ESCRACHE, POR FAVOR.

Xa fai tempo que estou moi farto dese argumento dalgúns tertulianos dos programas de televisión e de radio que intentan agochar o "cambio", ou mellor dito impedilo, con ese rollo das boas formas. Refírense a todo o que teña que ver coa presión da cidadanía sobre os poderes fácticos deste país, a todo o que ten que ver con facer a democracia máis participativa, é dicir, en realidade, opóñense á democracia real, á verdadeira, e apostan por unha que se restrinxe ao voto cada catro anos e que debe agardar a que os que mandan se decidan a escoitar.

Merda para eles! Repito: Merda para eles!

Xa está ben de pamplinas! Xa está ben de bailarlle a auga aos que nos esmagan!

Todo o día con ese conto de que as formas fan perder a razón… pero quen foi o pailán que inventou semellante bobada? A razón tense ou non se ten independentemente das formas. Aquí un exemplo. O termo escrache naceu en Arxentina en 1995, cando a agrupación de dereitos humanos HIJOS se reunían nas portas dos domicilios de determinadas persoas que eran xenocidas do Proceso de Reorganización Nacional (a dictadura militar que tivo lugar desde o ano 76 ao 83) e que foran indultados por Carlos Menem. Eran persoas libres que decidiron, ante a pasividade e ignorancia institucional, tomar as rendas e presionar a uns asasinos. Sen máis, sen violencia, simplemente unha medida para dar a coñecer a situación á opinión pública e para colocar un tema "morto" na primeira liña da actualidade nacional.

Na actualidade, en España, estamos a vivir algo parecido pero cun fin diferente que é evitar que as persoas se queden sen fogar. A realidade déixanos, cada día, situacións nas que familias enteiras se ven cunha man diante e outra detrás ao ver como uns bancos (auspiciados por un goberno) lles quitan a súa primeira e única vivenda. Imaxinade. Que lles queda a esas persoas? As pontes? A rúa? Penoso! Inhumano!

Co tema das preferentes pasa algo parecido. Os afectados, moi ben organizados por certo, adícanse a irrumpir nos plenos locais esixindo unha solución por parte dos representantes políticos (que prometeron en campaña electoral que ían solucionar o problema) ante unha   estafa de dimensións escandalosas.

Cal é o problema entón? Moi doado, que as institucións prefiren ternos atados en corto e que non levantemos a voz ante as inxustizas. Nada máis e nada menos. Así de clariño volo digo.

Todo o Exército Guerrilleiro PPopular (EGPP) sae para declarar ante os medios que esta situación é inaceptable. Sen ir máis lonxe, María Dolores (e dolores é o que me produce a min oíla) de Cospedal, declarou hai uns días que as actuacións da Plataforma de Afectados pola Hipoteca (PAH) son "nazismo puro" e reflexo dun "espíritu totalitario e sectario". Permitídime, agora, perder a razón coas formas (como dirían eles) e preguntarme a nivel retórico "Cando vai chegar o día que a esta señora lle metan unha polla na boca en plena intervención ante as cámaras?" Xa vedes, eu son así, un maleducado. Pero non é culpa miña, son unha víctima, unha víctima da LOXSE. 

Por se fora pouco, outro galo entra no corral. É Felipe González Márquez, Felipe, expresidente do goberno, ilustre orador, persoa culta, formada, que desde fai tempo, deixou a bandeira do socialismo no rocho para poñerse ao servizo do capital máis cruel. "Por que un neno ten que aguantar presión na porta da súa casa?" dixo cheo da razón que cre lle dan as canas que peitea. Inconcebible! Sempre digo que é moi significativo o momento que un escolle para falar e os argumentos e opinións que un esgrime. Quero dicir, que se un persoeiro está todo o día falando e dice cousas sobre todos os temas, podería ser comprensible que dixese isto, entendendo tamén a posición dos realmente afectados, dos débiles. Mais non é o caso. Felipe falou e falou isto. Eu se teño que escoller de que lado poñerme téñoo claro, pero tamén é certo que eu sí son de esquerdas e non me trago a "moto" socialdemócrata que, incluso ve o centro, moi á súa man esquerda.

Eu dígolle a González o que un día lle dixo o noxento Aznar: "Vayas(é) señor González!" Déixenos en paz dunha voz e céntrese nos bonsais, nas xoias e nas esculturas… ou neses múltiples asesoramentos a Gas Natural ou Fenosa por cantidades vergoñentas.

A min que carallo me importa que o bebé de Soraya non durma dun tirón! Que carallo me importa que che chamen ladrón a González Pons! Que carallo me importa que un dirixente PPopular sexa increpado nunha cafetaría co lema "Sí se pode"! Que carallo me importa que Gayoso (exdirixente de Novagalicia Banco) se teña que ir dun restaurante pola presión da xente! Que carallo me importa que lle berren a Cristina Cifuentes na rúa! Que carallo me importa que lle caia encima unha tonelada de bosta á diputada e filla de Fabra (a de "Que se jodan!")! Que se fodan eles! Que agardan de nós logo? Que agardan dos afectados? Que lles aplaudan? Se non poden coa presión que o deixen e que chegue un cos collóns cadrados.

Que hai dos nenos que se quedan sen fogar? E dos seus pais? Que hai das persoas que perderon todos os seus aforros polas xogadas fumarentas dos bancos? Que hai de que un banco nos desahucie de vivendas que non podemos pagar e ao mesmo tempo sexan rescatados cos diñeiros recaudados en impostos dos cidadáns? Que hai do afundimento do sector público que tanto deberías defender que se está vendo mutilado pola pasta inxectada ás entidades que nos meteron nesta crise? Dime González, que hai deles?

Isto é incrible! ídevos coas vosas formas a tomar polo cú másteres do universo "comebolsas"! 

Eu non trago! Eu non trago co voso conto de nunca acabar!

Para min, nestes momentos, só vale unha frase, unha frase que anima á rebelión, á rebelión pacífica pero agresiva, claro. Unhas palabras que lin no estado de Facebook da sempre xusta e reivindicativa banda de jazz galego Abe Rábade: "OS CAMBIOS SOCIAIS PRODÚCENSE CANDO O MEDO CAMBIA DE BANDO".

Nada máis e… adiante!

"MENOS MAL QUE NOS QUEDA PORTUGAL"

A última vez que estivera en Porto fora o Outubro pasado e regresei esta pasada fin de semana. Aínda que poida parecer unha esaxeración, nestes seis meses transcurridos, notei unha notable diferenza en canto á situación da cidade e, moito me temo, que en canto á totalidade do país tamén.

"Menos mal que nos queda Portugal" foi o terceiro álbume de estudo de Siniestro Total. Foi, igualmente, unha frase que se fixo extensible ao refraneiro popular e que significaba "nonseique" en "nonseiquesentido". Ademais, foron as palabras que me dixo Pedro Branco, dependente da interesante tenda de discos Porto Calling cando fixen referencia ao meu orixe galego e ao noso pasado común. A realidade é que non, que Portugal xa non está… ou mellor dito, está sen estar.

Quero facer varias reflexións sobre certas ideas (ou pensamentos) que tiven e que compartín nesta viaxe a Porto, unha cidade que me encanta, cosmopolita, moderna e clásica a un tempo, unha cidade de contrastes, un paraíso gastronómico, artístico e cultural, un lugar onde as súas xentes actúan de anfitrións sen igual, actúan como irmáns cos que tes moitas cousas en común. 

Comezo. Cando ía no coche para abaixo, a poucos quilómetros da entrada na pequena urbe, un letreiro luminoso indicaba que moderáramos a velocidade xa que había un animal na estrada. "Carallo! Passos Coelho!" - pensei. Avanzamos e non atopamos nada. Imaxino que sería un desexo máis que unha realidade, un soño, unha ilusión.

Xa asentados na White Box House, cando puxen o pé fóra en Via Santa Catarina, semellaba que todo seguía igual… pero non, ao avanzar as horas e os días percibín que todo cambiara. Na rúa, moita máis pobreza (e non é que antes non houbera…) que antes, máis persoas durmindo tirada no chan, máis persoas pedindo diñeiro e comida, máis persoas drogadas camiñando sen rumbo, máis desigualdade. Continúan a verse cochazos aparcados onde cadra, xente de aparente situación acomodada e incluso de clase alta, mais ao seu carón, xurde a miseria máis extrema. Circunstancia bastante triste que ten moito que ver coa inaplacable política de recortes sociais e económicos das clases máis desfavorecidos (ese concepto de zume de pobre…).

Outra cuestión a ter en conta, un tanto molesta nas condicións que se nos presentaron, foi que tivemos que pagar en metálico no noventa por cento dos lugares que consumimos. Soamente un restaurante, a guest house e a tenda Porto Calling nos permitiron efectuar o pago con tarxeta. Con respecto a isto, quero deixar claro que me parece correcto que se intente facer boicot ás entidades bancarias, pero gustaríame que se fose claro e que o fixesen público, canto menos no boca a boca. En lugar disto, escusas tontas como que non vai a liña por falta de cobertura, que non teñen aparatiño, que non atenden neste sistema cantidades inferiores a trinta euros ou directamente un silencio demasiado incómodo.

Dá pena ver unha praza como a dos Aliados con tantos edificios en ruinas, caendo, cos cristais rotos e convertindo un aspecto decadente que podía ter certo encanto en signos visibles dun país afundido na merda.

España está mal, considerablemente mal (e baixando), polo que imaxino que o noso futuro próximo andará preto do Portugal do ano pasado.Compartimos unha situación que obriga a milleiros de xoves a emigrar a outros países na procura dunha situación laboral, o que trae consigo un envellecemento evidente da poboación e unha fuga de capital intelectual tan ridícula como inxusta.

Hai que ter claro que os países e as súas cidades non están ahí para os que veñen de fóra, para os visitantes, para o turismo, senón que deben estar para os que as habitan, para os que contribúen cos seus impostos a melloralas. Quero calidade de vida para os habitantes. Trátase de, non só aumentar a esperanza de vida, senón de mellorar a clidade desa vida, dure o que dure. Con estas políticas restrictivas dos iluminados pola troika o que se conseguirá é matar aos pobos, ás xentes, derrubar un sector social base da pirámide humana. 

Estase a xogar a un perigoso xogo onde unha parte da poboación é despreciada e maltratada constantemente polos principais poderes… e isto pode desembocar nunha situación de rebelión incontrolable que leva parella poucos caraveis e moita violencia. Como se supón que teñen que responder os que se sinten agredidos todos os días? Con boas formas? Veña home! Os que reciben hostias sen parar terán que defenderse coas súas armas… e estas non están nos cauces institucionais, cada vez, máis pendentes dos intereses dos que mandan.

Portugal está mal, Portugal está moi mal! E iso non me gusta amigos. Algo pouco agradable está á volta da esquina...

3 MORTES

Esta semana faleceron tres persoeiros moi diferentes que por diferentes motivos foron relevantes durante as súas vidas. 

Sara Montiel (contrastada e experimentada actriz española) espero que estea no ceo (ou no inferno), fumando un dos seus puros, pintada coma sempre e cantando coa súa tremenda voz.

Teño o desexo de que Sampedro (escritor, humanista e economista español) descansa con toda a paz que merece nese mundo que el tanto ansiaba e que me temo que os terreais non veremos nunca.

Margaret Thatcher (exprimeiraminstra británica), en cambio, non me interesa a onde se vaia… por min, que a trague o demo. 

A continuación, déixovos con algunhas frases representativas que definen a cada un.

SARA MONTIEL.

- "Ese señor del bigote no tiene ni medio polvo".

(Sobre Aznar).

- "Yo era una mujer de caerse de espaldas. Empecé a maquillarme de vieja, pero yo con 20 o 25 años era muy bonita".

- "A mis 83 años veo mis películas y digo: Antonia qué buena estabas

- "Al sexo hay que echarle muchas veces un poco de teatro, de misterio…"

- "Marlon Brando aparecía en mi casa a las horas más intempestivas para que le hiciera huevos fritos con ajos".

- "Yo siempre duermo con el culo al aire, desnuda y con las sábanas de seda".

- "Yo aprendía los diálogos de oídos, pero era tan inquieta que trataba de leer".

JOSÉ LUÍS SAMPEDRO.

- "Nuestro tiempo es para mí, esencialmente, un tiempo de barbarie. Y no me refiero solo a violencia, sino a una civilización que ha degradado los valores que integraban su naturaleza. Un valor era la justicia".

- "Hay una cosa que me preocupa: hasta qué punto se están destruyendo valores básicos. No hablo ya de derechos humanos, sino de la justicia, la dignidad, la libertad, que son constitutivas de la civilización".

- "Los hombres pensamos que dirigimos los acontecimientos y la historia [...], pero hay unos límites enormes, porque no somos autores sino protagonistas de un guión que escribe la vida".

- "La enseñanza religiosa crea un pensamiento dogmático, se establece un dogma y ya no se puede discutir, se acaba con el pensamiento libre. Sin él no hay ni ciudadanía, ni democracia".

- "El mundo actual capitalista tiene como referente el dinero, de todo hace mercancía. Vivimos en un momento de transformación y la ciencia es la punta de lanza".

MARGARET THATCHER.

- "Las guerras no son causadas porque se construyan armas. Son causadas cuando un agresor cree que puede alcanzar sus objetivos a un precio aceptable".

- "En cuanto se concede a la mujer la igualdad con el hombre, se vuelve superior a él".

- "Soy extraordinariamente paciente, siempre que, al final, me salga con la mía".

- "¿Por que habemos de preocuparnos de los desfavorecidos?"

- "El socialismo fracasa cuando se les acaba el dinero... de los demás".

- "En un sistema de libre comercio y de libre mercado, los países pobres -y la gente pobre- no son pobres porque otros sean ricos. Si los otros fuesen menos ricos, los pobres serían, con toda probabilidad, todavía más pobres".

"...PERO HABÍA NIEVE"

“El Gobierno no se puede fotografiar con malas compañías” declaraba Feijoó,  hai uns anos, cando se publicou unha foto de Anxo Quintana (exvicepresidente galego) con Jacinto Rey (contratista da Xunta) no barco deste último. Pouco despois, xunto a Touriño (presidente) pedían o cese do mandatario nacionalista.

Fai unha semana, o sábado 30, o diario El País, sacaba na súa portada unha foto de Alberto Núñez Feijoó (presidente do país) con Marcial Dorado (coñecido narcotraficante arousán) nun iate, en bañador, gafas de sol e crema sen extender. 

Caso aberto.

Un par de días máis tarde, o luns, o actual presidente da Xunta de Galicia convocaba aos medios para dar explicacións das imaxes. Négome, neste punto, a dicir que este xesto o honra só porque outros (algúns compañeiros seus ademais) non se expoñan ante os xornalistas e ante a opinión pública. É de ben, necesario e obrigado, no exercicio democrático, comparecer e dar a cara. Estaba nervioso, arrogante, perdido nunha memoria pouco concreta, dubitativo pero tamén valiente e, se cabe, pouco consciente das súas palabras.

Eran moitas as aclaracións que a prensa agardaba e, o que se di clarificar, clarificou moi pouco.

Ante todo o que dixo, cousas que todos vos xa coñeceredes pola repetición nos diferentes medios de comunicación, gustaríame reflexionar.

Primeira. O momento das fotos. Fala de que son de fai vinte anos nun intento de quitarlle importancia ao asunto. E eu pregunto, acaso iso importa? Máis do que el podía pensar. Por que? Moi doado, porque naquel tempo, Galicia, vivía unha loita interna salvaxe co mundo do tráfico de droga e do seu consumo. Miles de familias destruíanse ao caer algún dos seus membros en algún dos bandos (traficantes ou consumidores). Na memoria de todos os galegos quedan as batallas daquelas nais que se enfrontaban aos capos da mafia sen máis recursos que a forza do seu corazón. 

Mal, listo! Mal!

Segunda. Fala, tamén, da súa relación social "puntual" co individuo noutro intento de minimizar a relevancia do tema. Puntual? Vale… e daste conta do que estás transmitindo con esa idea? Explícome. Creo que a única circunstancia que podería axudalo (aínda que igualmente sería un problema) é que Dorado fose un amigo da infancia e xuventude, para entendernos, un amigo dos de toda a vida. O contrario, como el mesmo argumenta, significa que algo fixo que se xuntaran, é dicir, eran amigos de novo, e baixo esa amizade ten que haber unha orixe e un motivo. Cal é? Non o sabemos e por iso, cada un pensará o que queira. Relación puntual, dacordo, pero intensa… ou senón, por que hai tantas fotos de viaxes en lugares diferentes. Eu teño moitas fotos con persoas de viaxe e todas elas representan algo significativo na miña vida. Ademais, desde pequeno, meus pais ensináronme (e se non fose así sería quen de sabelo igual), que hai que mirar de quen se rodea un cando se relaciona. Hai que facer (e faise) unha especie de avaliación de persoas antes de xuntarse a elas, ben sexa unha moza ou simples amigos. 

Mal, listo! Mal!

Terceira. En canto ás viaxes, nunha delas, dubidaba entre se o destino era Andorra ou Os Picos de Europa e dicía textualmente (non é ningunha broma aínda que o pareza): "No recuerdo si era un sitio u otro pero de lo que estoy seguro es de que había nieve". Foi oir "había nieve" e os meus ollos case se saen das súas orbitas, no sofá, deitado, co ordenador encima das pernas e conectado (en directo) á web de El País. Que momento zapping!

E digo eu… tanto pensar no que vai dicir, tanto asesor, tanto escritor de discursos profesional e… toma cagada! Alguén dá máis? Imposible. Difícil de superar tal animalada. "Había nieve"… aínda agora me parece algo irreal, non crible. E mellor que un non deixe voar a súa imaxinación e pense nas festas que se corría esta tropa nas estacións de esquí ou onde fose. As redes sociais botaron fume con montaxes de todo tipo. Feijoó, Dorado e… Pocholo? 

Cuarta. As teorías da chantaxe e do amedrentamento. Na primeira fai referencia ao socialista Pachi Vázquez quen, coñecedor da existencia das fotos, faría forza no xornal para que publicase as fotos. Pode que na súa cabeza esa teoría case. Na miña supón unha estupidez demasiado para ser cometida por un político (con todo o que esa profesión implica en canto a "pillería" e "avispe"). A segunda, claramente, vai dirixida aos seus compañeiros de partido, os cales, ante a capacidade autónoma de Feijoó de "hago y digo lo que quiero y pienso" e a súa carreira hacia a sucesión e consecuente presidencia de goberno, veríano como un rival ao que quitar do medio. Nas nosas mentes, dito isto, rondan os mesmos nomes.

É probable que estas dúas teorías (ou forzas) se misturen en realidade, mais eu penso que hai unha terceira vía que non se aborda moito. A de Bárcenas "O Cabrón". As palabras que Núñez Feijoó adicou ao seu excompañeiro foron as máis duras, desmarcándose con meridiana diferencia dos demais PPopulares. Co poder que ten o delincuente e tal como está relacionado… non podería tratarse dunha vinganza política? Sería un golpe, unha maneira de golpear que lle vai como anel ao dedo.

E quinta. Pregúntome que fai falta neste puto país para dimitir? Dame igual a cor política. Pepe Blanco con Dorribo e o asunto da gasolineira, Anxo Quintana e o empresario no barco, Mariano Rajoy no atuneiro "Moropa", propiedade dun clan narco histórico (cousa que parece esquecida) ou agora Feijoó e Dorado. Dimisións xa! Honestidade, por favor! Limpeza! Transparencia (de verdade e non verbal)!

Non haberá xente moi preparada para gobernar este país que sempre acaban no poder os mesmos. Que tropa de mangantes! De caraduras! De canallas!

Quero que me goberne xente normal, que non tema polo seu futuro porque do seu pasado nada poida sair. 

Con todo, nesta sociedade na que cada día hai máis imbéciles co cerebro amurallado, penso que as consecuencias e as responsabilidades dos actos cometidos só son para os de abaixo. Por iso, aquí non pasa nada, no exterior apagarase a fogueira, sairá fume e ao cabo dun tempo só quedarán as cinzas que serán barridas polos que fan o traballo porco. O malo é que no interior de moitos de nós, esa fogueira está activa, arde e moito… e cando un se queima saen os "mecagoendios!", sae a hostia.