WHITE RUSSIAN

Emulando a El Nota, servinme un intenso White Rusian en vaso ancho e baixo. Fun ao salón, senteime no sofá e encendín a tele. Quedei fascinado uns segundos coa figura dunha modelo morena que anunciaba unha estúpida máquina de fitness e, logo, din un grolo. Escoitei que alguén me chamaba cun tono de voz esaxeradamente baixo, case imperceptible. Nun primeiro momento pensei que serían voces dalgún veciño. Durante uns segundos pasáronseme palabras que puidesen ser similares foneticamente ao meu nome. "Pose", "Tose", "Cose", "Jode", "Acose"… non sei. Volvín a oir a voz e, sí, dirixíase a min. Non sabía se estaba delirando e decidín beber o resto dun trago e comezar a desvariar de verdade. Cando subín o vaso hacia a boca, vinme entre o líquido, pequeniño, apoiado nun cubo de xeo e coa morena do anuncio a un lado. Pero que estaba pasando? Era todo aquelo real? Parece que sí. De súpeto, un rápido e forte raio de luz disparouse e cando intentaba entender que o rádar da Garda Civil non podía estar no meu salón, aparecín no vaso comigo mesmo e coa tiaza. Que situación máis rara! Non alcanzaba a comprender pero dinme conta de que a batalla mental podía deixala para máis tarde. Apostei por vivir o momento. A moza, Samantha se chamaba, con "th", achegóuseme e quitoume a roupa con suavidade. Ela estaba en bolas. O meu "outro eu" tamén. Parecía decidida a montalo cos dous e eu nunca estivera nun trío por duplicado. Agarroume o membro e díxonos en castelán: "¡Besaos cabrones!". Carallo coa de marras! Non che parecía tan lanzada facendo abdominais! "Que os beseis" - repitiu ansiosa. Era o que me faltaba meterlle a boca a un tipo coma min! Con esa barba! Comezou a mastrubarme e parou. "Si no os dais el lote, no hay premio" - dixo. Pero con que pamplina me viña? Dalle e deixate de lerias muñeca, pensei. Berrei que non cando a miña copia me estaba lanzando os beizos. Fíxenlle a cobra e din coa cabeza na parede de cristal. Samantha enfadouse e deuse a volta. A columna vertebral debuxábaselle sutilmente nas costas ao tempo que o leite con vodka atintado polo Tía María lle escorría dunha forma moi sexy. Sen darme conta, un dos xeos acabou de derretirse e o nivel do líquido subiu. Non facía pé… e, merda! eu non sabía nadar. Fun para o fondo e traguei moito Ruso Blanco. Cada vez que sacaba a cabeza (como podía) para respirar, vía (dobre) ao meu "eu bis" nadando como unha serea. Pero onde aprendera a nadar? Nun curso do concello? E, o máis importante, se ese home era eu mesmo, por que tiña capacidades que eu non tiña? Cando me estaba quedando xa sen folgos, apareceu, de novo, o raio de luz cegador e espertei na cama, deitado e suando. Todo fora un mal soño. Non quedaba outra que repoñerse e voltar á realidade. Erguinme, ducheime e vestinme. Non acostumo almorzar, ou sexa que collín o maletín do traballo e saín da casa. No portal, coincidín co presidente da comunidade. Estrañoume que se vestise esa mañán de toureiro pero non lle din importancia. Chamei o ascensor e nese tempo que subía ao noso andar falamos da cría de coellos en tempos de crise. Abríronse as portas e metímonos. Cando estábamos a piques de chegar ao cero, sacou as bandeiriñas e púxose de puntas nunha postura ridícula. Subiu os brazos e apuntoume coas puntas de ferro. "¡Va toroooo!" me cascou o moi tolo. Pero que touro nin que historias! Non faltou nada para que mas clavara no lombo cando o ascensor viuse inundado pola luz vigorosa. Espertei de novo do pesadelo, mais non estaba en ningunha cama, estaba sobre cristal, no fondo dun vaso, mollado e apoiado no que quedaba dun xeo. Só, como ao principio.

ESPIRITUALIDADE A PORTA FRÍA

Cada vez é menos común, pero segue acontecendo, eso de que che veñan á casa vendendo enciclopedias, alarmas, conexións a internet, sbscripcións a ONG's ou libros do círculo de lectores. Tamén facía tempo que non vía a persoas que viñan co timo relixioso, concretamente desde que naquel estupendo piso de estudantes de Riazor onde vivíamos Manuel, Diego, Bernardo e máis un servidor invitamos a comer a aqueles Testículos de Germán… digo Testigos de Jehová (nin me molesto en ver se se escribe así). Que ensinanzas, que traxes e que peiteados nos traían… un momento… ou eran mormóns? En fin, non lembro, que máis dá se dá igual. Alí tivemos, todo o santo ano (e nunca mellor dito) aquel libro (non sei se lle chaman biblia tamén…). Que preciosidade de pasaxes líamos antes de comer! Que maneira de bendicir os alimentos que na nosa mesa puxera… o diñeiro de nosos pais!  

(Para outro día queda a historia da comercial de R ceando con nós, con karaoke improvisado e interpretación improvisada de papeis ficticios). 

Tiveron que pasar uns cantos anos para que outro relixioso pasara pola miña casa, pola miña actual de Pontevedra. Sentimos o timbre arriba, nada de primeiro o porteiro automático. Pensei que sería alguén pedindo esmola… non! Era un vello que se quedou calado ata que dixemos: "Si?". "Mira… vengo para ver si teneis unos minutos para hablar sobre la familia". Desculpa? - pensei eu. Que clase de broma é esta? Pois debe estar de moda este rollo! "Sobre la familia y la felicidad" - añadiu o educado señor. Díxenlle que non nos interesaba e que moitas gracias (por pura cortesía). Reaccionei rápido (pensando inmediatamente neste relato) e o que sí collimos foi o tríptico que traia nas mans para entregar… sempre pode ser divertido botarlle un vistazo. Efectivamente! Acertei! Cóntovos…

"DISFRUTE DE SU VIDA EN FAMILIA" é o título na primeira folla e "¿Es de veras posible que las familias sean felices? ¿De qué manera?" o que ven seguido. Debaixo das letras, unha foto dunha familia estadounidense, me parece (polo branco-vermello da pel, roupa de supermercado e peiteados). Un prado, pai de pé cun loro na man, ao lado, un fillo sinalando ao loro e sorrindo, sentadas unha nai que mira ao neno e outra filla que acaricia dous cans (e sí, sorprendentemente parecen de palleiro). Só por esta foto xa merece a pena ter collido o folleto. Lembrei ao loro de Jamones (Bar "O Chícaro). 

Abro o documento. "DISFRUTE DE SU VIDA EN FAMILIA" pon e o texto, o párrafo chanta un "¿Conoce familias tan felices y unidas como las que ven en este tratado?". E eu que sei! - pensei. A min tíñanme pintas de capullos (desde o respecto, eh!). Un pouquiño de divorcio, de inseguridade laboral e de nais solteiras. Logo veñen cousas sobre a orixe da familia. Versículos de Mateo, a Génesis… Por fin, a pregunta: "¿Cómo se puede tener éxito?" e a foto dun matrimonio negro cunha nena case bebé (e non caio nesa merda de dicir "de cor"… porque de que cor falamos? nin o tenramente despectivo "negritos") coa súa cesta de mimbre, pelota e oso de peluche incluídos sobre unha toalla encima do céspede. Respostando á pregunta anterior, o seguinte: "Más vale comer verduras con amor, que carne de res con odio" e "Más vale comer pan duro y vivir en paz que tener muchas fiestas y vivir peleando". Xa estamos co puto conto da relixión de ter que elixir. Non entendo nada… e que nunca entendín nada destas cousas… por eso suspendín relixión en 4º de E.X.B. Verduras e amor? Carne e odio? Pero de que estamos falando? Comer pan duro e vivir en paz… que bonito mundo, verdade? Pan duro… mmmmmmm, riquísimo! Muchas fiestas y vivir peleando. Outra vez co rollo de que o desfrute pode relacionarse coas pelexas (pelexas de golpes, me refiro… coas outras pelexas, a veces sí ten que ver o desfrute). 

A continuación, unhas instruccións para ser feliz en familia. "Esposos: Amen a sus mujeres como a su propio cuerpo" (frase dun tal Efesios). Fala de apreciar opinións, de escoitar, de ser tenro, comprensivo e de infundir seguridade. Ben, paréceme ben, estou dacordo. Pero aquí faigo eu dúas apreciacións. Primeira con respecto á frase anterior do panfleto. Se na sociedade actual, os homes e rapaces non coidan os seus corpos (tabaco, alcol, outras drogas e demáis), teñen que facer o mesmo coas súas mulleres? E segunda, xa se ve como as relixións coidan ás súas mulleres, verdade? A súa postura iguala mogollón! 

Máis. "Esposas: Tengan profundo respeto a sus esposos" (outra vez Efesios). Moi ben… xa sabemos… respeto… calar se che poñen os cornos, se che berran. E segue "…la mujer es una ayudante, como complemento de él…" Ahí estamos! Di "¿Se da cuenta usted de lo beneficioso que es para la vida familiar que la esposa muestre respeto a su esposo apoyando sus decisiones y colaborando con él en alcanzar las metas familiares?" Eso é! Colaborar, apoiar as SÚAS decisións… nada de que a muller se realice, nada de que sexa a puta xefa do núcleo.

Outra. "Cónyuges: Mantengan la fidelidad de las relaciones entre esposos" (os Hebreos neste caso). Vale! Pero imos ver… se a maioría das relacións comezan con infidelidades ao anterior. 

E "Padres: Entrenen a sus hijos conforme al camino para ellos". Eu aquí volvo a non enterarme. Que quere dicir esto? É un entrenamiento? Pois vale!

"Hijos: Hijos, sean obedientes a sus padres en unión con el Señor" (e veña Efesios). En unión con quen? Quen é ese Señor con maiúscula? O que me timbrou? Eu xa fun obediente, case sempre, e cando non o fun, fixen ben en non selo… o meu criterio era mellor.

E pasamos á última páxina, a contraportada, na que se aclara en letra moi pequeniña "A menos que se indique lo contrario, todas las citas de la Biblia se hacen de la Traducción del Nuevo Mundo de las Santas Escrituras". Ah, vale! Guai! Xenial! Pois merda pa Traducción esa! Eso sí! Outra foto máis. Tócalle aos chinos. Un gordo de cabeza enorme e a súa filla que, desde o cabaliño lle agarra os papos. Que raro! E aquí onde vai a muller?

Acabouse… e por suposto sen mención ningunha a outros tipos de núcleos familiares… non agardaba menos! Uno, único y para siempre! Toma logo!

Que documento! Que sabiduría! Un panfleto entre a relixiosidade machista-light e os anuncios de multietnia de Benetton.

E digo eu… non lle sería mellor ao vello irse para o Rosalar bailar unhas pezas? E quen di o Rosalar di o Petit Mon Amour ou o Don Juan. Nada máis. 

RELATO MOI PERO QUE MOI CORTO

Estaban feitos o un para o outro. A ela gustábanlle os homes sinceros, guapos, coas mans grandes, altos, fortes, morenos, alegres, intelixentes, con diñeiro e unha boa posición social. A el, as putas.

EDUCACIÓN PARA A CIDADANÍA

É realmente penoso que esta noxenta e exterminadora lei educativa de WERTedoiro se iniciase e xirase entorno á eliminación dunha materia que á Igrexa lle parecía perigosísima. Falo de Educación para a cidadanía, moi maltratada tamén por axentes educativos (pais, nais, mestres, profesores, políticos) que presumen de ir na procura da vangarda e din soster bandeiras de progresismo. E digo que é unha pena porque se algunha asinatura é necesaria, é precisamente esta. O resto das áreas, intrumentais ou non, progresan adecuadamente (como diríamos hai anos). É certo que convén mellorar en todas pero non hai queixa. E esquecede xa o puto Informe PISA, que nin di o que os MASS Media reproducen nin tampouco hai que facerlle moito caso… que o leva a cabo quen o leva a cabo.

Este goberno e máis o poder relixioso tiraron ao lixo Educación para a cidadanía e tirárona nun momento como o que estamos a vivir. 

Credes que un dos problemas da nosa sociedade é a baixa formación? Pero se hai sobrecualificación! 

Credes que falar en galego, euskera ou catalán supón un perigo para a cidadanía? Para os de raia ao lado, camisa por dentro e zapato brillante pode ser.

De verdade vos parece que o que lle fai falta á educación é a competitividade? Eu creo que a competitividade foi o principio do fin das economías.

Ben, pois como dicía, neste momento no que vivimos, con innumerables casos de corrupción, co mal da violencia doméstica moi activo, cunha sociedade machista que se fai aínda máis cada día, coa falta de ética dos poderes fácticos, coa crecente e inxusta desigualdade no mundo, coa desaparición dos valores como motor de cambio, coa perda de dereitos reiterados, coa maliciosa cousificación do ser humano, co clasismo e o racismo sempre presentes… dicídeme, dicídeme! 

HAI ALGUNHA MATERIA QUE FAGA MÁIS FALTA?