MÁIS NADA

DESAPARECE

R

COAS BRAGAS NOS NOCELLOS

Xoán: o mozo.

Aroa: a moza.

Carmen: a nai da moza.

C: Pues no sé lo que regalarle a tu padre cariño…

X: Como?

A: Habla conmigo, Xoán.

X: Ah! Xa, xa…

C: Tú que dices? 

A: Ni idea mamá, tú sabrás… lo conoces mejor…

C: Ay! No me ayudas nada…

Aínda que Aroa é fermosa, Xoán síntese moi atraído fisicamente pola súa nai.

C: Crees que le gustará ese reloj que vimos el otro día en la joyería de al lado de casa?

A: Supongo que sí pero es un poco caro, no?

C: Sí, bueno… es un regalo especial, ya sabes, son veinte años de casados…

A: Ni que lo digas… que mérito!

O contínuo movemento de mans de Carmen, con esas veas levemente marcadas, as uñas vermellas e o anel de pedida, excítao moito.

A: Mamá…

C: Dime.

A: Imaginas que el se olvida y no te regala nada?

C: Estoy tan segura de que eso no va a suceder… Tu padre es muy detallista.

A: Ya… tienes razón.

Carmen retira o pelo para atrás cada pouco cun lento e sensual xesto. Xoán non perde detalle.

C: Y tú que Xoán? Que tal los exámenes?

X: Pois ben. Déronme catro notas e ben. Estou á espera de outras dúas. A ver que tal…

C: Tú estudia que alguién tiene que mantener a mi hija… (atacou a rir).

X: Sí… (sorriu finxindo).

A: Mamá, soy independiente, yo tendré mi propio dinero.

C: Cariño… era una broma, no soy tan anticuada…

A Xoán váiselle a mente a territorios porcos cando Carmen se lle dirixe. Ese mínimo contacto ocular que manteñen é suficiente para facelo arder por dentro.

C: En fin, chicos, os dejo… He quedado con Sofía para ir a comprar unas cositas.

A: Vale, nosotros iremos aal cine. Llegaré a casa sobre las once, vale?

C: Muy bien! Tienes dinero, hija?

X: Sí, Carmen, non te preocupes.

C: Uy, qué atento! Este es mi yerno!

A: Mamá… no le llames así…

C: Qué niña! No se puede abrir la boca… 

A: Es que…

C: Anda… muac, muac chicos. Pasadlo bien!

Os beizos de cereixa de Carmen con ese "muac, muac" veos Xoán na temperatura ideal para un contacto inadecuado. Como inadecuado será estar na butaca dun cine, coa túa noiva, vendo un filme romántico e coa mente nun desexo perigoso.

CONEXIONANDO ANDO

Xamón. Troitas. Champú. Corazón. Améndoas. Tanga. Rede. Conto. Sombreiro. Can. Anel. Camisa. Xantar. Número. Pan. Xente. Piano. Son. Amar. Condón. Parque. Vento. Luz. Tempo. Neve. Zapatillas. Reloxo. Comedor. Galiñas. Coche. Cabozo. Ascensor. Traxe. Fume. Ceo. Mar. Sol. Escuridade. Amable. Porto. Cartón. Campá. Torre. Pedra. Ánimo. Vontade. Cú. Anchoas. Cristal. Pel. Feira. Oriente. Moscas. Pallasos. Porcos. Guitarra. Figos. Moeda. Cociña. Alento. Serpe. Antes. Cartos. Alfombra. Porno. Tarteira. Lixo. Sobaco. Dentes. Corcho. Arco. Soedade. Tensión. Rosca. Parar.

BEN

Escribir BEN. Pensar BEN. Obrar BEN.

DE TEMPO E MATERIA

O tempo fai o único que sabe: 

transcurrir.

As nubes non sempre traen auga, tamén protexen do 

sol.

Os trens, de vagariño, paran en estacións 

emocionais.

As agullas picadas nos dedos amosan que estamos

vivos.

Os reloxos soan como pulsacións eléctricas,

vivas.

TIRA DO AIRE, PUTA TRISTE

Tira da corda podre,

ha romper.

Fuxe do lugar do suceso,

non deixes sinais,

só fume.

Pon a lavadora sen roupa,

tira as toallas usadas pola fiestra,

mexa na cama,

prende lume aos mobles,

mete o brazo na tele

e quítalle a merda,

agrede aos veciños,

enche o chan de follas de carballo,

os libros son leña,

arden rápido,

Instagram é o museo das pipas,

nunca apagues a luz,

esquece as duchas quentes

e as frías,

mete galiñas e porcos no salón,

bebe sen parar,

fuma aparatos de plástico

sen descanso,

afunde as tarxetas de crédito 

en copas de viño,

non respires aire, que mata,

respira absenta,

fai caldos de cables,

cúbrete de xamón 

e na rúa desprázate a saltos.

Fai música 

chocando un collón con outro.

ABÚRREME

1. As rapazas que din que o día da súa voda é o máis feliz das súas vidas.

2. As camisetas de El Niño.

3. A carne moi feita.

4. Os que pensan que ter barba é algo moderno… e os outros que cren que andar afeitado é andar limpo.

5. A xente de papel cebola.

6. Arcade Fire.

7. As conversas sobre Inditex e sobre traballo en xeral.

8. O cheiro a peido que non é meu.

9. Os/as que só poñen pulseiras en verán.

10. Falar con xente que ten os ollos clavados na pantalla do teléfono.

11. Os libros con forro.

12. A música de Morrisey (que non as súas letras).

13. Os debates sobre o leite normal ou de soja.

14. As familias reais.

15. A xente que dice que Izal mola. 

16. Os libros de consumo masivo como os de Dan Brown, Stieg Larsson, Manel Loureiro ou E. L. James.

17. As polémicas de Mariló Montero sen que traian consecuencias serias.

18. Xornalistas pseudoescritores e populistas como Arturo Pérez Reverte ou Antonio Herrera.

19. As organizacións políticas tradicionais.

20. As cartas de gin & tonic que convirten os gin & tonic en algo que non son.

21. Facer uns cornos coa man nos concertos metal.

22. Ter que familiarizarme coas normas de uso dunha lavadora.

23. Os Rolex.

24. A cor vermella.

25. Repetir a mesma discusión cunha mesma persoa.

26. Os filmes de Almodóvar.

27. Pablo Motos e o seu programa.

28. Quenes deixan de interesarse por algo por motivos alleos ao propio interese.

29. Os selfies unipersoais.

30. O amiguismo, o clientilismo e a perversión da meritocracia.

31. Que só se vexa violencia onde hai hostias.

32. As inversión en bolsa e, en consecuencia, as páxinas alaranxadas dos xornais.

33. A xente que sempre antepón as formas ao fondo con frases como "Quien pierde las formas, pierde la razón".

34. Roberto Blanco Valdés.

35. O silencio de quen non ten valor para opinar.

36. Os/as que sempre teñen motivo para amargarse.

37. Poñer etiquetas e atender a estereotipos para facer escarnio.

38. Os/as que non se deixan conquistar.

39. A desconfianza.

40. O vinagre balsámico.

41. As reducións de Pedro Ximénez.

42. As fotos do arco da vella.

43. Fito y Los Fitipaldis e a súa falta de creatividade.

44. O conto da valentía dos toureiros.

CLASES DE FRANCÉS

A: Ola!

B: Bonjour!
C: Salut!
D: Bonjour!

A: Ah, sí... Bonjour!

C: Comment allez-vous?
B: Comment vous appelez-vous?
C: Vous êtes d'ici?

A: ... eh... oui, oui...

D: Quel âge as-tu?
B: Tu es étudiant?
C: Vous travaillez dans quoi?

A: Oui... eh... je ne sais pas...

C: C'est la premiere fois que vous venez ici?
B: Ça fait combien de temps que tu es ici?
D: Quelle belle journée, hein?
C: Il a fait un temps magnifique.

A: Excusez-moi... baixo xa o pantalón?

_D__S_NCR_S__

Catrocentas veces merda.

Catrocentas veces medra, 

reza o corrector automático.

Comezaba desairado

e xa multipliquei ese tono por tres.

Grazas (non quero!-berro).

Gracias.

onteS,

POPonde?

tÚ!

consolar…

Paredes grises, con humidade, feas, estáticas.

Nubes que se moven rápido por arriba.

RESPOSTAS TELEFÓNICAS

O teléfono foi un grande invento, non digo que non, parécemo de verdade, mais é certo que o uso que del se fai hoxe en día é radicalmente abusivo. Tanto falar chorradas! Tanta mensaxe de merda! Tanto grupo de WhatsApp! Tanta consulta en internet! Perdeuse o fin comunicativo, xa que se nun principio ese era o seu grande valor, agora o que temos é que sentados a unha mesa non fale ninguén. O móbil como desconexión do humano. Pero imos falar do fixo mellor, do da casa, e máis concretamente do que se di ou pode dicir cando se descolga.

De pequeno parecíame algo "borde" o xeito de contestar de meu pai. Hoxe en día paréceme directo, honesto e elegante. Ese "A VER…" é toda unha declaración de intencións, amable tamén nese sentido de "dime". É un saúdo maduro, adulto.

Por outra parte, lembro que alguén me dixo, de pequeno, o "QUEN ANDA POLO TUBO?" que empregaba seu abuelo. Desde logo, unha proposta simpática, moi galega e que deixa un tanto descolocado ao interlocutor.

Un "BO DÍA!" a secas sempre resulta educado, deixando o tema moi aberto e ben preparado ao que está ao outro lado, quen deberá contestar primeiro cun saúdo de cortesía ou en caso contrario, a conferencia será cortada.

Algunhas veces, sobre todo os sábados pola mañá despois de sair de festa, gústame descolgar cun "RESIDENCIA DE LOS LÓPEZ OTERO, DÍGAME?". Denota distinción, sofisticación, un sentido alto do que é a finura, con certo aire de "mansionismo" e indispensable nese castelán de vogais abertas das señoritas do servizo (que non criadas… nin pornochachas!).

Tampouco está mal contestar imitando a pronuncia das "eses" do noso benquerido preshidente Rajoy (pero non imitándoo a el, que conste). Sería, por exemplo un "SHI?" ou un "QUE PUEDO HACER POR USHTED?". Cousa bestial e sen parangón.

E que me decides de facelo con sons animais? O que máis me gusta é o "OINK?", aínda que tampouco están mal os "GUAU?", "MIAU?", "MUUUUUUUU?" ou "KIKIRIKI?". Isto ven a ser algo parecido a unha aposta pola confianza nos animais da casa como un membro máis da familia, unha mostra de respeto.

O "QUE!" ou "QUE TES!", aínda que poidan parecer violentos en primeira instancia, non son tal, probade, xa veredes como contestan igual… e con desculpas e todo…

Se queremos convertir todo o cotarro en algo máis folklórico non temos máis que cascarlle un "AILALEEEELO-OOO"ou no seu desfecto mandarlle un aturuxo que non me vou esforzar en plasmar na escrita.

Non fai falta que vos achegue o rollo ese de cando despois de contestar cun "SÍ?" e che contesten co nome da persoa coa que queren falar, arrearlles un "AQUÍ NON HAI NINGÚN (TAL)". 

A mítica variante de facer coma se se cortase por momentos é tremendamente divertida pero complicada tecnicamente en canto a que resulte veraz. "B… D… AS! DÍG… E?" o outro replicará o que sexa e volta cun " NON ES… ITO … EN". Confuso e entretido.

Penúltima opción. Descolgar e entregar o silencio. Algo como "……………….", e que quen estea no lado contrario teña que preguntar oitenta veces o teu nome ou dicir oitenta veces "Óesme?". Acabara colgando e tentándoo, de novo, polo menos tres veces. Esta opción é divertida por un lado e desesperante por outro.

Xa para rematar esta análise, un dos meus preferidos, facer que es ti quen chamou… e como es o primeiro en falar, deixas á outra persoa flipando. É dicir, descolgar cun "BUENO… EU HOXE PASO DE IR TOMAR O CAFÉ QUE TEÑO MOITO CHOIO, VALE?".

CARDIOLOXÍA

70 x 60 = 4200.

4200 x 24 = 100800.

100800 x 365 = 36792000.

36792000 x 33 = 1214136000.

ODIO

ODIO como esta sociedade se rendiu aos peores sentimentos. ODIO como se trata ás persoas, coma se fosen mercancía, como se venden e se compran as súas vidas. ODIO cada día que pasa, fondamente. ODIO aos vixías deste sistema, aos interesados en que non perda ritmo. ODIO esa indiferenza, puta, de quen se cre salvado. ODIO aos que nunca miran ao lado… ou abaixo. ODIO este xogo no que sempre gañan os mesmos. ODIO cada unha das garabatas do poder, a quen fai o nó desas garabatas e a quen se axeonlla ante elas. ODIO ese labirinto de miseria emocional a onde moitos son conducidos. ODIO este tempo que non é tempo, é cancro cerebral. ODIO a quen non odia todo isto porque odian aos que o odiamos.

SOS

Árdeme a alma en laranxa intenso.

Non collo na pota, 

peto nas paredes, 

levanto a tapa.

Voume cagar en deus!

Non sei quen me cociña,

non sei quen me meteu aquí.

Estaba andando, de vagar,

pola rúa.

Viñeron por min os homes escuros

con camisas de ideas

que apretaban moi forte.

Déronme unha malleira 

que me doeu moi dentro.

Engaioladamente…

Cada día cocen xente.

Fillos dunha puta!

Non respiro, non hai aire.

Mamá, calor…

Quen nos dixo tal?

Por que camiñamos SÓS?

Berrade centolos, berrade!

Usade as pinzas!

Revolvédevos no metal!

Poñede a cociña coma un cristo!

Non vos deixedes pescar!

BOS CONSELLOS QUE OS SEUS RECEPTORES IGNORARON

"Mira, cielo, va a ser mejor que sigas siendo una petarda. Vende más y se ve más natural". 

Calquera persoa do círculo de Russian Red antes de que, agora, pretenda convertirse na Anna Calvi nacional.

¿No crees que estaría bien ir a casa de Rosinda? Te ayudará a usar el diafragma, a controlar la respiración… ¡hasta jugarás con velas!".

A nai de Rajoy cando era un neno.

"Non te fíes destes!".

O señor apoiado na porta de Caixa Galicia.

"No dejeis para mañana lo que podeis hacer hoy". 

Alguén do corpo técnico do Barça ao equipo na semifinal de Champions League contra o Bayern de Munich.

"Don't go to this parade! Let's play golf with us!".

Uns colegas a John Fitzgerald Kennedy antes de ser asasinado.

"Acere, para mi que ese chandal Adidas no va mucho con el cuento anticolonial y anticapitalista con que le vas a los negros".

Un camarada a Fidel Castro.

"Creo que deberías apuntarte, mami. Nunca está de más".

Fai uns cantos anos, Alonso a súa nai, Ana Botella.

"Esa copa de vino ya es la quinta señor".

Un camarero a Aznar antes daquel discurso no que falou o de "¿Quién te ha dicho a ti que quiero que conduzcas por mi?" refiríndose á DGT.

"Esto te queda muy grande, cariño".

A  Muller de Zapatero ao seu home.

"Voçê tem de ser prudente, meu José".

O mestre da escola a Mourinho.

NO SANTIAGO BERNABEU

No Santiago Bernabeu pítanlle a Íker Casillas. Pítanlle a Sergio Ramos. Pítanlle a Florentino. Pítanlle a Benzema. Pítanlle a Ancelotti. Pítanlle a Guardiola. Pítanlle a Messi. Pítanlle a Neymar. Pítanlle a Dani Alves. Pítanlle ao Cholo Simeone. Pítanlle a Diego Costa. Pítanlle a Mourinho. Ao árbitro. Aos linieres. Ao cuarto árbitro. Ao gato que salta ao terreo de xogo. Aos recollepelotas nenos. Ao marcador electrónico. Aos paxaros que sobrevoan o estadio. Aos xornalistas. Ás cámaras de televisión. Ás liñas de cal do campo. Ás porterías. Ao balón. Aos paneis publicitarios. Pítanlle ao señor que fuma nas bancadas. Ao seu cigarro. Ao chisqueiro. Á gorra que leva posta. Pítanlle á señora que se levanta comprar un paquete de pipas. Aos seus zapatos de tacón. Ao seu pelo tinguido de loiro. Ao abrigo de pel que luce. Pítanlle ao rapaz que apampa cara o ceo co dedo metido no fuciño. Á camiseta que ten co número de Di María. Pítanlle ao himno. Ao sistema de megafonía. Pítanlle á muller que aplaude un gol. Á que non aplaude tamén. Pítanlle aos que pitan. Aos que calan. Pítanlle aos que ven o partido desde a casa. Aos que están tomando algo nos bares de fóra. Pítanlle a Madrid. A Barcelona. A Zaragoza, A Sevilla. A Valencia. A Ourense. Pítanlle a Obama. A Rajoy. A Merkel. A Fidel Castro. A Mújica. Pítanlle ao sábado. Ao venres. Ao domingo. Pítanlle aos seus teléfonos por non recibir SMS. Ao WhatsApp porque soa sen parar. Pítanlle ao día. Á noite. Pítanse a eles mesmos.

No Santiago Bernabeu pítanlle a todo o que se move… e tamén a aquelo que está estático.

DESPERTARES

verdade / MENTIRA

1 quilo do primeiro, toneladas do segundo.

LIBROS

Montóns de letras que enchen as estanterías brancas, do chan ao teito. Jean-Paul Sartre, Richard Ford, Anxos Sumai, Marjane Satrapi, Castelao. Pasado, presente e futuro. Libros. Colocados sen atender ao alfabeto, sí ás editoriais. Alice Munro, Enric González, Ramón Gómez de la Serna, Daniel Clowes, Percival Everett. Balas de cores sen uniformidade aparente bailan no estatismo lunático. Libros. Hai vida sen eles? Quim Monzó, Richard Brautigan, Lupe Gómez, Junot Díaz, Jardiel Poncela. Formigas no estómago para a elección. Nubes, chuvia ou sol. Segundos, minutos e horas. Fernando Aramburu, Xosé Neira Vilas, Joyce Farmer, Thomas Mann, Jonathan Franzen. Paseos lentos hacia a galería. Calor e frío. Libros. Resumes e reseñas. David Rubín, Teddy Wayne, Chuck Palahniuk, Jim Dodge, Manuel Antonio. Sons e ruídos de fondo, propios, de abaixo e de arriba. Trompetas   que acompañan no xiradiscos. Praceres ocultos e visibles. José Domingo, David Trueba, Ben Brooks, Juan José Millás, Stefan Zweig. Felicidade máxima. Coñecemento, diversión e evasión. Libros.

(ANTI)NATIVO

"Estar" é un rapaz que pensa cada xesto que fai. Milimetricamente. Cun estudo físico que supón moitas horas diante do espello, na habitación ou no baño. Cun resultado que deixa ver certo éxito (ou non) entre o sexo contrario e decididamente pouca graza entre os seus compañeiros de xénero. "Estar" é media hora tocándose o pelo para coller o mellor punto da súa face. É vestir de forma sinxela para aparentar totalmente o contrario do que é. É pegarse unha ducha de pasividade e indiferencia na procura dun lugar ideolóxico que o etiquete como imbécil sen sabelo. "Estar" come pouco para parecerse a esas estrelas de rock pouco recoñecidas coas que soña. Faise o "colocado que controla"  coa segunda copa para demostrar que vive ao límite. Cando quere impresionar a alguén, queda para almorzar ben cedo porque sabe que iso de preparar unha cea xa non se leva.   E se pretende quedar de tipo interesante sube e baixa as cellas cando escoita unha conversa. "Estar" é serio e fai bromas que ninguén entende porque a excentricidade do surrealismo sempre molou. É poeta na intimidade pero fíltrao estratexicamente para que todo o mundo se entere. Non deixa que o lean para que a xente non vexa a merda que escribe. É o seu propio rapsodo na casa, tamén. Ten varios "proxectos musicais", como el os chama, e que en realidade son brincadeiras de pésimo gusto. Déixase ver alí onde corresponde e nunca onde non corresponde. Gústalle ser visto e que digan "aí ven este", aínda que espacia as súas visitas a locais ou concertos para tentar non resultar pesado. Obviamente non ten parella… que sentido tería entón todo isto? Ademais, así, sácalle partido a esa relación pasada (que non existe) coa que sufreu polo seu exceso de confianza. "Estar" cae ben na maioría das persoas e analiza en conciencia as cousas que ten que dicir. Pitchfork, Vice, Cahiers du Cinéma ou Vanidad están entre os seus básicos na rede, nunca confesables. Mantense ao día e traballa a memoria coma poucos. Con respecto a esta memoria, gústalle dar a impresión de que lle falla e fai pausas antes de dar referencias. Ten controlado que as de seis ou sete segundos mirando ao teito son as máis efectivas coas titis. "Estar" viaxa de vez en cando. A súa cidade preferida é Londres, mais non o di, demasiado comercial. Foi a Ibiza de marcha ata que se sentiu "masificado". Ao ano seguinte deixouse caer pola cara alternativa da illa. Ao seguinte pasouse a Formentera en busca dun novo aire. Ao seguinte a Menorca para pegarse baños cristalinos de Instagram. Ao seguinte a Cabo Verde porque alguén lle dixo na Escola de Idiomas algo da posta de ovos das tartarugas e pareceulle moi underground. Este ano vai ir a Madeira en Septiembre. De pequeno, "Estar" era bo rapaz pero tiña poucos amigos. Agora, ten moitos que matarían por el. 

Cada vez que o vexo, non sei como chamarlle, Sofá? Cartón Pedra? Neveira? Farola? Ibuprofeno? Casio? Ciencia Ficción? Dildo? Acerina? Budapest? Dry Martini? Renault Twingo? Abstracción? Concepto? Cirro? Monitor? Flexo? Cloro? Anestesia? Post-todo? Internet? Perífrase? Bang & Olufsen?

"Estar" é un pallaso que se define desde o primeiro segundo. Un tipo que deixou a naturalidade no traxe de mariñeiro da primeira comuñón. Un animal que se alimenta do amor dos seus e da comprensión do resto. "Estar" é estar e non ser.

THE RIGHT THING

Escribir a palabra follar no comezo dunha Biblia.

Ler a Knut Hamsun ata as cellas de xarope.

Comprar marmelada de froitos vermellos e usala como obxeto de decoración.

Romper un floreiro contra o chan e refacelo coma un puzzle.

Verter chocolate quente nunhas tetas e deixalo secar.

Cambiarlle os zapatos de pé a un taxista.

Falarlle en inglés ás amigas de túa nai.

Cantar o Only you en roupa interior na sección de carne dun Froiz.

Deixar medrar o pelo para aforrar en cortinas.

Meter moedas de cinco céntimos polo fuciño.

Rosmar coas boas novas.

Facer colares de pezas dentais sen agardar a que caian.

Camiñar cunha chave inglesa no peto traseiro do pantalón.

Bordar a palabra elegante nas camisas de meter por dentro.

Meter as chaves da casa no tubo de escape do veciño.

FIN. ACABOUSE

Fóronse os anos inxenuos,

os sorrisos profundos 

das conas tristes.

Fóronse os xogos de palabras,

os calzóns húmidos

e os petos furados.

Fóronse as lerias sen fin,

as horas de trapo

dos mozos quentes.

Fóronse os xestos de conquista, 

as persuasións evidentes

das estafas nocturnas.

Fóronse os mocos, os gapos,

os videos porno

e as tetas de goma.

Fóronse da habitación

as caixas de cartón usadas

cheas de lembranzas vagas.

O HOME QUE LLE PROTESTABA AOS RADARES DE TRÁFICO

Desde pequeno, Prudencio nunca soubo asimilar o que non lle gustaba. Todo tiña que ser como el quería. Cando chegaba da escola e súa nai lle tiña peixe ao forno para xantar, xa había un problema. Se non lle compraban o xoguete de turno, tamén. Se, nos exames sacaba un 4 e agardaba un 6, follón montado. 

Pasaron os anos e meteuse de cheo na adolescencia. Tiraba por terra calquera plan da pandilla se non coincidía co del. "Democracia cero" lle comezaron a chamar cando non estaba presente. Cando xogaba co seu equipo de fútbol, tiña aos árbitros masacrados a insultos. Non había decisión que lle valera. Foi o xuvenil con máis tarxetas vermellas por protestar de todo o país. Pouca xente quería ter relacións con el.

Máis tarde, nesa etapa de pre-home, empezou a sair con Amada, unha moza da vila do lado que tiña máis paciencia que un mestre dunha unitaria. Aquelo non era unha parella, era un dictador cun corpo colgando. Todo se facía a partires de decisións unilaterais. Un inferno para a outra.

Na actualidade, é temido por todos e todas polo seu problemático carácter e polo xeito co que afronta calquera situación. En Correos tiveron que pechar as oficinas da vila media hora antes para que non lle dese tempo de ir despois do traballo. Nese traballo, el era o xefe, claro, ninguén podía estar por encima del. Tiña unha empresa de pancartas. Nas redes sociais non contaba case con amigos, apenas algunhas plataformas "contra algo". Botárano de Facebook e de Twitter por calumnias a terceiros. Nos supermercados ampliaran a súa oferta de produtos para que o "señorito" non tivera nada que dicir. Nas gasolineiras fuxían todos ao velo chegar porque se negaba a tirar o cigarro antes de chegar. A súa frase era "E por que puto motivo non vou poder fumar eu aquí?". Cando lía un libro, escribíalle mails aos autores para pedir explicacións sobre asuntos da trama que non lle gustaban.

Ultimamente, foi visto en actitudes ameazantes en algunhas estradas nacionais galegas. Parece ser que nunca admite a culpa cando lle salta o radar de tráfico. Vai tranquilamente no coche, poñamos a 90, nunha vía limitada a 60 e cando nota o fogonazo do flash, para o coche, vai hacia o sensor e veña protestar berrando. Que di? Pois cousas como "Non me colliches a min, cabrón! Era o de diante!", "Quéresme joder fillo de puta!", "Hoxe sí que non, eh! Hoxe iba ao que tiña quir", "Pero xa tas? Xa tas? Todo o puto día coa fotito?", "Nin foto, nin fota! Vaina pagar Cristo!", "Un día vouche pegar unha patada nos huevos…", "Non me quentes… xa é a terceira vez que cho digo…", "Pero que pasa? Non hai máis coches ou?" ou "No, no, vale, vale… ou sexa que vale todo, non? Pois espera pa siguiente… vasme ver polo carallo…"

AGOSTO. 31º

As mulleres laian
                                                                   
                                  Os homes bailan
                                                               con cada taconeo,

                                  nas súas miradas quentes,                      

dun lado ao outro,

                                  irreflexivas e caducas

                                                             dos seus zapatos caros.

                                  dun tempo que non se acaba.

REVOLTA DOCE

Cando bicaba os beizos de cereixa da miña namorada, a voz das masas retirou a miña atención hacia a fiestra. Os raios de sol abríanse paso con forza entre as nubes negras. Púxenme de pé e achegueime ao cristal. Centos, miles de persoas camiñaban con paso firme e ritmo idéntico berrando "Liberdade!". A policía retrocedía, débil, paso atrás, paso atrás. Nos rostros había sorrisos, non pena, había esperanza, non resentimento. Puxen a cazadora e ela un xersei de la. Collímonos da man e saímos do apartamento para sumarnos ao grupo.

INFINITO

Entre o 0 e o 1 hai infinitos números.

MANIFESTACIÓNS

A dor demanda sentirse.

HIPERACTIVIDADE

Ros era tan activo que, se quixera, podería xogar contra si mesmo ao tenis e, ao tempo, ser a pelota.

PALABRAS EN OPEL KADETT BRANCO

Cerebros gastados de pouco usar.

Explicacións pouco firmes,

mal atadas á reflexión.

Epítetos de algodón en papel

de agasallo,

revelan un brosazo á altura

do pescozo.

Poderes líquidos que quitan o medo

e transforman o coñecido en alleo.

Antes de avanzar hacia outras terras

débese estar seguro de que

os obstáculos propios non están no camiño.

GEZELLIGHEID

Esta rara palabra para nós, "gezelligheid", é unha particularidade neerlandesa e unha das marabillosas razóns para visitar Amsterdam. Se falamos de sinónimos que nos axuden a entender, temos "acolledor", "amable", "informal", "sociable", "con xeito", "agradable" ou "ao gusto".

Este concepto, "gezelligheid", que é o estado de sentirse gezellig, é máis doado de sentir que de definir.  Implica unha sensación de tempo detido, unha intimidade do aquí e o agora, que deixa todos os problemas atrás (polo menos mentres dura este estado).

Pódese vivir esta cálida e difusa sensación en numerosos lugares e stuacións da cidade. Unha cervexa á beira dos canais, unha torta doce de mazá entre candeas, un café nunha terraza, tumbado nun parque, navegando, camiñando polas estreitas rúas...

Desde logo, isto é o que máis me chamaba a atención de Amsterdam. Durante toda a viaxe, tiven unha sensación que non sabía definir, unha sensación do máis pracenteira, vivíndoa en primeira persoa e vendo vivila. Claro, era o GEZELLIGHEID. En definitiva, saber desfrutar, saber divertirse.

UM VENTO COM FORZA

"Um vento com forza

bate na minha cara,

o meu irmão ri do que dá a televisão,

a minha mãe passa as folhas da revista,

o meu pai dorme, 

aquela noite tinha trabalhado.

Eu deito-me na cama,

começo a imaginar…

Acordo num mundo

no que as folhas das árvores,

ao cair ao chão,

converten-se em algodão-doce.

Vejo sombras brancas,

que às vezes,

relinchan como os cavalos.

O que serão?

De repente

aparece um unicornio atrás de mim.

É diferente aos demais.

Tem a pele preta, os olhos de ouro,

o corno dourado.

Digo-lhe adeus coa mão.

Dirijo-me ao meu mundo real.

Acordo.

Todo segue igual.

Um vento com forza

bate na minha cara,

o meu irmão ri do que dá a televisão,

a minha mãe passa as folhas da revista,

o meu pai dorme, 

aquela noite tinha trabalhado.

Eu deito-me na cama,

começo a imaginar…"

Candela Fernández López

HIGH CLASS

Floiz era campión do mundo de todo. Arrasara nos últimos Xogos Olímpicos en taekwondo. Era o líder indiscutible actual en xadrez e na súa última partida ganáralle ao noruego Magnus Carlsen montado sobre un ordenador. El só, gañara o mundial de fútbol... e o de baloncesto. Nos campionatos de vela do Mediterráneo conseguira o ouro sen que o polo lle collera unha soa engurra. Fora elixido o home máis influínte do mundo... e tamén o máis sexi. En esquí de fondo, quedara primeiro individual e por equipos... como en ximnasia artística e natación sincronizada. Das competicións que organiza Red Bull, repasara a todos, xa sexa co "turbito" vermello en saltos desde acantilados ou facendo acrobacias con motos. En Fórmula 1 gañou co seu coche persoal, un Lexus 4x4. Triunfara tamén en Eurvisión, na OTI e no Festival de Benidorm. Como xogador de Póker, gañou todas as edicións dos últimos cinco anos. Pulverizou os récords mundiais de maratón, 100m., e 4x100 (en solitario). Desafiou ao tipo do programa da televisión "Crónicas Carnívoras" e deixouno vomitando, co prato sen acabar, sempre.

Pero a semana pasada, veu ao Torneo "Vaiche Boa Vilanova!" e saiu amplamente derrotado. Tratábase de pasar de todo durante un día, de amosarse tranquilo, sen pamplinas, pero sendo amable, un cabaleiro, adaptándose ás diferentes situacións e persoas. Manter conversas con monxas, pagar rondas de trinta persoas, ir pasaear a vellas, facer rutas comarcais de bus, tomar doce cafés, doce cervexas, doce cubatas, cear dúas veces, comer outras tantas... e todo iso pasando de todo, sen darse importancia, como quen mexa contra unha parede. O gañador foi un tal David Rodríguez, máis coñecido como "A Negra". Un severo correctivo para Floiz e o nacemento doutra estrela no firmamento "high class".

POR DEBAIXO DE CERO

O día no que os esforzos das persoas se restrinxiron á dictadura da dieta alimenticia, comezamos a desaparecer. A outra dieta, a intelectual, non é que se descoidara, senón que se abandonou por completo. Comezaba o tempo no que lucir un par de abdominais dá prestixio, o tempo no que as lecturas son como as vacacións, escasas. "No tengo tiempo para leer" din moitos cun tono apenado moi hollywoodiense e penso mentras falan "por que non secarán o pelo despois do ximnasio?". Peituga de pavo con arroz, brécol con patacas cocidas, ensalada de canónigos con noces, crema de allo porro, batido de froitas, tortas de arroz… Na boca entran sólidos de calidade que botan relatos orais ridículos, estruturas mentais vergoñentas e esquemas entrecortados de ideas. Cocido galego, caca. Churrasco, odrada. Callos, prohibidos. Báscula, imprescindible. Anacardos, salmón, aguacate, moi grasos. Marina, Zola, Valente, Leibniz, Ford, Aramburu, Hamsun, Céline, Spinoza, invisibles. Escuridade mental, seguro.

O DIVÁN

A mañá de Thomas foi dura. Moi dura. Polo seu gabinete psicolóxico foron pasando o home que era incapaz de mirar aos ollos mentres falaba, a rapaza que en lugar de pintar as uñas pintaba os dentes, o carniceiro que se deitaba con trozos de carne, o butaneiro tunning, a enfermeira que roubaba xiringas no hospital e o político que só dicía a verdade.

DOMINGO

A: As metáforas non me gustan, tío, ou sexa que fala claro, vale?

B: Mira… non me jodas! Non será que non as entendes?

A: Pero que dices? Sei o que é unha metáfora… e moitas máis cousas.

B: Xa, xa…

A: E logo que pensas? Que sólo acabaches ti a secundaria?

B: Eu non a acabei que me expulsaron, pallaso!

A: Bueno, pois eu sí, e non seguín porque non me saleu dos huevos.

B: Vale ministro…

A: Sei o que é unha metáfora e as frases compuestas e todo eso…

B: Que eminencia! Andas polo Nobel, ou?

A: Es tú máis listo seguro….

B: Algo máis sí creo eu.

A: A ver logo, faime unha metáfora.

B: Non me dá a gana, faina tú.

A: Pois fáigocha cando queira.

B: Veña…

A: Como a ques?

B: Que?

A: Que de que tipo a ques… non oes ben ou que, pailán?

B: Vouche pegar un hostiazo nos dentes…

A: Vas…

B: A ver logo…

A: Ja-món, Mon-ja.

B: Como?

A: Ja-món, Mon-ja.

B: E suponse que eso é unha metáfora?

A: Home, pois claro.

B: Hai que ser pardillo...

A: Ja-món, Mon-ja. Se o dices mui rápido acabas dicindo o mismo.

B: Ai naná!

A: Bueno, pois nada, non é logo, é o que che día a ti a gana…

B: Pero ese é capicúa… non unha metáfora…

A: Capicúa é cos números… por exemplo, 2014… 1420.

B: Hai que ser burro! Sería 2014… 4102!

A: Xusto oh!

B: Eres coma pé de molete…

A: Desde logo, non sei como non te fan fillo predilecto porque es o 

máis listillo que hai na volta.

FLOYD OU O ARTISTA ANTES COÑECIDO COMO "CURRITO DE LA SANTA"

A semana pasada estiven no ano 2019, en Valga, provincia de Pontevedra. Quedei cedo no bar Os Camioneros con Floyd, un antigo toureiro malagueño que tivo que emigrar de Andalucía logo da prohibición das touradas no estado español de 2016. 

Algúns sabedes, que na actualidade, colaboro coa revista Dot Galicia, teño dous blogs, son mestre en Padrón, vivo en Pontevedra e estou leado con Carla Cociña. Na época á que viaxei, en cambio, teño o meu propio fanzine dixital de entrevistas ("Mexa sen pingar"), un blog pechado baixo investigación policial e outro ao que non poido acceder porque esquecín a contrasinal, deixei a docencia en favor do mundo das cooperativas de pementos picantes, mudeime a Herbón, e estou solteiro (Carla foise cun cubano, Ricardo, que montou unha axencia de viaxes en Oleiros).

Aclaracións e contextualizacións a un lado, adéntrovos no tema en cuestión. Quedei con Floyd para unha entrevista que penso incluir na revista no mes de marzo de 2019 (traballo con tempo, xa vedes). Ben, pois este tipo tivo que redefinirse e adaptarse aos tempos. As touradas deixaron de ser arte e tradición e pasaron a considerarse un elemento atroz que viña de serie co unto, co fume de puro e coas camisetas interiores. 

El chegou a ser toda unha estrela nos seus tempos e enchía as mellores prazas do país, das que sempre saía a ombros. O seu éxito coas mulleres era manifesto, polo que non era raro velo nas portadas das extinguidas revistas "¡Hola!" ou "Pronto". Era coñecido como "Currito de la Santa" a nivel profesional e, entre os edredóns, como "White & Decker". 

No futuro, as cousas cambiaron. Esqueceu o seu anterior alias e convertiuse en Floyd, un nome moito máis internacional (porque, claro, as políticas de Feijóo deron os seus froitos e todos falamos inglés con fluidez… iso sí, en castelán empregamos só formas verbais compostas e do galego unicamente lembramos a expresión "manda carallo!"). 

Agora xa non se mide á forza dun touro, senón á do sector empresarial. Viaxa cada día por toda a nosa xeografía como "El torero del moroso". O traxe de luces segue estando ahí pero para un fin diferente. Á cita acudiu cun precioso en tono vermello, con aderezos negros e tan ceñido coma antes. Trae consigo un maletín cunha enorme pegatina amarela na que pon "Paga lo que debes o tiro de capote". Por suposto, trae tamén ese fermoso capote (que agora son máis difíciles de atopar e que, na súa maioría, veñen da China cuns acabados bastante malos). Amósame no seu teléfono móbil videos nos que sae en plena acción. Ao tempo que o vou vendo, vaime contando que non só acude a empresas que non pagan, tamén o contratan para denunciar incumprimentos de convenios, abusos e todo tipo de circunstancias inxustas con quen require os seus servizos. É obvio darse conta de que no seu campo non hai paro, teñen emprego total, pois este tipo de situacións están instauradas. No seu último traballo, o do video, véselle facendo todo tipo de piruetas taurinas. "Abanicando", facendo "arrastres", "codilleando", en "compás", "engallándose", "molinetes", "navarras", "pegoletes", "pintureros"… de todo! 

Dá gusto velo ao seu. Segue habendo arte. É como un baile ancestral, como un canto ao rancio. E, igualmente, segue habendo moito valor. Dime que hai que telos ben postos para enfrontarse aos altos cargos da empresa e admite que, en numerosas ocasións, leva hostias ata no brazalete de identidade (por certo, o carné de identidade pasará á historia e levaremos pulseiras de ouro cun número de quince cifras e un símbolo… a el tocoulle o 000956781344442 cun gladiolo). De feito, ten a cara chea de edemas e fáltanlle as paletas superiores (no seu lugar, leva, provisionalmente, dúas pastillas de chicle Trex). 

Xa para rematar o noso encontro, pregunteille por algúns dos seus actuais compañeiros de profesión, antigos mestres taurinos cos que montou a compañía "O pagas o voy al ruedo". Contesta que están todos os que estaban en primeira liña, Carlos Jiménez "El Piti", "El Frenillo" de Ugarte, "Currito de la Trenca", "El Sacabeira", Julián "La Cabra" Muñoz e ata Ezequiel "Pedo de Puta" Castillo.  

Despídese compartindo comigo o que vai ser o seu seguinte reto. Resulta que na empresa que montaron, tiveron que reducir persoal e comezaron botando a uns chinos que contrataran a media xornada. Débenlles o finiquito e contratárono a el (que á vez é o seu ex-xefe) para que estea actuando na porta da súa propia empresa. En palabras de Floyd, "La vida no es fácil. En ocasiones, uno se encuentra ante la difícil situación de tener que cumplir con un encargo que puede hundirte o verse obligado a perder un cliente que puede abrirte las puertas a un mercado tan poderoso como es el chino".

Sen máis, desexeille sorte, paguei a cervexa de mascar "para dous" e volvín para Herbón ao lombo da miña burra marrón de nome "Webster".

SÉVER OA

Os paxaros cantan rock

cando voan baixo,

e as formigas corren maratóns 

sen zapatillas Nike.

Os homes métense en covas

durante o longo inverno,

e comen o esterco que

deixaron de producir.

As moscas levan pasaxeiros

de lado a lado do océano,

e os monos foden sen parar

ás amas de casa desatendidas.

Os nenos participan en experimentos

que antes dominaban os ratos,

e viven pouco tempo,

como antes en África.

As galiñas fan cola no supermercado,

as sardiñas len aos clásicos e non entenden,

os elefantes expropian as terras dos leóns,

as serpes abren farmacias nos barrios dos ricos,

os centolos comen en restaurantes de luxo,

os porcos poñen gorros de lá e zapatillas All Star,

os patos van ás piscinas dos ximnasios,

os cabalos escoitan a Bach en butacas de deseño,

as mofetas gobernan cada catro anos...