AQUELLO DEL GUSTO

Chegou, coma todos os segundos sábados de mes, ao quiosco de debaixo da súa casa. Foi á relativamente ampla sección de revistas e folleou uns cantos exemplares. Números de arquitetura, de deseño, de deportes, de música, de cine, de tendencias…

"¿Buscas algo? - lle preguntou o dependente hippie-heavy con "sotaque" arxentino. 

"Non, nada, estou botando unha ollada" - contestou. 

Logo de examinar ben as opcións colleu a 'Qué leer' de Gillian Flynn na portada, Deixou a Rockdelux, non atopaba interese nos contidos dese mes. Tentouno a Cuore cun especial sobre a non depilación das famosas. Tentador… pero non, gracias!

Achegouse ao mostrador e cando pousou as revistas chegou a pregunta:

"¿Te gusta leer, chico?". "Sí, claro!" respostou. 

O quiosqueiro rebuscou nun estante que tiña á altura das costas e agarrou un libraco como quen apaña un polbo nunha poza. 

"¡Toma! El último de Dan Brown… será lo mejor que has leído en tu vida…" - o trastazo contra a mesa derrubaría a un touro.

Transcurriron uns dez segundos (eternos) ata que puido reaccionar e nese tempo analizou a frase. Unha frase "sobrada", que reflexaba unha superioridade " de percorrido lector", tamén de evidente mal gusto… ou de falta do mesmo. O mellor? - pensou. Comezou a ver nunha dimensión interior rexida pola memoria algunhas das portadas das súas lecturas: "Viaje al fin de la noche" de Céline, "Cecais hai unha luz" de Manuel María, "Las correcciones" de Franzen, "El cielo a medio hacer" de Tranströmer, "Walden" de Thoreau, "El incongruente" de Gómez de la Serna, "Os dous de sempre" de Castelao, "Grandes Esperanzas" de Dickens, "Krazy Kat" de Herriman, "Verano" de Coetzee, "Stone Junction" de Dodge… así, pasando pola mente como as opcións do iPod pola pantalla do aparato.

"Dan Brown? Non, gracias! Non me gusta…" - arranxou sen explicacións, comentario que foi devolto cunha mirada de estrañeza desfavorable. 

Fíxolle sentirse como un extraterrestre literario cando, en realidade,  A Terra estaba invadida por marcianos que convertiran a ese "escribidor" en supervendas. Preferiría que lle cagasen cincuenta pombas encima antes que ler tal bosta de letras. Incluso prefería que lle dera con el na cara. Pero que se podía agardar dunha persoa que tiña alí comezado cun marcapáxinas de 'Bob Esponja' "Apocalipsis Z"? 

Non puido evitar facerlle unha pregunta ao quiosqueiro atrevido.

"Gústache Melendi, verdade?" - abriu os ollos crendo coñecer a réplica.

"Pués sí, me encanta. Ese tío sabe tocar".

Sen conseguir resetear os seus pensamentos pagou e foise sen atender ao cambio. 

Mentres subía no ascensor, unha serie de nomes seguían perseguíndoo… Bukowski, Junot Díaz, Dostoyevski, Pessoa, Palahniuk, Hesse, Rosalía, Szymborska, Jardiel Poncela, Ford, Peixoto, Millás, Cortázar, Foster Wallace…

"SISTER ACT 2" SEASON

O coro parroquial infantil de Foz poñíase en marcha, unha idea innovadora nunha vila das súas características. Debeulles parecer pouco a existencia dun coro maduro no que homes (calvos) e mulleres (con peiteados de volumes sobredimensionais ) en rigurosos traxes de chaqueta negro se deixaban levar polas súas carpetas de partituras e polas súas variadas voces ao longo das diferentes parroquias do concello. A cuestión é que alí estaba aquela iniciativa para a captación de talentos precoces, ao tempo que se tentaba prolongar un pouco máis a permanencia deses mozos nas misas. 

Lembro que era un mércores pola tarde, a iso das seis da tarde, aló por principios dos anos noventa, Carlos e máis eu chegamos cos nosos looks vangardistas. El con tupé tipo "onda mariñeira", cazadora vaqueira, sudadera de Alaska e Nike Pegasus. Eu con beisbolera, chándal de Jordan, Nike Huarache de running e gorra de lado ao estilo "Príncipe de Bel Air". Seguramente, dous patíns quedaron na porta da igrexa agardando por nós. Dentro, estaba a xente habitual do mundo eclesial local. Tono ("o fontaneiro vocal"), Teresa (a nosa particular Rosana), tres ou catro catequistas (daquelas que vestían con faldas plisadas e rebecas de lá imposibles) e uns cantos nenos e nenas de conducta cristiana intachable. Nosoutros, por moito que o intentáramos con incursións vía "monaguillos" (que aceptábamos polas duascentas pesetas que uns minutos máis tarde fundíamos en gominolas), non estábamos feitos para o culto e a fe (polo menos hacia aquelo que se supoñía). Pero o caso é que queríamos cantar, queríamos revolucionar aquel mundo triste e apagado de calcetíns polos xeonllos, coletas de lado e caras de benditos. 

Teño que admitir que o intentamos, que demos todo o que tíñamos dentro, mais non encaixamos. Despois da primeira sesión fomos convidados a deixalo e, a verdade, non os culpo. Non había lugar para a improvisación, nin para a percusión de mans contra os bancos, nin para os efectos corais, nin sequera para as palmas… todo estaba hiperprogramado, hiperengaiolado diría eu. Tampouco é que fósemos dous reiseñores. As nosas aptitudes para o canto eran ben poucas, a diferenza das nosas ganas por innovar ou da nosa capacidade de esforzo. Postos a comparar, se tivera que achegarme a algún parecido co que saía polas nosas gorxas, creo que me decantaría por dous porcos a piques de ser sacrificados na matanza. Tampouco foi para adiante as nosa proposta de introducir o rap (o panorama MC) nas celebracións relixiosas. Supoño que lle queríamos dar un toque afroamericano ao asunto… entendede que vivíamos a efervescencia post-"Sister Act II" e aquela idea de integración de diferentes culturas, niveis socio-económicos e caracteres atraíanos moito.

O certo é que aquel foi o noso primeiro e último día. Foi a evidencia dunha falta de conexión total e absoluta con aquela realidade, a dos bondadosos. E, como non podía ser doutro xeito, aliámonos co mal, coa aventura. Comezaba unha época de roturas de cristais do Martínez Otero (a nosa escola), tempo de visitas a obras, de trastadas nas sesións de tarde do cine Pequenete, de roubos de paquetes de cromos, de aspirinas con Coca Cola, de masturbacións (oh! pecado!), de palabras malsoantes, de pasar tardes enteiras xogando a "beso-morreo-ticoteo"… en definitiva, que chegou o desfase… ou, un momento… non sería que xa éramos uns desfasados?

DE CHISTE

Encóntranse tres científicos en Londres. Un alemán, un francés e un español. E di o español: "Que van tomar os señores?".

VAGINA BEACH. HISTORIA DUN COÑO QUE QUERÍA SER NEYMAR.

Unha tarde de Outono, o señor Coño achegouse polo centro de depilación láser para adecentar e regular o seu estado estético externo, é dicir, a súa apariencia. Despois de cinco minutos de espera, entrou na sala e a esteticista preguntoulle como o quería. Dubidou uns segundos e contestou rotundo "Como o que acaba de sair!". Que? Que tipo de resposta é esa? Unha moi rara, desde logo, pero é a que foi. Pouco máis tarde, a función láser comezaba con eses "picores" en forma de trallazo moderno a cen euros a sesión. Outro pouco máis tarde e despois de aboar a cantidade mencionada saía fresco e camiñaba con calma polas estreitas rúas da cidade en dirección ao seu apartamento. É neste mesmo momento (que non "intre", que non sei o que significa) no que vos conto o resultado aparente da poda. Consistía na mítica e cada vez máis comercial (aínda que sexy) patilla de grosor medio por encima da ranura vaxinal. Parece que nesta altura de tempos, a patilla é o que se leva, o que lle gusta ás rapazas… e supoño que aos rapaces. A cuestión é que esta non era unha patilla calquera, era unha patilla especial… ou "Special", que queda máis internacional.

Cando chegou á casa, non se mirou ao espello nin nada parecido, tan só se deitou a descansar. Foi uns días despois cando saiu á luz no medio dun ambiente pouco hostil pero moi cálido de intento acertado de coito. Un pene erecto achegouse sen contemplacións á zona do Monte de Venus durante unha mañá de Sábado soleado. A luz dos raios asomaba polas regandixas da persiana ao tempo que, de entre as sabas saía un coño rasurado polos laterais e con abundante pelo polo centro. Que cousa! O ben chamado "membro" reculou uns centímetros ante aquela excéntrica e exótica novidade. Examinouna uns segundos e preguntoulle, na súa linguaxe, se se trataba dunha broma ou se o tema ía en serio. Respostou que non, que as cousas estaban así, que era un cambio de look necesario, que era tendencia. Pois nada! Non quedaba outra, para dentro e a calar! Algo había raro, non era a mesma patilla que o pene Pérez encontrara por ahí outras noites de forza ceibe. Alí había un factor diferenciador claro. 

Nunha tarde non aburrida de sofá e telefilme, descubreuse todo o 'cotarro'. Debaixo dunha agradable e leve manta, unhas mans xogaban a ser Moisés co señor Coño cando descubriu que a altura do céspede non era a normal. A patilla era tal, pero non era unha patilla italiana case ao rás da pel, era máis ben, unha patilla indie, con ben dose de pelo, con volume digo. Aquelo había que velo ademáis de tocalo e efectivamente, da calorciña interna saiu o señor Coño cunha cresta impresionante. "Pero que ven sendo esto?" preguntou Pérez nun conxunto de sorpresas que xa empezaban a ser habituais na súa vida. Non houbo resposta máis alá de "eeeeehs" e "aaaaaaahs" polo que lucidamente foi entendendo todo o que sucedía. O señor Coño estábase convertindo en Neymar, o xogador de fútbol do Barça con esa cresta tan peculiar. Como un acto reflexo de adaptación a circunstancias extremas, Pérez transformouse no micrófono de Sara Carbonero e aproximouse ao astro brasileiro con ganas de conseguir unha entrevista das que fan época pero non houbo resultado positivo. Neymar non quería a atención dos medios, non, estaba nese momento de interacción, máis ben estaba apático, era tempo de reposo e descanso, tempo de recuperación (lle chaman) e a Carbonero quedou alí pranchada, sen a súa exclusiva, sen satisfacer as súas necesidades. Parecía que viñan novos tempos de egos e aires subidos, de pedir cita para o contacto, serían tempos de formalidades. Que merda, verdade? Pois sí… e se non me credes preguntádelle a Pérez. Todo cambiou. Aquel señor Coño pasou de ser un tipo humilde a ser unha estrela mediática do deporte, sempre coidadamente despeiteado, como os pelos dunha vasoira. O que antes eran agarimos e roces, agora eran desprecios e ignorancia. 

Pérez abandoou a súa ansia periodística e tirou o micro ben lonxe quedando identificado como un pegote de plastilina de perfil baixo sen ganas de convertirse en mármore. Desistiu. E Neymar a pasear dun lado a outro, tan crecido como ridículo, distante, sempre pensando nas súas cousas, alienado do seu antigo mundo sexual e máis pendente de facer Vichysoisse con Dani Alves ou de xogar entre os dous a dar toques de balón sen que caia a bola. 

Na actualidade, a situación é cada vez peor, cun Pérez marxinado e centrado no onanismo coa eterna e sempre agradable compañía externa de Lisa Ann, Holly Halston, Monique Fuentes ou Carmella Bing… segundo o día. Cun Neymar descentrado que cada vez pasa máis horas de manta e filme co seu colega Alves mentres o seu complemento morre de envexa fronte ao ordenador. Non hai solución á vista mentres Neymar siga sendo Neymar… só queda que acabe con ese longo de cabelo das partes baixas sen escusas, que se pase ao rollo standard e que se deixe de extravagancias tendenciosas e de cremas vexetais, ahí fóra hai todo un mundo de rabo de touro agardando a ser comido. Queda eso ou o divorcio. 

Vaite Neymar! Volve Fonsagrada Pussy! "He loves you!"… e o que é máis importante, "He miss you!"

TELEDIRIXIDOS CO TDAH

Esta semana que acaba saíron publicadas nos medios escritos dúas novas que me interesan moitísimo por un motivo relacionado co meu día a día laboral. 

La Voz de Galicia informaba de que "El déficit de atención está detrás del 25 % del fracaso escolar" (always in spanish, of course!) nun artigo no que se falaba da futura LOMCE , de síntomas e de porcentaxes varias que confirmaban esta tese.

Pola contra, o xornal alemán Der Spiegel subraiaba que Leon Eisenberg, o psiquiatra que "descubriu" o TDAH (Trastorno de Déficit de Atención e Hiperactividade), confesou antes de morrer que "era unha enfermidade ficiticia". 

E ben?

As persoas, pais, nais, fillos, xente en xeral é probable que non discriminen a información, que non lle den importancia ou que sinxelamente pasen de ler ditas novas. Erro grande.

Eu como mestre, psicopedagogo e persoa preocupada polo devir da nosa sociedade afírmome no que levo dicindo fai anos, é dicir, que temos un problema moi grande que é necesario dar a coñecer.

Vou por partes, entón, apoiándome en diferente bibliografía ("Troubles psicomoteurs chez l'enfant", "Diagnosis and management of ADHD in Primary care for school age children and adolescents", "Hiperactividad y trastornos de la personalidad", "Neurociencia del consumo y dependencia de substancias psicoactivas"…).

Este trastorno, o TDAH, aparece nas clasificacións da OMS (Organización Mundial da Saúde) como un "trastorno do comportamento e das emocións de comezo habitual na infancia e a adolescencia". As manifestacións que debe incluir son déficit de atención, hiperactividade e un grao inapropiado de impulsividade. Para poder ser diagnosticado, a CIE (Clasificación Estadística Internacional de Enfermidades e Problemas Relacionados coa Saúde) da OMS esixe, polo menos, a presenza de como pouco seis síntomas de inatención tres de hiperactividade e un de impulsividade. O quid da cuestión? Que estes criterios raramente se cumpren no diagnóstico clínico usual do síndrome.

Pros e contras unifícanse nun "contra" ben grande. Explícome. A favor están, sobre todo, os datos empíricos, esto son estudos e probas. Neste ámbito, a goleada é maior que a do Bayern ao Barça. Cada vez , máis estudos din que o maior peso teno a perspectiva biolóxica e o seu tratamento, ata o punto que a Asociación Americana de Medicina chegou a afirmar en 1998 que o TDAH é "un dos trastornos mellor investigados na medicina e o conxunto de datos da súa validez é de moito máis peso que o de moitas outras enfermidades médicas".

Resulta canto menos chocante que esta asociación afirme isto cando se o cadro que presenta está moi lonxe de demostrar a base xenética do síndrome… a non ser que se confunda esta, de forma moi interesada, coa "carga familiar".

Por outra parte, un aspecto moi importante. Quen financia estes estudos alarmantes? Fai falta que conteste? Sí? As farmacéuticas! Claro! Isto vai así! E non menos importante, quen vai financiar estudos alternativos fiables en contra deste poder? Evidente! Os estudos independentes non existen.

Outra pregunta: Quen publica e interpreta os datos? Sí señores! Pensade en intereses do capital e iredes ben encamiñados. Feinstein, catedrático de psiquiatría da Stanford University di que "a maioría dos últimos catedráticos de psiquiatría infantil en Estados Unidos recibiron directas e decisivas axudas da industria para confeccionar a súa carreira de publicacións e progreso académico". Triste pero real. Nada que non saibamos… ou non?

Que quede claro antes de continuar que todo isto non quere dicir que non existan nenos hiperactivos e con trastornos de atención, non, quere dicir, claramente, que non existen na proporción que se nos vende. O que sí existe é a enorme, esaxerada e perigosa proporción de nenos medicados por este síndrome. 

Aquí, en España, existen potentes equipos adicados á detección e diagnóstico temperá deste tipo de trastornos que tampouco están financiados pola administración pública. Por quen entón? Xa o sabedes.

Falemos desa parte do tratamento que tanto me preocupa. Non me refiro á intervención psicolóxica, psicopedagóxica ou psicosocial (que pode ser individual e familiar). Falo do tratamento farmacolóxico que debería ser empregado só en casos puntuais onde a conducta sexa extrema. Tratamento farmacolóxico. Que? Pois é a introducción masiva ou crónica de fármacos en cerebros dos que temos moi pouca información (salvo a súa dinámica e plasticidade). De que falamos? De ningunha tontería amigos, de anfetaminas. E con estas sustancias xa se sabe…

Non está nada claro que estas sustancias non produzan tolerancia e dependencia en casos predispostos. Bioquímicamente as "pastillitas" do diaño son moi similares ás que posteriormente se proporcionan para desfrutar en clubes nocturnos. Eu pregúntome se estes nenos non terán maior propensión a empregar outras drogas ou fármacos psicoactivos máis tarde? E agora, as farmacéuticas subvencionarán estudos para saber isto? Jojojojo, por suposto que non! Non están tolas!

Estaremos falando do paso directo da "droga da infancia" á "droga da adolescencia"? A miña resposta é afirmativa.

As Big-Pharma gánanlle a partida á intelixencia humana e ao sentido crítico e racional… ou o que é o mesmo a intelixencia comercial vence á individual na batalla da saúde.

Quen ten a culpa? Pois está repartida. Fundamentalmente as farmacéuticas (a súa maldade e falta de "todo" é bestial), mais un pouco tamén a teñen todos os que xogan a isto, desde os responsables dos equipos pedagóxicos dos centros, ata os médicos que receitan con soltura ou os propios pais e nais que incluso "solicitan" esa axuda química. Non esaxero, remítome ao meu día a día. Prefiro non dar datos exactos da salvaxe porcentaxe de moitos centros educativos. Mellor sí, vou dar un. De dezanove alumnos dunha clase de primaria, oito son usuarios da pílula máxica. 

Eu estou sendo derrotado, teño que admitilo… pero quero loitar. Eu son dos que pego ata coa espada chantada entre as costelas… ata o último alento. Vos? Queredes loitar?