domingo, 26 de enero de 2014

BREVES DESCRICIÓNS DE DETALLES PEQUENOS


1. Deixándose levar por unha imaxe podre de si mesmo, agarrou os collóns envoltos nuns jeans brutos.

2. Suábanlle as mans. O alento rebotáballe na pantalla do móbil e devolvíalle finos bafos de xenebra. Buscou o nome de Elena na E e chamou. Un tono. As cinco da mañá.

3. Tomaba un café e mirou ao lado. O Sol poñíase sobre o mar e non puido evitar fotografar o momento. Abriu Instagram, efecto Valencia e 207 likes.

4. Tres pezas de xeo apóianse estáticas no fondo dun vaso de cristal coa súa aparencia mate. Comeza a correr o líquido polas paredes, lentamente. Aparece o brillo, a flotación e achégase o fin.

5. Abriu o libro e atopouse cunha soa palabra escrita en negro, na soedade dunha folla en branco. "MILES". O apelido inglés? Ou o adverbio?

6. Dáballe volta aos espaguetes sobre o garfo e contra o prato. Atendíalle á tele ao mesmo tempo. Cando achegou o alimento, viu medio segundo antes de metelo na boca, que a ración era demasiado grande.

7. Non aguantou as ganas. Achegouse a unha parede e, deuse conta de que, a pesares da escuridade da noite e da rúa, podía ser visto mexando. A medida que saia o mexo quente, lembrou as veces que dixera en grupo o incívico que era o que estaba facendo.

8. Despediuse achegando a cara para ser bicado pero cos seus beizos agarimando o aire.

9. Bebeu un fondo trago de refresco frío directamente da botella. Aspirou, logo, os restos do seu espeso bigote.

10. Escoitou a sinal de chegada á seguinte parada. Pechou o libro e colocouno sobre as pernas dobradas para que o resto do vagón poidese ver o seu nivel cultural mentres agochaba o desagrado de ler en ruso.

11. As súas ansias por empregar unha nova palabra que aprendera nos coloquios da televisión, levárono a precipitarse: "Mañá non poido quedar. Vou ir a unha entelequia".

12. Desde a cola do súper, cruzou un par de intensas miradas cunha rapaza fermosa que facía a compra en chándal. Pensou en quitarse da fila. Tamén en que a súa muller o esperaba para facer a cea.

13. Desde que acababa a carreira de Fórmula 1 do domingo, só podía pensar na súa xefa berrándolle.

domingo, 19 de enero de 2014

NATURA-PROGRESO



Cidades de cristal,
vilas de cemento
e as aldeas…
un DESERTO.

As árbores choran a ausencia
do home que as observa
e revolve as súas raíces fortes,
subterraneamente,
contra os materiais impostos.

Do ceo cae petróleo.
Un choro negro
que nos agasalla a palabra:
CULPABLE.

Non hai verde, hai gris,
hai fame, hai pena, hai soedade.

Canto tempo imos seguir con isto?
Pechando a mente, 
as fronteiras e os músculos?

Dóelle a alma a quen a ten.
O medo é ignorancia.

En ocasións,
na mirada dun galego,
vexo o desafío de todo un pobo.

domingo, 12 de enero de 2014

CONTACTO CON TACTO. WILLY LA DORADA (VÍA OCOOLISTA MAGAZINE)




Willy La Dorada es un percusionista nacido en Puerto Rico que vive y trabaja en Los Angeles. Líder de la banda (junto a su compatriota Elvis Santiago) Los Corazones, estará el mes que viene en diferentes puntos de nuestra geografía para presentar su último disco "Magic Liberation" (Blue Caldo, 2013). 
Tendremos una excelente oportunidad de experimentar en directo a uno de los revitalizadores del género que popularizó Fela Kuti, un investigador incansable, un músico que modernizó un estilo sabiendo asimilar sus influencias y reinterpretándolas con maestría, el hombre llamado a ser (con tan sólo 29 años) el nuevo Giovanni Hidalgo. 
Desde su apartamento de Venice Beach, nos atiende telefónicamente, algo atareado y con las interrupciones espontáneas de Vanessa, su cachorro yorkshire terrier.


Buenos días… bueno, mejor dicho, buenas noches… ahí son las 22:00h…

Así es, estamos casi en puntos geográficamente opuestos.


Me imagino que acaba usted de terminar una larga jornada de trabajo que, en cambio, yo empiezo.

Bueno… si puede considerarse trabajo lo que hago, supongo que sí, pero no estoy muy seguro. Acabamos de tocar en un local de jazz de la ciudad, el Tito Puente, abriendo la gira norteamericana.


Una gira de veinte días que dará paso a otra europea.

Cierto! Estaremos los próximos días en Seattle, Portland, San Francisco, Santa Fe, Houston, Chicago, Baltimore, Nueva York, Filadelfia, Washington, Boston y otras ciudades para, posteriormente,  cruzar el charco y comenzar en Madrid un paseo por varios lugares españoles.


Zaragoza, Barcelona, Bilbao, Granada o Sevilla son las ciudades que ha elegido Los Corazones para conquistar de nuevo a un público que siempre los acogen con los brazos abiertos.

Serán diez días intensos de una ciudad a otra que todavía no están cerrados del todo. Esta mañana, nuestro agente nos informaba de dos nuevos shows, en este caso en territorio gallego. Estaremos en Pachán Club de Foz y en el Pub Atalaya de Ferreira del Valle del Oro.


Me alegro por el público gallego, desde luego, son dos salas de referencia en el panorama musical del norte peninsular que en plena crisis, sacan fuerzas y buenas intenciones para programar con coherencia.

Totalmente de acuerdo. Nunca hemos tocado en ellas pero nos llegan muy buenas referencias. 


Entrando ya en materia, ¿Que nos vamos a encontrar en "Magic Liberation"?

Pues un disco serio, hecho con mimo, con mucho amor, con conciencia, en donde las percusiones cubanas se mezclan con las nigerianas, donde las guitarras desérticas traen el calor y las trompetas y los saxos aportan ese aire fresco que nos caracteriza. Es un trabajo en el que trabajamos durante tres años en un proceso compostitivo constante y espontáneo y en el que bebimos de diferentes culturas y ritmos.


En mi opinión, es un disco más inquieto que los anteriores, más libre, más abierto si cabe…

No sé, puede ser… es probable que tú te hayas parado a pensar más en el que nosotros mismos…


Quiero decir, que sus colaboraciones personales con Antibalas, Ocote Soul Sounds, The Budos Band o The Dap-Kings pueden hacerle estar en contacto con más talentos creativos…

No cabe duda de que es así pero creo que mi talento siempre ha estado atento al de otros músicos de mi generación y del pasado. Sin ir más lejos, ayer mismo adaptamos temas de Bebo Valdés, Toumani Diabaté o Joe Cuba para nuestros bises.


Muy interesante. A propósito, Conejito Zombie, la banda que iba a acompañarles en su gira española acaba de informar, que por causas indeterminadas no podrán viajar con ustedes.

Nos enteramos hace unos días. Parece ser que el grupo se desmantela a nivel musical para emprender un proyecto de agricultura basado en la recuperación de tierras robadas al pueblo. Digamos que la noticia nos apena pero, por otra parte, nos ayuda a tener fe en el ser humano y su capacidad de trascender más allá de la realización personal. Son un conjunto de personas admirables que merecen todo nuestro respeto.


¿Que les hizo fijarse en ellos para telonearlos siendo una banda de estilo tan diferente?

Creo que fue su bestial directo. No importa demasiado que practiquen un punk-rock violento o un garage salvaje, lo importante es la actitud y su capacidad para sorprender. Son… o eran mejor dicho una referencia en el circuito subunderground español.


¿Tienen ya substitutos?

La verdad es que estamos en ello. Duplo Son nos gustan por su aire mestizo y de fusión. Somos muy fans de La Mala Rodríguez y ya hemos trabajado con ella en otras ocasiones. Os Kentakys están pegando muy fuerte ultimamente… No sabemos, todo está en el aire hasta el último momento.


Nada más entonces, le dejo descansar y hasta pronto.

¡Muy bien! En breve estaremos con ustedes, público español. Esperamos que disfruten con nuestro show. ¡Un abrazo!



domingo, 5 de enero de 2014

2014


E así se cambia de ano, simplemente, pasando a folla dun calendario. Días, semanas, meses, estacións… e nada que nos diferencie doutro animal. O mundo está peor, a raza está peor. Non é pesimismo, é realismo. Todo camiña hacia ningures. Ata a pouco orixinal vida secreta de Walter Mitty parece mellor que a realidade. Non hai esperanza nesta estrada, semellante á de Cormac McCarthy pero en versión 2.0. Que tremendismo! Sí! Mais non quero xirar a cabeza. Hoxe non. Nin nunca. Non é doado ser feliz cando un se eleva un par de metros do cilindro persoal e mira arredor. 

Non me gusta a moderación, nin as boas formas. Non é o momento. En "Feminismos", de Olga Castro e María Reimóndez, lin "O radicalismo de hoxe é o sentido común de mañá". Non digo máis.