"INDIFFERENCE"

Pearl Jam. A banda que máis me gusta. Eddie Vedder, Jeff Ament, Mike McCrady, Stone Gossard e Matt Cameron.

O romance comezou no instituto, en 3º de BUP, cando, non lembro como nin por medio de quen, caeu nas miñas mans unha copia pirata do "Vitalogy" (1994). Eu tiña dezaseis anos e o meu mundo deu unhas cantas voltas. Foi a miña incursión no terreo Seattle, que logo me levaría a Soundgarden, Mudhoney e Alice in Chains. Nunca a Nirvana. Aquel disco, con "Better Man" (a miña favorita), "Spin The Black Circle", "Last Exit", "Nothingman", "Not For You" ou "Corduroy" abriume un camiño que estiven moi gostoso de camiñar. Non pasou moito o tempo e funme facendo co "Vs." (1993), "No Code" (1996), "Ten" (1991), "Yield" (1998)… e así ata ir convertíndome en home con eles.

Estaban ahí, comigo, cando o baloncesto era o que máis me ilusionaba, en Foz, cando facía trasnadas, cando me namorei por primeira vez (e por segunda, terceira…), en Lugo, cando me fun para a universidade, en Coruña, en festas, na intimidade, na miña habitación de Londres, de novo en Lugo, cando aprobei as oposicións, en Carballo, cando comecei a traballar, outra vez en Coruña, e agora en Pontevedra. Sempre. Nunca os abandonei… nin eles a min. Non importa o que chegue, nin o moito que me gusten eses novos descubrimentos, eles serán sempre os meus favoritos. Fidelidade natural, lle chamo.

Ben Harper. Un músico meu. 

Estudaba Psicopedagoxía en Coruña e vivía un momento bastante inquedo. Deixei da gastar diñeiro en sair os xoves universitarios e compraba un par de discos á semana. Facíao na tenda que tiña Discos Gong no Centro Comercial de Los Rosales. Lembro que o camiño de ida e de volta andando (uns vinte minutos cada un), xunto ao tempo que pasaba revolvendo, eran dunha felicidade máxima. Facía sol, era primavera, os días notábanse xa máis longos. Achegábase o momento dos exames finais e as saídas convertíanse en tomas moi necesarias de aire fresco. Debía levar media hora buscando, acostumaba empezar polo final, pola "Z". Parara na "G" e collera o "Bring It On" (1998) de Gomez. Ao chegar á "B" descubrín a Ben Harper e o seu "The Will To Live" (1997). Era unha época na que non se podían probar os discos, ou sexa que só quedaba a intuición e o criterio de clasificación por estilo musical que tivesen na tenda. Tamén o comprei. 

Foi moi emocionante, chegar ao piso, pecharme na habitación e poñelo no meu radio-cd Grundig. A canción "Roses From My Friends" meteuse dentro de min e non volveu a sair. Así comezou outro romance no musical.

Moitos homes teñen esa estúpida fantasía sexual de facer un trío con dúas mulleres (como se non chegase con deixar satisfeita a unha!). Non tiven o pracer de saber o que se sinte en tal asunto, mais sei o que é desfrutar dun trío no plano musical. Pearl Jam, Ben Harper e máis eu. Eles no escenario, eu no sofá. 

"Indifference" é un agasallo persoal que me fixeron eles mesmos. 

A primeira vez que a escoitei (e vin) foi no DVD "Live At The Garden", é dicir, nun concerto desde o Madison Square Garden de New York o 8 de xuño de 2003. Co escenario case a escuras, negro e unhas leves pero tremendamente atmosféricas luces verdes. A voz de Eddie Vedder e a de Ben Harper mesturadas, un algodón manchado co sangue dos sentimentos. Unha batería delicada, un baixo que mece e unha guitarra que aliena. 

Sinxelamente inmellorable.

"i will light the match this mornin', so i won't be alone

watch as she lies silent, for soon light will be gone

i will stand arms outstretched, pretend i'm free to roam

i will make my way, through, one more day in hell...

how much difference does it make

how much difference does it make...

i will hold the candle till it burns up my arm

i'll keep takin' punches until their will grows tired

i will stare the sun down until my eyes go blind

hey i won't change direction, and i won't change my mind

how much difference does it make

how much difference does it make..

how much difference...

i'll swallow poison, until i grow immune

i will scream my lungs out till it fills this room

how much difference

how much difference

how much difference does it make

how much difference does it make…"

ANUNCIOS DE SEXO NOS XORNAIS

- "¡CHICA! Rubia agradable. Económico, discreto. Sin prisas. Permanentemente. Salidas".

- "SIGÜEIRO. Novedad, Belleza venezolana, tetoncita, delgada. Exijo máxima discreción".

- "GALLEGA besucona. Recibo maduritos, jubilados. Sin prisas. 20 euros".

- "MÓNICA. 26. Relax. Masajes preliminares. Trato exquisito. Implicada. Discreción".

- "ESPAÑOLA. 38 años. Cuerpo Barbie. Todos servicios. Pechos grandes".

- "SUPERNOVEDAD. Tailandesa. Maravillosa, cachonda, muy complaciente, francés natural. Masajes".

- "EMILIA. Discretísima. Complaciente, fogosa, cariñosa. Exuberante. Cintura violín. Fácil aparcamiento".

- "YESENIA. Madurita, 140 pecho natural. Cuerpazo. Elegancia. Salidas. Permanentemente".

- "FOZ. Chica guapísima. Completísima. Masajes. 2x1. Griego. Sin prisas".

- "ESPAÑOLA exquisito bomboncito, sin tapujos algunos".

Estes son dez anuncios cos que, cada día, vos podedes atopar na sección de "Anuncios por palabras" de La Voz de Galicia. Sempre me pareceron fascinantes! Non sei que é o que máis me gusta deles, se a concisión, se a rebuscada chuvia de epítetos, se o seu poder para representar mentalmente… non sei, en todo caso, Twitter débelle moito a estas "señoritas de compañía" (e non tanto a Félix Fénéon…).

Despois dunha análise superficial chego a varias conclusións:

1. Os do xornal débenlles cobrar por palabra escrita.

2. En Foz, ou se está sufrindo moito a crise ou eso do "2x1"…

3. Sorpredentemente (ou non!) a palabra "exquisito" sae en dous dos exemplos.

4. O de "cuerpo Barbie" indica unha maior obsesión estética da que escribe en comparación co que poida chamala.

5. "Cintura violín" é unha metáfora dun nivel superior.

6. A expresión "sin tapujos algunos" ten unha carga sexual difícil de describir sin derretir as teclas do meu portátil…

7. "Tetoncita" parece o nome dun elemento da táboa periódica.

8. Yesenia é unha contradicción en si mesma. 140 de peito e corpazo? Chamarse Yesenia e ser ao mesmo tempo elegante?

Gustaríame ter encontrado algún anuncio do tipo:

- "Amelia. Pouco máis alta que un vaso de tubo. Ben mantida. Mans de traballar a terra. Caprichosa".

- "Sofía. Rubia con tinte arriba e abaixo. Lencería fina. Champán del bueno".

- "María Cristina. 40 anos. Toda unha vida remando. Suave. Encántame papar merendas".

- "Vanessa. Sincera. Limpa. Un pouco autoritaria. Pallas cósmicas. Non calo nin cun calcetín na boca".

- "Sol. Cú como un bocoi. Sofisticada. Sexo telefónico. Intelixente. Fumo ás agochadas". 

TODO BEN ATADIÑO (PASIÑO A PASIÑO)

Non vou falar dos incontables recortes que estamos vivindo nos últimos anos en todos os ámbitos, mellor dito, non me vou poñer a enumeralos. Vou falar, en concreto de dous conxuntos que significan moitas perdas e que ven lamentablemente ligados.

Non fai moito, unhas semanas, oimos falar das intencións do PP de instaurar unha Lei de Seguridade Cidadá, que non é máis que un estrito orde público imposto polo Tea Party "Serrano". É dicir, que os logros acadados por moitos durante a historia en canto a dereitos como a libre expresión ou a manifestación (valores altamente democráticos) serán actividades criminosas dentro de pouco tempo. Limita o dereito a reunión, endurece as penas e as sancións por actos de protesta e desobediencia e facilita a expulsión de inmigrantes en situación irregular. Por se fora pouco, o Consello Europeo deu a voz de alarma e declarou que vai ser unha lei moi problemática, xa que considera que ese tipo de restriccións non son necesarias nunha sociedade democrática como a nosa. O que diga o zampabolos do ministro de interior, Jorge Fernández Díaz, como podedes entender, non é moi relevante. Un home que fala das coitelas de Ceuta e Melilla como instrumentos que causan "feridas leves e superficiais" e que son "un elemento de disuasión non agresivo" non merece máis que douscentos roces desas coitelas na súa bolsa escrotal.

Ben, pois agora chega outra proposta destes amantes das liberdades PPopulares: A Lei de Seguridade Privada. Os vixiantes de seguridade privada van ter potestade para identificar, rexistrar e deter a cidadáns na vía pública. De risada! 

En principio, e desde un punto de vista meramente estético faime graza. Non poido deixar de imaxinar a esa tropa (con todo o respeto) de Magnums, Perry Masons, Chucks Norris, Steven Seagals de peto con máis poder do que tiñan. O que lles faltaba! Porteiros de discotecas, seguridade de grandes almacéns, de concertos, de congresos… jajajajajajaja

Pero en fin, en realidade é un tema moi serio. Non fai falta ler moito para darse conta de que a seguridade e o control da cidadanía debe estar a cargo do Estado, por moitos e evidentes motivos.

Tres cousas. 

A primeira. Interior afirmou que esta lei "consolidará un sector en pleno auxe". Eu digo que, se está en pleno auxe, deixémolos camiñar sós, que o fan moi ben. Mais en realidade penso que non o está, que este tipo de traballos decrecen debido aos avances tecnolóxicos. Cada vez son menos necesarios. Ou acaso cando os vedes nos diferentes lugares nos que traballan están facendo algo diferente a meter o dedo no fuciño ou a mirarlle as cachas ás que pasan? En realidade, tampouco poderían facer moito máis con esas ap(ac)titudes. 

Segunda. Gustaríame que me explicaran (sin "en diferidos" e cousas desas) que criterios seguen para facer análises de sectores en auxe e en declive á hora de botar mans ás empresas tan surrealistas coma estas. Á seguridade privada sí, ao naval e á minería, por exemplo, non. Curioso… Se lle preguntan a Ana Mato, seguro que se lle ocurre outro sector á alza, os organizadores de aniversarios.

Terceiro. A cultura do medo. En dobre sentido. Por un lado, o medo que queren meter ás persoas para que non se movan e reciban todo como ovellas, convertíndoos en obxectos pasivos, alienados da realidade na que viven. Por outro, o medo que estes políticos conservadores (por ser suave) teñen a posibles respostas sociais da cidadanía ante a criminal merma (ou aniquilación) de dereitos  que está a sufrir. 

En definitiva, unha medida que profundiza no afán privatizador do PP e que non é máis que un interese económico nese pozo sen fondo que é a "porta xiratoria" que enfía cargo público con boísimo posto privado. E outro fin fundamental, o autoritario, a imposición, que non é que lembre, senón que se mete de cheo na época franquista.

Pero nada, o que o di, resulta que é un puto protestón. Non me importa, asumo o rol que me toca. Sempre é mellor iso que ser un "mamacolloadas burguesas" ou un "bragacaída para que me la metes hasta dentro (sin anestesia que ya veo la tele bastante)".

BORRADO

     Aquel álbume de fotos era vello, 

               só lembranzas en branco e negro, 

                                  algunhas, medio comidas 

                                                   polo paso do tempo. Pasaba 

                                                          as follas lentamente, parándose nas 

                                                                        imaxes de grupo, de amigos, 

                                                                               mozas e familia. Homes con  

                                                                                                        gabardinas longas,

                                                                                                             pantalóns de pinzas e    

                                                                                                                    zapatos gastados.

                                                                                                                    Mulleres con saias  

                                                                                                                              plisadas por     

                                                                                                                                  debaixo do  

                                                                                                                           xeonllo, blusas   

                                                                                                                           estampadas e  

                                                                                                                peiteados de grande  

                                                                                                                       volume.

                                                                                                               Paisaxes da vila  

                                                                                                                 diferentes,   

                                                                                                              testemuñas dun  

                                                                                                      tempo que foi mellor, 

                                                                                               sen a dureza de 

                                                                                      grandes edificios, coa 

                                                                             forza, aínda, do natural,

                                                                    con actividade no porto,

                                                           con vida máis aló da obra,

                                                    cancións nos bares, romarías 

                                              populares activas, xantares con 

                                           manteis na herba e rúas   

                                        estreitas empedradas.

                                 No final, unha foto solta.

                                 Un rapaz nunha motocicleta,

                              con traxe e camisa herdados,

                         pelo corto e caído hacia o lado, 

                            cun amplo sorriso 

                         e un cigarro de lear 

                        nas mans. De fondo, 

                         o sol no mar e unhas 

                           gaivotas voando.

                             Pasou a punta dos 

                             dedos pola superficie 

                              de papel tentando 

                              lembrar quen era 

                      pero sen resultado favorable. 

                      No reverso, un nome e unha 

                            data: Valentín, 1945.

UN INDIE NO XIMNASIO

Un indie non é feliz no ximnasio. Un indie é feliz no Festival Sinsal San Simón, no Liceo Mutante, en Cineuropa, tomando algo en La Flor, en A Moa, nas Illas Ons, na Fnac, no Abastos 2.0, en Bonaval, en Churruca, nas tendas de discos ou nas de roupa de segunda man.

No ximnasio hai un ambiente que non vai co indie. Suor, máquinas que non sirven para pinchar, roupa deportiva, pesas, xente musculada, calor, televisións, baños cheos de xente en pelotas cos que non vai ter rollo…

Cando o indie chega ao ximnasio, faino como forzado, por unha noiva que quere sentirse acompañada, por amigos diferentes a el, pola necesidade de non poñerse como un bocoi de viño ou por evitar correr ao aire libre soportando unha xeada das que conxelan os collóns.

Chega, polo tanto, arrastrando os pés e cunha cara que o diferencia, xa de inicio, do resto, que están desexosos de esforzo e berros autocompracentes.

Entra no vestiario (por primeira e última vez… en caso de volver ao gym, que o dubido, ducharase na casa) cos seus jeans axustados, unhas Vans, a súa camisa de cadros e a súa cazadora vaqueira con borreguillo. Busca un sitio con espazo pero non o atopa. Confórmase con non rozarse. Cámbiase rápido sen cruzar miradas cos do lado e sae. Leva uns pantalóns cortos dun equipo minoritario, poñamos o de Las Palmas azul (que un día comprara por 5 euros en La Casa Winchester para xogar as pachangas). Arriba camiseta sinxela e ampla de Tune Yards. De calzado, as mesmas Nike Free negras que usa para a rúa. 

E aparece, como que non quere a cousa, na sala de máquinas. Cintas para correr, bicicletas estáticas, elípticas, bancas de pesas e todo tipo de aparellos para cada un dos músculos do corpo que, por certo, descoñece. Un indie non entende de series nin de intensidades… moito menos de exercicio aeróbico ou anaeróbico. Cando, por asomo, escoita algúns destes termos, pensa en que lugar encaixarán dentro do post-rock, do noise, do krautrock, do dubstep, do folk ou da electrónica experimental. Non entra nos seus plans poñerse a facer cousas coas máquinas. Non sabe como funcionan. Aínda así, inténtao na de cuádriceps. Fai quince repeticións e desiste. Abúrrese, non lle atopa sentido. Tanta xente tirando de pesos e mirándose os corpos nos espellos…

Logo, mira as cintas para correr pero non hai ningunha libre. En cambio, queda unha bici libre. Séntase nela e a pedalear. Pon bastante resistencia e cópialle a intensidade da mesma ao tipo do lado… aínda que lle coste, mellor iso que ir á marcha das mulleres. Dalle ás pernas pero non tarda en darse conta de que non vai con el. As bicis son todas iguais, feas e sen rodas, nin rastro de modelos retro con manillares grandes, faros de deseño e sillíns Brooks. Ninguén o mira e dice "Joder! Que bici tan molona!" Con todo, pedalea, oito quilómetros. Unha distancia xeitosa. 

Coas pernas xa cansadas, volve a botar unha ollada ás cintas. Seguen ocupadas. Vaise a un ladiño e fai trinta flexións de brazos que o deixan teso. Despois, comeza unha tanda de trinta abdominais. Mira de reollo mentres as está facendo ás cintas pero nada. Moito corre a xente! Cando vai na vinteoito queda unha libre, para e, cunha présa disimulada, érguese para collela. Adiántaselle un señor duns cincuenta anos. O indie alentiza o paso e fai como que non ía para ela. Apóiase onde pode e mira a tele. Está posta a MTV con videos de bandas mainstream que, faltaría máis, non lle interesan nada. Dirixe a mirada, consecuentemente, ás zapatillas de deporte e fai que pensa nas súas cousas. En realidade, canta para si mesmo o temazo de Shakira que escoita. 

De súpeto, báixanse dúas señoras de correr e sube el. Camiña un pouco a cinco quilómetros/hora. Como digo, tan só un pouco, xa que non quere que pensen que está acabado ou que vai maior. Rápido, pasa a unha velocidade de doce e veña correr. Parécelle que o marcador da diostancia non se move, que vai moi lento e, pensa para xustifcarse que cando corre por exterior (poucas veces, moi poucas) é diferente. Parécelle que debe estar mal o medidor. Non importa, dalle a fondo e aun bo ritmo. Mira ao cristal de enfronte desde o que se ve a piscina. Unhas vellas fan aquagym. Dalles a auga polo fuciño. Menuda maneira de afogarse! Cando lle dá por mirar ao señor do lado (o que antes lle quitara a máquina), comproba que vai a máis ritmo ca el. Iso non! Súbelle ao máster. O señor vai a 13.1. O indie a 13.2. Cuestión competitiva… e de idade. É unha velocidade que lle costa, as cousas como son, pero aguanta. Sufre. Acaba con 4 quilómetros en 22 minutos feito un cristo. Aminora a velocidade da cinta ata acabar andando, como comezou. Para aminorar case non atina no botón (do cansancio) e dá máis veces na barra de apoio que onde corresponde. Ao baixarse, ten a sensación de que as pernas lle continúan correndo. Maréase e parécelle que o chan se move. Pásalles a todos, aínda que el pensa que iso é pola falta de costume. Non quere que se lle note e fai como que está ben. Todo lle dá voltas, como na súa última mamada con absenta na casa de Luci. Non ve nin aos que ten a dous metros. Apóiase de novo e non lle falta nada para caer desplomado. 

Non acaba aquí o seu suplicio. Retírase ao vestiario para ducharse. Chega e aquelo está peor que antes. Máis xente, menos espazo. Para quitar a roupa e coller a toalla rózase cos compañeiros de taquilla. Cara á altura doutros cús peludos, colloadas que case lle rozan nas mans. Métese nas duchas e enxabónase rápido. Volve ao banco e outra comedia para vestirse. Antes de poñer a roupa mira se lle quedaron os músculos na roupa de rúa. Nada, nin rastro. Moito contacto, moito pelo de pixo nas chanclas. Moito vapor, moita merda! 

Abandoa as instalacións coma se fose un máis do círculo pero sabe, de sobra, que non é o seu lugar. Pagou a cota do mes e non ten pensado volver. Pode ser que probe con Pilates… como moito… ou iso de Body Balance que leu en algún cartel. Unha sesión máis, de ahí non pasa. Agora só lle queda madurar unha escusa que dar á noiva, amigos ou a el mesmo para  non volver. Necesita tempo para ler, vai facer un curso de dj, ten mal o xeonllo, prefire o aire libre...