UNHA CITA

Unha cita é “a acción de sinalar día, hora e lugar para se veren dúas ou máis persoas” pero tamén podemos definila como “eso que fai que unha parella se siga mantendo viva co paso do tempo”, como “un espazo compartido, un tempo de desexo e un lugar ao que só te pode levar a imaxinación” ou “a capacidade de sorprender a un ser que queres durante un tempo indefinido”.
As citas non deberían ser algo obsoleto, non deberían ter data de caducidade. Desgraciadamente, quenes caducamos somos nós, as persoas e, precisamente por eso mesmo, non debemos deixar de emocionar a quen queremos. As citas son os poemas que algún leva dentro e que non se convirten en palabras, máis ben en feitos. Son pedazos dun mesmo que quedan na mente do outro, agasallos sen máis prezo que o esforzo, realidades nun mundo de soños… As citas son aire, son sangue, son corazón, son luz, son verdade, son paixón, son bágoas, son esperanza, son pel de galiña, son ilusión.

Cando penso nunha boa cita, entre outras, penso en Londres e alí transcurre a miña, entre as estacións de inverno e primavera, esa parte do ano en que saen os paxaros cos primeiros raios de sol e o frío e saudable. Xusto nese tempo proporía este encontro, por escrito, nun telegrama, como unha sutil persuasión:

“Encántame este frío que fai. Mantenme vivo e recórdame mogollón a un parque do norte de Londres a onde ía moito a mirar a cidade, Primrose Hill. Estaba nunha colina que tiña unhas vistas chulísimas. Esa colina tiña un poder especial e máxico: facíate sentir pequeno e grande ao mesmo tempo. Arriba de todo había un banco no que eu me sentaba, a brisa movíame o pelo e os raios de luz reflexábanse no meu pantalón rebotando contra os cristais das miñas gafas de sol. Vía a gran cidade e toda a xente do parque baixo min. Dábame conta do pequenas que somos as persoas, da cantidade delas que somos, cada unha cun mundo propio diferente, cos seus problemas... Ao mesmo tempo, sentíame grande, alí arriba, no alto, con todo aos meus pés.
Cada unha daquelas sensacións era única e só eu sei o que pensaba naquelas mañás e tardes. Primrose Hill pode contar a historia de moitas persoas como min ao longo da historia. Os Beatles (que a ti che gustan, non?) escribiron ahí algunha canción por exemplo.
Non me importaría nada que vivises esa situación tan guai ao meu lado, ali... os dous no banco, coa xeada da mañán cedo, sen falar, só observando e oindo como pasa o tempo, un momento irrepetible, mirarnos, reirnos e seguir disfrutando en silencio. Estaría ben...

Cando fose chegando a hora de comer... baixaríamos a tomar un menú Thai á terraza ao aire libre do Engineer, cos abrigos e con esa claridade que dá o sol de febreiro ou marzo (comer así é a hostia). De camiño ao pub cruzaríamonos con papás e fillos vestidos coas equipacións do Fulhan, Chelsea, Arsenal ou Totenham indo xogar ao parque. Despois compartiríamos uns postres, un coulant de chocolate e un apple and berry crumble por exemplo. Sería unha das túas mellores experiencias culinarias e daríasme as gracias por probalo.

Pouco despois baixaríamos dando un paseo polas rúas ata Soho Square onde colleríamos un par de caramel macchiato e montaríamonos nun bus hacia o este, hacia Shoreditch e os seus mercados de roupa e obxetos modernos. Revolveríamos polo Brick Lane Market, polo Spitalfields Market, imaxino que faríamos algunha compra e cunhas cantas bolsas colleríamos outro bus hacia Covent Garden, onde, á noitiña, desfrutaríamos dalgún espectáculo en directo ao aire libre, mentras eu polo menos, fumaría un cigarro lentamente.

Cansados de andar, iríamos a tomar unha pinta ou un bo viño australiano (moi ricos) a algún pub tranquilo de música baixa apropiada, ao Steele's mismo, a unha sala relaxada e íntima. Falaríamos... moito... do que quixésemos... sen reparos... tranquilamente e sen presa... porque estaríamos sós.
Alégrome de haber escrito esto porque agora estou un pouco máis contento despois de imaxinar ese día. Imaxínomo e doume conta e vexo claramente o que me costaría volver despois deso ao día a día.
Besos”.



Esta é unha proposta, un grao de area na nosa praia…

ALCUME=APODO=NOME

As persoas nacemos con nomes que nos poñen nosos pais e nais. Tomás, Eulalia, Ernesto, Xan, Sonia, Carmen, Roberto, Eneko, Adela, Fabián, Sixto, Sofía, Efrén, Eliseo, Rosa, Esteban…
Uns gústannos, outros non, e temos que vivir con eles toda a vida, pegados a eles, contestar cando alguén nos chama, subir á tarima na clase cando os escoitamos, cubrir un montón de papeis con eles xunto á dirección e resto de datos obrigatorios… e moitas cousas máis.
Estando dacordo con eles ou non, podemos facer o asunto máis levadeiro e inventar apodos do máis variado que… nos fan a vida divertida.
Para min sempre tivo un atractivo especial eso de renominar ás persoas e ahí van uns cantos exemplos.

RAMÓN:
Ramón é un tío minimalista, decorador de interiores, alto, con ollos claros, amante da roupa de Zara e da de Armani. Ten un dos apartamentos que máis dá que limpar do mundo.
Chamámoslle “Monda” sobre todo, que é unha unión de “raMON DA carretera” porque vive na estrada que nos leva de Foz a Burela. Tamén tendemos a facer o diminutivo e arreámoslle un “Mondi”. Cando a cousa se pon elegante, sacamos un “de la Carretera”. E cando se pon en modo vellouzo ou papá, “Arturito”, por seu pai. “Mondita” é o máis elitista e só algúns teñen as pelotas de chamarllo sempre (como Jorge). “Collós de kika” venlle da súa mimetización coas galiñas que tan ben coidaba (as que lles facía auténticos pazos para poñer os ovos).

JORGE:
Jorge é un surfer (corchero de merda claro) que traballa nun banco, tamén con ollos claros, que xogou no Alfoz de fútbol e nos Celtas de baloncesto.
“Tuning” é o seu apodo principal e éo porque conduce moi ben aínda que ás veces culea moito co coche de diante. Polo resto, non ten nada que ver con eses alucinados que queiman asfalto. Nunha época foi “San Martiño” polo atolado dos seus razonamentos. Tamén foi “Topito” e non sei o motivo… e “Gica” que é George en rumano (recordades a Gica Hagi ou Gica Popescu?). Cando a ocasión require seriedade optamos por “Núñez”, o seu apelido.

EMILIO:
Emilio tamén é corchero, baixo, moreno, electricista profesional e cun culmen vital cando colocou a caixa de son dun timbre por fóra da casa.
Meu deus! Coñéceo todo cristo por “Tobaneco” (apodo familiar) ou por “Parral” (tamén da familia). Por outra parte, temos “O Páxaro Negro”, “O Páxaro Mouro”, “O Black Bird”, ou “O Páxaro” (a secas) pola súa similitude de persoalidade co corvo do filme (“The Crow”). Foi “Cañerías”, “Cú de Pastromada”, “Zurro”, “Cagada Descomunal”, “Lumacha” e “Silo” á vez, cando nunha noite de verán, estando nunha terraza dun piso, nos meteu a todos para dentro dun peido. De vez en cando, cascámoslle un “Milton” (por un negro que había en Foz e que se tiraba aos coches por cinco pesos), un “Milo” (cando fala do Real Madrid ou sen pon en modo fucker) ou un “Bruce” (polo cantante americano que fixo célebre o “Born in the USA”). Particularmente tenro é o seu alcume “Arrilio”. Por parecidos físicos, decantámonos polo seu “Guti”, tan polémico como sexy. Tamén ten “Parratxo” que ven de euskerizar unha unión entre Parral e Páxaro. Na súa época de violento nocturno, tivo a sorte de facerse dono de “Chuck” (por Norris), de “Tony King”, de “Antonio” (por Anglés) e de “Parricida” (tamén xogando co de Parral). Cando se pirra pola música e lle apetece pinchar (no Barri sobre todo) é “Dj Kabozo” e desplega as súas mellores armas. "Emily" convírteo nun tipo moi cuco.

OSCAR:
É irmán de Emilio, medio centímetro máis alto que seu parente, corchero (dos malos ademáis), con pelo loiro e fan de Los Secretos.
Ten uns cantos apodos, “Yili” (polo seu carácter guerreiro), “Tele 5” (por nada en especial… só que mola imaxinalo grabando cunha cámara desa cadena mentras Jorge Javier Vázquez entrevista a Belén Esteban que á súa vez se quita pelotillas do chirri), “Cocaína” (aínda que é antifarlopa, a sonoridade da palabra, vaille que nin pintada), “O Páxaro Rubio” (por ser irmán do mouro), “Concar” (non me preguntedes), “Los Pilares de la Tierra” (cando se pon en plan culto e sae coas gafas de pasta), “Nabo” (un dos máis habituais e preferido de Juán Nécega) e “Pixo Nabo” (unha metáfora real que otorga clase e contundencia). Fai anos cando comprou un chaquetón dúas tallas máis grandes ca del foi “Tony Anipke”. Para o futuro vaille vir outro, “O OVNI”.



MARCO:
É alto, fillo de retornados de Suiza, con aspecto de crooner e membro da coñecida banda de ‘galerock’ Conejito Zombie. Unha lenda en vida.
“Marcos” é como lle chama Oscar (e non me explico que coas veces que lle dixen que se chama Marco, aínda non se entere). “Bloody” ou “Bloody Mary” é o seu apodo estrela e fai honra ao saboroso e personalísimo cocktail. “Enimem”, en cambio, é o que o levou á fama despois de timguirse o pelo de rubio intenso (co conseguinte sufrimento), “Amor Villarino” pode que sexa o máis formal, para ocasións de etiqueta e todo eso… xunto con “Amor” a secas.

ALBERTO:
É o vigués de adopción, un dos mellores tiradores de triples da pandilla, e tivo no seu corpo, nun tempo, unha terceira tetilla que daba moito xogo.
“Ene” é o resultado de quitarlle o ‘s’ final ao seu apelido. “Norberto” é a fusión do seu nome con ese seu primeiro apodo. “Walbert” é informal pero moi maduro, “Pantani” chegoulle cando decidiu afeitar a cabeza e meterse nas clasificacións dos maduritos máis sexys dos festivais de música e “Capitán Paleta” é o seu alter ego no mundo dos superheroes. “Silvia”, “Cindy” ou “Vanessa” son eses alcumes que despertan a parte feminina e sensible dun xenio coas tías do dedo pulgar (co que fai marabillas). “Bebeto” é o máis internacional, ese que se pon no teléfono móbil. “Albercio” é o clásico, o que abriu a veda. E “Colinas” é o que se gañou cando, despois das saídas nocturnas, se quedaba de resaca na súa casa da colina de Vilacendoi. “Sini” e “Sinito” foi cando se convertiu nun tío con influencias no pobo, un señor, un capo. “Silver” era o seu fermoso Citröen AX.

MONCHO:
É arquitecto, bastante alto, estivo na ‘Pandilla do Parque Blanco’, sacaba unhas notas de carallo, casouse, fai pouco, acaba de ter un fillo e tivo unha despedida de solteiro que non merece ninguén… por moi mal que se porte.
“Chomon” rescatámolo despois de que nos contara unha historia o seu amigo Juanrri (se vos fixades, “Chomon” é “Moncho” coa orde das sílabas intercambiadas). “Chocho” é un alcume que surxiu das súas escapadas Xógara-praia da Rapadoira (esquecendo sempre o condón na casa). “Chocho Víctor” veu cando nos demos conta que “Chocho” a secas era algo vulgar e metímoslle un segundo nome que aporta seriedade. “Collós de pega”, “Cú Escagarrizao” e “Cagada de Palometa” caéronlle pola súa pouca valentía cando facíamos trastadas (cagábase por el e escapaba co calzoncillo desfeito). “Jimmy Badén” é bastante apropiado para a súa actividade profesional e chegoulle ao mesmo tempo que daba os seus primeiros pasos profesionais. “Marido”, sorprendentemente, non se lle puxo cando se casou, foi previo e coincidiu coas súa madurez mental. “Gafudo” é polas enormes lupas coas que fixo a súa primeira comuñón. “Caeuche o periódico”, máis que alcume é unha frase que se lle aplicaba a modo se saúdo. “Achomonga” é un desfase provocado polo soso que soaba “Chomon” algunhas veces (este nome pode pronunciarse esdrúxula ou grave). Finalmente, “Matasellos” débello ao seu imponente dedo gordo do pé (máis grande que algunhas pollas chinas).

PABLO:
Unha estrela do basket mariñano, adestrador-xogador na actualidade, un tipo forte, o terror das veraneantas no seu tempo e fumador-exfumador permanente.
“Pony” é tan internacional que o outro día, pareceume que Cristiano Ronaldo o mencionou en algunha entrevista. “Pablito” é moi agarimoso, ideal para cando o queiras tratar como un fillo. “Paco” é a súa vertente dura, fumadora, carpinteira. “Pato” venlle de familia (“Os Patitos”). “Porky” venlle de que, para as rapazas, estaba tan rico como un porco. “Pacoti” é moi actual, moi fresco, moi directo. “Pony Lecquio” ven da época folloneti na que non lle chegaba unha caixa de doce de Control XXL para un finde. “Pochito” é como de Nadal, un apodo previo a un abrazo e “Mi Pochito Bonito” xa é o máximo da tenrura a nivel mundial. “Pocholo” foi un encargo surrealista que lle deu algunha alegría.


DAVID:
David ten unha axencia de viaxes, unha empresa de transporte, e de vez en cando, traballa no Santander. Ten máis clase e mellores modais que James Bond.
Aínda que “Dorado” é o seu apelido e o nome polo que é coñecido no estranxeiro, “Doris” é como lle chamamos a maioría da pandilla. “Deivi” ou “Dawiz” foron variantes do seu nome, froito da súa intensa época de actividade discotequeira. De “Semen”, “Desvirgueitor” e “Sexo” non se puido librar despois de non baixarse do cabalo en tres días nunha das romerías do Obispo Santo focense (lembro a Rita con maniotas, á Peipuz morreando sen descanso e á de Ana cun sorriso de orella a orella). “A Negra” digamos que é do máis quente, do máis sensual, o máis exótico, algo chegado da República Dominicana. “Chino Latino” chegoulle unha noite en Coruña, nun ascensor, cando estaba medio dormido e cun peinado de narco colombiano. “Lorigados”, en cambio, apórtalle un toque moito máis empresarial. “Cosita” é o seu toque máis experimental e feminino e “Loli” é directo e excéntrico. Non quero esquecer o apodo do antigo coche de David, “A Pasión”, un Seat Toledo vermelloque tiña un taller para polvear de carallo.

CARLOS:
Carlos é un manitas, un fucker na sombra. Foi posuidor dunha melena Pantene ata fai pouco, que se rendiu ao estilo Guardiola. A temperatura das súas mans pode chegar aos cen grados e a pinza que fai cos dedos dos pés, xa o quixera para sí unha chave inglesa.
Como bo xogador de basket retirado por lesión, tivo dous apodos: “Ice Man” (polo seu sangue frío nos tiros libres… non fallaba un) e “Microondas” (en honor a Vinnie “Microwaves” Johnson dos Detroit Pistons, pola súa capacidade de dar a volta a un partido en poucos minutos). Como mellor se lle coñece é polo “Tano” ou “Tanito” dada a súa habilidade para arranxar calquer aparato do fogar. “Tal y Cual” é o seu alcume familiar, que evolucionou co tempo hacia “Talicas” e posteriormente “Tali” (o seu nome máis internacional). "Chalanas" é para cando está desganado, grunger. Finalmente, “Charlie” é para cando se pon en rollo guaperas, coas súas ex e eso…

DIEGO:
Diego era o máis novo da pandilla ata a chegada de Darío. É aparellador en terras inimigas e sabe usar ferramenta, facer leña, pescar e lanzar bombas como Navarro.
Xa viña de serie cun alcume, “Hermida”, o seu apelido, que moitas veces viña precedido dun “Dieguito”, xeralmente en beizos de rapaza. Polas súas dimensións e accións reactivas, de rapaz puxéronlle “Bombilla”. E xa desde fai moito tempo convive con dous nomes, “Raidont” que reflexa o seu exotismo animal e “Telón” co que aproveita o tirón nas infinitas redes sociais nas que ten perfil. Como variante de “Raidont” tamén ten “Raidoni”, digamos que máis familiar.

ANTONIO:
Antonio non é de Foz, é de San Simón de la Cuesta e ao igual que os queixos da zona, gústalle afumarse. A súa chorbaxenda é tan grande que necesita unha mochila para levala.
Para nós sempre foi “Simpson” polo seu parecido con Bart (non polo pelo), aínda que dos seus anos de universitario en Madrid trouxo “Yiyi” que agora volve a cobrar moita forza. “Toñito” é para cando se pon rabeón e “Antoñete” é como lle chama Oscar para avisalo momentos antes de calquer puñetazo que solte. En cambio, un dos nomes que máis lle gusta a el porque ten que ver coa súa sensibilidade é “Britney”.

JOSE:
É estilizado como un pincel, con acento italiano (ERASMUS), amante da teta líquida, non lle gusta moito tomar o sol e leva moito tempo querendo montar algún tipo de negocio.
Jose chámase coma min pero nunca lle chamei polo seu nome. O primeiro apodo foi “de Mierda” que nunca tivo un matiz negativo ata que algunhas persoas llo deron (era máis ben un apelido composto que veu dunha proposta de merda que fixo na excursión de Mallorca en 3º de BUP). Aínda que non lle gustaba nada, pasou a “Demi” e despois a “Demiurgo”, un apodo dunha natureza suprafilosófica e cunha profundidade inimaxinable. Como é máis coñecido é por “Joséper” ou “Separ” (en inglés) pero esto non implica que de vez en cando deixe ver o seu lado máis camelador coas mulleres e se convirta en “O Dr. Amor”. Nun tempo, polo parecido físico, conviviu cun “Makaay”.

JOSE MOREDA:
É grande e forte coma el só, o seu físico está entre leñador e narcotraficante colombiano. Foi o batería de Conejito Zombie e socorrista de múltiples coitos no posto de socorro.
Todos o coñecemos por “Sacho”, un apodo moi contundente, aparello de labranza e especie de evolución do seu “Achu”, que á súa vez, viña de “Achukeda” (palabra inventada a raiz dun rap na congostra… con baile e todo). Nun tempo, e cun matiz serio, formal, chamouse “Josemo”.

PAULA:
É unha heroína na pandilla, defensora dos ‘Cuerpos y Fuerzas de Seguridad del Estado’ (sobre todo na cama), cando non ten fame papa catorce tostas con paté e ten uns ollos preciosos.
Era “Pauliña” por eso do rollo bondadoso pero cedo nos demos conta de que tamén tiña ese toque de leona e puxémoslle “Polla”. Non a agradaba moito e propuxémoslle unha opción. “Polla” ou “Geluca”? Elixiu “Polla” (normal!) aínda que de cando en vez permitímonos a licenza de “Geluca”. “Ana A Mofeta” durou moi pouco e entendo a situación (aínda amando o apodo) pero non enendeu que era algo para a intimidade. A partir deste punto viñeron cousas como “Pollote” ou “Pollómetro” que se extenden ata hoxe en día. Actualmente vive en Leicester (UK) e traballa facendo pan polo que cando penso nela é “Asun A Panadeira”. "Paulis" pona toda bruta e é o seu favorito.

MANUEL:
Manuel é de Marzán (como Diego) e é irmán do único skater de Foz. Aínda que é baixo, nas canchas de baloncesto facíase grande. Encántalle inventar obxectos como o “pitillófono” ou o “bucata” e agora vive en Navia de Suarna
A min gústame especialmente chamarlle “Manuel María”, como o poeta porque cando quere ten unha estética moi literaria. Deso ven “Manuelma” que ten un toque máis snob. “Maneli” otórgalle ese toque fantasioso que tanto lle gusta, sobre todo con cubatas encima da mesa. “Manel” é máis serio carallo! (por exemplo para as opos é “Manel”). “O Caracas” e “O Caraqueidia” é máis informal, relaxado digamos. “O Putas” non é porque lle gustara ir a prostitutas, é porque foi un Don Juan e gustáballe que o trataran como unha puta trata aos seus clientes… e non ao revés. No argot balocestístico era “Manu León” (e tamén coas tías, por que non dicilo…) mentres que de familia venlle “O Polaco” que a veces vai hacia “Polakis” sen o artigo. “O Panadeiro” veulle do seu gusto e necesidade por amasar tetas de dimensións estratosféricas.


CARLA:
Carla é a miña chavala, ou eso creo. É loira, xoga ben a bádminton, gústalle a moda e por extensión gustoulle Sienna Miller, logo Aggnes Deyn e agora Alexa Chung. Ten unhas peras preciosas eunhas mans moi diferentes ao resto.
Na intimidade decántome moitas veces por un “Paco Lodeiro” que sempre é contundente, ou por un cheo de agarimo “Zorrita” (por pilla). Chmámoslle “Charlie” pero tendo en conta que nese momento non lle estemos chamando “Charlie” a Carlos tamén. Unha variante é “Karluxi21” pola parte que vai antes da arroba no seu mail. Na pandilla foi coñecida, antes de entrar nela, como “18” por algunha noite que a vimos bailar nunha disco cunha camiseta que tiña ese número á altura dos senos.

EVA:
Eva é a chavala de Diego, baixiña, morena e adicta á limpeza. Foi unha regular da Academia Anjo e nun tempo uneuna a Llúis o seu amor por Nirvana e na actualidade traballa como profe no cárcere da Lama.
Todo o mundo a coñece por “Paparuxa” (que lle ven do seu pai, “O Paparuxo”) ou “A Papa” (versión reducida que lle encanta a Antonio). Se vos encontrades con ela tamén lle podedes chamar “Sebaris”, que lle gusta moito a Diego, ou “Evax”, un apodo aplastante, forte, cargado de sonoridade e que casa de dez con “Raidont” (imaxinade un “Estades invitados ao enlace de Evax e Raidont”…).

ANDREA:
Andrea é profe de universidade en Oviedo. Estivo en mogollón de universidades de USA estudando o doctorado… e socializando en exceso polas noites. Ven de vez en cando por Foz e ultimamente sempre é das últimas en irse para a casa. Segundo dixo Oscar, estiveron a piques de liarse fai pouco pero Andrea pensouno mellor e meteuse no seu portal.
Como súa nai é de Uruguay e non lle íamos chamar Uruguaya, chamámoslle “Furuguaya” que mola máis. Para abreviar arreámoslle un “Furu” (moito máis tenro) e cando se pon vacilona, non o dubidamos, “Zarigueya” (que según me contou Eduardo Ablanedo, é un animal que morde orellas). Desde que estivo polas Américas tamén é “Andrew”.

CRISTINA:
A Cristina gústalle todo o que ten que ver co sexo, é mestre, foi moza-groupie do guitarrista de Conejito, é de novas xeracións do PP pero para equilibrar, é a responsable de coordinación lingüística do seu centro en Mondoñedo.
Como o toque nena de papá non lle pega nada, foi “Cristi” facendo así unha especie de antiapodo fenomenal. Puxémoslle tamén un alcume típico dos vellos do pobo, “A de Santi” por ser filla de Santi, un coñecido empregado do concello focense. Pero o nome que mellor a identifica é “Crispis”… e non sei o motivo… será polos cereais de Kellogg’s, que tiñan ese toque de crepitar no leite (e eso ten un toque picante, como ten ela). Nun tempo, chegou a ser “Priscila”. "Crisis" foi un apodo moi sentido... por cando rompeu con Lluís que os afundiu nunha depre semisentida.

ENRIQUE:
Este é un mestre da templanza, enxeñeiro químico en Madrid. Se te despistas un pouco, aparece en Atenas, en Shangai, no Cairo ou en Cordido. É un especialista en botar o pulso no Barrilete e gústalle facer cisnes e Bisbais cando baila.
Chamámoslle basicamente “Toronjo”, que é o seu apelido e que reducimos en “Toron”. Polo tamaño enorme da súa caixa torácica, encasquetámoslle “The Box” e como algunha vez se despista (ou desconecta de nós) denominámolo “Torrijas”. “Quiquito” é un alcume sensual, que lle encantaba ás nenas dos disco-pubs, mentres que “Paquito El Andaluz” (pola orixe de seu pai) é o seu nome máis festeiro, aquel que usamos cando pasa dos mostos e empeza cos gin & tonic. “Quique Supermix” levouno á fama musical local. “Cisne” é pola súa elegancia de ballet cando fai esa figura bailando. E, finalmente, “Fabeiro” (o dono dun tanatorio de Foz) fai mención á súa sobriedade cando viste de gala, moi alemá, con traxe gris escuro, camisa azul e corbata vermella collida con clip. "Torena" foi un triste alcume surxido das cinzas, polas pasadas que lle pegou á xente.


DARÍO:
Como dixen antes, o máis novo do grupo. Era moi delgado… e continúa sendoo pero agora ten un pouco tripa de Biafra. É divertido, moi culé e cada día está máis namorado de Sara… a súa.
O máis común é “Dayron”, porque é un gran seguidor de Gran Hermano, de Pepe concretamente e Dayron foi o seu mellor amigo naquela edición. Tamén é “Dardo” cando nos apetece… porque lle queda ben e está cheo de linguaxe subliminal. Cando andaba de rompe bragas, foi “A Chica de Fresa”, algo que o mantiña desperto. “A Perra” e “A Rastrera” son para aqueles momentos nos que se sinte desanimado, triste e apático. Recoñecido como “Princesa” en modo romántico. Tamén está guai chamarlle “Daariiiii” cando hai rapazas cerca. Quero lembrar neste foro unha ocasión, en Lugo, na que en vinte minutos posuiu máis de cen apodos postos por min e Marco: “Nevera”, “Transistor”, “Fulana”, “Marrana”, “Limón”, “Perecedero”,”Eficaz”, “Motocross”, “Yogurt”, “Pantalón”, “Coqueta”, “Cariño”, “Idioto”, “Cabrona”, “Sustancia”, “Olor”, “Charita”, “Cremallera”…

ALEJANDRO:
Alejandro vive na Curva dos Negros, ao lado da Rapadoira. A veces ten unha perilla longuísima, gústalle Fito, foi o rei de Juniors e foi unha das cabezas pensantes dos proxectos “Tres chicos y un trol”, “Los de la outra vez” e “Los vigilantes de la noite” (I e II).
Chamámoslle “Calvín” porque é o seu apelido de pai e “Campa” porque é o de súa nai. A raiz do segundo saiu “Campanillo”, un alcume cheo de vida e moi arraigado ao pobo. Tamén mola arrancar cun “Calvin” pasándoo ao inglés.

TANIA:
Irmá de Diego, moza de Antonio, ex-xogadora de basket e agora vive entre o Camiño de Santiago. Cre todas as trolas que se lle contan, ten a voz máis doce do panorama focego e o seu postre preferido é o queixo con marmelo.
"Wally", "Piedrahita" e "Thais Villas" caéronlle polo seu parecido físico, coas gafas, delgada... "O Tanio" é bestial, moi sonoro e forte. O que menos lle gusta é "Sergio Ramos" (non me estraña) pero non llo chamamos moito porque é guapa, joder. "Xusto" (nome do seu pai)que aínda que tamén é de Diego quédalle mellor a ela.

LOLA:
Lola é de Ferrol, é muller de Moncho e chegou para salvalo dun fracaso vital cantado. É segura de sí mesma, avogada e cunha risa máis escandalosa que as gafas do seu noivo.
Algunha vez chameille “Dolores” pero dame que non lle gusta moito, non sei a razón… para min é precioso. “Loli” é outra opción, moi alegre, distendido e non lle pega nada, o cal lle dá, se cabe máis valor ao alcume.

GUSTAVO:
Gustavo foi o neno máis inquedo do pobo, un auténtico sin vergoña que destrozou aos profes de Anjo e co que era dificil non mexarse coa risa. Agora é membro de Black and Decker e estuda en Xixón.
Tamén lle chamamos “Guti” ás veces, pero non polo futbolista, senón por Gustavo. De seu irmán, herdou un par de alcumes, “Wesley” e a súa abreviatura “Wes” que para non confundirnos queda no xenial “Gus Wes”. O normal é chamarlle “Gus” simplemente.

GEMA:
Gema é morena, viviu en Coruña de nena e por ela andiveron colados Monda, Moncho e Alberto. Oscar, en cambio, aínda anda por ela pero sabe que non ten nada que facer porque ten mozo: Miguel (“Miqui”, “O Pulpo”, “Muimenta”).
Non sei se é unha sorte ou non pero chamámoslle xeralmente “Gema” aínda que a veces, cando nos poñemos divertidos soltámoslle un “Gemax”. Eu propoño desde aquí chamarlle “Ana Brandariz” porque lle pega mogollón e dá sensación de tipa importante… que a é.

ANA:
A Ana coñecina de moi neno, gustáballe facer trastadas en Casa Moreda, nos faiados, sempre foi pequeniña, vaise casar nuns meses con Diego e cada día parécese máis a súa nai (polo que cada día está máis guapa).
É para todos “Ana de Pola” porque ao empezar o instituto foise vivir a Pola de Siero (Asturias), aínda que de vez en cando mola chamarlle “Medela” (o seu apelido) ou “Méndez Medela” (os seus apelidos). Houbo un tempo no que tamén foi “Ananás” (boísimo, por certo).

LAURA
Laura traballa nunha farmacia, foi moza de Gustavo, cando se ri contaxia e participa activamente no Entroido focense. Tamén estivo liada con Manuel formando unha das parellas máis memorables da pandilla.
É “A Gata” por ser irmá de quen é e “Loreto” por ser filla de quen é. Dous alcumes guais e un deles pode convertirse en “Loretis” en función da situación.


Hai outras persoas que pasaron pola miña vida e que tamén foron recibindo apodos como quen reparte barras de pan. Así Bernardo foi “Rrorran”, “Deposito”, “Bedarno”, “Benadito” ou “O Rrorro”. Jorge o de Trabada foi “Maikel”, “Maik”, “Chaik”, “Varela” ou “Jorge” (un retorno ao nome de pila que foi o máximo da época en alcumes e que provocaba a risa). Pedro Monteserín foi “Peta”, Rubén Pernas foi “Persibal”, Esteban Gómez foi “Tébany”, Julián foi “Julero”, Iria é “Iris”, Lanzós foi “O Zoco” e “Lodos”, Lorena é “Lorelai”, María Serrano é “Carbonelli”, María é “Meris”, María Cociña é “Kitchen”, Rebe e Noel son “Rebex” e “Nowel”, Rosalía e Tamara van ser “Rosalie” e “Tamix”, Iago e Belén son “Iagos” e “Pistona”, as Lucías son “Luchis”, Nidia é “Nídix”, Gerardo (esa mistura entre Paquirrín e Cristiano Ronaldo) é “Gueri”, Juanjo foi “O Johnny”, Melva (a irmá de Walter) foi “Cú de Pexego”, Patricia Freire (a irmá de Oliver) foi “Maos de Lixa”, o pailán de José Fernando é “Alfonsito El Violador”, “O Pao” foi “O Pao”, o veraneante ese foi “O Cocodrilo”, Marta é “Martas”, Rubén Pérez Val foi “Bull” e “Reverendo” e Fernando foi “Fernandito Muiñeira” ou “Doris… ai, non… non é”.

O único que espero é non ter esquecido a ninguén… pero xa sabedes como vai esto…

Aquí acaba este repaso de nomes, alcumes e apodos dun grupo de amigos que a veces non se ven, outras si, a veces acaban a hostias, outras non, a veces romperon lazos, outras uníronos de novo, uns coñecíanse desde pequenos, outros foron chegando polo camiño… pero que cando se ven, sempre teñen tempo para tomar un viño xuntos e vacilarse, amarse, insultarse, quererse, non quererse, discutirse, pegarse e en definitiva, ir tirando.

HOLY ALMODÓVAR

Roberto Dosis fumaba un cigarro tumbado na súa cama de auga cando escoitou un estarabouzo na cociña. Deulle ao botón de Pause do seu reproductor CD e interrumpiu a fantástica versión de “Under Pressure” de Bowie e Mercury que estaba escoitando. Descalzo, camiñou eses metros que o separaban do ruido e asombrouse ao ver a un home negro con doce pendentes en cada orella vestido de rei mago negro. “Que hai?” lle dixo. “Tudo bem?” respostou aquela especie de Baltasar. “Que coño pasa aquí? Que fas na miña cociña? E… a todo esto... que fas coa tixola de miña prima entre as pernas?”. “Nao sei…eu também fico surprendido… eh… estou aqui para dizer-lhe ou para conceder-lhe um desejo… sou o mágico da lâmpada”. “Como? O mago da lámpara? E eres portugués? Joder! Non sabía que eras portugués… sempre imaxinei que serías árabe ou persa… non sei… por eso das películas…” “Sim, sou português”. “Vaia carallo… pensei que só viñades por aquí pa traballar nas subcontratas do concello… sodes os máximos!”. “Já sei… sou operário da construção também…” “Dádeslle a todo… eh cabrós?”. “Temos de trabalhar muito… Quales são os seus desejos?”. “Pois… a ver… quero un coche todoterreo, unha hembra que flipas e un mundo diferente… quero que a historia sexa diferente”. “Perfeito! Ahí os tem!”. Escoitouse outro forte sonido, algo raro, como un peido de Falete cos decibelios multiplicados por cento trinta e Donato, que así se chamaba o xenio da lámpara, desapareceu. Roberto quedouse con cara de pailán naquel laberinto de fume e aqueloutros de cociñar. Miraba para os lados tentando comprobar se o que pasara facía uns segundos fora real ou se era todo produto da resaca que tiña. É interesante deixar claro que a noite anterior, o señor Dosis andivera pouco fino á hora de conseguir o puntillo do alcol, é dicir, pasárase tres ou catro pobos. O primeiro que se lle ocurriu facer foi asomarse á fiestra e mirar o que pasaba na rúa. Fixou os ollos no final da tranquila estrada e non viu nada raro. Dous segundos despois comprobou que fronte á súa casa había un Nissan Patrol branco de segunda man con escopetas na parte traseira. Meu deus! Que a cousa ía en serio…Saiu á présa para ver o seu novo “vello” coche. Non estaba mal coidado de todo, abriu a porta e meteuse dentro. Aquello era moito… vaia tanque… con esa máquina sería o rei do puto mambo na vila… e as escopetas habería que usalas, tería que anotarse nun clube de caza, comprar cans, ir a enchentas e matar bichos borracho perdido… convertirse nun cazador quero dicir. Xogaba co volante facendo eses movementos de lado a lado que fixeron famoso a M.A. Barracus e sentiu uns húmidos beizos no pescozo que lle fixeron dar un salto no asento. Xirou a cabeza e alí estaba unha pedazo loira de cabelo longo, unha boca coma un buzón de Correos (á que enseguida lle imaxinou un uso) e unhas tetas como dúas sandías. Deus bendito! Comezou a suar como un porco e a poñerse pinocho. “Soy Pamela Cabarcos… tu chica.” Ole, ole e ole! “Me cago no Donato da virgen santa! Vaia puto crack!”. A rapaza veña amasarlle a merenda e el tan quente que lle botou man ao filete. Cando todo indicaba que naquel todoterreo ía haber fogos de artificio, ela díxolle que se relaxara que ía para a Trocha (unha tenda de lencería do pobo) comprar unhas bragas e unhas cousas que o deixarían cantando o “Only You” nove semanas e media. Pamela saiu taconeando e movendo as cachas que nin o Agarimo (un barco do pobo) con olas de sete metros. Roberto non sabía o que facer pero non despegaba as mans do volante ata que se deu conta que as chaves non estaban no contacto. Mirou ao asento do acompañante e alí estaban, sobre un libro que poñía “The Holy Bible” (A Santa Biblia).

Que raro… unha biblia… de quen carallo sería? Abreuna e na primeira folla, en branco había unha nota escrita: “Vaia á página 321 e leia com atenção”. Roberto Dosis non dubidou e abreu o libro pola páxina 321. Que pasada! A biblia nunha edición bilingüe en galego e inglés. Comezou lendo en inglés (non me preguntedes o motivo pero foi así) ata que se deu conta que da frase “The door was not open and he decided to introduce his gorgeus cock into the lock” só entendeu o significado de “door”. Decidiuse, pois, pola lectura en galego.

“Eva e Adam camiñaban collidos da man polos verdes campos do paraíso mentres as súas tripas facían uns sonidos que parecían tronos. Tiñan fame negra e non aguantaban máis. Chegaron a unha zona de silveiras onde unhas fantásticas moras dun brilante vermello e un atractivo negro asomaban provocando ao paseante para seren comidas. Adam non podía coas ganas e alongou a man para coller unhas cantas. Xusto cando xa as estaba rozando coa punta dos dedos, pinchouse profundamente con varias espiñas que o levaron a exclamar un “Me cago en Soria! Puta madre que pareu ás moras!”. Eva díxolle que falara ben, que non costaba nada ser educado e despois de separar as follas de parra da súa perrecha, animouno a seguir andando. Cen metros máis adiante atoparon un castaño cargado de esas bolas de pinchos que dentro teñen o froito. Estaban altas pero curiosamente, ao pé, había un banco de madeira cunha lenda no respaldo que dicía “En memoria de Pepe de Boni”. Non tardou en subirse e poñéndose de puntas, estirouse para coller o alimento sen ter sorte. A única castaña que conseguiu foi a que lle fixo romper os dentes contra o apoiabrazos. Vaia dor! E vaia imaxe! Andar por ahí sen as paletas… sorte que Eva tiña nesa especie de bragas de follas un par de chicles Trex que lle colocou na boca para disimular. Todo indicaba que non ían encontrar nada para acabar coa fame pero de súpeto, apareceu un escáncer, un tipo de serpe pequena con conciencia humana que lles ofreceu unha mazá con moi boa pinta. Comezaron a salivar e a abrir os ollos, estaban fóra de sí. Foi nese punto cando a discusión empezou. Que “déixame a min primeiro que son unha dama”, que “pero non queredes igualdade?”, que “como vas comer ti eso que cos chicles facendo de dentes non podes”, que “pois xa a comerei cos dentes do lado”… e cando chegaban a outra das súas constantes crises de parella, escoitaron música ao lonxe. A serpe fuxeu chea de medo e a mazá quedou alí no chan como algo que xa non era de interés. Eva trotou hacia o son seguido de Adam, trotaron tanto que ao rapaz saíuselle o rabo e a ela, puxéronselle os pezóns como garavanzos. A música viña de detrás dunha mesta vexetación e cando chegaron viron a un tipo redondo, baixo, con gafas de sol e cun peinado que parecía un niño de paxaros. Movíase ao ritmo dunha canción que dicía “Bailandooooooo… me paso el diiiiía bailandoooo…”. Nunca viran tal cousa e ademáis sempre creran que naquel lugar só vivían eles dous. O extravagante ser balanceaba a maceta que tiña por cabeza mentres algo raro que tiña posto producía destellos. Achegáronse a el e preguntáronlle quen era e que facía alí. “Son Pedro Almodóvar, cheguei onte despois de perderme dando un paseo no Parque do Retiro”.

Coa boca aberta, sorprendidos, seguiron preguntando “E que é eso que levas posto?”. “O que? Esto? Ah… unha americana dorada de lentejuelas e un tanga de leopardo”. “E o de debaixo da americana?”. “Eso é o meu pelo do peito… xa sei que parece unha camiseta negra… é que son moi peludo… mira… toca, toca”. “Buaaaaaah… que virguería” dixo Adam. “E eso non é todo… mira toca aquí abaixo que teño moito máis” e levoulle a man á merenda. “Cago en Ros! Parece un arbusto!”. Eva e Adam estaban completamente alucinados, pensaban que era un ser superior, tan diferente… e pode que o fose porque Almodóvar non tardou en convencelos para xogar con el. “Teño fame!” dixo Adam. “E eu” contestoulle Eva. “Fame? Non hai fallo amigos… eu teño por aquí unha froita que se chama plátano e que quita a fame e a sede”. “En serio? A ver…” “Vedes? Ademáis, é máxico, cando o comes, faise máis grande e alimenta máis”. “Dasnos un pouco?” “Dou… pero… unha cousa… non se lle pode morder porque… é pecado… eso! Pecado mortal!” “Vale… e que facemos logo?” “Pois chupar, joder! Mira proba ahí Adam…” Adam empezou a comer aquela nova froita e despois comeu Eva outra pouca. Tiveron alimentándose dez ou quince minutos ata que lles dixo Pedro “Quietos ahí! Ahora separádevos uns centimetros… teredes sede ou? Non vai ser todo comer… teredes que beber… e coidado que vai morno…” Eva e Adam viron como aquela especie de leite quente lles poñía a cara feita un cristo sen saber moi ben se xa non tiñan fame nin sede. Tiñan unha sensación rara…
Rober parou de ler dándose conta de que cando pechara a nova biblia todo o seu mundo sería completamente diferente… aínda que… que máis daba! El xa tiña o seu Patrol para fardar por ahí, ademáis dunha mulleraza propietaria do mellor par de tetas que vira nunca. Deuse conta que debía estar a piques de chegar de comprar a lencería polo que abandoou o todoterreo e cruzou a rúa para meterse no piso. Cando mirou aos lados para ver se viña algún coche, pareceulle ver a dúas drag queen falando cunha monxa. Xa comezaba a notar o cambio pero o mellor foi cando mirou a fachada do seu edificio, cuberta de terciopelo violeta. Buuuufff! No portal cruzouse co seu veciño, o párroco e díxolle “Que vai pa misa de oito Don Amador?” “Que va! Vou pas putas”. Eso foi o que lle fixo pensar que as cousas, pode ser que non cambiaran tanto. El o que tiña claro, era que dentro duns minutos estaría na súa habitación debidamente acondicionada cuns toques de Brumel, movéndose na súa cama de auga ao ritmo da lambada.

3... 2... 1... O MURO

Carlos e Jose tiñan dez ou once anos e alí estaban, no medio de xente de quince, dezaseis, dezasete, dezaoito, dezanove, vinte anos, algún de trinta e ata un de corenta. Diferentes xeracións misturadas entorno a un ritual extinto: tirarse do muro e do faro da praia da Rapadoira en Foz. Estaban os mellores, Edu Bull, Casti, Iago “Cubano”, Tilanito, Canducho, os irmáns Pataca, Marcos “o suizo”, Israel, os heavies do “Costa Blanca”, Luisgo, Pose, media ducia de veraneantes, Juan de Sinito, Berza, Juanri, Tilford, Abraham, Mauro, Marta Castillo, o Beibi, Sevilla, e algún máis, uns mirando, outros voando.
Mentres os socorristas e os guaperas (eses que se peinaban cando saían da auga) se quedaban na beira (naquelo que chamábamos ‘a orilla’) ligando coas veraneantas ou fichándoas para despois, de noite, entrarlles, outros, os máis alternativos, cruzábamos a praia para lanzarnos ao mar da altura máis grande posible. Mentres aqueles primeiros corcheros (bodyboarders) entraban a por ondas coas súas licras Rip Curl, outros só tíñamos na cabeza o espectáculo do outro lado. Mentres os que querían manter o tipo (ou lucilo) paseaban coa auga polos nocellos, outros só pensábamos en entrar na auga da ría como balas. Mentres os amantes da area seca durmían as súas sestas ao ritmo dos “40 Principales” daqueles radio-cassetes tan grandes, outros lembrábamos o que nos costara adormecer a noite anterior imaxinando novas formas de tirarse do muro. Mentres nosas nais se cruzaban as unhas coas outras dando eses paseos de lado a lado da beira e dicindo que toliños estaban os que se tiraban desde o faro, outros non facíamos caso da prohibición que nos puxeran e alí estábamos, calculando os pasos para a fase aérea.


Creo que o muro foi o máis parecido que estes rapaces tiñan a unha relixión naquel tempo. Era vivir para o muro, desde que se levantaban, neses tres meses de verán (Xullo, Agosto e Setembro) ata que se deitaban. O mellor momento foi cando Carlos e Jose comezaron a ir sós á praia. Comían, descansaban unha hora (a dixestión), poñían os seus bañadores azuis de flores, toalla ao ombreiro e tira para a praia máis contentos que un oito.
O primeiro que facían era coller o seu sitio no inmenso areal que é a Rapadoira, sempre tendo en conta a subida da marea para que a charca (unha especie de piscina que se forma coa entrada, entre as rocas, do mar do canal, do mar da ría) non lles mollase as cousas. Despois para o muro directos ata que chegaba a hora de irse.
Cando eles chegaban, había tres ou catro persoas pero pouco a pouco enchíase. Ao principio, só miraban aos que sabían daquelo agardando o seu momento. Fixábanse no máis mínimo detalle, tentaban aprender, memorizar os seus pasos, coñecer a técnica dese asunto que molaba tanto, querían ser coma aqueles outros. Era unha delicia velos, de verdade, era impresionante!
Casti era dos que mellor se tiraba de cabeza, collía moita carreiriña, dez ou doce metros de trote rápido no que os pés batían contra o formigón ata despegar nun voo alto, extenso e elegante que finalizaba cunha entrada na auga refinada, sen levantar espuma. Case podía voar… como un paxaro. Edu Bull tampouco lle daba mal, tiña un estilo moi similar ao de Casti pero era algo máis pesado. Na comparativa, serían como un Concorde e un Boeing 797. Ademáis, Edu metíalle efectos especiais durante a carreira, imitaba o ruido do avión. Ffffcchchchchcuuuuu… e para a auga! Con ese son perfecto ao entrar que levanta unha parede de mar moi fina. Israel, máis coñecido no pobo por “Kuwait” e posteriormente polas súas pelexas e desfases nocturnos, era tamén espectacular… e o máis experimental probablemente. Sempre de cabeza pero con entradas varias, desde brazos abertos a pechados pasando por picados ou planchazos. Luisgo tamén era tremendo, moi radical, sendo a súa especialidade a entrada sen brazos, é dicir, directamente coa cabeza. Sempre saia despois a flote cun sorriso dicindo “Non toquei!”. Marcos “o suizo” puxo de moda ‘o americano’ que era saltar en curva facendo unha extensión de membros total e cando todos apostaban por un planchazo, pechábase facendo un bicho bola que levantaba unha cantidade de auga coma nunha bomba. A bomba precisamente era o que dominaba Pose, vaia tremendas zoupadas coas cahas se pegaba! Supoño que algo parecido sería Hiroshima. Iago “Cubano” tamén era elegante, estaba algo recheo o cabrón pero daba gusto velo no aire… e era dos que mellor entraba. Era áxil, a verdade, e moi divertido. Canducho debía medir pouco máis que un vaso de chupito pero tiña máis peito que un cabalo. Pegaba uns saltos alucinantes e a súa especialidade era a carpa. Juan de Sinito traía o exotismo cos seus mortais sen erro e entrada de pé que nos deixaban coa boca aberto. Eso sí, nunca desde a altura máis alta, máis ben desde un pouco máis da metade da rampa. Os heavies do ‘Costa Blanca’ eran como Jesucristos ou Tarzáns do século XXI, torso ao aire, melenas e vaqueros ceñidos que mollados, aínda apretaban máis. Posiblemente, os mellores anxos que vin en vivo. Sen cortarse un pelo, arriscaban coas maiores alturas, o faro facíaselles pouco e sempre se tiraban para o lado do Porto Chico. A Carlos e Jose gustábanlles moito tamén os Pataca, o Beibi e máis Juanri que sempre buscaban a orixinalidade tirándose de pé. Xirábanse, miraban ao público e botaban a mangueira, sacaban a chorra no aire, facían un calvo ou facían o xesto de correr hacia San Cosme durante a fase aérea. Había para todos os gustos. Marta Castillo era unha madrileña da pandilla dos primos de Jose que non se deixaba intimidar pola maioría masculina. As súas execucións sen carreiriña eran un exceso de bo gusto. Pero, sen lugar a ningunha dúbida, o rei era Tilanito, un señor maior, de corenta e pico daquela, que tiña un estilo propio, moi identitario. Cando ao lonxe se acercaba, andando polo espigón, todos dicían “Ahí ven Tilano… ei! Ahí ven!”. Producíase un silencio, cinco pasos de carreira e a súa figura no ceo, pernas pegadas e estiradas, tronco en curva hacia atrás e mans en posición de rezo na fronte. Despois dobrábase e facía unha carpa para entrar como unha agulla na auga. Un símbolo de respeto ao mar que foi bautizado como “o tilanito” e que todos tentaban imitar sen éxito. Lembro que cando saia despois da entrada, botaba un chorro pequeno de auga pola boca. Era como un cisne.


A primeira vez que Carlos e Jose se tiraron non foi ningún salto memorable pero sí supuxo un grande paso para eles. Eran moi noviños e demostraban unha valentía (ou inconsciencia) que canto menos sorprendía un pouco. Non sei por cal razón Carlos tentou convencer a Jose para tirarse para o outro lado, o do Porto Chico e despois dun pequeno debate, chegaron á conclusión de que podía ser máis perigoso. Logo de medir as súas carreiras antes do salto (o salto en estático nin o contemplaban… o que querían era voar!) Carlos ofreceuse a ir primeiro. Trote suave e salto leve (con anxo) que comezou bonito pero que rematou cunha entrada pasada de vertical (semi-costas) que non lle doeu en absoluto. Jose foi despois. Carreira longa e rápida cun salto alto que acabou cun picado no que pegou un golpe coa auga na cabeza que aínda lle doe hoxe. Xa no muro, chocándose as mans, felicitándose e rindo, déronse conta de que perderan a virxinidade, de que xa formaban parte daquel selecto clube de rebeldes e atrevidos.
Desde aquel momento, veráns e veráns pasaron ata que o Concello colocou no muro unha baranda de ferro que impedía o salto (aínda que un par de veces se intentou e os planchazos e caídas raras foron o factor común, incluso algún a papou cos dentes) e que acabou cunha tradición folklórica, tola, liberadora, desafiante, irracional pero jodidamente bonita.

EXPERIENCIA SALESIANA

Adolfo Requejo, Emilio Cabanelas, Mariano, Florencio, Chema, Juanjo, Siro, Secundino… eses son os nomes dos salesianos que me acompañaron ao longo da miña infancia no colexio Martínez Otero de Foz. Excelentes profesionais que se adicaron en corpo e alma á educación dos seus alumnos e alumnas e á organización espiritual da comunidade focense.



Antes de nada, deixo claro que fun a un colexio de curas porque era no único (xunto ao de monxas) no que se podía competir en idade escolar. Daquela, o que quería facer atletismo, baloncesto, fútbol sala, cross ou xadrez, tiña que ir a este centro concertado, para a miña opinión, de bastante menos calidade educativa que calquera dos públicos. Polo deporte tiven que pagar unha peaxe moral que me sitúa hoxe en día exactamente onde estou.

No Martínez Otero había mestres bos, regulares, malos e moi malos. Uns eran curas da orde salesiana, outros ‘xente normal’ que entraban no colexio a dedo despois de dar mostras de vontade ante a institución. Os que non eran malos eran deste último grupo, os salesianos eran todos malísimos. Eu non sei se eran mestres, profesores ou soamente curas. O caso é que eles impartían lingua e literatura castelá, matemáticas, ciencias sociais ou relixión sen despeitearse, como quen come unha magdalena, coño! Que non é o mesmo que comerlle o coño a Magdalena…



Por un lado estaba Adolfo Requejo (apelido que moitas veces ía seguido dun “el maricón del colegio”… xa sabedes o aficionados que son os nenos ás rimas e a dar onde máis doe porque curas e gays non é que se leven moi ben) que era o director, o manda máis, a autoridade máxima. O que máis lle gustaba, do que lembro, era chegar á aula, poñerse diante dunha das filas e mirar se estaban perfectamente en liña. Botaba dez ou quince minutos con eso, sen problema. En silencio máximo, levantaba as gafas co dedo índice e miraba para os pupitres. Nese momento, poñíamonos nerviosos e ollábamos abaixo a ver se a cadeira e a mesa de cada un estaba no seu sitio. Se arrastrabas e facías ruido ou se estabas torcido, collíate pola patilla e tirábache dela tan forte que caían as bágoas. Adolfo era delgado e medianamente alto, moreno de pelo negro, vestía pantalón gris de pinzas (que eu denomino ‘de salesiano’), camisas feísimas e xersei. No patio non se deixaba ver moito, supoño que as súas tarefas de despacho non lle permitían atender aos nenos. Di ti que daquela non había internet… polo de estar no porno digo…

Cada día, o primeiro que facíamos era rezar despois dos “¡Buenos días!”. Preguntarédesvos que é eso. Pois era unha especie de saúdo con reflexións espirituais que debía servir para lavar conciencias e pensar que se facía moito por mellorar o mundo. Para darlle un toque de modernidade, tamén daban algún resultado ou comentaban os éxitos deportivos da fin de semana. Algo moi de USA se vos dades conta. Era un bo momento para quitar algún moco da nariz sen que te viran, para mirar para os dátiles da palmeira de enfronte da porta principal do cole ou se atúa clase daba ao patio, para mirar quen chegaba tarde.

Mariano era o salesiano que daba inglés, cun acento e nivel moi parecido ao do noso expresidente do goberno… e non me refiro a Zapatero (que tamén) senón a Chemari. Era o que máis se ría pero era un dos máis sinistros por ese mesmo motivo tamén. O típico que ía de amigo dos alumnos pero, en realidade, é o fillo de puta maior. Sempre pensei que estaba namorado do Tano, que naquela altura era o señor Moreda porque tiña con el unh actitude de amor-odio moi rara. Gustáballe moito sacar aos rapaces a facer exercicios ao encerado (eu creo, para mirarlles o cú) e a súa especialidade era facer o “cachis-cachis” que era como el cariñosamente chamaba a unha animalada de golpe. O termo viña de “mecachis” que ven á súa vez de… merda e media! Era unha parida que inventou para cebarse cando lle saía das pelotas. Consistía en poñer a man en forma de garra e abrindo e pechando os dedos, golpear na cabeza aos nenos. Suave non daba.

Lembro o día da familia, unha celebración na que nenos e pais desfrutaban conxuntamente con xogos e comidas. Teus pais coñecían aos pais dos teus amigos de fóra do pobo e poñíanse ao día das trasnadas que fixeran en común. Era unha festa na que o que máis lembro son as carreiras de sacos, o brilé (que alí se chamaba balón rei, supoño que por darlle un toque máis señorial e menos popular), poñerme cego a ‘gusanitos’, mancarme en algunha zona do corpo e acabar coa camiseta empapada de auga.



Emilio Cabanelas era un tapón de gafas enormes, non máis alto que unha copa de coñac, psicólogo e profe de matemáticas. A súa materia aprobábase presentando con limpeza e orde o caderno que semanalmente había que entregar. Con coidar o tema das marxes e da caligrafía… listo! Lembro que no primeiro exame do instituto (despois de ter salido do Martínez) saquei un 0’75. Como psicólogo… digamos que era parecido a un peido deses que invitan ata ao vómito propio. Non esquecerei os test de intelixencia e actitudinais que pasaba a todo o colexio e que daban uns resultados manipulados e incoherentes. Tería que quedar claro (xa naquela altura) que a intelixencia é un concepto tan inabarcable que o feito de encadralo nunhas cantas preguntas de memoria espacial e de problemas matemáticos é como xulgar a personalidade humana a partir de Antonio Anglés ou Tony King. Para resumo, dicirvos que a min deume, entre outras cousas, que amaba á institución relixiosa e a miña nai pero que quería moi pouco a miñas irmás e a meu pai. A don Cabanelas faltáballe ese “ojo clínico” que el tanto repetía que había que ter e que levou a Lanzós a desplomarse mareado desde a tarima desfacendo coa cabeza a mesa de Cristina Montes.

O “Vieiro”, a revista trimestral do cole, teño que recoñecer que era unha idea boísima… pero algo monotemática. Case sempre eran os mesmos os que gañaban a carreira esa de ser publicados. Os meus amigos e máis eu practicamente non o conseguimos nunca. Pode que algunha vez, algún debuxo, é posible, pero poucas veces. Creativos éramos, sen lugar a ningunha dúbida, o que pasa é que non debíamos adaptarnos á idea da revista. Algo así como se Juan José Millás manda un relato dos seus á revista Época. Pasábanos algo semellante. Mentres María de los Ángeles mandaba unha poesía sobre o nacemento de Xesús, nós un resume das finais entre Phoenix Suns e Chicago Bulls. Mentres Nerea debuxaba unha familia feliz con nai, pai, irmáns, can, casa e árbores aos lados, nós facíamos imaxes da cidade e do pobo do futuro con coches voando, nenos nos teitos das casas e nada de adultos. Mentres Juan José ou Arnaú reflexionaban sobre a primeira comunión, nós facíamolo sobre os primeiros amores da clase.

Secundino era salesiano pero non cura, ou eso se dicía polo menos, ademáis nunca daba misa polo que podía ser certo. Sempre andaba en chándal e era o encargado de conducir aquela furgoneta Ford branca. Non era mal tipo aínda que deixaba ver de vez en cando un toque cabrón tamén. Estaba forte e eu sempre pensei que era o único deles que de vez en cando se ligaba a unha titi. Gustáballe ir de viños e houbo unha época que andivo con Soto que é algo así como o Hugh Heffner de Foz. Chamábamoslle Secun e eso demostraba un certo acercamento aos nenos, que se agradecía con tanta seriedade e rixidez que había.



As veladas eran unha pasada, con dous horarios, un pola mañán para mestres e alumnos, outro aberto para pais e amigos. Os Reis Magos chegando a Belén (eu fun Baltasar, o mouro), cancións dos Backstreet Boys con Doris do moreno que non tiña tatuaxes, obras de teatro de autores galegos como “Os vellos non deben de namorarse”, a rondalla con metralletas… digo con… bandurrias, perdón! (menos mal que tocaban as cachondas), chistes dos nenos máis graciosos, cancións á guitarra, clases enteiras cantando panxoliñas, e en definitiva, todo o centro sentado no salón de actos vendo aos seus compañeiros sendo artistas por un día, entrando na fama e expoñéndose á crítica.

Florencio coincidiu pouco tempo comigo, veu en sétimo creo pero deixou un pouso moi fondo. Daba literatura castelá e era algo así como o rei das metáforas, un Antonio Gala en feo, en baixo, sen fulares de seda e sen bastón (sen o de madeira porque o outro, o metafórico tíñao sempre moi presente… e probablemente, moi duro). A el o dos complementos directos (CD ou OD) e indirectos (CI ou OI), o de predicado e suxeito, importábanlle ben pouco. O del eran as metáforas, os símiles, as comparacións en xeral. Por exemplo, unha frase como “El niño cogió una flor y se la entregó a su abuela” convertíaa nun órgano sexual en forma de flor que o neno terá que entegar algún día. Non vou entrar xa en ameixas, coellos e demáis imaxe fácil. “Florence & The Sex Machine” era un adicto do sexo imaxinado, un John Holmes impotente, un boxer capado, un consolador sen pilas, un Chuck Norris sen metralletas… un dedo meñique sobre os beizos que indica desexo, que pide ilusión e que recibe unha realidade frustrada.

Como xa dixen antes, o mellor era o deporte. Dúas categorías: alevíns e infantís que desfrutaban en todo aquello que se lles permitía (fútbol sala e baloncesto eran incompatibles). En baloncesto, en catro anos gañamos todos os títulos provinciais e galegos… todos e en consecuencia pouco máis se pode dicir. Era o nosos leit motiv. En campo a través as competicións eran moi emocionantes con esas estratexias de equipo, esa fatiga continuada, esas saídas a toda hostia, esas botas de tacos amarelas Adidas, eses bocadillos de despois da carreira ou esas mañáns soleadas. Era unha preciosidade. No atletismo, domingos enteiros en Lugo vendo a Laura (a miña preciosa loira de cidade). O salto de lonxitude, os dous mil metros, os cento cincuenta, os relevos 4x60 (onde aínda temos o récord galego con Ratoeira na saída, Pedro Reimunde na segunda, eu na terceira e JAGS na chegada). Para a posteridade quedará o terceiro posto de Arale en dous mil marcha (con dez descalificados e tres acabando a carreira) ou o lanzamento de disco de Lanzos que deu tres ou catro voltas na rede (co rapaz facendo un bicho bola para que non lle dera nos dentes).



De Juanjo nunca souben nada, nunca me deu e nunca falei con el. Era un tipo semigordo que andaba por alí dando pretecnoloxía co seu xersei Lacoste gris.

A.D.S. señores! Amigos de Domingo Sabio! Unha asociación para os nenos de carácter espiritual que fomentaba a convivencia entre diferentes centros con reunións, excursións e campamentos. Se non eras de A.D.S. non eras ninguén. Supoño, a touro pasado, que era unha cousa do estilo das fraternidades americanas, esas que teñen tantas letras gregas, pero sen ter que sufrir putadas para formar parte delas. Tamén é certo que xa era unha putada en sí mesma pertencer.

Siro, en cambio, era o cura total. Estivo un ano ou pode que uns meses soamente. Tiña pelo longo e barba, todo negro. Era delgado e alto… era Xesús Cristo (se é que é verdade que o que acabou na cruz tiñas esas pintas grunge tan cinematográficas). Tivo unha acollida no pobo excelente, os nenos queríano e os veciños tamén. Foi unha estrela eclesial, o Messi da igrexa… non, máis ben o Cantona da igrexa. Acabouse indo ou forzándoo á irse sen explicación para a comunidade focega. A miña teoría é que se cansou daqueles vellouzos avellouzados que identificaban o seguimento de deus coa pasividade, o gorroneo e o aburrimento. El era un home de acción e decidiu irse ás misións. Siro Forever!

Educación cívica era a materia máis molona (empatada coa pretecnoloxía dos electro-imáns, poleas, marquetería e demáis). Lembro subir os mércores, na primeira hora da sesión de tarde ao salón de actos. Alí agardaba xa Tono preparado para deleitarnos con “Un héroe anónimo”, “Alabaré”, “Cogidos de la mano” ou “Somos ciudadanos de un mundo”. Cun pé no chan e outro sobre a cadeira, guitarra apoiada, tres pares de calcetíns no paquete (porque supoño que todo aquelo non era del… ou se o era, agora entendo de onde viña a obsesión de Florencio) e veña voz grave. Entres os temazos, normas de urbanidade, como comportarse na mesa, como saudar, como facer feliz ao noso señor, De vez en cando, tamén se lían fragmentos da Biblia, relatos de Mateo, novelas de Pablo, ensaios de Juan, poesía de Marcos… e os corintios coa cabeza coma un bombo.



E chegamos a unha das lendas do Martínez Otero: Chema, ao que cariñosamente chamábamos “O Chutao”. Anos antes déralle unha trombosis e quedara cunha lixeira parálise nunha perna en un brazo, o que lle provocaba unha coxeira moi característica de pé que repta. Chema foi o terminator do despertar dos bicos, o adoctrinador definitivo, o feo do cole, o cocho do cole, o chaquetón violeta e verde andante, o amigo-inimigo… era como Belén Esteban… estaba en todas. Cando nos retirábamos para xogar a “El conejo de la suerte” (vaia supernome!) aos lugares máis recollidos, alí aparecía el coa súa libreta para anotar aos que nos bicábamos. Sempre dicía a súa frase de “se lo voy a decir a vuestros padres”. Aínda así, non evitaba aqueles bicos de sabores. Era mestre de relixión e pretendía ser a vacina cristiana infantil (a min suspendeume en cuarto de EXB por non entender o que pasara con María, o anxo, a Santísima Trinidade e todo aquello que… joder! Alguén mo pode explicar?). Era feo como un demonio, un puto cromo dun trol. Era cocho con ganas e sempre andaba buscando trangallada na tocha e cera nos oídos. Saíanlle os pelos polas fosas nasais e polas orellas que metía medo. Parecía un chumino depilado con soplete. Pasaba de ser colega a ‘joputa’ en segundos. Eu penso que non era agudo, que estaba alí en plan obra social salesiana.

Non me esquezo do resto de mestres e mestras que me deron clase ou que non me deron. Elisa e a súa ríxida organización amable. Tono e os seus experimentos no laboratorio, Justa e a súa mala hostia de porcelana, Don Luís e a súa incapacidade para o galego, Ramón Eiras entre os climogramas e a cruzada antifutbolera, Ramonita e o seu atractivo de muller con carnes xunto ao seu sobrediagnóstico de dislexia, Don Fernando e a súa capacidade para convertir en carisma o maltrato físico baixo o amparo corporativo, Don Vicente coas súas bromas crueis fóra do alcance dun neno ou María Elvira tan esixente como eficaz.

Os salesianos son eses seres que etiquetan aos nenos en función do nivel económico da súa familia, do idioma no que falan e pola súa capacidade de ser gobernados sen pedir explicacións. En definitiva, son uns tipos aos que lle gustan as ovellas… pero non son pastores, que va!, son os que mandan neses pastores porque a eles o de pasar frío… non lles vai.

Para rematar, que xa chega, déixovos con algo de proveito que me ensinou o pornográfico Florencio: “Los discuros, tienen que ser como las minifaldas… cortos y que enseñen mucho”.