HOLY ALMODÓVAR

Roberto Dosis fumaba un cigarro tumbado na súa cama de auga cando escoitou un estarabouzo na cociña. Deulle ao botón de Pause do seu reproductor CD e interrumpiu a fantástica versión de “Under Pressure” de Bowie e Mercury que estaba escoitando. Descalzo, camiñou eses metros que o separaban do ruido e asombrouse ao ver a un home negro con doce pendentes en cada orella vestido de rei mago negro. “Que hai?” lle dixo. “Tudo bem?” respostou aquela especie de Baltasar. “Que coño pasa aquí? Que fas na miña cociña? E… a todo esto... que fas coa tixola de miña prima entre as pernas?”. “Nao sei…eu também fico surprendido… eh… estou aqui para dizer-lhe ou para conceder-lhe um desejo… sou o mágico da lâmpada”. “Como? O mago da lámpara? E eres portugués? Joder! Non sabía que eras portugués… sempre imaxinei que serías árabe ou persa… non sei… por eso das películas…” “Sim, sou português”. “Vaia carallo… pensei que só viñades por aquí pa traballar nas subcontratas do concello… sodes os máximos!”. “Já sei… sou operário da construção também…” “Dádeslle a todo… eh cabrós?”. “Temos de trabalhar muito… Quales são os seus desejos?”. “Pois… a ver… quero un coche todoterreo, unha hembra que flipas e un mundo diferente… quero que a historia sexa diferente”. “Perfeito! Ahí os tem!”. Escoitouse outro forte sonido, algo raro, como un peido de Falete cos decibelios multiplicados por cento trinta e Donato, que así se chamaba o xenio da lámpara, desapareceu. Roberto quedouse con cara de pailán naquel laberinto de fume e aqueloutros de cociñar. Miraba para os lados tentando comprobar se o que pasara facía uns segundos fora real ou se era todo produto da resaca que tiña. É interesante deixar claro que a noite anterior, o señor Dosis andivera pouco fino á hora de conseguir o puntillo do alcol, é dicir, pasárase tres ou catro pobos. O primeiro que se lle ocurriu facer foi asomarse á fiestra e mirar o que pasaba na rúa. Fixou os ollos no final da tranquila estrada e non viu nada raro. Dous segundos despois comprobou que fronte á súa casa había un Nissan Patrol branco de segunda man con escopetas na parte traseira. Meu deus! Que a cousa ía en serio…Saiu á présa para ver o seu novo “vello” coche. Non estaba mal coidado de todo, abriu a porta e meteuse dentro. Aquello era moito… vaia tanque… con esa máquina sería o rei do puto mambo na vila… e as escopetas habería que usalas, tería que anotarse nun clube de caza, comprar cans, ir a enchentas e matar bichos borracho perdido… convertirse nun cazador quero dicir. Xogaba co volante facendo eses movementos de lado a lado que fixeron famoso a M.A. Barracus e sentiu uns húmidos beizos no pescozo que lle fixeron dar un salto no asento. Xirou a cabeza e alí estaba unha pedazo loira de cabelo longo, unha boca coma un buzón de Correos (á que enseguida lle imaxinou un uso) e unhas tetas como dúas sandías. Deus bendito! Comezou a suar como un porco e a poñerse pinocho. “Soy Pamela Cabarcos… tu chica.” Ole, ole e ole! “Me cago no Donato da virgen santa! Vaia puto crack!”. A rapaza veña amasarlle a merenda e el tan quente que lle botou man ao filete. Cando todo indicaba que naquel todoterreo ía haber fogos de artificio, ela díxolle que se relaxara que ía para a Trocha (unha tenda de lencería do pobo) comprar unhas bragas e unhas cousas que o deixarían cantando o “Only You” nove semanas e media. Pamela saiu taconeando e movendo as cachas que nin o Agarimo (un barco do pobo) con olas de sete metros. Roberto non sabía o que facer pero non despegaba as mans do volante ata que se deu conta que as chaves non estaban no contacto. Mirou ao asento do acompañante e alí estaban, sobre un libro que poñía “The Holy Bible” (A Santa Biblia).

Que raro… unha biblia… de quen carallo sería? Abreuna e na primeira folla, en branco había unha nota escrita: “Vaia á página 321 e leia com atenção”. Roberto Dosis non dubidou e abreu o libro pola páxina 321. Que pasada! A biblia nunha edición bilingüe en galego e inglés. Comezou lendo en inglés (non me preguntedes o motivo pero foi así) ata que se deu conta que da frase “The door was not open and he decided to introduce his gorgeus cock into the lock” só entendeu o significado de “door”. Decidiuse, pois, pola lectura en galego.

“Eva e Adam camiñaban collidos da man polos verdes campos do paraíso mentres as súas tripas facían uns sonidos que parecían tronos. Tiñan fame negra e non aguantaban máis. Chegaron a unha zona de silveiras onde unhas fantásticas moras dun brilante vermello e un atractivo negro asomaban provocando ao paseante para seren comidas. Adam non podía coas ganas e alongou a man para coller unhas cantas. Xusto cando xa as estaba rozando coa punta dos dedos, pinchouse profundamente con varias espiñas que o levaron a exclamar un “Me cago en Soria! Puta madre que pareu ás moras!”. Eva díxolle que falara ben, que non costaba nada ser educado e despois de separar as follas de parra da súa perrecha, animouno a seguir andando. Cen metros máis adiante atoparon un castaño cargado de esas bolas de pinchos que dentro teñen o froito. Estaban altas pero curiosamente, ao pé, había un banco de madeira cunha lenda no respaldo que dicía “En memoria de Pepe de Boni”. Non tardou en subirse e poñéndose de puntas, estirouse para coller o alimento sen ter sorte. A única castaña que conseguiu foi a que lle fixo romper os dentes contra o apoiabrazos. Vaia dor! E vaia imaxe! Andar por ahí sen as paletas… sorte que Eva tiña nesa especie de bragas de follas un par de chicles Trex que lle colocou na boca para disimular. Todo indicaba que non ían encontrar nada para acabar coa fame pero de súpeto, apareceu un escáncer, un tipo de serpe pequena con conciencia humana que lles ofreceu unha mazá con moi boa pinta. Comezaron a salivar e a abrir os ollos, estaban fóra de sí. Foi nese punto cando a discusión empezou. Que “déixame a min primeiro que son unha dama”, que “pero non queredes igualdade?”, que “como vas comer ti eso que cos chicles facendo de dentes non podes”, que “pois xa a comerei cos dentes do lado”… e cando chegaban a outra das súas constantes crises de parella, escoitaron música ao lonxe. A serpe fuxeu chea de medo e a mazá quedou alí no chan como algo que xa non era de interés. Eva trotou hacia o son seguido de Adam, trotaron tanto que ao rapaz saíuselle o rabo e a ela, puxéronselle os pezóns como garavanzos. A música viña de detrás dunha mesta vexetación e cando chegaron viron a un tipo redondo, baixo, con gafas de sol e cun peinado que parecía un niño de paxaros. Movíase ao ritmo dunha canción que dicía “Bailandooooooo… me paso el diiiiía bailandoooo…”. Nunca viran tal cousa e ademáis sempre creran que naquel lugar só vivían eles dous. O extravagante ser balanceaba a maceta que tiña por cabeza mentres algo raro que tiña posto producía destellos. Achegáronse a el e preguntáronlle quen era e que facía alí. “Son Pedro Almodóvar, cheguei onte despois de perderme dando un paseo no Parque do Retiro”.

Coa boca aberta, sorprendidos, seguiron preguntando “E que é eso que levas posto?”. “O que? Esto? Ah… unha americana dorada de lentejuelas e un tanga de leopardo”. “E o de debaixo da americana?”. “Eso é o meu pelo do peito… xa sei que parece unha camiseta negra… é que son moi peludo… mira… toca, toca”. “Buaaaaaah… que virguería” dixo Adam. “E eso non é todo… mira toca aquí abaixo que teño moito máis” e levoulle a man á merenda. “Cago en Ros! Parece un arbusto!”. Eva e Adam estaban completamente alucinados, pensaban que era un ser superior, tan diferente… e pode que o fose porque Almodóvar non tardou en convencelos para xogar con el. “Teño fame!” dixo Adam. “E eu” contestoulle Eva. “Fame? Non hai fallo amigos… eu teño por aquí unha froita que se chama plátano e que quita a fame e a sede”. “En serio? A ver…” “Vedes? Ademáis, é máxico, cando o comes, faise máis grande e alimenta máis”. “Dasnos un pouco?” “Dou… pero… unha cousa… non se lle pode morder porque… é pecado… eso! Pecado mortal!” “Vale… e que facemos logo?” “Pois chupar, joder! Mira proba ahí Adam…” Adam empezou a comer aquela nova froita e despois comeu Eva outra pouca. Tiveron alimentándose dez ou quince minutos ata que lles dixo Pedro “Quietos ahí! Ahora separádevos uns centimetros… teredes sede ou? Non vai ser todo comer… teredes que beber… e coidado que vai morno…” Eva e Adam viron como aquela especie de leite quente lles poñía a cara feita un cristo sen saber moi ben se xa non tiñan fame nin sede. Tiñan unha sensación rara…
Rober parou de ler dándose conta de que cando pechara a nova biblia todo o seu mundo sería completamente diferente… aínda que… que máis daba! El xa tiña o seu Patrol para fardar por ahí, ademáis dunha mulleraza propietaria do mellor par de tetas que vira nunca. Deuse conta que debía estar a piques de chegar de comprar a lencería polo que abandoou o todoterreo e cruzou a rúa para meterse no piso. Cando mirou aos lados para ver se viña algún coche, pareceulle ver a dúas drag queen falando cunha monxa. Xa comezaba a notar o cambio pero o mellor foi cando mirou a fachada do seu edificio, cuberta de terciopelo violeta. Buuuufff! No portal cruzouse co seu veciño, o párroco e díxolle “Que vai pa misa de oito Don Amador?” “Que va! Vou pas putas”. Eso foi o que lle fixo pensar que as cousas, pode ser que non cambiaran tanto. El o que tiña claro, era que dentro duns minutos estaría na súa habitación debidamente acondicionada cuns toques de Brumel, movéndose na súa cama de auga ao ritmo da lambada.