culler de mel e dúas gotas de leite. Actualizar blogue. Lavar os dentes. Maletín. Pechar porta. Dúas pechaduras. Ascensor. Saída á rúa. Garaxe. Coche. Pasarón. Prados xeados. Gasolineiras. Curvas. Valga. Pontecesures. Padrón. Autobuses. Mando a distancia. Cancela aberta. Aparcamento. Nenos/as en filas. Bos días! Garda de transporte. Timbre de entrada. Manter orde. Subida ás aulas. Sala de mestres. Hora de garda. Non substitúo. Charlo cos compañeiros. Reviso o correo da Xunta. Analizo a programación semanal. Clase con 4ºB. Ximnasio. Frío. Presentación sesión. Desprazamentos e xiros. Aseo. Timbre. Alumnos de volta co titor. Biblioteca. Préstamo e devolución con 3ºA. Préstamo e devolución cos de 4 anos. Colocar libros nos estantes. Catalogar libros. Timbre. Garda de recreo. Patio grande. Falo con Puri e vixío. Problemas entre os alumnos. Mediador. Timbre. Vixiancia de escaleiras. Plan lector en 5ºA. Timbre. Clase doble en 5ºB. Coller material no ximnasio. Traslado ao pabellón. Firma a Manolo. Presentación sesión. Quecemento. Lanzamentos, recepcións, conduccións. Descanso de cinco minutos. Xogos cooperativos. Pequena bronca. Carreira de resistencia. Aseo. Recoller material. Traslado ao ximnasio. Pechar almacén. Garda de escaleiras. Adeus. Coche. Mando a distancia. Cancela aberta. Autobuses. Dez minutos. Catedral. Ponte. Pontecesures. Fame. Valga. Curvas. Gasolineiras. Sol. Pasarón. Garaxe. Rúa. Portal. Ascensor. Casa. Poño música. Preparo comida. Apago o reproductor. Tele. Como. Té de caramelo de vainilla. Frego. Bicicleta. Pecho a porta. Ascensor. Rúa. Zona vella. Baixada. Ponte. Cidade Universitaria. Escola Oficial de Idiomas. Portugués. Exposición de nova do xornal. Gramática. Conversa. Fin. Bicicleta. Cidade Universitaria. Ponte. Subida. Zona Vella. Visita ao caixeiro. Portal. Ascensor. Piso. Poño música. Ordenador. Facebook. Visito páxinas de interese. Escribo entradas dos blogues. Chega Carla. Falamos. Debuxo. Iogurte. Leo. Sofá. "Vía V". Cola Cao con galletas. Zapping. Falo. "Punto Pelota". Quedo só. Ollos abertos. Anuncios. Apago a tele. Lavo os dentes. Mírome a barba no espello. Déitome. Abrazo. Bico. Calor. Penso. Ciclo do sono. Soño. Esperto. Vou ao baño. Mexo. Bebo auga. Volvo á cama. Soño. Alarma…

domingo, 19 de febrero de 2012

SOÑOS


Un asunto que me parece interesantísimo é o dos soños… esa actividade mental desde a inconsciencia, ese desfrute ou sufrimento en función do tema, esa diferencia en número, esa lembranza dos detalles, ese esquecemento rápido, a recurrencia duns e o pasaxeiro doutros… o certo é que me parece algo máxico e moi diferente a todo o que nos rodea, cecais comparable coa astroloxía.

No que non perdo tempo é en interpretar os soños, nin un segundo, encóntroo unha pallasada das grandes, non faigo caso da Teoría de Freud, aínda que moita xente se gañe con eso a vida, sobre todo en América (e refírome ao continente, eu non lle chamo así a EE.UU., así só lle poden chamar eles, co seu superego imbécil). Non creo que se lle teña que dar importancia a un ideario baseado en nada, pura literatura eso sí, pero sen demostración empírica ningunha. Eu son máis do constructivismo de Piaget, do racionalismo de Rousseau e Kant, do estudo sensorial de Weber e Felchner, do estructuralismo de Wundt, das leis de aprendizaxe de Skinner e Thorndike, do naturalismo de Darwin, da tábula rasa de Locke e Hume, da importancia da cultura e contexto social de Vygotsky ou da vertente fisiolóxica de Pavlov. Non estou dacordo con Freud en que cada soño representa un desexo por parte do que soña. Paso de Freud! É un excelente escritor (a pesares do dopping) e o que fixo foi un excelente conto, por outra parte, moi atractivo para a opinión pública e moi acomodaticio na vontade humana de ter fe e buscar explicacións onde non as hai. Miles de psicoanalistas teñen que darlle as gracias porque as súas contas bancarias teñan moitísimos máis ceros que a miña e por ter estupendas butacas como a Eames Lounge Chair (a preferida do que escrebe) ou a tumbona 242 de Mies van der Rohe nas súas consultas. Todo esto non o digo por dicir, quede claro, é unha opinión traballada (moito máis do que aquí expoño, o resto sería entrar moito en materia) e que a miña licenciatura e posterior estudo do tema pode avalar, sempre desde a humildade dun que estuda e se deixa ensinar por bos mestres.

Do que quero falar aquí é soamente dos SOÑOS, quero compartir con vós algúns que tiven, teño e… non sei se terei, o futuro é algo incerto.

Cando era pequeno, de idade e estatura, había un que se repitiu moitas veces. Nos días previos a excursións da escola, esas excursións a Lugo, ás piscifactorías de xa non lembro onde, a Vigo ou á fábrica de Coca Cola en Coruña, o nerviosismo previo era importante, non sei cal era o motivo pero así era. Cando ía para a cama, pensaba en ir ben preparado coa miña roupa guai, coa miña fiambreira chea de tortilla e bistecs empanados, a miña Fanta laranxa fría envolta en papel de aluminio, todo listo para o día no que se podía ter máis roce e liberdade coas nenas como máis oportunidade de fedellar cos colegas. Eran días distintos, importantes. Cando conseguía adormecer chegaba o soño, no que eu xa estaba no bus camiño a onde fose. Ía criminal, vaqueros Chevignon (que será desa marca?), suadeira de surf, beisbolera e… un momento! Onde van os meus preciosos Nike Huarache de correr? Hostia puta! Que veño en zapatillas de casa!

Outro recurrente era o de correr e non dar avanzado. Que agonía rapaces! Alí estaba eu, eu que sei, perseguido por unha pandilla de niggers do Bronx que me querían golpear e eu a cámara lenta… e eles veña achegarse cada vez máis. Ou alí estaba eu, nas pistas de atletismo de Lugo, durante unha carreira de velocidade, ou en salto de lonxitude, e non me movía do sitio. Pensaba, "pero se eu corro moito… que carallo pasa aquí?" e acababa quedando último. Así era a cousa. En vez de ser Jose, era José Luís Paz de la Fuente (o neno da clase que menos corría). Polo menos serviume para saber o que se sinte sendo lento.

Un que me gustaba moito e que, por certo, xa fai que non aparece é o de voar. Que sensación máis chula! Que gozada! Ir dando un paseo e de súpeto coller carreiriña e a voar. Moitas veces despegaba na Curva dos negros, no paseo marítimo de Foz e planeaba por toda a vila. É que máis que voar, o que facía era planear. Como se pegase un salto enorme e me aguantara no aire cinco minutos… suficientes para ir da Rapadoira ao porto, pasando polo cemiterio. Saudaba cando pasaba por encima da miña casa e a xente alucinaba… debía ser o único que podía facelo.

Por outro lado estaban todos aqueles soños de batallas, non pelexas, batallas grupais en diferentes contextos históricos. Armadura de ferro e espada ou peito ao aire e brosa ou vaqueros e navalla ou chándal e bate de béisbol ou mono de tea e puñetazos. Nada fino, nada de florete e leotardos, nada elegante, nada de arcos e flechas… ao bruto! E absolutamente nunca con armas de fogo… curioso… supoño que quería sentir o valor da miña forza… en fin, non sei… O que non era nada agradable era cando me cargaba a alguén que non debía. Non esquecerei nunca a sensación de culpa e pena cando espertei unha vez despois dunha destas loitas en soños. Normalmente non me fastidiaba matar ou atontar a extraños pero outro conto foi cando, fai moitos anos, nunha cegada repartindo brosazos me din a volta e lla clavei nas costas a unha persoa á que non lle vía a cara. Caeu xirándose e… meu deus! Era miña nai.

Non poido pasar por alto os soños húmidos, só faltaría. Houbo algún que outro, tampouco moitos, recoñezo. O primeiro (que lembro, claro) foi a moi temperá idade, con dez anos ou así (que ano! primeira masturbación, tabaco… hostia de meu pai cando me cachou), tireime á mesmísima Norma Duval no seu camerino. Xa vedes, unha muller muller, con bos e grandes peitos, pernazas e mans gordas. O mellor polvo da miña vida… jajajajaja… é broma… pero non estivo mal… non sei como se portaba con outros, comigo estivo xenial. Máis tarde foron chagando outros menos agradables nos que follaba con rapazas que non me atraían tanto, ou mellor dito, cuns pufazos de moito nabo. Pero que ía facer eu? Parar? Eso nunca! Ao feito… peito!

Nunha ocasión soñei co meu propio enterro… pero desde fóra. Morría xove, con vinte anos máis ou menos. O meu corpo estaba no tanatorio de enfronte do concello. A xente ía chegando, algúns choraban, outros non, algúns rían, outros non, algúns falaban, algúns estaban, algúns faltaban pero en xeral, non me queixo, había bastante xente… aínda que eso non importaba, estaba morto… ou non, eu vía todo desde lonxe, sen agocharme en ningún lugar… era como se fose invisible. Nunca souben a causa da morte… sería un accidente de moto supoño.

Que mal se pasa cando un soña que lle queda una materia da carreira! Levar polo menos un par de anos traballando e darte conta de que che falta unha para cabar. Ter que volver a estudar… despois de tempo sen facelo… horrible! E quen vai aprobar ahora? Eso sí, espertar e ver que todo está como debe, un pracer enorme.

Algunha vez, tamén coincidín nos soños con persoas que tamén estaban soñando, eso que eu chamo soño compartido.

Xa de maior, descubrín unha cousa moi guai: ser consciente de que estás soñando, o que se denomina cientificamente como "soños lúcidos". Vou explicarme. Sabedes que cada noite, temos catro ou cinco ciclos de soño e que cada ciclo está formado por unha Fase NO REM (tamén chamada NREM) e por outra REM. A Fase NO REM (No Rapid Eye Movement) divídese en catro subfases. A Fase 1 é na que pasamos de espertos a soño lixeiro, a Fase 2 é na que se pasa do lixeiro ao sono real, a Fase 3 de soño profundo e a Fase 4 de moi profundo. Nestes catro períodos, é onde se poden producir as "alucinacións hipnogóxicas", onde o corpo se paraliza e só funcionan os músculos dos ollos, o cerebro e a respiración. Neste estado experiméntase a sensación de estar esperto e percíbense as sensacións como reais (nunca tan mal o pasei como cando me vin tumbado na cama sen poder moverme e xente allea entrando na miña casa para facer mal… horrible!). Despois destas fases ven a Fase REM, onde hai unha relaxación muscular case total pero con actividade mental similar a cando estamos espertos. Aquí é onde con carácter xeral se producen os soños. Tamén é onde se poden dar eses "soños lúcidos" nos que a persoa sabe que está soñando e incluso chegar a controlar o propio soño, como é o meu caso… científicamente son un "onironauta".
Imaxinade o poder que se sinte!

Para rematar, dicirvos que soñedes, soñade amigos, aínda que non poidades controlalo.




P.D.: Podedes probar co seguinte, que a min a veces me funciona. Cando quero soñar (e relaxarme se non dou prendido), intento adormecer pensando en que me meto nunha bobina de lá (non o corpo, a mente) e o fío vai desenvolvéndose e volvéndo a envolverse.

domingo, 12 de febrero de 2012

ONDE QUEDAN AS MULLERES?

Santi Carrillo. César Estabiel. Josep Lluís Micó. Joaquín Reyes. Ricard Martín. Fernando Vacas. Jordi Bianciotto. Gerard Casau. César Estabiel. César Luquero. Kiko Amat. Julio A. Cuenca. Donat Putx. Nando Cruz. David Saavedra. Jordi Bianciotto. Paco Alcázar. Juanp Holguera. Félix Suárez. Juan Manuel Freire. Carlos Barreiro. David Saavedra. David Saavedra. Gerard Casau. José Fajardo. Javier Pantoja. Carlos Fuentes. Iago Martínez. David Saavedra. José Manuel Caturla. Eduardo Guillot. Óscar García. Llorenç Roviras. Julio A. Cuenca. Quim Casas. José Fajardo. Edurado Guillot. Jos é Fajardo. Iago Martínez. Óscar García. José Fajardo, Ramón Fernández Escobar e David Saavedra. Eduardo Guillot. Álex D'Averc. Julián García. Miguel Calero. Juan Manuel Freire. Quim Casas. EULÁLIA IGLESIAS. Quim Casas. Ramón Ayala. DESIREÉ DE FEZ. Manu Yáñez Murillo. BEATRIZ MARTÍNEZ. Gerard Casau. BEATRIZ MARTÍNEZ. BEATRIZ G. ARANDA. Joan Pons. Pepo Pérez. Juan Cervera. Santi Carrillo. Juan Cervera. Julio A. Cuenca. José Manuel Caturla. David Morán. Nando Cruz. César Luquero. Juan Manuel Freire. César Estabiel. Juan Monge. F-Mhop (?). Ramón Fernández Escobar. José Manuel Caturla. Fede Guerrero. Llorenç Roviras. MARTA SALICRÚ. Juan Cervera. Ramón Fernández Escobar. Oriol Domínguez. José Manuel Caturla. Juan Manuel Freire. Juan Monge. Nando Cruz. Roc Jiménez de Cisneros. Pablo Gil. Miquel Botella. Dr. Decker. Ruben Pujol. Carlos Barreiro. Esteve Farrés. Ricardo Aldarondo. Llorenç Roviras. Juan Manuel Freire. ANNA RAMOS. Llorenç Roviras. Óscar García. MARTA SALICRÚ. José Manuel Caturla. Miquel Botella. David Saavedra. Pablo Gil. Ricardo Aldarondo. David Morán. Juan Monge. Nando Cruz. Juan Cervera. Juan Cervera. Juan Monge. Nando Cruz. Miquel Botella. César Luquero. F-Mhop (?). Oriol Rodríguez. Llorenç Roviras. Miquel Botella. David Morán. Fede Guerrero. Jordi Bianciotto. Esteve Farrés. Ruben Pujol. MARTA SALICRÚ. Oriol Rodríguez. César Luquero. Juan Manuel Freire. Juan Cervera. José Manuel Caturla. César Estabiel. Juanp Holguera. César Estabiel. José Manuel Caturla. David Saavedra. Oriol Rodríguez. Carlos Barreiro. César Luquero. Nando Cruz. Fede Guerrero. Nando Cruz. Juanp Holguera. Dr. Decker. Ramón Fernández Escobar. Miquel Botella. Carlos Barreiro. César Estabiel. Guillermo Z. del Águila. Jordi Bianciotto. David Morán. Esteve Farrés. David Morán. Kiko Amat. César Luquero. Juanjo Sáez. Víctor Lenore.

Preguntarédesvos que merda é toda esta lista de nomes. Pois son os firmantes dos artigos do mes de Decembro da revista Rockdelux… e neste caso, o artigo masculino "os" está máis que xustificado.

Lendo a reseña de "Days" de Real State, deume por mirar quen era o firmante, algo que non acostumo facer, pero esta vez, un extraño impulso me levou a facelo. Notei un factor X, un elemento diferenciador. Lin Marta Salicrú. Ao principio non saquei ningunha conclusión pero uns minutos despois comecei a fixarme no resto de firmantes. Todo eran homes. En proporcións esaxeradísimas. Este feito fíxome pensar na inclusión da muller ao mundo laboral, así como nos postos de poder ou de influencia (se o preferimos) que estas ocupan.

A realidade é que non coñezo como está a proporción noutras revistas, xornais e demáis editoriais pero moito me temo que moi parecido. Que sucede entón? Que ocurre na Rockdelux? Acaso as mulleres non teñen criterio cultural para falar dos novos lanzamentos de música, cine, literatura e ocio? Eu penso que sí. De feito, o que a min me levou a pararme e ler o nome desa rapaza foi que me resultou, sinxelamente, distinta, aire fresco poido dicir. Entón, que conclusións se poden extraer desta cuestión, desta realidade masculina? Non quero ser pedante nin caer en convencionalismos de detalles ultradefensivos do xénero feminino pero as evidencias falan por si soas.

Desde este discreto blogue quero reivindicar a presenza feminina na prensa nacional. Xa vai sendo hora… non credes?

domingo, 5 de febrero de 2012

PSIQUE-SONGS

"THE SEASON". The Dodos.

Vigo, o MARCO, unha sala pequena, un Xoves, escuridade, tres amigos de pé, unhas oitenta persoas, tres músicos, calor en pleno Decembro, unha esperanza, instrumentos dispostos no escenario con batería baixa, África, unha conexión especial, oitenta minutos de concerto impresionantes, nerviosismo, soan as cancións de "Visiter" (2008) o que para min é o mellor disco dos doce anos que van de século, a sinxeleza duns artistas, a complexidade dos sentimentos, o elevado das emocións, un momento que debería ter sido eterno, a maxia do instante, o factor sorpresa, a primeira vista, as viaxes interiores persoais, a identificación da grandeza, a consciencia do pouso futuro, a comuñón evidente, o inicio dun camiño, os primeiros pasos dun percorrido, os sentidos, a pel de galiña, o para sempre.


"RUN". Vampire Weekend.

Os cambios non me asustan, non teño medo, estou preparado para eles, quero sentilos, vivilos. Aventuras das que traer recordos positivos, coñecementos novos, experiencias importantes, pequenos golpes, situacións que fan medrar, idas e voltas, estradas, pontes, ríos, mares, paseos, idiomas, persoas, roupas, climas, caras, ollos, mans, nomes, música, rúas, edificios, pisos, bares, pubs, barrios, parques, árbores, canles, fábricas, ceos, praias, prantas, librarías, concertos, comidas, bebidas, fotografías, obxectos, mobles, conversas, sentimentos, vidas.


"WAIT FOR THE SUMMER". Yeasayer.

Pois eso, agardando polo verán. De camiño a Foz, a paisaxe floreada aos bordes da estrada. Plena primavera. Cen quilómetros por hora. A familia e os amigos a hora e media de distancia temporal, cento cincuenta mil metros en espazo. Sol ata Mondoñedo. Logo aparecía Mordor con esas nubes que saen do inferno. Á altura de Vilamar os raios do astro rei volvían a aparecer colándose entre un ceo entrecapotado. Minutos que se facían moi longos. Un destino ao que quería chegar canto antes e un destino, tamén, que non me costaba deixar. Un "hola!" e un "ata pronto!". Agardando o verán, agardando as penas de Peizás, agardando os baños, agardando as sardiñas, agardando as cervexas, agardando a calma, agardando os xogos na praia, agardando a Foz.


"WIDE EYES". Local Natives.

Unha viaxe a Lisboa de dez días que culmina co Optimus Alive no ano 2010, fin dunha década de crecemento persoal, a máis importante da miña corta vida. De Lisboa a Algés en tranvía, "comboio" en portugués. Catro amigos, primeiro concerto do festival, a cegas, non coñecemos nada desta banda. Chegamos cedo para que o segundo show, The Drums non nos colla a cen metros do palco. Estes rapaces de California, armados cos seus instrumentos van destripando cada un dos temas do seu primeiro disco, "Gorilla Manor". Cunha intensidade e entrega desmedida, demostran que van moi en serio. "Wide Eyes" provoca na audiencia un movemento gozoso onde os sombreiros de palla van dun lado a outro, as miradas dos asistentes denotan sorpresa. Acaba de nacer un grupo. Acaba de producirse unha conexión total. Esas percusións, o machacante sol luso, a ténue frescura dunha carpa moi coqueta.


"KNEE-DEEP IN THE NORTH SEA". Portico Quartet

FNAC, o meu refuxio coruñés de mañás e tardes, busco entre os cd's algo que me entusiasme. Paseo polas seccións dos diferentes estilos, é un día extraño, non atopo cousas que me motiven para comprar, algo raro en min, estou cansado, non me apetece pop, nin rock, e menos electrónica. Vou a soul-R&B e collo un disco de sam Cooke, unha edición especial. Paso tamén pola parte reservada a músicas do mundo e quédome con Konono Nº1. Doume a volta, xiro de cento oitenta grados e o mundo do jazz ábrese ante os meus ollos, Moito onde elixir. Moitas voces femininas acompañadas de virtuosos. Examino letra a letra. Chego á "P" e alí, o "Isla" de Portico Quartet, unha das miñas bandas preferidas. Gústame tanto que podería volver a compralo e como non se trata deso, paso ao seguinte. Hostias! Sacaron outro cd! "Knee-Deep In The North Sea". Que grata sorpresa! Poño os cascos para testar algúns dos temas neses trinta segundos que a máquina permite. Detéñome no que dá nome ao álbume. Non saio dese corte. Que trinta segundos! Me lo llevo!


"ISLANDS". The XX.

Alternando fins de semana moi intensos pola xeografía galega con outros de reclusión absoluta no meu apartamento de Coruña. Nestes últimos, houbo dous discos que me acompañaron coa monotonía do feito habitual. "For Emma, Forever Ago" de Bon Iver e "XX" de The XX. Longas noites escribindo co meu antigo amigo portátil. Horas e máis horas tecleando á velocidade sorprendente de dous dedos. "Islands" é introspección. "Islands" é intimidade. "Islands" é tristeza. "Islands" é soedade. "Islands" é lembranza dun tempo incómodo, necesario.


"WINE AND CHOCOLATES". Theophilus London.

Salón de Pontevedra. Co meu novo timbal indonesio e os auriculares ao máximo volume, escoito esta canción e introduzco sobre ela o son da percusión que sae das miñas mans. Ritmos que a min me fan sentir ben, que me fan desfrutar dunha maneira nova para min, participando no asunto. Non teño a técnica latinoamericana (nin ningunha outra) pero teño sentimento, que non é pouco. Evádome da realidade, existo só na miña cabeza, nos meus oídos… algo parecido a cantar na ducha. Non sei se me escoitan os veciños, non sei se a Carla e a Eva lles molesta, sei que a min me encanta…. e que se joda o mundo.


"EXCUSES". The Morning Benders.

Non sei a onde leva o camiño, non sei onde están as ondas dese mar, non sei o que pasará, non sei de onde ven esa voz… sei que quero ir contigo alí, tranquilamente, sen présa, camiñando, paso a paso, ese lugar é para nós, está ausente sen nós, non quero que nos encontremos alí, quero chegar contigo, á vez, da man, collidos como ti e máis eu sabemos.


"YOU DO YOU". Bear In Heaven.

Non acostumo ir a concertos sen ter escoitado antes parte da discografía dun grupo. Esta era unha excepción. Alí estaba eu, no Playa Club da Coruña cuns amigos. Había moi pouca xente, unha desas cousas que non se explican, supoño que o bo gusto non é algo tan común. Tres tipos de New York prantados sobre o escenario, coas súas pintas cosmopolitas, cos seus bigotes modernos. Empezan a tocar baixo unha cegadora atmósfera de sombras. Xusto no ecuador do show, tocan "You Do You". Miro ao lado, a través da cristaleira, a praia de Riazor, a lúa chea sobre o mar. Noto unha ausencia.


"CALIFORNIA SUNRISE". Dirty Gold.

Estou na habitación, na cama, bailo por Spotify dun grupo a outro, dunha canción a outra, descubrindo música nova, revisitando outra. Por afinidades e estilos, un montón de referencias aparecen desa enorme base de datos. Non sei como, chego a Dirty Gold. Só teñen un EP, "Roar", de cinco cancións, entre elas, "California Sunrise". De súpeto, un oasis de sensacións, unha luz que entra pola fiestra e que contrasta coa chuvia que golpea os cristais.


"YEAH". Usher.

Nin o "Rock n' roll star" de Oasis, nin Blur, nin Richard Ashcroft, nin Coldplay, nin Snow Patrol… Usher e o seu "Yeah!" foron o primeiro tema que escoitei nun clube londinense. O que podería parecer unha putada porque non é un tipo de música que a min me guste, non o foi tanto. Sitio enorme con tres prantas, máis de vinte nacionalidades diferentes bailan en constante interacción. Escotes, pantalóns ceñidos, maquillaxe, cores de pel, sensualidade, volume tan alto que a única linguaxe era o roce corporal. E eu? Pois eu a hip-hopear como un negrata máis, vivndo algo novo e sabendo que naquel momento iniciábase a miña aventura, a nosa aventura.


"FOR WHAT IT'S WORTH". Buffalo Springfield.

Non me cae ben Pepe Navarro. Non me gustaba o seu programa do puto Mississippi… pero hai algo que lle teño que agradecer. Un Opel Kaddet branco vai camiño de Santa Cecilia os Venres pola noite. Son un neno e teño un discman gris. Dentro del, un disco recopilatorio dun programa de televisión de altas horas da noite. Entre todas as xeniais cancións que contiña, para min, só existía unha, "For What It's Worth". Engancheime por completo, aínda hoxe o estou. As cordas das guitarras desde as covas, esa agradable voz, esa breve duración, ese son delicado e elegante que vai por libre, a letra… Non quixen saber nada máis desta banda porque o tema non era deles, era meu. Non me interesaban nada, só quería a canción.


"CHICAGO". Sufjan Stevens.

Veño do traballo e coma sempre, paro no semáforo de enfronte de El Corte Inglés. Bastante tempo. Moitas veces soaba este "Chicago" e volvíame un tipo feliz. Ese semáforo púxose en verde e aparecín coa miña moza ao lado na canción que pechaba o mellor concerto do ano pasado en España. Estaba no auditorio do Primavera Sound barcelonés. Sufjan vestido entre futurista e señor dos cisnes, miles de persoas en pé bailando, globos de cores caendo do teito. O máis parecido a estar no paraíso. Un himno para a humanidade. Un momento para a nostalxia.