Árdeme a alma en laranxa intenso.
Non collo na pota,
peto nas paredes,
levanto a tapa.
Voume cagar en deus!
Non sei quen me cociña,
non sei quen me meteu aquí.
Estaba andando, de vagar,
pola rúa.
Viñeron por min os homes escuros
con camisas de ideas
que apretaban moi forte.
Déronme unha malleira
que me doeu moi dentro.
Engaioladamente…
Cada día cocen xente.
Fillos dunha puta!
Non respiro, non hai aire.
Mamá, calor…
Quen nos dixo tal?
Por que camiñamos SÓS?
Berrade centolos, berrade!
Usade as pinzas!
Revolvédevos no metal!
Poñede a cociña coma un cristo!
Non vos deixedes pescar!
No hay comentarios:
Publicar un comentario