BOH!

- Quéresme?

- Sí.

- Non cho noto…

- Pero se te quero moito…

- Máis ben, o teu son automatismos encharcados en melancolía, nostalxia que doe, que fire máis que facer feliz.

- Boh!

TERRORISMO contra TERRORISMO igual a TERRORISMO

Todo comezou co 11S.  Caeron as Torres Xemelgas do Rockefeller Center e boteime a tremer porque xa sabía o que viña despois naquel conto. Que momento tan espectacular, verdade? Dous tremendos edificios, un símbolo nacional e mundial, a bandeira do terrible capitalismo derruída pola ameaza árabe. 

Ese acto de enxeñería terrorista (queda saber por quen perpetrado… xa que a verdade OFICIAL non é a miña verdade…) foi a excusa perfecta (recibida con menos tristeza da que aparentaba, por certo) para que o neoliberalismo encabezado polos USA iniciase unha tremenda e inxusta ofensiva contra a humanidade.

O primeiro paso foi un ataque a Afganistán (en buca da ameaza talibá) baixo aquela frase para a lembranza na que George W. Bush clamaba "Dead or alive!" referíndose á captura de Bin Laden (que, a estas alturas, todos sabemos que non é o nome dun whisky), quen parecía adxudicarse a autoría do crime. Por alí se andivo, polas "lejanas montañas" (como dixo o do bigote) en busca do individuo e nada, non o atoparon. 

Por se este feito non fora xa un exemplo claro de tomarse a xustiza pola man, un acto da vinganza máis instintiva e impulsiva, unha mostra de forza dos máis poderosos, apareceron en escea os señores Blair, Aznar e Durao Barroso (lembrades a mítica foto nas Azores ao estilo western futurista onde o último que nomeei foi cortado?) para autoencumbrarse en defensores da xustiza e comezar, xuntos, un asalto a Irak (?) na procura das ameazantes armas de destrución masiva.

Pasado o tempo (cúmprense xa dez anos), miles de mortos (110.000 civís que parecen ter menos valor polo simple feito de levar turbante e 4.400 soldados ianquis), un gasto público enorme (co seu correspondente furado administrativo), un consecuente enriquecemento do sector privado estadounidense (coa implantación da nova democracia a través de empresas como KBR, Dyncorp, Triple Canopy ou as kuwaitíes Agility e Kuwait Petroleum Corp.) e un país sumido na miseria e no desgoberno absoluto (falta de servizos básicos, destrución de infraestructuras, actos de extrema violencia diaria e unha taxa de desmprego superior ao 50%).

Para celebrar o décimo aniversario deste consentido (por algúns) terrorismo institucional e gubernamental, apareceron uns vídeos de soldados españois maltratando a presos irakíes. Isto ben a engordar a extensa lista da sistemática violación dos Dereitos Humanos no que á tortura de presos se refire (podedes mirar o escándalo deo cárcere de Abu Ghraib ou o dos "buratos negros" da CIA… e algún máis de exércitos de outras nacionalidades). Faltábamos nós, os "españolitos", non íamos ser menos… xa estamos na merenda por completo. 

As imaxes mostran aos nosos soldados (de Coeficiente Intelectual -200) propugnando unha malleira antolóxica a dous presos irakíes e facendo brincadeira do asunto. NOXENTO! 

Unha vez máis, quero facer valer o meu dereito ao insulto contra aqueles que se saltaron a opinión da inmensa maioría e fixeron o que lles saiu das bolas. Sodes uns grandísimos FILLOS DE PUTA. Fillos de puta os que abusástedes dos débiles amparados nos vosos uniformes de camuflaxe. Fillos de puta os mandatarios estadounidenses, británicos, portugueses e españois que metidos nos vosos traxes de deseño (sobretallados, todo hai que dicilo) iniciástedes algo mentindo ao pobo e cuns fins escuros e criminais. E fillos de puta os poucos (pero bastantes) que apoiástedes en opinión estas invasións sumerxidos no partidismo carente de ideoloxía, de principios e da mínima humanidade.

Cúmprense, tamén, dez anos da morte do esquecido José Couso, un meritorio xornlista galego, así como do tamén xornalista Julio Anguita Parrado, quenes pagaron coa súa vida o noble acto de informar ao pegar con mísiles (estadounidense e iraquí respectivamente) de países aos que non lles interesaba que a verdade saíse á luz. O de Couso foi un asasinato de estado que aínda está sen resolver ( e así seguirá tristemente estando), un feito máis que puxo en valor que certos intereses están por encima das vidas humanas.

Non é necesario que diga que aquelas armas de destrución masiva nunca apareceron… e nunca apareceron porque sinxelamente non existían. 

O máis triste (e mirade que escribín sobre cousas tristes…) é que todos aqueles aos que lles adico eses "FILLOS DE PUTA", están tranquilamente nos sofás da súa casa coa súa conciencia intacta… pero non sendo víctimas das súas propias mentiras, senón pegándose un baño de inhumanidade recoñecida baixo unha idea de superioridade moral, económica e de raza coa que eu acabaría nuns segundos no corpo a corpo agora mesmo facendo gala do meu salvaxismo instintivo.

"SOBRESEIMIENTO"

Hoxe quero falar dos xogos de palabras, de facer cousas cunha palabra, de descompoñer e compoñer, de deconstruir para construir, de analizar desde as curiosidades e as coincidencias lingüísticas.

"Sobreseimiento" é unha palabra en castelán, asociada ao campo xudicial e con dobre acepción en función da súa tipoloxía digamos. Se é "libre", fai referencia segundo a RAE, a "que por ser evidente a falta de delito ou a irresponsabilidade do inculpado, pon término ao proceso con efectos análogos aos da sentencia absolutoria". Se é "provisional" quere dicir "que por deficiencia de probas paraliza a causa".

"Sobreseimiento", Que medo me dá esta palabra! E que preto estamos de oíla, me temo, en canto ao caso Bárcenas e aos seus amigos do PP. Se isto sucede será outro exemplo máis de ineficacia do sistema xurídico deste país… e xa van unhas cantas…

Co descarado avance das desigualdades sociais, políticas, culturais e económicas que a dereita neoliberal propugna desde os seus sillóns de pel, non fai falta máis que unha pinga extra de merda para afundirnos de todo… e neste caso concreto non falamos dunha pinga exactamente, máis ben dun chubasco de merda.

Imos agora pararnos na propia palabra. "SOBRESEIMIENTO". Fixástedesvos o que sae se a descompoñemos en función dos termos con significado que temos dentro dela? Ben. Mans á obra. "Sobre-se-i-miento". 

"Sobre". Eses obxetos de papel para gardar documentos, diñeiro ou informacións postais. Non debería ser necesario que vos contase a relevancia dos sobres neste caso de corrupción, verdade?

"Sé". Presente de Indicativo do verbo "saber", é dicir, coñecer algo. Alguén, con un dedo e medio de sentido común, ten algunha dúbida de que os dirixentes PPopulares estaban enterados do asunto e polo tanto "sabían"?

"I". Letra latina que pasamos ao seu modo grego e convertímola na conxunxión "y".

"Miento". Presente de Indicativo do verbo "mentir", que ven a significar dicir o contrario do que se sabe, cre ou pensa. Máis probado non pode estar o feito de que estamos gobernados por mentireiros sen vergoña.

Curioso, verdade?

AIRES FRANCOS

As palabras mudas 

aceleran o paso

pola herba núa,

os ventos faciais choran

imaxes enferruxadas

sen un sentido noble.

Non queren caer do ceo

mentres voen os paxaros.

Non queren pensar

nos anos que escapan.

Non queren deixarse

vencer polo medo das tolemias.

Non queren moverse,

non queren.

Berra a trompeta de Christian Scott

por paisaxes soltas.

Augaventochuvia.

Terramarlúa.

Dianoitemorte. 

CONTRASTES BASEADOS EN FEITOS REAIS

Era unha mañá de sábado. Fai anos. En Foz. Rebuscaba entre as revistas da miña libraría habitual. Algo de música. Ao meu lado, un veciño coñecido da vila que non teño a intención de nomear, olleaba a prensa deportiva. Collín finalmente aquela que traía na portada a Yo La Tengo e que viña acompañada dun disco bastante chulo dun selo canadiense. O señor, abriu o Marca pola parte central e fixo o mesmo co Sport pero pousándoo sobre o outro aberto. Logo, pechou e dobrou á metade. Fomos xuntos a onde a dependenta. Dinlle a revista e paguei os meus 5 euros e dez céntimos. El dixo: "Cóbrame o Marca nena!". Non lembro o prezo do seu "xornal". Dúas informacións deportivas (antagónicas, por certo) polo prezo de un. Un tipo listo, pensarán algúns. Un cutre, penso eu. Roubar por pouco máis dun euro! Emporcallarse barato! Enfangarse por merda e media. O PRINCIPIO DOS MALES.

Estes días saía publicado nos medios de comunicación unha información que fai manter a esperanza no ser humano. Un "sin teito" estadounidense de Kansas City, chamado Billy Ray Harris (sería convinte que este nome soase moi alto… non sei a que agardan para poñerlle o seu nome a unha rúa da cidade…), devolveulle un anel de moito valor a unha señora despois de que a xoia caera no sombreiro do indixente por erro. Foi uns días despois cando a señora volveu ao lugar e o bo home alí estaba agardando a vela para entregarllo. Moi agradecida, ela e o seu cónxuxe fixeron unha colleita e benéfica e en dez días tiñan xa reunidos 140000 dólares de seis mil donantes diferentes. Harris declarou que estaba moi contento coa súa nova situación pero que sentía que non o merecía. "Non entendo que mundo é este no que, por facer o correcto, se sorprendan e te premien". UN EXEMPLO A SEGUIR.