Non me sorprende pero sí me repugna o silencio de moitas persoas con todo o que estamos a vivir nos últimos meses. É o que máis me fai ferver o sangue. A xente de dereitas como decimos aquí, neoliberal en realidade, que vota ao PP ou a CIU e demáis partidos da liña "retro-future", opinan favorablemente sobre todas as medidas que estamos a adoptar ou que se adoptarán nun futuro moi próximo e, eso, aínda que non me guste nada, ten a súa lóxica, son os palmeiros dun goberno que fai o que eles queren, non se ocultan, móstranse "orgullosos de ser de dereitas", lema dunha das súas cadeas de televisión. Para min este grupo fórmano un conxunto de cabróns democráticos (e digo cabróns porque os principios nos que cren afunden aos máis débiles) que coidan moito as súas accións e son moi listos para mostrarse sempre no mesmo número nas eleccións, coa mesma forza, sen perder simpatizantes polo camiño. Unha batalla gañada á esquerda, cecais a máis importante. En cambio, os que non forman parte dese grupo, mostran día a día a súa división e desunión. Por un lado, están os que non calan e denuncian todo aquelo que non lles gusta, entre os que me encontro. Por outro, os desencantados co sistema en xeral que, inconsciente ou conscientemente (o que denota que ou ben se enganan a sí mesmos coa súa orientación ideolóxica ou que teñen medo a mostrase tal e como son) caen na trampa da dereita desacreditando e deslexitimando institucións e organizacións vitais para a unha democracia digna. Finalmente, hai outro grupo, o máis puto, de persoas que calan ante as mostras de inxustiza e a perda de dereitos e liberdades. Son os que eu chamo "capados cerebrais" e que, cada día que pasa, me caen peor.
Despois dunha reforma laboral que esmaga á clase traballadora e beneficia descaradamente ao grande empresario, que non ao pequeno (e como mostra, os sorrisos non contidos de Rosell e demáis membros da CEOE no momento que se aprobou), despois de nomear a un ministro de economía, de Guindos, responsable de Lehman Brothers en España e Portugal, unha das entidades causantes desta feroz crise na que estamos envoltos, que lembremos, vendían mentira, fume, despois de escoitar a Ana Mato ou Esperanza Aguirre dicir que se debería traballar gratuitamente (non quero nin pensar que alguén propuxera o contrario, que os empresarios paguen sen presentarnos polo noso posto), despois de que os dependentes vexan como as súas axudas lles son retiradas, despois de ver o ataque indiscriminado ao mundo da cultura con peches de taetro e eliminación de subvencións, despois de ver ao Rei Juan Carlos de cacería en Botswana na situación actual, despois dos brutais recortes en educación e sanidade, despois de reducir esaxeradamente a inversión en investigación, despois dos incontables, xa, casos de corrupción política e económica, despois de ver o desgoberno galego en todos os sentidos (por que alguén recorda algún asunto ante o que Feijoo e compañía non se lavaran as mans e espiasen culpas?), despois de tratar aos folguistas como vagos e farsantes que protestan inxustamente (persoas ás que, desde aquí, lles adico un "fillos da grandísima puta" porque non mola que te insulten sen devolvela, a todos os que pensan e manifestan eso), despois de escoitar opinións que tiran por terra o estado das autonomías, un dos logros máis importantes da democracia moderna, despois das declaracións do FMI, nas que afirmaban que vivir moitos anos vai ser un factor de risco para a sociedade, despois de ver como, por exemplo, Conde Roa admite, logo dunha denuncia da fiscalía, non ter pagado a facenda e, ao mesmo tempo, dicir que non cometeu delito ningún, despois de ver como os que acusaban de mentir (sen entrar en se tiñan razón ou non) se coverten nos máis mentireiros, despois da desacreditación de todo o público coa que nos bombardean día sí, día tamén, despois de todo eso e máis, chega a última, a penalización da opinión e da súa manifestación. As persoas que faigan uso da súa liberdade de expresión pacificamente e se organicen para protestar contra o que cren inxusto no noxento mundo que vivimos, serán tratados como terroristas ante a lei, e non o digo eu, díceo o noso ministro de interior, de nome que non desexo lembrar. Supón unha tallada limpa e sen contemplacións da voz do pobo, un acto de fascismo moderno que non se agocha, que elimina a réplica democrática, que impón a máxima de "servir e calar" tan propia de réximes autoritarios. Que bonito, verdade? A dar palmas todo o mundo! A rir! A traballar! A non levantar cabeza! A resignarse! Pobriños somos…
O máis gracioso é que o que moitos pensan é que hai que calar… calar! Claro, estamos nunha situación complicada, nunha situación moi dura na que temos que sacrificarnos… os de abaixo, eso sí! Os de arriba que sigan cos seus vicios e cos seus trens de vida… porque cando todo ía enganosa e burbulleantemente de luxo, nós vímonos beneficiados polas enormes ganancias dos nosos xefes, verdade? Aumentáronnos o soldo unha burrada, a que sí? O feito de ter traballo era a súa moeda e nós a plaudir coas orellas sen decatarnos que ese é un dereito e non un privilexio, que é xustamente no que queren convertilo algúns.
"Pero se todos os políticos son iguais…" din algúns. Xa! Pode que todos fagan cousas mal, que seguramente escollamos aos menos malos e non aos mellores, pero que todos son iguais, 'nanai de la China', como diría miña nai. Para a miña opinión, hai uns que son peores que o resto, os que están agora mandando… e ás probas me remito. "Hai que facer recortes para sair desta crise" din os mesmos. En que quedamos? O FMI, que non o FBI, di agora que hai que incentivar políticas de estímulo. Que lúcidos, verdade? Agora! Varios anos despois de que os "inimigos" do neoliberalismo o dixeran. Agora vale! Máis vale tarde que nunca… pero que llelo digan xa a Mariano e compaña.
Eu que pensei que cando chegaran os populares ao goberno se solucionaría todo en nada de tempo, como eles dicían… e resulta que aínda estamos peor! E din que nuns anos seguiremos igual de mal. Hai que entendelos, necesitan un ano para deixar todo organizado para os seus, os adiñeirados amos do mundo. Nós, mentres tanto, queixarémonos no silencio da intimidade do fogar, coas nosas parellas, cos nosos amigos… ou tampouco, non vaia ser que acabemos presos polas nosas palabras… a voz como arma, as letras como balas.
É curioso ver como os causantes de todo este fregado mundial (banqueiros, especuladores, políticos…) desfrutan da súa pracenteira vida sen a asunción de responsabilidades facendo máis do mesmo, enganando, mentindo, manipulando a través da información nos medios, e nós por demostrar o que pensamos pacificamente acabemos na cadea. Este é o mundo que quere a dereita, o mundo que queren os que calan como putas (non entendo moi ben esta expresión porque non son putero), o mundo dos resignados, o mundo de todos aqueles que non denuncian o inxusto, o mundo dos que chegan ás súas casas e choran penas de plástico, o mundo dos vencidos.
Pode que eu sexa un rallante pero prefiro ser esto a un cobarde. O que non admito é que me chamen esaxerado, xa que calquer persoa cun mínimo de capacidade intelectual, debe darse conta de que a realidade, agora mesmo, supera a ficción, supera a maior esaxeración.
Se me deixo levar polo corazón, máis optimista e romántico, creo aínda na capacidade de reacción da especie humana, pero se emprego a razón, dime que a batalla está perdida, non hai valores, non hai conciencia colectiva, á grande maioría só lle importa un mesmo.
Con todo, quero crer, crer na xente, nas mulleres e nos homes, vellos e vellas, nenas e nenos, quero pensar que se nós queremos, ningún goberno pode acabar coa nosa forza, a do pobo, a máis importante, a base da democracia… por eso é o de "soberano", non? O medo lévase empregando para calar ás persoas ou para desviar a súa atención desde os comezos da humanidade, e con éxito, pero do que non se dan conta e de que para vencer o medo, primeiro hai que sentilo… e moitos estámolo sentindo. Sun Tzu dixo: "Nada é máis difícil que a arte da maniobra. A dificultade neste terreo consiste en convertir un camiño tortuoso na vía máis directa e en cambiar a mala sorte en ventaxa". Pode que o tiro lles saia por onde non desexan.
Espero que a xente se siga reunindo, se siga xuntando, se siga manifestando, siga opinando, siga denunciando, canta máis mellor, espero que non impere a política do medo, espero que gañen os valores democráticos e non os filofascistas. Ademáis, que se poñan dacordo dunha vez, se os empresarios nos mandan "¡A la puta calle!" e logo non nos deixan estar nela...
PD.: Agardo tamén, non ter que seguir escribindo este blogue desde Bonxe, postos a escoller un cárcere actual prefiro a rúa.
PD. 1: Que será o próximo? Condóns con receita? Raia ao lado obrigatoria? Implantación de Microchips persoais? Poñer murallas nas fronteiras? Áreas xeográficas restrinxidas en función da renta individual? Obriga de fumar puros e de asistir aos toros periodicamente? Limitar as risas a tres máximo ao día?
