3 PENSAMENTOS DE FAI UN ANO

09/06/10

Manda carallo que chova en Xuño! Despois deste inverno escuro e augado, chega esta merda. Xa non é por ir á praia senón por levantarme cunha sensación alegre, abrir a persiana e ver o Sol, o ceo sen nubes.
E eso que a min o tempo de Galicia gústame, non son dos que protestan seguido pola temperatura, prefiro cando o termómetro anda como moito polos 25, xa me chega, suficiente, a brisiña é necesaria para non sudar, para estar cómodo, ademáis non me molesta levar unha chaqueta por se acaso. Vigo en verán xa é demasiado para o meu corpo, non o aturo nada ben, incluso Santiago, Ourense e Lugo mellor non falar. A Coruña, Ferrol, A Mariña Lucense é o ideal, estou namorado dese nordés vivificante que a algúns mata, átame á miña terra máis que unhas cadeas, máis que unha áncora.
As rúas están molladas todo o tempo, os zapatos patinan e hai perigo de romper a cara no chán e de poñer a roupa perdida. Tampouco me gusta conducir con auga, nin correr, nin sair de festa, nin coñecer xente, nin estudar, nin andar, nin tomar café ou té, nin cantar, nin ler, nin mirar pola fiestra, nin comer, nin ver a tele, cando chove apetéceme escribir e iso é o que faigo. Escribo sobre o que se me ocorre, como agora, co tempo atmosférico, ese mesmo tema recurrente en conversas de ascensor para persoas que teñen medo ao silencio. Cando subo ao sétimo piso onde vivo, coincido a veces con persoas do terceiro, do segundo ou do quinto pero eu non falo, son así, amo o silencio e o pensamento, tentar adiviñar en que pensa o outro ou a outra, sen presión, tranquilamente, aproveitando o que dura a viaxe, desfrutar do olor, dos sons, das miradas accidentais. Na casa con todo aberto escoito a choiva miúda e vexo as fachadas dos edifcios molladas. Non somos Andalucía, somos Galicia, a miña Galicia.




10/06/10

Pero que puta merda é esta? Segue chovendo, nos telexornais pobos inundados, Xuño por Deus! Cando a xente debería estar ensinando perna, peito, ombreiro, e cos últimos modelos de óculos de sol… nada! Paraugas e chubasqueiro. Nada de terrazas nin de moreno, que desastre! Só queda estar na casa ollando pola fiestra a ver se Lorenzo se decide e sae con forza. Dame que ata dentro duns días… nada!




14/06/10

Segundo o meu diccionario Xerais, liberdade é “a facultade pola que unha persoa decide o seu modo de actuar, sen atender ou obedecer determinacións exteriores e dentro das normas establecidas”, “estado do que non está encadeado nin sometido á vontade doutro; estado do que está ceibo”, “ausencia de obriga”, “confianza”.
A liberdade tamén é un estado anímico do que se sente libre, unha forma de vivir, sentir, ser… pero cales son esas normas establecidas? As leis? Ou tamén as ensinanzas sociais? Para min, ten moito que ver coa posibilidade de facer o que un quere cando iso repercute só sobre o que actúa, sendo totalmente independente, sen repercusións sobre terceiros. Debe un estar só para ser libre ao cen por cen? Pódese ser libre en compañía? Que concepto máis retocado temos! A liberdade é probable que non exista xa, ou pode que xamáis existira, non é doado sabelo. Vai a liberdade unida á coherencia, á sinceridade, á franqueza, á verdade? Hai alguén libre? Somos libres? Son libre? Estaríame preguntando esto mesmo se houbese algo que ver na tele? Creo que si. Escribiríao? Pois tamén.

SOCIALIZANDO

Floyd: Bueno… e que? Pediremos unhos gin tonics ou que?
Mr. Twinkle: Faltaría máis… unhos gin toniquiños non poden faltar na mesa…
Paulo: A ver se teñen Tanqueray que o outro día púxomo con Larios e casi me caen os dentes...
Ano: Pero si con Larios está boísimo… o que pasa é que tú es un fino de moito carallo. Tas afeito a pijoteradas…
Paulo: Cala a boca pailán! A cuestión é que a ti váleche todo… se che bota Varon Dandy mángalo pa dentro sin rechistar… si tes menos gusto que a puta que te pareu…
Ano: Cuidao con Millonetis…
Paulo: Pero eso que terá que ver pardillo…
Floyd: Calade a boca, non empecedes que sempre estades igual e ven ahí Jessica, a camarera.
Ano: Tache algo boa joder!
Jessica: Hola chicos, que vades tomar?
Mr. Twinkle: Gin tonic de Beefeater.
Floyd: Outro.
Paulo: Tanqueray e tónica.
Ano: O mismo pa min.
Paulo: Mira que eres capulla! Non o ibas pedir con Larios?
Ano: No… é pa ver se hai tanta diferencia como dices…
Floyd: E logo nunca o provaches?
Ano: Pois no.
Mr. Twinkle: Es o demo!
Ano: Quen é o demo é túa mai que o outro día cheguei á casa e alí taba ela patas…
Floyd: Eh, eh, eh… vamos ter a festa tranquila que logo empezades a hostias…
Mr. Twinkle: Eso! Non me quentes que te vas pa casa cos dentes nas maos.
Ano: Vou…
Paulo: Ahí volve!
Ano: Tache algo boa joder!
Floyd: Que quente tas meu fillo…
Jessica: Aquí están chavales.
Ano: Mui guapa tas hoxe Jessi…
Jessica: Gracias… e tú mui amable… non te vou invitar eh?
Ano: Non cho digo por eso muller…
Paulo: Dícecho porque telo roto, non ves que non sale daquí? Ahora cando os fuches facer non parou de falar do que lle molas… xa desde fai anos… todos os días veña coa súa Jessica ás voltas… hasta hai veces que se esconde entre os coches pa ver como traballas… este é como Tony King…
Ano: Xusto! Non lle faigas caso Jessi… tas boa e punto… pero ben sabes que eu se che teño que dicir algo dígocho e punto.
Jessica: Eso téñoo claro…
Floyd: Pero a non ser que te colla mamada perdida non caes nas súas redes ou Jessica?
Jessica: Con este? Nin chea! Prefiro irme pa casa sola un ano enteiro… fíxate ben o que che digo…
Ano: Moito! Habías prefirir cando viras chegar ao amigo que teño entre as pernas…
Mr. Twinkle: Alaaaaa! Toma animalada! Así lígala seguro eh?
Jessica: Pero si seguro que a ten como unha colilla…
Ano: Tas amañada… quen te vería escapar do bicho… se me chaman o cabalo…
Jessica: Si… de mar. Bebe e non me entolees anda! -Jessica volve para dentro do bar.
Floyd: Pero tú mui animal es tío!
Ano: Si sei que lle gusta, que esta é unha leona de carallo.
Mr. Twinkle: Será oh será… a este paso teraste que liar coas farolas porque…
Ano: Tú mira por ti que por min xa miro eu.
Paulo: E punto…
Ano: Pois sí!
Floyd: Que vos parece se xogamos a un xogo?
Paulo: Veña!
Mr. Twinkle: A que?
Floyd: Eu digo unha palabra e o do lado ten que dicir outra que asocie á que lle dixen eu e así seguido…
Paulo: Ok!
Ano: A ver logo…
Floyd: Paquirrín.
Ano: Gordo.
Paulo: Falete.
Mr. Twinkle: Folklórica.
Floyd: Andalucía.
Ano: Basura.
Paulo: Container.
Mr. Twinkle: Reciclaxe.
Floyd: … Papel.
Ano: Voda.
Paulo: Liguero.
Mr. Twinkle: Sexo.
Floyd: Porno.
Ano: Coño.
Paulo: Cueva.
Mr. Twinkle: Frío.
Floyd: Inverno.
Ano: Inverno... Feo.
Paulo: Como que feo? E como se come eso?
Ano: Joder! Jessi, cada vez que me ve, dice que son máis feo que o inverno.
Os outros tres: jajajajajajajajajajajaja.
Paulo: Bueno, a ver… feo… pois… Ano.
Mr. Twinkle: Feo.
Floyd: Ano.
Ano: Vádevos á merda! Que xogue cristo!
Os outros tres: jajajajajajaja.
Floyd: Que susceptible es tamén…
Mr. Twinkle: Sí oh…
Floyd: Bueno, xogamos ás preguntas logo… que prefiriríades, comer merda ou liarvos con Falete?
Mr. Twinkle: Buuuf!
Paulo: Eu comer merda… sin duda.
Mr. Twinkle: Joder! Eu creo que tamén.
Ano: Pois eu creo que Falete…
Floyd: Que dices? Aínda que a merda fose túa?
Ano: Pero tú sabes as cagadas que boto eu?
Mr. Twinkle: E se fora a de Jessi?
Ano: Bueno… nese caso… a de Jessi.
Mr. Twinkle: Que cocho es…
Paulo: Tócame! Que é máis peligroso, estar encerrado nunha habitación cun tiburón, cun tigre nunha piscina ou con cen galiñas nun galiñeiro?
Mr. Twinkle: O tigre, ou?
Floyd: Non sei eu… ao mellor o tiburón…
Ano: Pode ser… pero ollo coas galiñas eh! Son mui agresivas de dios…
Paulo: Moito…
Ano: Si lles tocas moito os huevos fulmínante.
Mr. Twinkle: Pero que dices! A ver… onde viches eso?
Ano: En carne e óso chaval!
Floyd: Pero si tú non tes galiñas…
Ano: Pero tíñaas miña abuela.
Paulo: E ibas tú alí polos ovos, non? É o que me faltaba por oir!
Ano: Es mui listo!
Mr. Twinkle: Bueh… o meu turno. Si vos reencarnades… nunha braga, na roda dun coche ou nun cigarro?
Paulo: Vaia oh! Nunhas bragas, vaia disfrute!
Floyd: Eu tamén.
Ano: Pois, mira, eu no. Elixiría un cigarro.
Floyd: Por?
Ano: Pois porque "Al menos los cigarrillos tienen el encanto de dejarte insatisfecho".
Paulo: Ñoooo! E onde liches eso? No MARCA?
Ano: Serás inculto… esa frase é de Oscar Wilde.
Mr. Twinkle: De quen?
Paulo: E ese quen é?
Floyd: Debe ser un cantante…
Ano: É un escritor.
Mr. Twinkle: Joder! Que culto te volviches…
Ano: Xa ves…
Paulo: Que culto nin que carallo! Si este o único que lee é a "Clímax".
Ano: Ignorantes! Tedes que ler un pouco mais.
Floyd: E tu foder un pouco máis.
Ano: Pero a ver listo! Que che fai pensar que tú fodes máis?
Paulo: Non fai falta moito.
Mr. Twinkle: jajajajaja.
Ano: Pois mira listo… ves esta marca que teño aquí no cuello?
Mr. Twinkle: Vexo.
Ano: Fíxoma túa mai ayer… e outra que teño por aquí abaixo tamén.
Mr. Twinkle: Quen che dera…
Paulo: Espera un momento… quen che fixo eso?
Ano: Naide.
Floyd: A ver… en serio…
Mr Twinkle: E faceríaa el mismo coa aspiradora pa ir de guai… de fucker.
Ano: Queredes sabelo? Pero chitón eh! Non quero que se sepa…
Floyd: Di…
Paulo: Sorpréndenos!
Ano: Foi Teresa.
Paulo: Que Teresa?
Floyd: A de Barcia?
Ano: No! A do Gadis.
Mr. Twinkle: Que puerco eres! Pero si esa ta con Pacucho…
Ano: E a min que?
Paulo: Pero cando foi eso?
Ano: Quedei con ela o miércoles e bailamos un pouco o musipó.
Floyd: Las mata callando o señor Ano.
Ano: E logo que pensabas que vou andar contando todo coma ti ou?
Floyd: E logo que conto eu?
Ano: Pois todo! Menos cando te enamoraches daquela pilingui en Albacete…
Floyd: Que fillo de puta es! Eu que sabía que era puta…
Mr. Twinkle: Home Floyd… conocíchela nun puti…
Floyd: Pero podía tar alí con amigas ou?
Paulo: Sí, ahora van moitas pandillas de tías aos putis… non me jodas!
Floyd: Bueno, que me quiten o bailao…
Ano: Sí, que llo conten á túa tarxeta de crédito…
Mr. Twinkle: E á túa moza daquela…
Floyd: A Vanessa? Que a jodan! Si ela amén andaba por ahí picando… e sabe dios o que facía a túa María... que andaba con ela…
Mr. Twinkle: Que coño dices! Ahora ponme os cornos logo?
Floyd: Ai… eu que sei, mui bon historial non tivo nunca…
Paulo: Tampouco será pa tanto ou?
Ano: Pero si andaba chingando ao Miñoco cando salía con Esteban Gómez…
Mr. Twinkle: Eso non o sabía eu…
Ano: Pois ahora xa o sabes. E tamén a papou o que tes ao lado…
Paulo: Boh!
Ano: Non é verdá?
Paulo: No!
Ano: Pero si vos vira eu na calle de detrás da Zoo…
Paulo:…
Mr. Twinkle: Vamos cambiar de tema que me tou encabronando.
Floyd: Saliremos hoxe ou que?
Paulo: Eu por min… un par delas máis tómoas.
Ano: Un par delas máis e pa casa que maña hai que ir facer eso…
Mr Twinkle: Pois eu hoxe sallo a muerte!
Floyd: Pois eu tamén… que carallo!
Ano: Haberá que salir logo...
Paulo: Xa se verá… según vaiamos vendo…

-IÑA

Desde o seu nacemento, Paula tivo as cousas moi claras na súa cabeza, non era unha rapaza de grises, ela… ou branco, ou negro. Bautizouse pero cando chegou o momento da Primeira Comuñón, deuse conta de que esas historias non ían con ela e desentendeusa da Igrexa. Non compartía as bonecas coa súa irmá porque sempre lles acababa rompendo os brazos e as pernas. Con catorce anos, xa tiña lidos todos os libros que había no salón da súa casa (uns cento vinte). Aos vintetres, era xa orientadora de ensino secundario nun centro dos arredores da Coruña, despois de pagarse ela mesma as dúas carreiras que tiña. Pasaba de política pese aos reiterados intentos de varios partidos por ‘fichala’ para formar parte das súas filas. Tan só vivía centrada, no seu traballo e na súa familia. Esforzábase moito en todo o que facía e gustáballe a xente seria, formal. Era, tamén unha grande defensora da súa lingua e da súa cultura: Galicia. Mostrábase moi respetuosa coa xente cando esta mostraba o mesmo respeto e, cando non, doíanlle os riñóns. Había unha cousa que non aguantaba e que pouco a pouco foina comendo por dentro ata desembocar nunhas situacións que lle fixeron perder os papeis e que a convertiron en asasina, en terrorista ideolóxica.


Todo comezou unha mañá nas galerías El Corte Inglés da Coruña. Aguantaba as bolsas da compra mentres o seu home probaba un chaquetón tres cartos guateado na pranta de moda para home. Quedáballe como un guante, as cousas como son, e decidiu mercalo. Cando a agradable dependenta, en silencio, lle cobraba (con tarxeta) o artigo, ela atendía a un dos seus fillos que non paraba de tirarse polo chan e de morder os baixos dun pantalón vaquero. Ao erguer a mirada e intercambiala con aquela muller que tiña unha etiqueta á altura do peito que poñía “Señorita Noelia Bastiagueiro”, oiu a temida palabra, “Se lo meto en una bolsiña, ¿verdad?”. Comezaron a suarlle as mans e un esperado tic no ollo esquerdo desfiguráballe a expresión. Que era eso de “bolsiña”? Por deus! Joder! Que cada un use a lingua que queira pero que non menosprecie a outras… por favor! Que dixera “bolsa” ou “bolsita” se o prefería. Era igual que eso de “Mira ese negrito”. Ese uso de mágoa da lingua minoritaria en plan ‘no me olvido de que soy gallega y de vez en cuando, utilizo esta terminación tan nuestra”. Non había cousa que menos lle gustara, levantaba nela unha alta dose de agresividade que non podía controlar e que se traducía en violencia máxima que contiña para levar a cabo os seus actos. Sen levantar moita atención, díxolle á dependenta que a acompañase ao probador dicíndolle que esquecera algo. Alí e empregando a asa da “bolsiña”, estrangulouna, deixouna sen aire, tan violeta que non se lle distinguía a cara con respecto á chaqueta. Quedou tesa como unha táboa pero moi ben tapada cunha alfombra verde pisada por outros clientes. Paula saiu tranquila colleu aos nenos pola man e díxolle a Miguel que había que irse que a estaba agardando súa nai no restaurante para comer. En tres minutos saían no coche do párking camiño de Monte Alto. Durante o traxecto, non parecía moi afectada polo que acababa de facer, víaselle tranquila, supoño que cría que o que facía estaba ben.


Pouco máis tarde, estaban outra vez aparcando nunha rúa moi estreita preto da Torre de Hércules, desde fai un ano, Patrimonio da Humanidade. Mentres lle poñías os chaquetóns aos nenos escoitaron ao fondo as sireas da policía e da Ambulancia.
Na porta do Mesón Tonecho agardaban moi abrigados María e Pepe, os pais de Paula, cunhas ganas inmensas de comer ese polbo que a súa filla levaba tanto tempo prometéndolles. Déronse uns fríos bicos de compromiso entre adultos e uns cálidos abrazos vellos-nenos. Xa sentados á mesa puxéronse ao día dos asuntos do traballo dela no instituto, dunhas fincas que estaban vendendo os pais e das habituais dores de cabeza de Miguel. Samuel e Helena debuxaban no mantel de papel evadidos de conversacións serias. Comeron varias racións de ibéricos, polbo, chourizos ao viño, zamburiñas á prancha, lacón con grelos, tortilla, croquetas caseiras e tomates recheos. De postre, tamén variado para compartir, flan caseiro, tarta de queixo, mousse de chocolate e biscoito. Eses momentos gastronómicos eran dos poucos nos que se xuntaban todos porque os horarios de traballo difícilmente lles permitían conciliar vida laboral e familiar.

O camareiro, Fran, un rapaz de Malpica que se viñera vivir a Coruña por amor, recollía e limpaba unha mesa do lado ata que Paula levantou tímidamente a man. O chaval mirou e ela fixo ese xesto de escribir na man que significa ‘a conta’ pero que non precisa de acompañamento verbal. Fran entendeu aínda que fixo a pregunta igual índose xa hacia a barra: “La cuentiña… ¿quieren?”. Hostias! Hostias! Hostias! Que pena de chaval! Mira que non podía ter dito “A factura”! En fin… que pasou o que tiña que pasar, o que todos sabedes. Paula foi paciente ata que lla trouxo, pagou (esta vez en metálico), trouxéronlle as voltas, seis euros setenta e cinco céntimos, colleu o billete de cinco e deixou o resto de propina. Paula estaba xa coa febre alta, quería machacalo pero non atopaba o momento. Saíron do Tonecho, despedíronse e montaron cada un no seu coche, os pais nun antigo Opel Ascona que trouxeran de Suiza e eles nun Audi A4. Miguel arrancaba o motor e ela colocaba nas cadeiras aos rapaces cando viu ao camareiro dobrando a esquina coas bolsas da basura. Deuse conta que era o momento, remexou no bolso, colleu algo e díxolle ao home que agardara un minuto que tiña que ir á farmacia que había na rúa perpendicular. A esas horas, ás tres e media da tarde, non hai nin unha alma pola zona, é a hora da sesta e esto veulle que nin pintado. Sacou unha pluma estilográfica coa que firmaba os informes psicopedagóxicos dos alumnos e alumnas, quitoulle a tapa e acecouse a Fran, que tiraba o lixo nos contedores. Miráronse un segundo e sen deixalo dicir nada clavoulle tantas veces e ata o fondo a pluma que non puido nin berrar. No corazón, na cara, nas pernas, no pescozo… sangraba como un porco, non podía nin moverse e comezaba a faltarlle o aire. Vinte segundos despois sufría un ataque ao corazónentre aqueles caixóns do lixo e baixo a fráxil mirada de Paula. Saíu correndo, montouse no coche e arrancaron. “Non había Ibuprofeno… podes crelo?” lle dixo ao marido.


A seguinte parada era a Galería Sargadelos, na Rúa Real. Tiña que mercar unha figura para un detalle de voda. Non é unha zona que se caracterice polo aparcamento doado así que decidiron meterse no párking debaixo do Teatro Colón. Alí tampouco é que houbese moito sitio pero atoparon un pegado a unha columna. Outra vez o mesmo conto de poñer os abrigos e saíron á rúa no Obelisco. Entraron un momento en Mango pero non compraron nada. Logo miraron un par de escaparates de reloxerías e fixeron bromas sobre facerse cuns Rolex ou uns Omega para reafirmar o seu matrimonio, era algo que facían case sempre que pasaban por alí diante. Andiveron algo máis e chegaron a Sargadelos. A ela gustáballe moito ese lugar, había libros de Xerais, os seus favoritos, e figuras incribles. De entre todas, elixiu a de Castelao, ese autoretrato en dúas pezas con sombreiro e cigarro na man. Custoulle setenta euros máis ou menos e xusto cando ían sair pola porta escoitou “¡Muchas gracias!” (ben, sen problema, senón fora porque…) “Gracias por la visitiña”. Bueno carallo! Outra vez! Pero que lle pasa a esta xente? É que acaso non saben falar ben? Paula deu media volta e preguntou por unha exposición de novos artistas en colaboración coa firma galega que sabía estaba na pranta de arriba. “Ide indo” lle dixo a Miguel, “Ide para o coche, que vou eu agora”. As dúas (Paula e Paula, a dependenta) subiron e ao fondo da sala, mentres lle explicaba a inspiración dunhas esculturas, sacou o Castelao da caixa e desfíxollo na cabeza. A outra caeu redonda cun abundante camiño de sangue escorregándolle pola fronte. A nosa Paula correu escalóns abaixo e amoderou o paso ao ver que había xente mirando libros no baixo. Dixo “Adeus!” e apurou o paso ata o párking.

Meu deus! Tres mortes nun día polo puto sufixo ‘–iña’.


Nenos outra vez ás cadeiras e destino Cambre. Miguel preguntoulle se estaba ben e ela díxolle que sí pero que estaba fatigada por vir correndo, díxolle que comezara a chover e que tivera que darse présa. Tomando a avenida de Alfonso Molina pensou en todo o que acontecera desde que se levantara e púxose algo nerviosa. Ao lonxe volveron a oir sireas e falaron sobre como estaba Coruña, sobre que pasaría ese día que moita policía e ambulancias houbera. Chegaron á peaxe, Miguel pagou un euro cincuenta e o empregado non abreu a boca. Mellor! A súa vida estaba en xogo. O que pasa é que logo pediulle o recibo e despois de contestarlle (mentres o extraía) que “¡Por supuesto!” despideuse cun “¡Hasta mañaniña!”. Aleeeeee! Xa se armou outra vez. Ma-ña-ni-ña… ña, ña, ña, ña… cantos ‘ñas’ ía meter nunha palabra? Aprende a falar, joder! Miguel arrancou e continuaron o camiño ata a casa. Chegaron, bañáronse, viron o partido que daban pola Sexta e para a cama. Dúas horas despois, Paula abriu os ollos cunha cousa na mente, o puto tipo da autopista. Ergueuse sen facer ruido, e sen quitar o camisón saiu da casa. Montou no coche e recorreu os escasos tres quilómetros que había ata a peaxe. Desde uns catrocentos metros viu que alí estaba o mesmo home que lles cobrara e que se despedira con aquel mortal ‘Hasta mañaniña!’. Non sabía o que facer porque alí dentro estaba pechado e non conseguiría chegar a el. Nun arranque de tolemia, comezou a acelerar. O coche pasou de cen a cento cincuenta en moi pouco tempo. Dirixíase hacia a cabina onde estaba o empregado. 200 metros…150 metros… o home intentando abrir a porta que parecía atrancada…100 metros, 50 metros… e… CRAAAAAAAAAASSSSSSSSSHHHHHHH!


Unha enorme nube de fume negro cubriuno todo mentres unha alarma soaba sen parar. Cando chegaron a policía, os bombeiros e a ambulancia, estresados de tanto traballar, viron un montón de ferros e dous corpos mortos. Non se podíasn explicar o que alí tiña acontecido. Miraban con caras de sorpresa ao tempo que actuaban con esa sensación de que non había nada que facer.

Unha poli mira para un dos bombeiros e dille: “No hay nada que hacer… los pobrecitos… están muertos”.

LUCKY AND THE SKY WITH DIAMONDS

Lucky é un can de palleiro 100%, fillo de palleiros, precioso, marrón escuro brilante, pequeniño como un de peluche, rápido como Suit (o raposo de David o gnomo), listo como un allo e vixía dos seus queridos. Gústalle tumbarse ao sol no portal do edificio no que vive, ligar con cadelas e pasear por cerca da praia.

Lucky estaba precisamente nese portal, na entrada, aproveitando eses raios de sol do mediodía e saudando aos rapaces que viñan do instituto. “Hola Lucky!”-“Hola Jacó… que pasa!”. Para el, non había cousa máis pracenteira que ese calorciño do chan… ben pensado, sí que había outro pracer igual pero deso xa falaremos. Nese clima de tranquilidade escoitouse abrir unha porta, era Jose, o seu veciño de enfronte, que saia para tirarlle uns osos de churrasco. O can saltou contento porque tiña no chan a súa comida preferida, ósos enerxéticos para afrontar o longo e lento día. Pasou uns quince minutos fozando neles ata que, co rabo do ollo, veu pasar a Aurorita coa súa cadela Nuca. Deus! Que preciosidade pensou. Non había tía que máis lle gustase que ela. Era unha pekinés moi guapa… aínda que tamén moi estreita, moi mimada, moi consentida… a veces, incluso levaba xerseis bordados. Lucky saeu correndo e díxolle “Guau guau”, o que quere dicir ‘Bos días preciosa!’. A demarras xirou o pescozo, mentres continuou andando e sorriu. Gustábanse… e non había máis. Alí quedou o can cos ollos brilando fixados no movemento de cachas da súa amada. Mantiñan unha relación Shakespeariana porque Aurorita, a dona, non aceptaba a Lucky, cría que era pouco para a súa nena… e pode que fose certo que o noso protagonista non tiña moitos recursos, que non comía pienso, que non tiña roupa, que non tiña pedigrí pero era valiente e estaba disposto a todo pola súa princesa.

Acabando de masticar os últimos pedazos de ósos, Lucky botou a andar hacia a praia, un traxecto que tiña como primeira parada a mansión de Nuca. Fóra da casa dela silvou levemente o comezo da canción “My Way” de Sinatra, unha sinal coa que case todos os días se encontraban… dunha maneira ou outra. Nuca asoumouse a unha fiestra e ladeou un pouco a cabeza como dicindo “Ahí está o meu nené”. A sportas ddas casas neste barrio sempre están entreabertas, circunstancia que a cadela aproveitou para sair ao encontro. Alí bicáronse rozando os seus fuciños. “Que tal estás miña rula?”-“Estou ben meu amor… e tú?”-“Ben tamén… veño verte… penso moito en ti”-“Aaaaaaaiii… canto te quero. Oxalá me deixaran ir dar un paseo contigo”-“Eso é o que a min máis me gustaría…”. De súpeto, Aurorita berrou “Nuca! Tira pa dentro! Non ves que se che van pegar pulgas dese, miña mapachuli”. Momento roto pola estupidez humana. Historia de amor impedida por unha dona celosa dun animal. Lucky camiñou coa cabeza baixa ata a rúa principal e alí atopouse con Rubén Pérez, un can veciño. Baixaron xuntos ata o paseo marítimo e no traxecto saudaron a Truman que alí quedaba na súa casa, sentado na porta, serio, comsa se tivese algunha preocupación. “Adeus rapaces!”-“Ata logo Truman!”-“Chao Truman!”.

Foron ata o faro, onde se entretiveron mirando para un señor moi feo que pescaba sarguetas. Falaron un pouco. “Que tal logo Lucky?”-“Pois ben… veño de ver a Nuca… pero nada…”-“Eso non vai para diante, eh meu?”-“No… é que Aurorita non lle deixa andar comigo… dille que son un palleiro”-“Manda carallo coa Pekinesita!”-“Xa! Pero é o que hai… eu por min fugábame con ela… eu que sei… pa Santa Cecilia, San Martiño… ou pa Ribadeo que carallo!”-“E ela que? Non quere?”-“Dice que sí pero… claro… vive tan ben na súa casa… con tanto xersei, tanta camiseta…”-“Telo jodido meu”-“Cagondiós! Non sei que facer…”. Tumbáronse ao sol mirando ao mar e desfrutando dunha suave brisa que lles refrescaba as ideas. E seguiron falando. “Moito me joden a min eses rollos clasistas de palleiros e de razas… joder Lucky, que tamén somos cans eh!”-“Xa amigo, xa, pero ese é o mundo no que vivimos… unha pena”-“Mírate joder! Tú vales moito! Eres dos máis rápidos, dos máis listos, tes éxito coas cadelas, educado… un gentleman joder!”-“Non sei se son tanto pero sei que teño bo corazón”-“Carallo se tes!”-“Pero así non poido seguir… creo que Nuca ten que tomar unha decisión”-“Eso penso eu tamén”. Nesto, achéganse dúas cadelas que deben ser veraneantes porque non lles soa o seu cheiro. Son guapas de verdade, son dous cruces. Unha delas de caniche con pekinés e outra de palleiro e pekinés. Esta segunda parécese un pouco a Nuca aínda que ten un estilo moito máis hippy. Enseguida empezan a tontear, que ulirse o cú, que ladridos de cortesía, que miradiñas furtivas, que membros descapullados… Pouco tardan en engancharse, Rubén con unha e Lucky coa do parecido. Vaia maneira de mover o lombo eles e de laiar elas. A eso lle chamo eu facer a dixestión! Cando acaban, as cadelas vanse por un lado e os dous amigos comezan andar ata os merendeiros da praia. “Non che estaban mal estas, eh Lucky?”-“Non estaban, non… pero coma a miña Nuca… ningunha!”-“Tes que pensar menos nela e vivir, tío”- “Se puidera…”.

Cando chegan ás mesas ven algo que non lles gusta moito. Todo plagado de bulldogs franceses e deses que parecen doberman en pequeno e que non saben nin como se chaman. “Esto xa non é o que era amigo”-“Xa… a xente estase amariconando… moita química… estes acaban todos tolos…”-“Xa che digo!”.

Pola rúa dos pubs baixa unha chou chou que lles encanta coa súa dona, unha enfermeira que pasou a radial. A cadela míraos con mirada porca, quente e continúa o seu paso. Visto o visto, dan media volta e diríxense ata o Campo da Cabana, un barrio do pobo onde as cousas seguen sendo coma sempre. Ao entrar no poli ven a uns cantos cans xóvenes que non coñecen xogando a coller. “Non coñezo a ningún”-“Nin eu… vanse de viaxe e pérdeselles de vista… cando volven, xa non se coñecen…”-“Bueno… aquel non é o de Angélica?”-“Que Angélica? A de Vavá?”-“Si”-“Pois creo que sí… debe ser…”. Zas! Rubén sinte unha parvada na caluga. Como non! O pailán do Perucho marcando territorio. “Non vos teño dito que non vos quero ver por aquí, capullos?”-“Mira Perucho, déixanos en paz, vale?”-“Téñovos dito que aquí sólo fodo eu… entendido?”-“Que entendido nin que hostias!”-“Ben vos coñezo, vides aquí intentarme roubar as mozas…”-“Tas amañao… pero non ves que a ti xa non te quere ninguén?”-“Pero se sigo sendo o máis desexado… se pode que sexades fillos meus…”-“Eso nin de noxo… non te dás conta de que somos guapos… e listos?”-“Ja, ja, ja… e polo que vexo, simpáticos tamén. Tede coidado non vaiades volver chorando pas casas baratas, eh!”-“Vale, vale… tranquilo machote… pero recolle o pixo do chan anda… que non podes coa alma e xa o tes pelado de tanto rozar…”. Nese momento, o Perucho enzárzase nunha pelexa cos nosos dous amigos. Lucky e Rubén non queren abusar e só o empurran pero o vello aráñaos, mórdelles e de todo. Ao lonxe chega o Bobby coxeando e con partes do seu pelo branco de violeta froito do desinfectante que lle botaron despois dalgunha bulla de rúa e di: “Queres parar Perucho?Queres deixar aos rapaces en paz?”. O Perucho dase a volta e ve a Bobby con rostro serio, cabreado, e sabe que con este non se xoga… por todos é sabido que de mozo, o Bobby andaba con navallas e eso. O Perucho vaise enoxado camiño da súa casa a ver se lle dan de cear. “E vós vádevos de aquí… non vedes que esto é un barrio perigoso?”- “Vale Bobby… gracias”.

Rubén e Lucky seguen baixando pola rúa do bar O Chícaro e nesto que oen a dúas mulleres que falan desde as fiestras de edificios. “Ahí van estes dou pulgosos”-“Pero de quen serán oh?”-“Un é o de Elvira e o outro… non sei… pero non ten nada de boas pintas…”-“Ai… eu o outro día oín no Aldi que o de Elvira non sei se andaría na dogra”-“Pois ela ben que chufa del… que é moi bo, que se porta moi ben, que é educado”-“E eche pouco chulo…”-“Boh… que bon nin que nada… é más presumido…”-“E antipático!”-“Pois míraos ahí van…”-“Irán sabe dios pa onde…”-“Fumar nos porros… xa cho digo eu…”. Como a Lucky non lle gustan que falen mal del, nin dos seus amigos, nin da súa dona, despídese cunha mexada e cagada na porta das señoras. “Me cago nos cans de dios! Esperade que baixo logo…” quedaron berrando as “metralletas das conciencias”. “Vai dúas, eh Lucky?”-“Xa… ás humanas nótaselles moito cando tan mal fodidas…”.

Continuaron andando e chegaron ao porto coincidindo coa entrada no peirao do Agarimo. Ao lonxe xa poideron ver ao Chombo saltando entre a rede e o aparello. A tarde estaba boísima, cunha temperatura moi agradable, e ao lado da rula había uns cantos cans charlando das súas cousas. Rambo, Jazz, Zula e Pancho. Falaban do ben que lle ía a Chombo no barco. “Pois carallo… vaille moi ben ao cabrón”-“Xa vexo, din que está traendo unhas mareas boísimas”-“Sí, eso din… tamén traballa ben ,eh? Que non está por ahí folgando coma outros…”-“Ai eso sí, traballador eh, xa quixeran moitos…”-“Pero os demáis tamén traballamos… el porque ten sorte de ter o barco…”-“Se o tivera eu tamén me iría ben”-“Sí pero hai que valer que ao mar non vai calquera”-“Sí… non é o mesmo ir ao mar que estar de vixiante en Alcoa…”-“Ou estar de guía dun cego…”-“Bueno… a eses como sexa un cego rico… tamén lles vai ben de cojones…”-“Tamén!”-“O caso é traballar duro…”-“E ter sorte! Que hai quen traballa e nada…”. A lucky e a Rubén non lles gustaba pasar moito tempo con esta tropa porque sempre estaban con rollos dese tipo, sempre as mesmas conversacións deprimentes de resumen da vida, sempre arranxando o mundo, esquecíanse de vivir, que era o importante. Eles prefirían sentarse e contemplar o estupendo mural dos pescadores de “Rente ao mar ese camiño…” de Celso Emilio Ferreiro. Entre eles e o muro pasaron Tato e Tena coa dona, andando rápido. Eran uns cans que deixaban o chan limpo ao seu paso, claro! Levaban a merda toda con eles porque arrastraban as guedellas. Non sabían quen era quen, eran iguais, nin sabían se eran irmáns, nai e fillo ou se eran parella… o caso é que se traían un rollo bastante raro. “Tena aínda ten un viaxe, eh Rubén?”-“E cal é Tena?”-“Eu que sei… creo que a da esquerda”-“Nin a chorra se lles ve…”. Despois saudáronos. Os dous de sempre subiron pola costa da igrexa e miraron o escaparate de ‘Burbujas’, non sei para que… pero mirárono.

Seguiron pola Praza ata chegar á parada dos taxis, onde colleron para arriba ata a estrada xeral. Vaia cantidade de xente facendo a compra! Eles andando ao seu paso lento, rúa arriba. Á altura do cine Pequenete cruzáronse con Marea que ía paseando ao seu dono Emilio O Toba e ulíronlle un pouco o cú ata que o dono dixo un “Vamos, coño, que teño que ir tomar un viño!”. “Joder con este tipo… ten a Marea e paséaa para ver se se cruza coa ATS do chou chou e así poder chingala… e non dá feito”-“Xa ves… dá máis paseos que dios!”-“Se vivira en Madrid, polo menos podía ir á Casa de Campo…”-“Bueno… ahora que o dis, o outro día vino falando con Manola mentres Rex e Marea botaban un polbito…”-“Tas seguro?”-“A verdade é que no… non sei se sería ao revés…”-“Guau, guau, guau…”-“Guau, guau, guau, guau…” (risas de cans).

Ao chegar ao Xoyma despedíronse, Rubén tiña que ir a xunto de Keko para arranxar non sei que asunto duns supositorios para o mareo que lle sentaran mal e que lle pasara o de Forxán. Lucky continuou para abaixo só e viu a Rex, o can do que falara antes, tirando de Manola, quente perdido, coma sempre. Non sei que problema tiña ese canciño… Ao acercarse ao seu portal, estaba xa poñéndose o sol e dun coche aparcado enfronte baixaba Rula, unha caniche moi tímida pero pouco intencionadamente sexy. Era sobriña do seu veciño, de Jose que saiu ao seu encontro. Jose colleu no colo a Lucky para acaricialo, queríanse moito, e así agardaban a Rula, que cruzaba a rúa na bolsa da dona, Angélica. “Tas algo boa, joder!” lle dixo Lucky á cadela, ao que ela contestou poñéndose colorada “Tes cada cousa…”. Lucky chiscoulle un ollo a Jose e este devolveulle o guiño. A familia meteuse na súa casa, o 1º esquerda e Lucky, ás catro patas, perdeu a vista en dirección á casa da súa Nuca. Caeulle unha bágoa e coa cabeza baixa meteuse no portal a ver se Jorge chegara do mar ou Elvira de facer a compra.