A PANXOLIÑA 3.0

Hai unha banda de indietrónica ecléctica chamada Golden Silvers que sorprendeu bastante co seu álbume "True Romance" no 2009. Un dos seus membros, o teclista e vocalista Gwilym Gold, acaba de dar un paso de xigante en canto ao consumo de música do futuro. 

"Tender Metal" é o seu primeiro disco en solitario, co que pisa a lúa, gracias aos devaneos e mutacións ao bestia da realidade e gracias á colaboración do produtor e enxeñeiro de son Lexxx (Arcade Fire, Björk, Crystal Castles ou Wild Beasts). Xuntos sácanse da manga unha idea bestial, "Bronze", unha vía na que o material gravado por cancións ao uso desaparece e queda no seu sitio unha nova e única versión en cada escoita de cada un dos cortes. É dicir, cada escoita é autónoma e diferente, aínda compartindo a súa natureza xenética. É pop experimental en constante modificación que non verá a luz, en ningún caso, en formato físico.

Cada escoita é unha experiencia nova que interactúa co oínte e por ese motivo convírtese, baixo o meu criterio, na panxoliña 3.0 para este Nadal.

"Fleshbreeze" ou "Devotion" son algunhas das cancións que xa teño de balde.

En bronzeformat.com podedes atopalo e deixarvos conquistar polo mañá.

P-P-F

Velas de aire tiradas no fango

deixan selos de identidade,

marcas de sangue porcas por defecto

mandan no día a día dos corpos fumarentos.

Masas cheirentas que todo o afunden.

O tempo pasa ao ritmo dos pensamentos

sen dar apenas oportunidade á verdade

dos que enmudecen ante a sorpresa.

A sorpresa non é máis que a manta dos que cren

que as cousas podían ir ben.

As palabras poden ser balas que firen máis que as de metal.

As persoas poden ser armas que matan sen querer.

COMO FINXIR ATENCIÓN

Nas conversas que mantemos habitualmente é moi importante causar a sensación no interlocutor de que estamos atendendo… máis que nada para que non se sinta só neste mundo tan terrible. Debe parecer que nos interesa moito o que nos conta aínda que se trate das memeces máis grandes que xamais escoitáramos.

Por isto, temos que ter moi presentes toda unha serie de recursos que nos permitirán conectarnos á outra persoa cando, en realidade, estemos pensando en outros asuntos como que facer de cea, se o coche che quedou aberto, as tetas da que tes enfronte ou se o Barça xoga o sábado ou o domingo.

Os asentimentos coa cabeza son xa un clásico. Veña para arriba e para abaixo constantemente! Aínda que é recomendable, de cando en vez, introducir ese lixeiro asentimento, máis ladeado e coas cellas máis enconadas que amosa lixeira dúbida… é como un punto e coma.

Tamén está ben eso de mirar fixamente aos ollos sen moverse e soltar un "joooder!" cada corenta segundos.

Non hai que esquecer ese movemento que indica leve pausa, tirando un case nada da cabeza para atrás e arqueando as cellas… ven a ser como un "non jodas?".

Ademais da cara, as pernas son vitais para o engano e compre ter sempre moi presente ese cruzamento das mesmas que outorgan unha atención desmesurada.

Apoiar a man na queixada crea tamén un efecto similar, á par que denota un interese realmente falso.

Expresións como "bueno…", "xa!", "diossss!" ou "home…" poden sernos de grande axuda acompañadas dos xestos anteriores.

Para non caer no exceso debemos igualmente cortar algunha vez ao falante con cousas normais como un toque no cóbado que avisa de que deixe pasar a alguén, tapar a boca para dicirlle que hai unha tiaza ao lado ou pedir outra ronda.

Non hai que preocuparse por se en algunha ocasión estas estratexias fallan, xa que a persoa coa que falamos estará tan ensimismada que non se decatará… estará pensando nas seguintes frases coas que entolearnos...

LAS PIEDRAS

"Oigo caer las piedras que arrojamos

transparentes como cristal a través de los años. En el valle

vuela la confusión de los actos

del instante, vociferante, de copa

en copa de los árboles, se callan

en un aire más tenue que el presente, se deslizan

como golondrinas desde una cima

a otra de las montañas, hasta

alcanzar las mesetas ulteriores

junto a las fronteras del ser. Allí caen 

todas nuestras acciones

claras como el cristal

no hacia otro fondo

que el de nosotros mismos".

                                          TOMAS TRANSTRÖMER

CEGUEIRA PARCIAL

Unha lúcida (coma sempre!) reflexión de Noam Chomsky reflexa o cinismo do mundo occidental en canto á focalización da atención.

Despois duns bombardeos na cidade de Oklahoma, os estadounidenses en particular e o mundo superdesenvolto en xeral arderon en ira polo que se consideraba un acto atroz de terrorismo. Os titulares dos principais medios estatais dicían: "A cidade de Oklahoma parece Beirut"… e todos veña condear o suceso e deixarse levar pola pena que supoñía. Seguramente foi moi triste pero, acaso, non é máis triste que Beirut tamén parece Beirut? E que Beirut sempre será Beirut?

É algo parecido ao que aconteceu co ataque ás Torres Xemelgas, que quedará fixado na nosa memoria como unha das maiores desastres que vivimos. Onde está o espazo na memoria colectiva para as tremendas masacres que os diferentes gobernos estadounidenses (sen necesidade de entrar en cores políticas) cometen sobre determinadas poboacións musulmanas? É que hai vidas que valen máis que outras?

Só un dato (porque podería dar moitos) que afonda no que digo. Desde a invasión de EEUU a Irak de 2003 ata decembro de 2011, van un total de 162.000 mortos dos cales un 79% eran civís. No 11S morreron 2986. 

Os moi numerosos e graves ataques mortais que sufriron Oriente Medio e América Latina de mans de gobernos estadounidenses para facerse co control económico do planeta son moi próximos ao infinito. Moitas mortes, moitas inxusticias. Para moitos, invisibles… ou esquecibles.