MR. A

Mr. A érguese con "She Just Like To Fight" de Four Tet soando no seu reloxo espertador. Pousa sempre, primeiro, o pé esquerdo no chan. Diríxese ao baño e mírase ao espello. Remexe a barba. Séntase no baño para mexar e así non deixar pingas no chan nin na tapa. Outra vez de pé, coa vexiga libre, comproba que a masa de cabelo facial é compacta, que non hai pelos que ameacen o "todos a unha". En caso contrario, coas tesoiras de costura, opera aquí e acolá. Sen roupa que quitar, pois está completamente espido, entra na ducha. Cinco minutos exactos son suficientes para lavarse. Champú arriba e repouso. Xel no resto. Aclara todo a un tempo. En quince segundos escurre. Abre a mampara e colle a toalla co seu nome bordado. Secado en sentido descendente, de arriba a abaixo. Pouco despois, no cuarto, escolle uns calzóns en función do tipo de luz que presenta o día. Cos calcetíns, algo parecido. Pantalóns estreitos. Camiseta. Camisa a cadros de franela.Para o final, o calzado. Botíns polo nocello. De volta no aseo, peite para a barba, cepillo e dentífrico para os dentes e mans para o cabelo húmido.Paseo á cociña. Café quente con dúas culleriñas de azucre mentres perde a mirada nas vistas desde a súa fiestra do salón. Respira fondo con cada trago e quenta as mans rodeando a taza de latón como quen agarima unha fermosa cara. Devolve a taza ao fregadeiro. Un pouco de auga para os pousos. Só falta poñer o abrigo de paño, algo que fai lentamente. Recolle o maletín e cólgao ao hombro. Antes de sair, escolle un libro. Por diante, un longo pero curto día.

REALITY BITES

Teño tos, sono os mocos constantemente en papel de limpar o cú, dóeme a gorxa e cada vez que trago sinto unha coitela de afeitar pasando.

Na tele, de fondo, escoito que ese grande pensador que é o putoministro Wert foi apupado na conferencia organizada polo diario El Mundo de Andalucía nun hotel de Sevilla. Ante tal feito, non dubidou en acusalos de fascistas por emitir tal protesta. Uns meses antes, na Semana Internacional de Cine de Valladolid, onde tamén tivo que escoitar berros de descontento, declarou que as protestas non lle afectan "ni lo más mínimo". Dúas mostras, unha de cegueira intelectual e de proxección externa de adxectivos propios, e outra de falta de sensibilidade.

A vértebra desviada volve a amolarme provocándome unha dor coa que non se convive ben. Teño que poñer a faixa e tomar Myolastán. Cágome "en dios" de vez en cando… teno ben merecido… por cabrón!

"Bárcenas regularizou dez millóns de euros gracias á lei de amnistía fiscal do PP" din os xornais que leo. Ao extesoureiro do Partido Popular detectóuselle unha conta en Suiza con fondos que rondaban os 22 millóns de euros e outras como en New York, por exemplo, a onde facía transferencias de fondos. É curioso como o seu partido se lava as mans e todo queda nunha mera cuestión persoal.

O xarope que tomo para o catarro sabe como o cuspe de todos os vellos fumadores dun bar misturado con vinagre de Módena. Alta cociña.

Cando polas mañás vou no coche camiño do traballo, escoito na radio as noxentas e contradictorias palabras de Ignacio González, presidente da Comunidade de Madrid, esa que leva a bandeira do máis cheirento neoliberalismo. Cousas acerca de externalizacións, de regulacións, comprensións de non sei que amaño de privatizacións de servizos sanitarios e posterior aproveitamento empresarial do "guapo cachorro pepero" Juan José Güemes… crónicas de como acabar con todo, diría eu.

Teño sorte, case nunca me doe a cabeza pero ultimamente sinto sobre as cellas unha forte presión que me mata… algo parecido á sensación posterior dun lixeiro pero contundente golpe de martelo.

Fernando Alonso (con todo o seu depósito craneal que necesitaría de código postal propio), Pedro Martínez de la Rosa (con eses finos xeitos de colexio privado), Carlos Moya (o "mollabragas" multiidade), Dani Pedrosa (máis baixo que un vaso de chupito), Jorge Lorenzo (un tipo "diferente"), Julio Iglesias (que clase tienes Julio!) e algúns outros, non pagan os seus impostos aquí, levan as súas contas a paraísos fiscais. E logo que me veñan con bandeiras e camisetas nacionais… Puta que os pariu!

Cando cago, unhas tres veces ao día, non son capaz de botar toda a merda que teño dentro. 

O neno bonito das Nuevas Generaciones do PP Ángel Carromero (ese que a montou ben montada) goza xa de todas as vantaxes de formar parte do poder e de coñecer a quen ten que coñecer. Trouxérono da prisión cubana para outra de Segovia e agora veña permisos e historias varias. Os mossos de esquadra que propinaron unha soberana paliza foron indultados, ao igual que o alto cargo do banco Santander excomulgado por Zapatero antes de irse. Mentres tanto, o galego extoxicómano reinsertado continúa no cárcere por compartir menos dun gramo de heroína.

En Pontevedra sempre chove. Auga, auga e máis auga. Todos os días unha ración de chuvia. E que logo me veñan co canto ese de "es que en la Mariña Lucense siempre hace malo". Home non me tocan as pelotas caribeños de pel branca!

"LO MEJOR DEL AÑO"

É habitual por estas datas, nestes comezos de novo ano, nos meses de Xaneiro, que os principais medios editoriais nacionais e internacionais (tanto impresos como web) publiquen as súas listas cos mellores discos, libros, cómics, filmes e demais do ano que xa acabou. Tradicionalmente, acostumo a invertir tempo lendo e mirando cada unha destas listas coa única intención de enriquecer o meu punto de vista e de engordar (permítaseme a expresión) os meus coñecementos xerais sobre estes asuntos. Pero o que antes me podía resultar atractivo e ilusionante, agora tornouse un soberano aburrimento. Explícome.

A maioría destes medios que eu reviso non me aportan nada neste senso clasificador. Vouvos poñer algúns exemplos. O 12 é un número bonito ou sexa que imos cos doce mellores discos internacionais de varias publicacións. 

PITCHFORK: 1. "Good Kid, m.A.A.d City" de Kendrick Lamar. 2. "Channel Orange" de Frank Ocean. 3. "The Idler Wheel…" de Fiona Apple. 4. "Lonerism" de Tame Impala. 5. "The Seer" de Swans. 6. "Visions" de Grimes. 7. "Bloom" de Beach House. 8. "Kill For Love" de Chromatics. 9. "The Money Store" de Death Grips. 

10. " Shields" de Grizzly Bear. 11. "Celebration Rock" de Japandroids. 

12. "Allelujah! Don't Bend! Ascend" de Godspeed You! Black Emperor. 

ALLMUSIC: (Só poña xa o nome das bandas no caso de discos que se repiten) 

1. Grimes. 2. Frank Ocean. 3. Fiona Apple. 4. Kendrick Lamar. 5. "Kaleidoscope Dream" de Miguel. 6. "Until The Quiet Comes" de Flying Lotus. 7. "Harmonicraft" de Torche. 8. "Devotion" de Jessie Ware. 9. "Love This Giant" de David Byrne e St. Vincent. 10. "Kiss" de Carly Rae Jepsen. 11. "Breakup Song" de Deerhoof. 12. "3 Pears" de Dwight Yoakam.

ROCKDELUX: 1.Swans. 2.Frank Ocean. 3. "Bisch Bosch" de Scott Walker". 

4. Kendrick Lamar. 5. Beach House. 6. Grimes. 7. Chromatics. 8. "Coexist" de The XX. 9. "Quarantine" de Laurel Halo. 10. Death Grips. 11. "Vers Les Lueurs" de Dominique A. 12. "R.A.P. Music" de Killer Mike.

JENESAISPOP: 1. Beach House. 2. The XX. 3. Frank Ocean. 4. "In Our Heads" de Hot Chip. 5. Fiona Apple. 6. "Words & Music" de Saint Etienne. 7. "Sweet Heart, Sweet Light" de Spiritualized. 8. "Herreros y fatigas" de Klaus & Kinski. 

9. "Gossamer" de Passion Pit. 10. "11 de novembre" de Silvia Pérez Cruz. 11. Tame Impala. 12. Chromatics.

MONDOSONORO: 1. "An Awesome Wave" de Alt J. 2. Swans. 3. Chromatics. 

4. Grizzly Bear. 5. Beach House. 6. The XX. 7. "Tension" de Die Antwoord. 8. "Come Of Age" de The Vaccines. 9. "Django Django" de Django Django. 10. Tame Impala.

DISQUECOOL: 1. Dominique A. 2. Grizzly Bear. 3. Godspeed You! Black Emperor. 4. Swans. 5. Spiritualized. 6. Tame Impala. 7. "Sun" de Cat Power. 8. "Tramp" de Sharon Van Etten. 9. "The Haunted Man" de Bat For Lashes. 10. Passion Pit. 11. "Confess" de Twin Shadow. 12. "Tinieblas, por fin" de The New Raemon.

Como podedes ver, unha coincidencia de referencias enorme… e os que non coinciden nos doce primeiros, fano nos seguintes números da clasificación. É coma se a partires da primeira lista, os redactores tivesen medo de arriscar e puxeran os mesmos para ser igual de "cool people". Ou é que esta xente escoita só ese tipo de música.

Imos ver. Ninguén nega que estes álbumes non sexan discazos, que o son, máis sí é certo que esa unanimidade empobrece moitísimo e dá para chegar á conclusión de que isto non é máis que unha grande farsa na que o resultadismo e a promoción mandan. Tanta historia con deixar de lado a música comercial, tanto postelitismo (que é peor que o elitismo mesmo) do indie, tanto ir de alternativos e resulta que, en realidade, non se vai máis alá, ninguén ten as pelotas suficientes para aportar de verdade, para sumar. Que hai da música clásica, que hai da new wave, da contemporánea, da música africana, asiática, do jazz, dop blues, do spoken word, da música de baile, da desértica, da música de raíces? Ninguén escoita discos diferentes? Imaxino a estes redactores metidos nun bucle que os leva sempre aos mesmos grupos ata que deciden que algún xa lle gusta a demasiada xente e o cambia por outro novo que mole.

Supoño que aqueles que non se deixan levar pola dictadura occidental se estarán rindo destas listas e daqueles que as confeccionan desde os seus ricos recunchos culturais.

Cando o mes pasado comprei a revista Rockdelux e falaba cuns amigos sobre a lectura das listas, un deses amigos, Carlos, díxome algo así como "Joder! Co que che gustan a ti as clasificacións…" E tiña toda a razón. Encántanme. Pero non como simples instrumentos de avaliación, senón como elementos de enriquecemento persoal e colectivo, como momentos de compartimento de información, de comuñón ou non, como rasgos identitarios de coñecemento do "outro", é dicir, como unha forma máis de profundizar nas persoas e así conseguir desenvolverse, xa que é poñendo cousas en común como as persoas medramos intelectualmente. O dos medios xa é outra cousa que non me interesa nada en absoluto.

Merda para este tipo de listas!

Como alternativa e como xeito de tentar aportar algo diferente vou dar vinteún discos (inversamente doce) que persoalmente me gustaron moito deste ano (sen ningún orde). Non me interesa se son os mellores, tampouco teño os coñecementos técnicos musicais para poder discriminalo, pero son algúns que me fliparon.

1. "Believe You Me" de Ombre.

2. "Brillante" de Mi Nave.

3. "Ark" de Halls.

4. "You & Me" de Four Visions.

5. "Patience (After Sebald)" de The Caretacker.

6. "Portico Quartet" de Portico Quartet.

7. "About The Feeling" de Summer Heart.

8. "O deus que devasta mas também cura" de Lucas Santtana.

9. "Primavera" de Tan Frío El Verano.

10. "11 de novembre" de Silvia Pérez Cruz.

11. "Folila" de Amadou & Mariam.

12. "Shy Little Jane Presents: The Dramatic Tales Of Her Animals" de Jane Joyd.

13. "Fin" de John Talabot.

14. "America" de Dan Deacon.

15 "Growing Seeds" de Lust For Youth.

16. "The Keychain Collection" de Gang Colours.

17. "Memória de Peixe" de Memória de Peixe. 

18. "World Music" de Goat.

19. "It Only Happens Once" de Janek Gwizdala.

20. "Nocturne" de Wild Nothing.

21. "Fantasmage" de Fantasmage.

BÁGOAS. CHORAR

"NUNCA DEBEMOS SENTIR VERGOÑA DAS NOSAS BÁGOAS, PORQUE SON A CHUVIA QUE LIMPA O PÓ CEGADOR DA TERRA QUE A VECES CUBRE E MANCILLA O NOSO ENDURECIDO CORAZÓN".

Son palabras de Pip, Mr. Pip, o protagonista da novela de Charles Dickens "Grandes Esperanzas".