domingo, 30 de marzo de 2014

TEMPO LOUCO



O galo canta un saúdo
madrugador
e abre os ollos a xente.

XEADA. 

A friaxe é benvida na cara
a pesar da fiestra
que non pode pelexar.

SOL.

Raios iluminan a habitación,
de vagar, 
perdendo a forza,
mentres os primeiros coches 
arrancan.

NUBES.

Avanzan os nimbostratos
como un pano de aceiro,
sen ameazas,
mais con feitos,
e as señoras van á compra.

CHUVIA.

Comezan a caer pingas
levemente.
Gañan intensidade
e hai mares no chan.
Petan e petan, duro.

SOL.

Ven a vella co seu arco,
tender pontes vaporosas
que ilusionan aos nenos.

VENTO.

Levanta a roupa o nordés
e métese nos ósos.
Intégrase entre as prendas
coma un tsunami
que ninguén é capaz de conter.

NUBES.

Estratocúmulos que queiman o ceo
e agasallan paisaxes
marcianos,
aquí na Terra.




domingo, 23 de marzo de 2014

IN MEMORIAM. JIMMY "COFFEE MILK" MOREDA (VÍA OCOOLISTA MAGAZINE)



En nuestra sección "In Memoriam", recordamos hoy a un referente del hip-hop mundial: Jimmy "Coffee Milk" Moreda (1971-2004).

En 1991 los Chicago Bulls de Michael Jordan y compañía barrieron de la pista a los "Bad Boys" de los Detroit Pistons en las Finales de Conferencia de la NBA por un contundente 4-0. En esa época, llegaba también al mundo la "segunda ola" del denominado Detroit Techno con Jeff Mills, Mike Banks, Robert Hood y los herrmanos Octave One a la cabeza. Mientras tanto, desde un barrio marginal de Chicago, Callumet City, un joven pero enérgico rapero y productor musical de nombre James Moreda, les robaba el protagonismo con sus rimas y sus potentes bases. 

James, que significa "seguidor de cristo", fue el nombre elegido por su madre, Belinda Williams (afroamericana) para el tercero de sus cinco hijos. Abandonado por su padre (blanco de origen anglosajón) cuando tenía solo dos años, el joven tuvo una infancia difícil y dejó sus estudios muy joven. No tardó en relacionarse con una banda de gangsters local y encargarse del menudeo de droga en las esquinas del suburbio. Aunque sus habilidades para hacerse un hueco eran manifiestas, recibió muchos agravios por el color de su piel. Le apodaron "Coffee Milk" por su tono claro similar al color de la mezcla. En lugar de desmoronarse, ese trato desfavorable le sirvió para hacerse fuerte en "tierra hostil". 

Después de severos problemas con la justicia, Jimmy enderezó su vida, se fue de las calles y comenzó a moverse entre los círculos de la cultura urbana de Chicago. No tardó en llamar la atención de programadores de locales nocturnos y de promotores y productores musicales. Su estilo creando música, con bases entre lo industrial, el house y el hip-hop lo auparon a lo alto de los tesoros underground. Sus duras y crudas letras, mediante mensajes con base en el afrocentrismo y en la batalla callejera diaria hicieron que conectase de inmediato con los jóvenes de su generación. Después de cinco años de intensa actividad creativa, saltó al estrellato mundial gracias a los aclamados "The Fuck & The Glory" (1990), "Meanings" (1992) y "Slam Bang" (1995). Su fama le sirvió para viajar por todo el planeta, estando presente en los mejores festivales y salas de conciertos de los cinco continentes. 

Artistas de la época como Madonna, Michael Jackson, Prince, Alicia Keys, Christina Aguilera, Deftones, Kelly Rowland o Mariah Carey contaron con su ayuda en las labores de produción de sus discos.

Su carrera no estuvo exenta de polémicas y para el recuerdo quedan sus frases contra compañeros de profesión. Sobre Puff Daddy llegó a decir "No me interesan nada las cosas que tenga que decir un negro que vive en un barrio de blancos y que se limpia el culo con dolares". De Ice Cube afirmó "Hay que ser papanatas para comprar un disco de esa gorda". Son de sobra conocidas, también, sus trifulcas con Kanye West o Eminem. Del primero aseguró, el año de su muerte y coincidiendo con la publicación de "The College Dropout" que "Ese mono vestido de Gucci jamás llegará a los negratas". Sobre el segundo, afirmó con contundencia "A ese le hacen falta más que ochenta botes de Titanlux negro para sonar a América" o "Su historia personal me conmueve tanto como un cirote girando por la taza del wc".

En 2004 y cuando su carrera estaba en plena cima, fue asaltado y tiroteado en las calles de Philadelphia por una banda de gangsters afín al rapero Ku Kleenex Clan.

En una de sus últimas canciones, "Mon' Do Ñedo Chilau", cantaba "Aquí estoy yo / en medio de la noche / con la camisa rota / con balas en las tripas / maldiciendo a mis vivos / riéndome del mundo / llenándome de mierda / rimando en bronce, plata y oro / ¡Que te jodan padre! / ¡Que te jodan padre!".

En este 2014 que acaba de empezar, décimo aniversario de su fatídica muerte, este es nuestro más sincero homenaje a uno de los reyes del hip-hop. Gracias por todo "Coffee Milk".

domingo, 16 de marzo de 2014

CUORE / VICE / CULO CARPETA



Martín leía a revista Cuore mentres deixaba sair a casquería picante do porco polo seu intestino groso. A reportaxe de "culos carpeta" tíñao totalmente fascinado e comezou a pensar nos exemplares dese tipo que tiña visto pola rúa e que permaneceran na súa memoria por algún motivo. Lembraba a Adela, a adicta ao fitness coa que pasara unha intensa fin de semana en Burgos, aquela que tiña o cú tan apaisado que ata se podía ler o xornal nel sen que se desviasen as follas. Lembraba tamén a súa prima Victoria, a que traballaba no Gadis, unha muller co traseiro amoldado ao asento da caixa rexistradora. E visualizou o cú de Amelia enfundado naqueles jeans azuis que estaban pedindo a berros unha azouta. Por non falar do de Bea, que era como unha vitrocerámica sen acender. E o de Mari Carmen, que tiña código postal propio. 

Quedou nas berzas uns minutos coas lembranzas subindo á superficie cerebral. E nestas escoitou un insulto con voz de muller, "Pallaso!". Ergueu a cabeza e veuse no espello, só no baño. Tiña a fiestra entreaberta para airear e os sons do patio de luces percibíanse con levedade. "Machista cabrón!" escoitou agora. Abriu a boca nun claro xesto de non entender o que lle estaba pasando. Limpou o cú, mal, por certo e asomouse á abertura intentando non ser visto. "Mira que andar pensando iso… eres un porco e un superficial!". Que estaba sucedendo? pensou. Alguén lle estaba a ler a mente? "Debes de pensar que ti estás moi ben… xa non eres un mozo… entendes idiota?". Non lograba ver a ninguén. Debía estar alucinando. Mirou, por se as moscas, ao seu ombreiro esquerdo en busca da voz da conciencia e nada, nin rastro. Volveu a asomarse para autoagasallarse unha explicación convincente. Cos pantalóns nos nocellos, cú en pompa e cabeza no marco da fiestra. Non había ninguén. Refregou a testa pensando volverse tolo e cando levou a vista ao oitavo piso viu a un neno cunha cámara de fotos quitándolle fotos naquela postura de pailán. Quedou como unha estatua de xeo. Que situación! Collérano nunha situación vergoñenta e non había marcha atrás nin posibilidade de corrección. Vencido polo momento, ergueu a man e extendeu os dedos da victoria coas puntas mirando ao lateral. Polo menos sair como saen narevista Vice pensou.

domingo, 9 de marzo de 2014

"IT STARTS HEAR"





Puiden ter elixido varios temas de Peter Broderick, xa que a verdade é que me encanta, mais quédome con este por todo o que me revolve por dentro.
Non pensedes que é doado explicar este tipo de cousas. O que se sente, séntese, de forma abstracta e traelo a letras, en ocasións, é como facer un sudoku sen saber cálculo.

Lembro a primeira vez que escoitei esta canción. Flipei, claro! Ese ritmo, lento, calmado, case cardíaco… Lembro que estaba no salón da casa, preparándome para escribir algo, sentado no sofá, coa miña taza de té e un pouco de leite. Logo do silencio do paso dun corte a outro, comezou a soar no equipo. E que sensación tan boa! Por ese tipo de cousas é polas que a música merece a pena!

Parei de facer o que fose e puxen todos os sentidos na escoita. Deixeime caer no sofá e relaxeime. Metinme en cada unha das notas. Tres minutos e medio marabillosos que pasaron demasiado rápido. 

Volvín a escoitala. Esta vez de pé, mirando pola fiestra unha noite que se convertía en especial por un feito sinxelo. Todo me parecía fermoso, todo o que vía tiña encanto. Miraba nun travelling a cámara lenta que me convertía en protagonista de quen sabe que. Outra vez, chegou ao seu fin.

E púxena de novo. Deixei de mirar hacia fóra e mirei hacia dentro. 
Nese lugar onde a tristeza coñece á alegría, onde a melancolía deixa de ser un estado permanente para pasar a ser algo momentáneo que se pode desfrutar, onde a nostalxia non te separa do que queres, senón que te achega… ahí, xusto ahí estaba eu.

E movíame levemente o corpo, e sacudíame as ideas...



"What have you seen?
What haven't you seen?
Most things
I can't be certain but I think
I have a lot to learn
About you
Sometimes you fill the air
And it's hard for me to breath
A collection of images, words
And sounds is distracting
Always distracting
But of course I can't ask anything of you
Because this isn't even my guitar

h t t p : / / w w w . it starts hear . com
h t t p : / / w w w . it starts hear . com

Maybe you can make one big everything
By combining everything
But you'll never know what's missing
And if your scale is too large
Your weight won't even register
IF-YOUR-SCALE-IS-TOO-LARGE
YOUR-WEIGHT-WON'T-E-VEN-RE-GI-STER
WON'T-E-VEN-RE-GI-STER

h t t p : / / w w w . it starts hear . com
h t t p : / / w w w . it starts hear . com

I wanted to say, 'There is love here.'
I wanted to say, 'I am ready to share.'
But I don't own anything
I don't own anything
And that's why I'll go silent".

domingo, 2 de marzo de 2014

CONVERSACIÓNS... OU CONVERSAS



- E dóenme os huevos…

+ "Collóns" se dice.

- Bueno, pois eu digo "huevos".

+ Pues está mal dicho.

- Tará…

+ Se dice "estará".

- E dirá… tanto me ten.

+ No lo hablas bien.

- O que?

+ El gallego.

- Non me digas?

+ Sí te digo.

- E tú que falas?

+ Se dice "ti".

- Xa, xa, pero contesta.

+ Yo hablo el castellano.

- El castellano?

+ Sí, pero sé hablar el gallego.

- Moi ben. Noraboa!

+ Se dice "parabens".

- Sabes o que é unha brosa?