FACEBOOK

Clark Kent chega ao seu apartamento de Metrópolis despois dunha dura xornada de traballo no Daily Planet xunto a Lois (que ademáis é a súa churri) e Jimmy Olsen (fotógrafo do Planet). Os tres tiveron, hoxe, unhas cantas discusións con Perry White (director do periódico) por un tema de pago de horas extras. Andan ás voltas coa posibilidade de facerlle unha folga por eso e máis por unha reforma estrutural que quere facer na empresa e coa que os traballadores ven mermados en grande medida os seus dereitos, eses mesmos que tanto costou gañar. Ultimamente Clark (alter ego) e Superman (identidade real) están sometidos a moito estrés entre problemas laborais, o vaivén na relación con Lois e tanto salvamento de vellas en pasos de peóns, tanto incendio que apagar en rañaceos e tanta loita contra malvadas persoaxes para liberar ao mundo.
Clark pecha a porta, quita a americana e tíraa nunha cadeira que ten na entrada. Afloxa o nudo da garabata e sácaa tamén. Desabotoa os botóns máis altos da camisa e deixa ver esa camiseta branca Abanderado que tanto lle gusta levar por debaixo. Eso de levar sempre o traxe de Superman xa é historia, deuse conta que era incomodísimo e ademáis, a capa sempre se lle notaba por detrás, engurrábase moito. Despois descálzase, deixa os zapatos na entrada e colle na habitación as Nordikas que lle regalou súa nai adoptiva, Martha Kent, no último Nadal. No apartamento, cociña e salón comparten un mesmo espazo aberto. Nunha das mesas que ten na parte do salón, ten colocado o seu ordenador portátil, que xa ten uns cantos anos. Encéndeo e mentres se inicia (uns dous ou tres minutos) sírvese unha copa do seu viño preferido, un Amity Vineyard Pinot Noir, de Oregon, colleita do 2000, ao que el chama ‘Red Gold’.


Arrastrando os pés, séntase diante da máquina e o primeiro que fai é poñer “Facebook” no buscador de Google. Pincha no enlace e aparece o interfaz que estaba buscando e no que levaba pensando toda a tarde. Introduce o seu correo e contrasinal e para dentro, xa está, no seu perfil: Clark Kent (para ver, cousa que recomendo, pinchar aquí). Ten tres mensaxes, dúas solicitudes de amizade e seis actualizacións. Eso prodúcelle un subidón importante e comezan a suarlle as mans da emoción. Agarda uns segundos, eso gústalle, manter a sensación, a intriga. Volve á cociña e recolle de encima da nevera o paquete de Marlboro mediado. De camiño á sala saca un cigarro e colócao nos beizos. Séntase e merda! Ten que volver a levantarse polo chisqueiro, no moble da entrada. Agora sí! Acéndeo. Unha primeira calada longa, pracenteira. Séntase de novo. Un trago de viño e cliquea primeiro sobre as actualizacións.


A primeira, Lois que acaba de comentarlle nunha foto “En esta foto estás guapísimo cariño, se nota que esa corbata te la regalé yo en nuestro aniversario” ao que el contesta “jajajaja… gracias cariño… ¿Qué haría yo sin ti?”.

Segunda: Peter Parker ha comentado una foto de Lois Lane “En esta foto está preciosa señorita Lane. Su mirada es impresionante, me recuerda a la puesta de sol de Ciudad del Cabo”. Me cago en Dios! Di Clark polo baixo. Outro trago de viño. Na terceira vese a resposta de Lois a Peter: “Muchas gracias señor Parker. Es usted muy halagador pero permítame no hacer gran caso, ya sabe que el halago produce vanidad. Con todo, agradezco sus palabras”. Clark ponse nervioso e refrega a cara con ambas mans. Despois pasa a man polo seu pelo hacia atrás e resopla con forza. Comezan a empañárselle as gafas e ten que limpialas (faino de verdade pero non tería que facelo porque todos sabemos que é un superheroe e non as necesita). Ponse de pé un momento para poñer un compacto no equipo de música, busca, selecciona e comeza a soar “Chorando apréndese”, un disco dun artista galego chamado Emilio José. Preguntádesvos como o descubriu? Moi fácil, nunha reseña do 28 de febreiro de 2011 do blogue ‘underrantcaseyinfluence.blogspot.com’ que Clark segue diariamente. Volve ao facebook.


Cuarta actualización: “Traballadores Sargadelos ha aceptado su solicitud de amistad”. Quinta: “Lisa Ann ha publicado en tu Muro” e claro, pincha sobre a palabra ‘Muro’, que está destacada en azul e ve que é unha desas merdas de “ha respondido una pregunta sobre usted”. Non sabe como mirar esas chorradas, nunca ve as respostas polo que decide borralo.



A sexta actualización é “A Blody Mav le gusta tu enlace”. Pincha e ve que se refire a un video que puxo pola mañá, antes de ir traballar, moi cedo, dunha canción de Broadcast, “America’s Boy” concretamente. A última nova é de Jimmy Olsen (o fotógrafo do Planet, recordo) que di “Jimmy Olsen ha comentado tu estado”. Clark tiña posto desde había uns días “Paso muchas horas delante del ordenador y me duelen los ojos. Bien sé que tendré que comprar unas gotas, o colirio… o algo”. Jimmy puxéralle “Joder Clark, no me extraña. Todo el día estás fozando en internet en busca de la noticia”. Non máis mensaxes en forma de globo vermello sobre o logo do planeta.
Éntranlle ganas de mexar e vai ao baño. Con esto ten que ter moito coidado, pola forza con que o fai me refiro. En algunha ocasión ten furado a taza do wc. Pon a pirola de lado e presiona á altura do prepucio para dirixir e controlar o asunto. Esta vez non houbo problema, parece que pouco a pouco vai dominando como ten que facer.
Imos agora coas solicitudes de amizade. Sempre deixa para o final o que máis lle gusta. O mesmo fai cando come, cando ten patacas fritidas con bictec e chourizo, sempre deixa as patacas para o último, e vainas comendo lentamente.


Por un lado, pídelle ser amigo Obama. Que honor, por deus! Acepta encantado, faltaría máis, esto pode abrirlle portas na súa carreira como xornalista. Sabe que é popular pero non era consciente de que o seu traballo podía chegar a tan altas esferas. Que dirían os seus coñecidos cando visen eso de “Clark Kent y Obama son ahora amigos”? Xenial, eso facíao feliz sen decatarse de que Superman, que el é de verdade é a persoalidade máis ilustre e importante da Terra (e da galaxia probablemente).

Por outro lado, unha persoa descoñecida para el tamén lle pide amizade, un tal Carlos Moreda Fernández, que por esas latitudes pode que sexa anónimo pero que por España é recoñecido como un dos máis grandes surfers de ondas perigosas. Acude ao seu perfil para saber algo máis del e en canto ve unha foto del xunto a unha figura dunhas pernas femininas en Holanda sabe que está ante un artista. Acepta. Dous novos amigos.
Hai tres mensaxes que lle mandan, unha de Bruce Wayne, outra de CCOO e outra de A Mariña Lucense existe.


A primeira di o seguinte: “Oye Clark, la noche del Viernes que viene organizo una velada de Póker Stars en el Karina’s Club de Metropolis. Me encantaría que, si tu agenda lo permite, te pasaras a jugar unas manos. Soy consciente de que no eres dado a apariciones en público pero también sé que por un amigo harías lo que fuese. Sin más objeto, espero ansiosamente tu respuesta. Cordialmente, Bruce Wayne”. Bufff! Outro compromiso ao que non podía fallar e mira que non lle gustan estas cousas. Co ben que está na casiña cando as súas aventuras acaban… Di ti que posiblemente tería que acabar indo como Superman porque neses sitios sempre hai maleantes que acaban dando problemas ou que intentan estafar, por non falar de grandes roubos planificados. Decidiu non contestarlle, xa o chamaría á casa máis tarde, ou mañán mellor que era tarde.


A seguinte é do sindicato ao que Clark está afiliado, Comisións Obreiras, “Desde el Sindicato Comarcal de CCOO de Metropolis les informamos de que con motivo de la posible huelga convocada en su empresa para el martes 8 de Marzo, hacemos un llamamiento de afiliados y delegados para planificar y organizar las acciones que acompañarán al paro laboral. Le esparamos este jueves a las 20:00h. en nuestro local sindical en el 44 de Jalo Street, primera planta. Un saludo y gracias por su tiempo”. Esto interesáballe moito e anotou a cita na súa axenda (outra parida máis, Superman ten memoria ilimitada).


A última das mensaxes era moi cortiña “Podemos conseguilo! Xa somos 981. A polos 1000! A Mariña Lucense Existe”. O tema tocáballe de preto porque o verán pasado tivera que ir por aquelas terras facer un megaplayback cos veciños dun pobo costeiro, Foz era o nome. Mandou esa mesma mensaxe aos seus contactos para que se fixeran seguidores. Enseguida viu que Obama aceptaba a invitación.
Sooulle o Alcatel One Touch Easy, era seu pai, Jonathan Kent, que lle dicía que súa nai acababa de facer callos e que lle tiña preparados uns tuppers para levar e un pouco de torta de roxóns que lle saira de carallo. Fantástico! A Clark encantábanlle as dúas cousas. Tamén quedaron para ir xogar aos bolos e para cortar un dos montes que teñen. Colgou e acabou o pouco que lle quedaba na copa de viño.
Levantouse unha vez máis da cadeira e serviuse máis dese ouro vermello de Oregón. Posto ao día xa o seu perfil despois de trinta minutos, dispúxose a argallar un pouco.


O primeiro que fixo foi ver o perfil da súa exnoiva Lana Lang. Tíñaa de amiga e éralle igual porque tiña ocultado o seu grupo de amigos, Lois non podía velos (nin niguén), ou eso pensaba o bobiño de Clark. O que non sabía é que ela só tiña que poñer no buscador de Facebook ‘Lana Lane’ e poñíalles os amigos en común entre ambas, onde aparecía o despistado Kent. Clark miroulle a Lana fotos co seu novo noivo, fotos coas amigas, fotos nunha praia onde a brisa do mar lle movía esa melena morena e os ollos se lle poñían chorosos, fotos nun coche tuneado dunha colega de Texas.



Despois mirou outro perfil, de Holly Halston, unha actriz porno que coñeceu no Festival de Coachella no 2010, na localidade californiana de Indio, durante un concerto de Ra Ra Riot o primeiro día de festa. Pouco despois de que os presentaran e deixándose levar pola media ducia de litronas de kalimotxo que beberan e por esas caladas de ‘porrito’, estaban xa mazando e tocándose. Ela cunha camiseta que deixaba ver as súas inmensas tetas e unha minifalda que parecía un cinturón, el cunha camiseta de Black Rebel Motorcycle Club, barba de quince días, uns pantalóns cortos de camuflaxe, as gafas do revés e o pelo despeiteado. Parecía o de Crepúsculo. Viu que estaba conectada e chatearon un pouco.Empezou a cousa tranquila, cortesmente pero pouco a pouco foise quentando, que “vaya bufas tienes en esa foto”, que “me apetece esmagarte el paquetón”, que “a ver cuando nos reunimos en una ciudad-punto intermedio y tenemos un maratón de sexo”, que “yo fodo”, que “me estás poniendo muy caliente”… e non poido contar máis.


Pasada case unha hora escribiu ‘Marcella Panesti’, unha tía coa que se mensaxeaba e coa que aínda non tivera nada, coqueteo online, ‘easyflirt’, romanticismo de teclado, sexo escrito light. Presionou sobre ‘Enviar un mensaje’ e escribiu “Esta noche soñé contigo. Estábamos haciendo un viaje a París. Recorríamos las románticas calles de Le Marais, subíamos a Montmartre y veíamos las actuaciones de los artistas anónimos. Una delicia Carmela. Lo único que lamento es que no estuviese pasando en realidad. No sé que me pasa pero contigo el tiempo me pasa despacio, siempre quiero más, eres como una droga sana pero que me vuelve loco. Un beso tan grande como Canadá”. Enviou.


Tiña sono, cada vez máis, os ollos cerrábanselle, foi ao perfil de Lois e deixoulle unha mensaxe no muro, “Te quiero cariño. No pasan las horas para que mañana vuelva a verte. Un besote tan grande como Canadá” (sempre me pareceu moi frío e de mal gusto eso de empregar as mesmas armas de conquista con muller e amante pero a Clark dáballe igual, tíñaos cadrados).
Conta, sair, pechar ventana, inicio, apagar equipo, hibernar e para a piltra. Chega á habitación, quita todo, tira no chán e métese na cama. Pon o despertador para as 6:38h. e apaga a luz. Mañán será outro día.