Todo comezou unha mañá nas galerías El Corte Inglés da Coruña. Aguantaba as bolsas da compra mentres o seu home probaba un chaquetón tres cartos guateado na pranta de moda para home. Quedáballe como un guante, as cousas como son, e decidiu mercalo. Cando a agradable dependenta, en silencio, lle cobraba (con tarxeta) o artigo, ela atendía a un dos seus fillos que non paraba de tirarse polo chan e de morder os baixos dun pantalón vaquero. Ao erguer a mirada e intercambiala con aquela muller que tiña unha etiqueta á altura do peito que poñía “Señorita Noelia Bastiagueiro”, oiu a temida palabra, “Se lo meto en una bolsiña, ¿verdad?”. Comezaron a suarlle as mans e un esperado tic no ollo esquerdo desfiguráballe a expresión. Que era eso de “bolsiña”? Por deus! Joder! Que cada un use a lingua que queira pero que non menosprecie a outras… por favor! Que dixera “bolsa” ou “bolsita” se o prefería. Era igual que eso de “Mira ese negrito”. Ese uso de mágoa da lingua minoritaria en plan ‘no me olvido de que soy gallega y de vez en cuando, utilizo esta terminación tan nuestra”. Non había cousa que menos lle gustara, levantaba nela unha alta dose de agresividade que non podía controlar e que se traducía en violencia máxima que contiña para levar a cabo os seus actos. Sen levantar moita atención, díxolle á dependenta que a acompañase ao probador dicíndolle que esquecera algo. Alí e empregando a asa da “bolsiña”, estrangulouna, deixouna sen aire, tan violeta que non se lle distinguía a cara con respecto á chaqueta. Quedou tesa como unha táboa pero moi ben tapada cunha alfombra verde pisada por outros clientes. Paula saiu tranquila colleu aos nenos pola man e díxolle a Miguel que había que irse que a estaba agardando súa nai no restaurante para comer. En tres minutos saían no coche do párking camiño de Monte Alto. Durante o traxecto, non parecía moi afectada polo que acababa de facer, víaselle tranquila, supoño que cría que o que facía estaba ben.
Pouco máis tarde, estaban outra vez aparcando nunha rúa moi estreita preto da Torre de Hércules, desde fai un ano, Patrimonio da Humanidade. Mentres lle poñías os chaquetóns aos nenos escoitaron ao fondo as sireas da policía e da Ambulancia.
Na porta do Mesón Tonecho agardaban moi abrigados María e Pepe, os pais de Paula, cunhas ganas inmensas de comer ese polbo que a súa filla levaba tanto tempo prometéndolles. Déronse uns fríos bicos de compromiso entre adultos e uns cálidos abrazos vellos-nenos. Xa sentados á mesa puxéronse ao día dos asuntos do traballo dela no instituto, dunhas fincas que estaban vendendo os pais e das habituais dores de cabeza de Miguel. Samuel e Helena debuxaban no mantel de papel evadidos de conversacións serias. Comeron varias racións de ibéricos, polbo, chourizos ao viño, zamburiñas á prancha, lacón con grelos, tortilla, croquetas caseiras e tomates recheos. De postre, tamén variado para compartir, flan caseiro, tarta de queixo, mousse de chocolate e biscoito. Eses momentos gastronómicos eran dos poucos nos que se xuntaban todos porque os horarios de traballo difícilmente lles permitían conciliar vida laboral e familiar.
O camareiro, Fran, un rapaz de Malpica que se viñera vivir a Coruña por amor, recollía e limpaba unha mesa do lado ata que Paula levantou tímidamente a man. O chaval mirou e ela fixo ese xesto de escribir na man que significa ‘a conta’ pero que non precisa de acompañamento verbal. Fran entendeu aínda que fixo a pregunta igual índose xa hacia a barra: “La cuentiña… ¿quieren?”. Hostias! Hostias! Hostias! Que pena de chaval! Mira que non podía ter dito “A factura”! En fin… que pasou o que tiña que pasar, o que todos sabedes. Paula foi paciente ata que lla trouxo, pagou (esta vez en metálico), trouxéronlle as voltas, seis euros setenta e cinco céntimos, colleu o billete de cinco e deixou o resto de propina. Paula estaba xa coa febre alta, quería machacalo pero non atopaba o momento. Saíron do Tonecho, despedíronse e montaron cada un no seu coche, os pais nun antigo Opel Ascona que trouxeran de Suiza e eles nun Audi A4. Miguel arrancaba o motor e ela colocaba nas cadeiras aos rapaces cando viu ao camareiro dobrando a esquina coas bolsas da basura. Deuse conta que era o momento, remexou no bolso, colleu algo e díxolle ao home que agardara un minuto que tiña que ir á farmacia que había na rúa perpendicular. A esas horas, ás tres e media da tarde, non hai nin unha alma pola zona, é a hora da sesta e esto veulle que nin pintado. Sacou unha pluma estilográfica coa que firmaba os informes psicopedagóxicos dos alumnos e alumnas, quitoulle a tapa e acecouse a Fran, que tiraba o lixo nos contedores. Miráronse un segundo e sen deixalo dicir nada clavoulle tantas veces e ata o fondo a pluma que non puido nin berrar. No corazón, na cara, nas pernas, no pescozo… sangraba como un porco, non podía nin moverse e comezaba a faltarlle o aire. Vinte segundos despois sufría un ataque ao corazónentre aqueles caixóns do lixo e baixo a fráxil mirada de Paula. Saíu correndo, montouse no coche e arrancaron. “Non había Ibuprofeno… podes crelo?” lle dixo ao marido.
A seguinte parada era a Galería Sargadelos, na Rúa Real. Tiña que mercar unha figura para un detalle de voda. Non é unha zona que se caracterice polo aparcamento doado así que decidiron meterse no párking debaixo do Teatro Colón. Alí tampouco é que houbese moito sitio pero atoparon un pegado a unha columna. Outra vez o mesmo conto de poñer os abrigos e saíron á rúa no Obelisco. Entraron un momento en Mango pero non compraron nada. Logo miraron un par de escaparates de reloxerías e fixeron bromas sobre facerse cuns Rolex ou uns Omega para reafirmar o seu matrimonio, era algo que facían case sempre que pasaban por alí diante. Andiveron algo máis e chegaron a Sargadelos. A ela gustáballe moito ese lugar, había libros de Xerais, os seus favoritos, e figuras incribles. De entre todas, elixiu a de Castelao, ese autoretrato en dúas pezas con sombreiro e cigarro na man. Custoulle setenta euros máis ou menos e xusto cando ían sair pola porta escoitou “¡Muchas gracias!” (ben, sen problema, senón fora porque…) “Gracias por la visitiña”. Bueno carallo! Outra vez! Pero que lle pasa a esta xente? É que acaso non saben falar ben? Paula deu media volta e preguntou por unha exposición de novos artistas en colaboración coa firma galega que sabía estaba na pranta de arriba. “Ide indo” lle dixo a Miguel, “Ide para o coche, que vou eu agora”. As dúas (Paula e Paula, a dependenta) subiron e ao fondo da sala, mentres lle explicaba a inspiración dunhas esculturas, sacou o Castelao da caixa e desfíxollo na cabeza. A outra caeu redonda cun abundante camiño de sangue escorregándolle pola fronte. A nosa Paula correu escalóns abaixo e amoderou o paso ao ver que había xente mirando libros no baixo. Dixo “Adeus!” e apurou o paso ata o párking.
Meu deus! Tres mortes nun día polo puto sufixo ‘–iña’.
Nenos outra vez ás cadeiras e destino Cambre. Miguel preguntoulle se estaba ben e ela díxolle que sí pero que estaba fatigada por vir correndo, díxolle que comezara a chover e que tivera que darse présa. Tomando a avenida de Alfonso Molina pensou en todo o que acontecera desde que se levantara e púxose algo nerviosa. Ao lonxe volveron a oir sireas e falaron sobre como estaba Coruña, sobre que pasaría ese día que moita policía e ambulancias houbera. Chegaron á peaxe, Miguel pagou un euro cincuenta e o empregado non abreu a boca. Mellor! A súa vida estaba en xogo. O que pasa é que logo pediulle o recibo e despois de contestarlle (mentres o extraía) que “¡Por supuesto!” despideuse cun “¡Hasta mañaniña!”. Aleeeeee! Xa se armou outra vez. Ma-ña-ni-ña… ña, ña, ña, ña… cantos ‘ñas’ ía meter nunha palabra? Aprende a falar, joder! Miguel arrancou e continuaron o camiño ata a casa. Chegaron, bañáronse, viron o partido que daban pola Sexta e para a cama. Dúas horas despois, Paula abriu os ollos cunha cousa na mente, o puto tipo da autopista. Ergueuse sen facer ruido, e sen quitar o camisón saiu da casa. Montou no coche e recorreu os escasos tres quilómetros que había ata a peaxe. Desde uns catrocentos metros viu que alí estaba o mesmo home que lles cobrara e que se despedira con aquel mortal ‘Hasta mañaniña!’. Non sabía o que facer porque alí dentro estaba pechado e non conseguiría chegar a el. Nun arranque de tolemia, comezou a acelerar. O coche pasou de cen a cento cincuenta en moi pouco tempo. Dirixíase hacia a cabina onde estaba o empregado. 200 metros…150 metros… o home intentando abrir a porta que parecía atrancada…100 metros, 50 metros… e… CRAAAAAAAAAASSSSSSSSSHHHHHHH!
Unha enorme nube de fume negro cubriuno todo mentres unha alarma soaba sen parar. Cando chegaron a policía, os bombeiros e a ambulancia, estresados de tanto traballar, viron un montón de ferros e dous corpos mortos. Non se podíasn explicar o que alí tiña acontecido. Miraban con caras de sorpresa ao tempo que actuaban con esa sensación de que non había nada que facer.
Unha poli mira para un dos bombeiros e dille: “No hay nada que hacer… los pobrecitos… están muertos”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario