3... 2... 1... O MURO

Carlos e Jose tiñan dez ou once anos e alí estaban, no medio de xente de quince, dezaseis, dezasete, dezaoito, dezanove, vinte anos, algún de trinta e ata un de corenta. Diferentes xeracións misturadas entorno a un ritual extinto: tirarse do muro e do faro da praia da Rapadoira en Foz. Estaban os mellores, Edu Bull, Casti, Iago “Cubano”, Tilanito, Canducho, os irmáns Pataca, Marcos “o suizo”, Israel, os heavies do “Costa Blanca”, Luisgo, Pose, media ducia de veraneantes, Juan de Sinito, Berza, Juanri, Tilford, Abraham, Mauro, Marta Castillo, o Beibi, Sevilla, e algún máis, uns mirando, outros voando.
Mentres os socorristas e os guaperas (eses que se peinaban cando saían da auga) se quedaban na beira (naquelo que chamábamos ‘a orilla’) ligando coas veraneantas ou fichándoas para despois, de noite, entrarlles, outros, os máis alternativos, cruzábamos a praia para lanzarnos ao mar da altura máis grande posible. Mentres aqueles primeiros corcheros (bodyboarders) entraban a por ondas coas súas licras Rip Curl, outros só tíñamos na cabeza o espectáculo do outro lado. Mentres os que querían manter o tipo (ou lucilo) paseaban coa auga polos nocellos, outros só pensábamos en entrar na auga da ría como balas. Mentres os amantes da area seca durmían as súas sestas ao ritmo dos “40 Principales” daqueles radio-cassetes tan grandes, outros lembrábamos o que nos costara adormecer a noite anterior imaxinando novas formas de tirarse do muro. Mentres nosas nais se cruzaban as unhas coas outras dando eses paseos de lado a lado da beira e dicindo que toliños estaban os que se tiraban desde o faro, outros non facíamos caso da prohibición que nos puxeran e alí estábamos, calculando os pasos para a fase aérea.


Creo que o muro foi o máis parecido que estes rapaces tiñan a unha relixión naquel tempo. Era vivir para o muro, desde que se levantaban, neses tres meses de verán (Xullo, Agosto e Setembro) ata que se deitaban. O mellor momento foi cando Carlos e Jose comezaron a ir sós á praia. Comían, descansaban unha hora (a dixestión), poñían os seus bañadores azuis de flores, toalla ao ombreiro e tira para a praia máis contentos que un oito.
O primeiro que facían era coller o seu sitio no inmenso areal que é a Rapadoira, sempre tendo en conta a subida da marea para que a charca (unha especie de piscina que se forma coa entrada, entre as rocas, do mar do canal, do mar da ría) non lles mollase as cousas. Despois para o muro directos ata que chegaba a hora de irse.
Cando eles chegaban, había tres ou catro persoas pero pouco a pouco enchíase. Ao principio, só miraban aos que sabían daquelo agardando o seu momento. Fixábanse no máis mínimo detalle, tentaban aprender, memorizar os seus pasos, coñecer a técnica dese asunto que molaba tanto, querían ser coma aqueles outros. Era unha delicia velos, de verdade, era impresionante!
Casti era dos que mellor se tiraba de cabeza, collía moita carreiriña, dez ou doce metros de trote rápido no que os pés batían contra o formigón ata despegar nun voo alto, extenso e elegante que finalizaba cunha entrada na auga refinada, sen levantar espuma. Case podía voar… como un paxaro. Edu Bull tampouco lle daba mal, tiña un estilo moi similar ao de Casti pero era algo máis pesado. Na comparativa, serían como un Concorde e un Boeing 797. Ademáis, Edu metíalle efectos especiais durante a carreira, imitaba o ruido do avión. Ffffcchchchchcuuuuu… e para a auga! Con ese son perfecto ao entrar que levanta unha parede de mar moi fina. Israel, máis coñecido no pobo por “Kuwait” e posteriormente polas súas pelexas e desfases nocturnos, era tamén espectacular… e o máis experimental probablemente. Sempre de cabeza pero con entradas varias, desde brazos abertos a pechados pasando por picados ou planchazos. Luisgo tamén era tremendo, moi radical, sendo a súa especialidade a entrada sen brazos, é dicir, directamente coa cabeza. Sempre saia despois a flote cun sorriso dicindo “Non toquei!”. Marcos “o suizo” puxo de moda ‘o americano’ que era saltar en curva facendo unha extensión de membros total e cando todos apostaban por un planchazo, pechábase facendo un bicho bola que levantaba unha cantidade de auga coma nunha bomba. A bomba precisamente era o que dominaba Pose, vaia tremendas zoupadas coas cahas se pegaba! Supoño que algo parecido sería Hiroshima. Iago “Cubano” tamén era elegante, estaba algo recheo o cabrón pero daba gusto velo no aire… e era dos que mellor entraba. Era áxil, a verdade, e moi divertido. Canducho debía medir pouco máis que un vaso de chupito pero tiña máis peito que un cabalo. Pegaba uns saltos alucinantes e a súa especialidade era a carpa. Juan de Sinito traía o exotismo cos seus mortais sen erro e entrada de pé que nos deixaban coa boca aberto. Eso sí, nunca desde a altura máis alta, máis ben desde un pouco máis da metade da rampa. Os heavies do ‘Costa Blanca’ eran como Jesucristos ou Tarzáns do século XXI, torso ao aire, melenas e vaqueros ceñidos que mollados, aínda apretaban máis. Posiblemente, os mellores anxos que vin en vivo. Sen cortarse un pelo, arriscaban coas maiores alturas, o faro facíaselles pouco e sempre se tiraban para o lado do Porto Chico. A Carlos e Jose gustábanlles moito tamén os Pataca, o Beibi e máis Juanri que sempre buscaban a orixinalidade tirándose de pé. Xirábanse, miraban ao público e botaban a mangueira, sacaban a chorra no aire, facían un calvo ou facían o xesto de correr hacia San Cosme durante a fase aérea. Había para todos os gustos. Marta Castillo era unha madrileña da pandilla dos primos de Jose que non se deixaba intimidar pola maioría masculina. As súas execucións sen carreiriña eran un exceso de bo gusto. Pero, sen lugar a ningunha dúbida, o rei era Tilanito, un señor maior, de corenta e pico daquela, que tiña un estilo propio, moi identitario. Cando ao lonxe se acercaba, andando polo espigón, todos dicían “Ahí ven Tilano… ei! Ahí ven!”. Producíase un silencio, cinco pasos de carreira e a súa figura no ceo, pernas pegadas e estiradas, tronco en curva hacia atrás e mans en posición de rezo na fronte. Despois dobrábase e facía unha carpa para entrar como unha agulla na auga. Un símbolo de respeto ao mar que foi bautizado como “o tilanito” e que todos tentaban imitar sen éxito. Lembro que cando saia despois da entrada, botaba un chorro pequeno de auga pola boca. Era como un cisne.


A primeira vez que Carlos e Jose se tiraron non foi ningún salto memorable pero sí supuxo un grande paso para eles. Eran moi noviños e demostraban unha valentía (ou inconsciencia) que canto menos sorprendía un pouco. Non sei por cal razón Carlos tentou convencer a Jose para tirarse para o outro lado, o do Porto Chico e despois dun pequeno debate, chegaron á conclusión de que podía ser máis perigoso. Logo de medir as súas carreiras antes do salto (o salto en estático nin o contemplaban… o que querían era voar!) Carlos ofreceuse a ir primeiro. Trote suave e salto leve (con anxo) que comezou bonito pero que rematou cunha entrada pasada de vertical (semi-costas) que non lle doeu en absoluto. Jose foi despois. Carreira longa e rápida cun salto alto que acabou cun picado no que pegou un golpe coa auga na cabeza que aínda lle doe hoxe. Xa no muro, chocándose as mans, felicitándose e rindo, déronse conta de que perderan a virxinidade, de que xa formaban parte daquel selecto clube de rebeldes e atrevidos.
Desde aquel momento, veráns e veráns pasaron ata que o Concello colocou no muro unha baranda de ferro que impedía o salto (aínda que un par de veces se intentou e os planchazos e caídas raras foron o factor común, incluso algún a papou cos dentes) e que acabou cunha tradición folklórica, tola, liberadora, desafiante, irracional pero jodidamente bonita.