domingo, 24 de noviembre de 2013

"READY, ABLE"



Eu estaba alí. E non estaba só.

"Ready, Able" é a mellor canción da historia. Non hai máis que dicir... ou sí! 

Lembro cando comprei o disco na Fnac da Coruña. Unha morea de boas críticas na prensa especializada, moitas boas palabras (na rede e cara a cara) de xente que escoitara o disco (notábase) e doutra que dicía telo escoitado pero que dicían o que hai que dicir (tamén se notaba). Por fóra, "Veckatimest" (2009), xa era atractivo, apetecía, moito. Probeino nos auriculares que teñen na sección da tenda. Uns vinte segundos por canción foron de sobra para decidirme. Leveino xunto con algún outro, seguro.

Cheguei á casa, dinlle ao Play e tumbeime no sofá. Estiven case unha hora mirando ao teito e deixando que a música se metese polos recunchos máis agochados do meu cerebro. Unha boa experiencia que, ao repetila nas seguintes ocasións, se foi convertindo en moi boa sen pedir permiso. Gustábame cada vez máis ata chegar á inmensidade.

Así, un día tras outro, non consecutivos claro, sempre fun dos que prefiren dosificar o desfrute. Alternaba esta xoia que me caera nas mans con outros discos guais.

Chegou un momento no que unha das cancións, "Ready, Able", me foi absorvendo a alma. Escalaba posicións no ranking das miñas favoritas a un ritmo que asustaba. Aqueles catro brooklynianos adoptivos conquistáranme por completo. Estaba rendido ao seu encanto neste tema de catro minutos e dezaoito segundos, catro minutos e dezaoito segundos de sensacións difíciles de describir.

Pasaron os anos e ese pedaciño de vida melódica seguía estando ahí. Cando miraba ao equipo de música en medio do silencio e, tal Can de Pavlov, se me viña á cabeza a canción. Cando buscaba un pinchacarneiros emocional por calquera motivo. Cando facía a comida. Cando quería bailar "unha de agarrados" coa miña loira. Cando abría a fiestra e quería aire. Cando me levantaba polas mañás. Cando me deitaba ás noites. Cando me preparaba para sair. Cando escribía as miñas cousas. Cando pensaba. Cando debuxaba. Cando pintaba. Cando lembraba. Cando agardaba a alguén. Sempre. E sempre en voz alta.

A comezos do 2013 saiu o anuncio do cartel do Optimus Primavera Sound de Porto e alí estaban eles. Un nome que sobresaía sobre os demais: READY, ABLE… Grizzly Bear, quero dicir, pero para min era o mesmo, eu vía o título da miña canción.

Xuño non tardou en chegar e ata a data sinalada estiven inmerso nunha morte activa que rematou cando escoitei eses golpes de batería de Christopher Bear, o baixo de Chris Taylor, os laios de guitarra iniciais de Daniel Rossen e a preciosa voz de Edward Droste.  A partires dese momento, convertinme en vapor. 
Rodeado de amigos e coa mesma loira que bailaba na casa entre os meus brazos fun o home máis feliz do mundo. Dentro de min, a primavera envolveume en flores e o outono en follas que caían lentamente. Un fume branco e de algodón chegaba desde atrás. Diante de min, un mar de cores imposibles mollábame os pés e o sol baixaba ata tocamre, sen queimar. A lúa non se quixo perder o instante e sumouse ao grupo. Pechaba os ollos. Abríaos, Pechábaos. Abríaos. Os paxaros piaban, como a mellor orquesta. Diapositivas familiares flotaban no ambiente, miña nai, meu pai, miñas irmás, meus sobriños. Memorias de neno, de rapaz, de home… e o presente. Fun feliz, son feliz.

"Ready, Able" é a sofisticación, a elegancia, o éxtase, é a consciencia e a inconsciencia, a translocación, a beleza no seu grao sumo, é a forza, a pena, a ledicia, a melancolía, éo todo.





I'm gonna take a stab at this,
sure you will be alright

Make a decision with a kiss
Baby I hold fast by it.

And when I trek alone back home
I need; shall I trek in the snow?

Tissue and bones; it was a trick
This is a knock on five

Checking it off my list
Honey look to rewrite.

Time is cast once; and far alone.
Hope I'm ready, able to make my own;
goodbye.

They go we go, I want you to know, what I did I did,
They go we go, I want you to know, what I did I did.

They go we go, I want you to know, what I did I did,
They go we go, I want you to know, what I did I did.

They go we go, I want you to know, what I did I did,
They go we go, I want you to know, what I did I did.


domingo, 17 de noviembre de 2013

CONTACTO CON TACTO. NORBERTO DA FONSECA (VÍA "OCOOLISTA MAGAZINE")



Aprovechando la visita a nuestro país  del escritor uruguayo Norberto da Fonseca, OCOOLISTA acude a la capital española para darse cita en el barrio de La Latina con el autor del célebre y clásico ensayo "Los sentimientos en la arquitectura cognitiva".
La abovedada sala del Junk Club es el escenario donde están a punto de recogerse unas reflexiones tan lúcidas como excitantes que suponen un golpe de aire fresco ante el convulso panorama que vivimos.
Mientras espero tomando un café americano en una mesa, Da Fonseca aparece bajando las escaleras del local con su habitual andar y su constante sombrero verde. Después de saludarnos, toma asiento,  se disculpa por el retraso y alude al intenso tráfico madrileño.


¿Que tal la dura semana de presentación de su nuevo libro en España? Imagino que actividad sin descanso…

La verdad es que no me puedo quejar. España es un país que siempre me acoge con los brazos abiertos… y aunque la actividad sea constante, siempre hay tiempo para un buen bourbon con soda (risas).


¿Como puede explicar esa buena relación con nuestro país?

Imagino que, principalmente, se debe al hecho de que poseemos una lengua común que nos hace hermanos y, en menor medida, a que los temas que trato son tan universales como el sexo o el vino.


"Alma, corazón y pistachos" (ABR Editores) ha cosechado multitud de reconocimientos por parte de crítica y público. ¿Es usted el nuevo niño (y permítame lo de "niño") mimado da las nuevas letras hispanoamericanas?

Pues permítame usted que le diga que no me siento así… ni siquiera me preocupa lo que diga la crítica, asumo su rol pero no le presto atención alguna. Más me importa lo que piensen los lectores anónimos, esos que deciden gastarse los veinte dólares que cuesta el libro… pero me importan desde un punto de vista puramente experimental, como receptores de ideas vivas, en constante movimiento, como anti-nichos dinámicos.


¿Quiere decir que no le importa el éxito?

Pues claro que no! Y si tuviese que medir lo que me importa y la forma en que me importa lo representaría en un porcentaje negativo… un -5% por ejemplo.


¿A qué se refiere?

El éxito no es más que un elemento de "autofelación", una palmada ajena en el pecho que, en realidad, lo único que provoca es la distracción autómata, un muro de hormigón que separa al autor de lo verdaderamente relevante. No puedo negar que, económicamente, me permite seguir escribiendo con calma pero lo cierto es que cuando no disponía de dinero, mis métodos, mi ritmo, mis inspiraciones y aspiraciones, mis pensamientos, mis rutinas… todo, era exactamente igual.


Habla en su nuevo libro de la importancia de conocerse por dentro, de conocer la historia y de ser capaz de cambiarla. ¿Surge todo esto a raiz de la actual situación que nos está tocando vivir?

Digamos que todas las ideas y temas que trato son factores que desde niño considero fundamentales y, quizás, la brutal, salvaje y violenta crisis que vivimos es la prueba de que acierto en la diana. Es sinceramente vergonzante asistir a una autodestrucción del ser humano tan ridícula… y más siendo conscientes de que todos acabaremos reducidos a cenizas en unos años. La capacidad que tienen algunos para hundir a otros sólo es comparable a la silenciosa pasividad de esos otros adaptándose a semejante injusticia. 
Lo que pretendo… o mejor dicho, lo que anhelo es poder despertar la furia y el sentido reivindicativo de aquellos que se encuentran en la parte inferior de esta gran rampa que supone el capitalismo voraz.


Es de sobra conocida (y acaba de dar muestra de ello) su orientación ideológica. Es habitual su presencia en actos de protesta ligados a la izquierda y su apoyo a movimientos como el 15M. ¿Cree que esto puede cerrarle puertas en el futuro?

¿Cree usted que haberme hecho esta pregunta puede abrirle puertas en el futuro?


No estoy seguro de haber entendido su respuesta…

No esperaba lo contrario.


Cambiando de tema… vive ahora en New York con sus dos hijas y su mujer, ciudad que a su vez le sirve de escenario para su novela y fuente de inspiración para muchos artistas. ¿Cómo le ha influido esto a usted?

Supongo que de multitud de maneras. Nueva York es una ciudad inmensa, una colmena de culturas, razas, religiones, ideologías, personas… donde todo y todos somos extranjeros, un ejemplo de globalización pero también de localismo, una ciudad contradictoria, adictiva, frenética, efervescente…
Vivo en El Barrio, East Harlem. De vez en cuando, escucho disparos pero me asomo a la ventana y veo a niñas con sus coletas saltar a la cuerda en la acera.
Bajo a tomar café a un local de mi calle, la 110, donde también vivió Tito Puente y, a través del cristal miro a chicos negros con ropa amplia traficando con drogas mientras altos ejecutivos de Wall Street conducen en sus 4x4 camino a sus lujosos áticos del Upper East Side. 
Por las mañanas corro por Central Park y me cruzo con hermosas mujeres de cuerpos esculpidos en quirófanos, con sus ipods, zapatillas Nike, ropa deportiva de diseño y rostro impenetrable. Al volver a casa, otras mujeres, con la piel curtida, gesto de desaliento y una mirada honda en tristeza, falta de esperanza, caminan sin energía, con los uniformes sucios de la empresa de limpieza en que trabajan, con la única ilusión de que su chico de quince años no se haya metido en problemas.
¿Que cómo me influye? De la misma forma que a cualquier otra persona con conciencia.


Jorge Luís Borges, Juan Rulfo o Julio Cortázar son algunos de los autores que usted ha reconocido como fuente de inspiración. ¿Podría desvelarnos alguno más?

Sin lugar a dudas, los tres que citas son referentes personales tanto por su originalidad como por su forma de entender la literatura y cuidar la lengua. 
No estoy seguro de que el término sea "fuente de inspiración" pero sí le puedo decir qué otros autores me fascinan. Pensadores como Aristóteles, por ejemplo, con su "Ética de Nicomaco", "El capital" de Marx, Marcuse, Jürgen Habermas y su visión del entendimiento dialéctico… Narradores españoles como Millás, Rosalía de Castro, Sampedro, Eduardo Mendoza, Almudena Grandes… son muchos… es una red tan grande que daría la vuelta al planeta...


¿Cuáles son sus objetivos a corto plazo?

El mismo que a largo plazo: seguir viviendo.


Diez preguntas más tarde, ambos nos despedíamos bajo la oscuridad de un miércoles en la Plaza de la Paja.

domingo, 10 de noviembre de 2013

O XEFE



Esta semana soñei co meu xefe. Estaba parado co seu traxe gris de Cortefiel (ou de Emidio Tucci, tanto me ten) no medio dunha praza que non identifiquei. Non había luz solar, era máis ben como unha iluminación artificial na que dominaban as variantes da cor gris. Non había ninguén máis con el, atopábase só mirando hacia arriba, teso coma o garabato dun carabullo. Tiña as mans nos bolsos dos pantalóns e aparentaba unha tranquilidade que non era tal. No seu rostro chamaba a atención un sorriso falso, moi similar á dos viláns dos filmes… algo así como a do Joker ou a de Gargamel. Quería parecer boa persoa, certamente indefenso pero non temeroso. O silencio era total. Non se escoitaba nin o silbar do vento, de feito era coma se estivese na soedade dunha sala de consulta.
A súa calva brilaba como nunca e o calvario que provocaban cada unha das súas accións era inaguantable. Non era un tipo querido, máis ben era un ser repugnante que creaba antipatías alí onde estivese.
Un son como o do inicio das tormentas foi entrando na imaxe e comezou a sentir medo. A inseguridade apoderouse da súa mente e foi consciente de que non controlaba a situación. O ruido intenso veu acompañado de berros de miles de persoas que clamaban igualdade de oportunidades, respeto e conciencia. "Polo ensino público!", "Non ao mercantilismo!", "Queremos construir, non derruir!", "Non á selección, sí á integración!", "Dignidade!", "Pola ensinanza de calidade!"
De súpeto, un primeiro plano da súa cara. O seu parecido cun xove Adolf Eichmann avivaba aínda máis o lume dos que se manifestaban acusticamente.
Entrou en estéreo outro son, o de alguén facendo forza coa respiración contida, a un volume altísimo, case enxordecedor. Aos poucos segundos, en plena fase REM , vin como toneladas de merda lle caían encima, pouco a pouco pero sen pausa. A textura da mesma era ideal para unha morte por asfixia e non por golpe, branda e co peso suficiente para evitar a liberdade de movementos… terreo no que el se movía como un peixe nun río… mais que agora se lle ía das mans. O chapapote que os seus compañeiros negaran víñalle agora pero do interior humano. Toda a merda que fixera tragar aos seus empregados caíalle no lombo. 
Era unha paisaxe preciosa! Sublime! Moi desfrutable. O excremento cubríao ata o fuciño e seguía subindo. O último que lembro foi a súa man saíndo do bulto marrón cos dous dedos de victoria alzados. Acto seguido, moitas mans, como nos circos romanos, indicaron co pulgar cara abaixo e as últimas doses de feces enterrárono xa sen alento.
Sen tempo a entender o que estaba sucedendo, o reloxo da miña mesiña de noite comezou a soar, coma sempre, ás 8:00h. Un novo día empezaba e abrín a fiestra da habitación para airearme. O cheiro a merda seguía estando ahí.


domingo, 3 de noviembre de 2013

TAL PARA CAL







GENE HACKMAN- FELIPE SCOLARI.





LARRY DAVID - CARLOS BIANCHI.





ZLATAN IBRAHIMOVIC - IAN THORPE.





LAURA DERN - ANA DUATO.





DAVID COPPERFIELD - JUAN PEDRO VALENTÍN.




TIM ROTH - ABRAMOVICH.



ALICIA SÁNCHEZ-CAMACHO-BABUINO. 




DAVID COULTHARD-DOLPH LUNDGREN.




LASS DIARRA - GEOFFREY.




FRANCESCOLLI - DIEGO MILITO.




STEVE JOBS - GHANDI.




DAVID GHETTA - LUKA MODRIC.




ANDREA PIRLO-SANTI MILLÁN.




CHRISTINA RICCI - SHEYLA DURCAL.




CHRISTOPHER WALKEN - SCARLETT JOHANSSON.




DANNY TREJO - TAO PAI PAI.




SEBASTIAN VETTEL - SHAGGY.




MARCK ZUCKERBERG - FELIPE IV.




CILLIAN MURPHY - YOLA BERROCAL.