Jim Dodge relata no seu fantástico libro "Stone Junction" da editorial Héroes Modernos Alpha Decay, como un xove, o protagonista, Daniel Pearse, alcanza ao final da súa formación delictivamente persoal, a capacidade de desaparecer. Hacia o final da novela e despois do roubo dun preciado diamante e a consecuente fuxida por todo o país, logra introducirse na pedra preciosa e pasar a formar parte da súa identidade. Algo moi parecido me pasou a min nunha montaña en Quilmas, na Costa da Morte.
Nunha viaxe que fixemos Cristina, Eva, Monda e máis eu a Carnota e arredores, arrendamos unha casa na vila de Quilmas a un par de quilómetros dunha das praias virxes máis grandes e impresionantes de todo Galicia. Detrás desa casa había uns picos desde os que a vista era do máis fermoso que o ollo humano pode experimentar. Ben, pois unha das noites, despois de estar tomando algo na casa, fomos andando ata O Pindo en busca dun bar onde continuar a festa. Non atopamos nada e quedámonos no porto tomando as cervexas en lata coas que enchéramos a mochila. Mollamos os pés no mar, ao lado das chalanas, falamos de bobadas e decatámonos de que todo estaba pechado, de que a diversión víase obrigada a chegar ao seu fin. Cando iniciamos o camiño de volta chegou a nosa sorpresa, escoitamos ruido nun bar de nome esquecido co paso do tempo. Tiña as portas pechadas pero aínda así, chamamos. Dentro, tres rapaces tomaban a última. Nun primeiro momento non nos querían deixar entrar, insistimos e conseguímolo. Acabamos tomando dous cubatas cada un e falando co dono sobre o concello, sobre cousas para ver nel, sobre cáncer e sobre Marcial, un tipo de pelo vermello, natural da vila pero que pasara a súa adolescencia en Foz. Estudara hostalaría no noso instituto e era amigo do grandísimo e inimitable Piolo. Lembro unha ocasión na que, no patio do Martínez Otero, nos amezara despois de vacilalo coa mítica frase: "Aquí o máis tonto fai reloxos". Un tipo duro era Marcial… e que dicir do Piolo? Ademáis da súa época como Vizcaíno no Atlético de Madrid quero dicir…
O caso é que despois de coñecernos un pouco chegou a hora de volver á casa e deitarse, eran as cinco e media ou seis da mañá. Regresamos todo pola beira do mar, ríndonos, gravando videos, sacando fotos e intentando remexer a lingua ante o agresivo ataque do alcol. Despois de media hora, máis ou menos, debido ao noso paso lento, entrábamos no noso chalet adoptivo con ganas de cama, de durmir, baixo as primeiras manifestacións de luz da mañá. Estivemos pola cociña uns minutos, bebendo auga, deixando as cousas, comentando as últimas xogadas e nun momento no que quedei só, collín unha cervexa e saín a fóra. Mirei para o mar de enfronte, xireime, vin a montaña de pedra caliza e comezei a ascender por un camiño. A costa era bastante pronunciada, por non dicir moito, moi pendente, pero tirei para arriba, correndo, como Marco Pantani nos seus mellores tempos. Suaba. En vinte minutos estaba no cume case sen respiración e con dúas chamadas perdidas dos meus amigos que notaran a miña ausencia sen aviso. Vendo todo o que tiña aos meus pés, contestei á terceira das chamadas, era Monda, "Onde estás, oh?" me preguntou, "Na praia!" lle dixen eu, "Ao fondo, nas penas…". Desde encima dunha enorme pedra vin a Monda, diminuto coma unha formiga, cruzar a estrada e dirixirse ás rocas onde estivéramos pola tarde. Sorrín. O ceo estaba xa claro e o sol golpeaba primeiro, alí arriba o aire era de verdade. Eu, de pé naquela obra de caliza, cos brazos abertos, como Xesucristo na cruz, pero gozando en lugar de con puntas nas mans e pés, mirando aquela fermosa paisaxe que nunca vira. Sentíame como o home máis poderoso do planeta. Os meus ollos nunca tan atentos estiveron mirando algo, exceptuando as tetas dalgunha rapaza na adolescencia, aquelo era marabillosos, o máis fermoso que vira nunca, contando aquelas tetas. De súpeto, as nubes avanzaron polos lados ata xuntarse no centro sen tapar ao sol, o ceo rompíase, a natureza actuaba sen ordes, guiada pola súa ansia. Comezou a chover miúdo e lento, tanto que parecía unha tea de araña, a auga golpeaba os toxos e a terra do camiño, un son agradable, a camiseta e os pantalóns marcaban os centos de pingas como ovos de rá e decidín que tiña que quitar a roupa. Pouseina dobrada, ao estilo Doris, na caliza e deixei que a chuvia me mollase por completo, caendo directamente sobre a miña pel, sobre o pelo, sobre as costas, sobre o peito, sobre o meu membro, sobre as pernas, sobre as mans, os pés… Tumbeime na roca e así estiven quince minutos, asistindo a un festival de sensacións onde os sentidos eran os protagonistas, a vista no ceo, o oído nos paxaros e no golpear da auga, o tacto na pel húmida, o gusto da chuvia e o olfato da vexetación mollada. Púxenme de pé e volvín a abrir os brazos, mirei ao fronte e todo aquelo pertenciáme, era o rei do instante. Pechei os ollos e mirei arriba deixando caer, con suavidade, a cabeza atrás sobre o pescozo. Nese intre foi no que desaparecín en min e formei parte dos elementos, diluínme nos tres eixos, nos tres planos, nas tres dimensións, evaporeime na chuvia, rocei os toxos, toquei o mar, voei entre as nubes ao longo do litoral da Morte, fun un afluente do Xallas, un falcón, fun unha pinga, fun o aire, fun a terra, fun a area, fun a pedra, fun a natureza.
