CARTA A ABRAHAM. TEÑO UN AMIGO PERDIDO

Teño un amigo… ou tiven… non sei como chamarlle a esta situación pero permitídime falar en pasado (faime sentir un pouco culpable e creo que así debe ser). Pois eso, que tiven un amigo que se chama Abraham e que foi moi importante na miña vida, sobre todo na infancia e comezo da adolescencia. Xogábamos a todas horas detrás da miña casa, a veces sós, a veces cos outros do barrio e xa ao final, con Carlos tamén. Lembro moito mellor o verán naquela época, cos días longos nos que o sol desaparecía tarde, moi tarde, cerca das once. Xogábamos ao escondite, a polis e cacos, a saltar rampas coas bicis, á goma, á comba, ás canicas, á pateza, ao fútbol ou á mancha.
O escondite era divertidísimo, con moitos lugares onde agocharse. O container de fibra do peixe da avóa de Blodi: Nati. O oco pequeno do cristal que daba luz ao portal e que estaba xusto encima da porta traseira do edificio, onde se facía a conta ata corenta. Detrás das chabolas. Detrás de muros de cemento. Ou detrás de táboas de madeira. Éramos quince persoas polo que cada partida duraba bastante e o factor de que o último librase ‘por mi y por todos mis compañeros’ supoñía un follón considerable para o que apandaba.
Polis e cacos, tres cuartos do mesmo. Horas e horas e xogando… e foi progresivo cronolóxicamente. Ao principio, as marxes eran o espazo que quedaba detrás das nosas casas. Logo, ampliouse ata as Corporacións. Despois ata as Torres e o Poli, para finalmente, non haber límites. Eu sempre preferín ser caco e escapar como se me fose a vida en eso (cousa que máis tarde me serviría para que non me pescaran nunha obra-Post de “Eu, as obras e todo o demáis”).
As rampas e as bicis foron a nosa paixón (Post “A miña BH azul”). Non saíamos da casa sen elas e os brincos que pegábamos eran a nosa primeira experiencia cercana a voar.
A goma estaba guai. E non me refiro á merda aquela de “Sangre cuajada de primera división…” Non! Eso era de nenas! Quero dicir o xogo da tela de araña que tanto molaba. Dúas persoas, unha enfronte da outra, a dous metros, e collida unha longa goma polos pés e as mans. Á de tres (ou dunha canción que non recordo), enredábanse os extremos por outras partes do corpo quedando unha parede de fíos. Ben, pois había que pasar ao outro lado sen tocar a goma. Impresionante!
A comba cunha fila longuísima tamén tiña a súa graza e había moitas variantes. Por outra parte, era a mellor actividade mixta porque as rapazas ensinábannos a saltar e sentíanse super listas. Non se daban conta de que non facía falta eso para saber quen era máis listo. Rapazas… sodes máis precoces sexualmente, sacades mellores notas, facedes de nós un pandeiro cun par de tetas ben (ou mal) postas… que máis probas queredes?
Dentro das canicas, o guá e o risco mandaban. Primeiro só por puntería e orgullo, logo xa apostando canicas. Lembro colocar o talón na terra e xirar creando un furado perfecto.
Á pateza xogábase nas superficies de cemento pegadas ás casas. Nas ‘aceras’ en castelán… e en galego , como é unha palabra inventada por algún excéntrico da lingua (ao igual que ‘coido’ en vez de ‘penso’ ou ‘nembargantes’ en lugar de… eu que sei!) non a utilizo. Pintábamos o debuxo con trozos de ladrillos que, por certo, sempre había moitos, e a apuntar e saltar.
O do fútbol xa é un caso aparte. Era a relixión, non? Nenos pegados a un balón, e digo nenas, xa sabedes que naquel tempo as nenas xirábanse para que non lles tocase a bolaaaaaaa… que medo! Pero era normal, fútbol e zapatos de charol é como o ballet con botas de tacos de aluminio.
A mancha, case sempre remataba cunha pelexa por pasar a mancha con demasiada forza ou algo así. Ou tamén (ja,ja) por dous tipos quedándose no sitio, sen moverse dándose golpes nos brazos dicindo “tú!”, “No, tú!”, “tú!”, “tú outra vez!”, “lévala tú!”, “ahora tú!”… e sí, outra vez pelexa ou alguén que salía e dicía “Renuncio! Acuto! Hai que moverse, eh!”.
A todo esto xogábamos Abraham, eu, Gon, Ramón, Samuel, Suso, Ovi, Ana, Estefan, Rosana, Cristina, Mila, Iago, Jorge, Fátima, Bárbara…
Cando non estábamos en actividade conxunta, Abraham e eu sentábamonos ao lado da miña casa e falábamos de chorradas, sempre cun pau na man. Ou metíamonos na cabana da pandilla a fumar pallas e comer pipas. Ou queimábamos follas de periódico. Ou roubábamoslle a miña nai o bote da laca do pelo para facer unha máquina de lanzar lume. Ou íamos roubar maiz á terra da Tata (e sempre nos cachaban). Ou a insultar aos das Corporacións. Ou xogar un 1x1 a volley no tendal. Ou tocar a batería usando o tambor dunha lavadora vella. Ou intentar meterse no pío de lavar a roupa á man e mirar se collíamos. Ou comer o líquido do tallo daquela flor amarela que sabía a limón. Ou xogar ao tres en raia na acera. Ou meternos nas bodegas. Ou saltar os muros que separaban as terras. Ou meternos en palleiros. Ou xogar ao aforcado tamén na acera. Ou discutir sobre as regras do “escondite inglés” ou do “declaro la guerra”. Sempre Abraham e máis eu. Sempre os dous. Éramos uña e carne, como se soe dicir.
Abraham era un neno moi bo, cun corazón enorme, deses que sabes que darían a vida por ti. Era tamén un pouco atolado, rebelde, inquedo. Lémbroo sempre cos ollos vermellos, ensangrentados… e con lagañas. Era o meu irmán. Nunca estábamos o un sen o outro. Medramos xuntos.
A súa vida era diferente da miña, eso sí. A miña familia estaba estructurada dunha forma tradicional e a educación en valores sempre foi boa. A del… prefiro calar a boca… ou non! Que carallo! A súa nai fórase para Lugo levándoos a el, a súa irmá maior, Ana, e ao menor, Jorge deixando a seu pai por diferencias no matrimonio. Á avóa materna foi buscalos e tróuxoos para Foz con ela. Así viviron, separados dunha nai, un feito que marcou moitísimo a vida do meu amigo. Na casa dos avós levou cada pasada de seu avó que mandaba truco. Que home máis malo, joder! Recordo como lle daba vareadas nas costas por cousas de pouca importancia mentres a Sheyla, outra das súas netas lle daba mil pelas para fundir en Donuts (que lle fixeron ter uns dentes e un colesterol que daba medo… xa de pequena). Recordo como lle daba patadas. E recordo como logo facían as paces nun lavado de conciencia (pouca) por parte do vello. Foi das cousas máis feas que vin na miña vida… aquela violencia. Non me esquezo da noite de San Juan na que Abraham, despois duns golpes recibidos, colleu un coitelo e se foi da casa. Que move a un neno para facer eso? Pois a indefensión e a falta de cariño. Estaba só na súa familia, sentía que o querían pouco. Eso ten que ser moi duro. Esa noite, tan só eu sabía para onde se fora e fun ao seu encontro. Estaba no faro da praia, chorando, cos seus ollos vermellos. Falei con el e tróuxeno de volta despois de preguntarme se me ía con el para sempre. Quería que nos fóramos da casa a un lugar moi lonxe. Eu díxenlle que na miña casa estaba ben e el pideume que falara con miña nai para que o adoptase. Danme ganas de chorar… Voltamos e durante dous días tratárono ben, como sempre pasaba. Desgraciadamente, esa tenrura pouco duraba. Houbo moitas experiencias deste tipo, ano tras ano.
A cuestión é que con once anos tivemos que separarnos e romper o noso contacto diario. Seu pai acababa de casarse (ou arrimarse) cunha muller que chegaba de Ecuador (ou Perú). Abraham estaba emocionado. “Volvo a ter mai, Jose”, dicía. Xusto! Pensei eu. Ao pouco, el e seus irmáns deixaron o colexo de monxas do Pilar e fóronse a unha escola en Panxón (Pontevedra) para orfos do mar. Eles non eran orfos pero deu igual, coma se o fosen. Foi neste momento cando todo cambiou. Practicamente non nos víamos. De feito, só lembro daquela época que estivo interno unha visita (seguro que foron máis pero non recordo). Foi un día que eu tiña gripe. Non acostumábamos a timbrar nas nosas casas para vernos. Simplemente berrábamos desde fóra e saíamos. Aquel día timbrou. Abreulle meu pai. Veu ata a miña habitación e puxémonos ao día. Tíñamos catorce anos. Entre as cousas que me contou, quedoume grabada unha. “Jose… fumo porros no cole… e bebo”. Eu non souben que dicir. Púxenme vermello. Dunha maneira semellante a cando túa irmá se bicaba na boca co pailán de Antonio, o seu noivo. Algo lle dixen de que non me molaba eso, que eu pasaba. El cambiou de tema e non tardou en irse, xa que eu non podía acompañalo. Cando se foi, meu pai (agora doume conta) díxome que o notara raro. Contestei cun movemento de ombreiros en plan ‘non sei’. Pero sí sabía. Sabía que Abraham se ía tomar polo cú. E foise.
Nos seguintes anos debín velo dúas ou tres veces. Eu tiña moito lío co baloncesto e el andaba só ou con outra xente.
O que veu despois, pola súa parte, foi alcool, drogas, pelexas, etc. A muller do pai non lle deixaba nin entrar no piso, no seu piso e cortáronse as relacións despois de enfrentamentos con pai, avóa (avó xa non, que morrera… e… que se joda!), irmáns. A miña opinión e que moita gana non tiñan de axudarlle. Ten durmido na alfombra da entrada e entrou a roubar á casa dun veciño para comer. Amelia colleuno cun chourizo nas mans e deulle máis cousas por pena (de todo esto entrerime máis tarde). Viña pouco e cando viña armábaa e nunca coincidíamos. Se daquela houbese móviles…
Na romería do Obispo Santo na que eu estudaba COU apareceu na nosa tenda. Eu acababa de chegar e falamos moito. Bebín dez ou quince cervexas moi rápido e collín unha mamada de carallo. Abrazámonos e choramos. El foise e eu quedei grogui, chorando o que quedaba de tarde e de noite. Sorte que a miña moza daquela estivo comigo medio durmindo medio pensando. Cando espertei ás catro da mañán non recordaba moi ben o que pasara. Que pena, gustaríame saber do que falamos.
Unha noite tola que veu, nunha pelexa, contáronme que moita xente lle pegou (incluso patadas cando estaba no chan). Estiven moi fastidiado, sobre todo cando ao día seguinte, na praia, algúns amigos meus me dixeron que lle estaba ben, que era pouco se o mataban. Quentóuseme tanto a cabeza que me tiven que ir. Eu póñome agresivo se lle fan mal a alguén que quero e aquelo podía acabar mal. Funme. Seguro que Abraham tivera moita culpa (ou toda)… pero era Abraham, o meu irmán.
Unha vez, vino na tele nun programa que había ás nove e media da noite, non sei o nome, estaba pola rúa, en Madrid, sendo preguntado, cunha flauta (e supoño que algún can) facendo malabares.
Un verán no pub 3D, pregunteille por el a Anuska, súa irmá. Quedeime de pedra cando me dixo “Que Abraham?” E eu “Joder, teu irmao”. E ela “Non teño ningún irmao que se chame Abraham”. Apeteceume collela do pescozo e asfixiala… en serio. Desde esa non volvín a mirar para ela. É noxenta!
Outra noite, de visita a Foz, noutra pelexa, lanzoulle unha botella na cara a unha dona dun bar (non sei o motivo… e creo que naide… sei o que digo) e fíxolle un corte. Unha animalada! Ía á deriva. Veu a Garda Civil e rebotouse con eles.
Non volvín a velo nin a saber del. Anos despois, outro veciño maior, por un asunto de malos tratos, pasou uns meses no cárcere de Bonxe e ao volver contoulle á xente que coincidira alí con Abraham. Meu deus! Busquei en Internet e era certo. Unha condea por asalto á Garda Civil. Non sei cantos anos para o trullo.
Alí segue a día de hoxe.
En ocasións busquei información sobre o réxime de visitas pero non atopei nada. Vou ir velo, seino… pero cóstame, a verdade.
Non sei se quedará algo do neno que coñecín, nin da amizade que tivemos, nin se algunha vez, en todo este tempo, pensou en min. Sei que hai un fío moi fino que me segue unindo a el, un fío que me fai pensar en el moitas veces e que me pon triste.
Lembro cando os Venres polas noites ía con meus pais e miña irmá Paula á casa de Santa Cecilia da miña outra irmá Angélica. Nese corto traxecto, moitas veces, miraba ao ceo estrelado, lémbroo perfectamente, e pensaba nel, en onde estaría… e caíanme bágoas… pero sabía que tiña que parar para que non se me notase ao chegar… como a el se lle notaba con aqueles permanentes ollos vermellos.

Hoxe apetecíame (e necesitaba) escribilo.

ESTE PAÍS É ASÍ. As sardiñadas

Era o día da sardiñada no pobo. Dunha delas, claro… porque había varias durante o verán. Non caera a noite aínda, quedaba unha hora de luz, desa alaranxada que rompe o ceo cando as horas precedentes tiveron o Sol como nota dominante.

Os membros do BNG organizaban a dese día e levaban desde as sete facendo a brasa para poder cociñar. As primeiras colas deixábanse ver entre xente que paseaba polo porto, coches que aminoraban a marcha e vellos que miraban sorprendidos.

Aurora, Chiño, Munda e Tomé eran dous matrimonios lucenses de idade avanzada, de vellos falando claro, que veraneaban na vila e que aproveitaban estas cousas para compartir unha cea ao aire libre. Viñan cargados con mesa e cadeiras plegables, das da praia, que poñían sobre o xardín do parque… e listo! Por tres euros, que é o que costaba cada ticket, dúas sardiñas, un trozo de pan, dous liscos de tamaño aceptable, cachelos e un vaso de viño tinto. Por tres ou seis euros, en función da fame de cada quen, podíase cear ben.




Dani, Iván e Iago eran tres colegas locais de trinta anos máis ou menos que, como cada ano, deixábanse caer polos mostradores para desfrutar deses momentos do verán que merecían a pena.

Silvia, Amanda, Irene e Raquel andaban polos vintecinco anos e o que lles gustaba era ir a todos os lugares onde houbera xente, unha especie de necesidade de “estar”, eran das que facían todo o que se puidese facer. Digamos que eran como unha etiqueta de calidade de eventos, se non aparecían era como se faltase algo, como se un deixara a carteira na casa.

O tema é que os tres grupos coincidiron nunha das colas. Diante estaban os rapaces, logo os vellos e despois as chavalas.

Dani: Dios! Vaia fame teño! Non sei se coller un ou dous tickets…
Iago: Hache chegar un, ou?
Dani: Non sei…
Iván: Yo pido uno sólo en principio… y si eso, luego, me cojo otro.
Dani: Tes aí á túa, eh Iago! Víchela?
Iago: A quen? – xírase e ve a Irene – Boh! E tú á túa… no te jode!
Dani: Eu á miña… o carallo! Será a de Iván, que tamén lle deu un paseo…
Iván: ¿Yo? ¿De quien me hablas? – ve a Amanda e cala – Ah…
Dani: A que se está poñendo atómica é Silvita… eh? Vaia periñas máis chulas!
Iván: jejeje…
Iago: Tes razón, tío… xa me levo fixando unha temporada e é verdá.
Iván: ¡Ey Dani! Ya nos toca, mira pa delante.

(CAMBIO DE GRUPO)

Aurora: Pois a min non che me parece nada barato… 3 euros…
Tomé: Non é moito tampouco…
Chiño: Chégalle ben pa merdallada que é…. ben sei que a eles lles costou un euro ou euro e medio…
Aurora: Por eso!
Munda: … - fai un xesto cos ollos e un leve movemento de cabeza en sinal de afirmación.
Tomé: É igual oh! Pa que ques os cartos? Halos levar po nicho…
Munda: … - rise e tapa a boca mentres mira para Aurora.
Aurora: Vou calar porque este home… Quen me vas levar po nicho es tú…
Tomé: tche! – machada e aparta a mirada para o mostrador porque lles toca pedir.

(CAMBIO DE GRUPO)

Iago: Chao! – saúda a Irene ao cruzarse na cola e ela devólvelle un xesto coa man e un sorriso.
Dani: Ei! – e dá por saludadas a todas mentres continúa andando con Iago buscando un sitio para comer.
Iván: ¿Que tal chicas? ¿Todo bien?
Silvia: Por aquí… de sardinada.
Amanda: Que aproveche…
Iván: Gracias… igualmente… nos vemos… venga!

(CAMBIO DE GRUPO)

Amanda: ¡Que bueno estás! – di o suficientemente baixo para que non a escoite Iván pero o suficientemente alto para que a escoiten as amigas.
Raquel: jajajajajaja… como eres nena!
Silvia: jajaja
Irene: chssssssss… que te vai oir Amanda…
Amanda: Pues si me oye… ¡mejor! Que lo sepa… bueno, ya lo sabe…
Irene: Xa!
Silvia: Oye Irene… ¿y tú que tal con Iago?
Irene: Ben… normal… non sei… falamos pola noite e eso… liámonos un par de veces… pero pouco máis.
Raquel: Un par de veces? E cinco e seis tamén…
Irene: As que sexan pero logo, tampouco é que me faiga moito caso… creo que non lle gusto…
Amanda: Estos son así… hacen que pasan… pero nada de eso.
Irene: Non sei eu…
Silvia: Yo creo que sí le gustas, se le nota…
Raquel: Sí muller! Eu tamén llo noto. Si cada vez que te ve, quédase mirando…
Amanda: A estos tres los tenemos loquitos…
Raquel: jaja…
Silvia: jajajajajajajajaja…
Irene: E eles a algunhas de nosoutras tamén…
Raquel: … tócanos!

(CAMBIO DE GRUPO)

Iago: Non perdes ocasión, eh mamón?
Iván: ¡Joder! Solamente soy agradable.
Iago: Xa.. que non digo nada… fas ben!
Iván: Amanda está mazo buena.
Dani: Moito! É un caso!
Iván: Pues no estará pero tú bien que te la tiraste…
Iago: Toma logo polo cú! Jajajajaja
Dani: Pero chaval… que che teño que explicar que non sempre se come marisco? Non ves que hoxe tou comendo sardiñas pailán!
Iván: Bueno… pues a mi me mola…
Dani: Paréceme ben… xa sabes…
Iago: Esto sí que é vida, eh? – mentres se sentaban nuns bancos que daban ao porto – Sardiñas, viño, cachelos, torrezmos… estou na gloria!
Dani: Xa che digo!

(CAMBIO DE GRUPO)

Tomé: Abre as sillas e a mesa anda!
Aurora: Sabes que… es ben cómodo tú…
Tomé: Manda carallo! Pero si levo nas maos os platos… que ques? Que o poña eu co que teño entre as pernas ou?
Munda: jaja… deixa que as poño eu.
Chiño: Quita dahí… será mellor que as poña eu que aínda has joder todo…
Munda: …
Chiño: Listo!
Tomé: Si non é polos homes… iba ir ben o país, oh!
Aurora: Pois sin as mulleres…
Tomé: E logo que facedes? Tar na casa seguido…
Aurora: Na casa sí, planchándoche, coséndoche, facéndoche a comida… que daquí padiante vala facer tú me parece a min…
Tomé: E fáigoa perfectamente… as sardiñas en lata sálenme bárbaras!
Chiño: jajajajajajajaja…
Munda: jajajajajajaja…
Aurora: Quítateme dahí anda!

(CAMBIO DE GRUPO)

Irene: Poñémonos por cerca destes?
Raquel: Vale…
Amanda: ¿Cuantas somos? Mierda! Cuatro… y ellos tres… lo echamos a suerte y la que pierda se va a casa sin comerse nada… jajajajajaja…
Silvia: jajajajaja…
Raquel: jajaja…
Irene: jaja… Pídome a Iago.
Amanda: Yo a Iván.
Silvia: Pues a mi Dani… así… tan borde… me pone…
Raquel: Pois todo pa ti, eu destes tres paso… se estivera Darío…
Irene: Así sí que non che era igual, eh cabrita?
Raquel: jeje…
Amanda: Pues tengo su número… si lo quieres…
Raquel: Tamén o teño eu…
Irene: Darío estará trabajando ahora, no?
Raquel: Supoño…

(CAMBIO DE GRUPO)


Dani: Pero xa tan os putos vellos veraneando apoderándose da acera…
Iago: Puta que os pareu… Se vos fórades veranear ao carallo…
Iván: jajajaja… Y que mal os hacen?
Dani: Joder, pois que sempre tan igual… quéixanse, aprovéitanse, pensan que é todo deles… pero tú viches como están nos merenderos da plaia? Non hai dios que ande! Tumbados… enchendo todo de mierda…
Iago: Eso é verdá, eh! Si son eu alcalde había pasar con caldeiros de auga fría e tirarllos encima…
Iván: Estás loco!
Iago: Tou sí… iban despertar de vez! Pero si beben unha botella de viño e tíranse alí a durmir que da noxo velo…
Dani: Xa che digo… Tan mas coloraos que o meu pixo… E veña partidas e trangalladas… e logo deixamos nosoutros dúas botellas por alí despois do botellón e xa nos chaman catrocentas…

(CAMBIO DE GRUPO)

Aurora: Tan boas as sardiñas, eh?
Chiño: Po si non se tragan…
Tomé: Non tan mal oh!
Munda: … - asinte coa cabeza.
Tomé: Si chas fixeran os do PP… habíanche gustar…
Aurora: Eso é verdá…
Chiño: Pero que terá que ver eso… eso sí.... organizado había tar millor.
Tomé: Moito millor… é un caso… falarían as sardiñas en castellano e listo!
Munda: E despois… xugaremos un tute, ou?
Chiño: Home claro!
Tomé: E… trouxeches a baraxa?
Aurora: Téñoa eu no bolso.

(CAMBIO DE GRUPO)

Amanda: No quiero más… estoy llena…
Silvia: Yo también.
Raquel: É que enchen bastante, eh?
Irene: Xa.
Silvia: Que os parece si vamos a tomarle una a Darío al bar?
Raquel: Moi ben…
Silvia, Amanda e Irene: jajajajajajajajaja…
Irene: Vamos anda que seguro que veñen estes despois tamén…
Amanda: Segurísimo… que estos no pierden día.
Silvia: Hoy promete…

(CAMBIO DE GRUPO)

Iago: E saliremos hoxe?
Dani: Non ou? Haberá que descansar algún día, non?
Iago: Tamén é verdá…
Iván: Pero si siempre decimos lo mismo y luego acabamos saliendo todos los días…
Dani: Nooooo… hoxe no… non me jodades…
Iago: Home… eu creo que hoxe non é mal día, eh? Vaise estar ben… de tranqui… non moita xente…
Iván: Podemos probar…
Dani: Bueno… que carallo… xa se verá… en función da emoción que levemos…
Iván: Además, el partido lo veremos, no?
Iago: Que partido?
Iván: España contra Korea… amistoso.
Dani: É o que me faltaba… vaia santa merda…
Iago: Non tarás cansado de fútbol…
Iván: Lo digo por hacer algo.
Dani: Bueno… sentámonos alí… tú miras o partido e eu mírolle a Rodolfo pa muller.
Iago: jajajajajajaja… ta boa a cabrona, eh?
Iván: Joder… buenísima…
Dani: E dixéronme que era unha puercona…

VIAXE CORUÑA-VIGO

Por un motivo determinado, tiven que baixar a Vigo en tren. Pasei de levar o coche e decidín utilizar este medio de transporte tan romántico e, a verdade, é que rápido e cómodo tamén, polo menos neste traxecto. Ademáis sae moito máis económico que pagar gasolinas e peaxes de autoestradas. O tren fai poucas paradas, creo que foron Compostela, Vilagarcía, Pontevedra e finalmente Vigo, o meu destino. Unha viaxe relaxada e pracenteira.

Un autobús ou tren, como é o caso, constitúe unha mostra heteroxénea exacta para unha análise profunda da sociedade. Neste mundo, hai moitos tipos de persoas, o ser humano é moi diferente en función de aspectos tanto internos como daqueles que dependen máis de axentes externos e, durante a hora e pico que durou o meu traxecto, puiden comprobar esto en persoa.

Cheguei con tempo, como sempre acostumo facer, e quince minutos antes da saída xa estaba lendo eu “Llamadas telefónicas” de Roberto Bolaño sentado neses asentos semi cómodos e espaciosos enfrentados dous a dous. Xa se compra a praza numerada polo que un vai a tiro fixo e o meu tiro caeu ao lado dun rapaz que preparaba o seu ordenador ‘tuning’ para a viaxe. Veña cables, veña auriculares (con micrófono, por certo) e encima da mesa, un inmenso Asus de deseño futurista cunha especie de debuxos de planetas, constelacións e cousas desas. Supoño que o chaval sería eso que moita xente chama friki, que é un termo que non emprego moito porque para min non ten significado ningún. Aínda así, para entendernos, ahí queda. Vestía todo de negro e cheiraba a suor. Con esto non quero dicir que fose un porco, non, facía calor e notábase no ambiente, simplemente. Ía chegando xente a medida que se aproximaba a hora de marchar, a maioría estudantes, uns nos primeiros anos e outros xa acabando. Era Venres e os universitarios voltaban ás súas casas para pasar a fin de semana, moitos coa resaca da noite de Xoves anterior, xa se sabe…

Para os asentos do outro lado do pasillo chegou un rapaz de pelo corto falando pola Blackberry. Sentouse ao lado dunha muller duns corenta anos cargada de mochilas e cun estilo un pouco hippy que ao minuto de apoiar a cabeza contra a ventanilla, xa estaba durmindo. Ao pouco, chegou outro rapaz, en chandal, que coñecía ao que falaba polo teléfono. Saudáronse e comezaron a falar das batallas da noite anterior entre risas.

Logo entrou no vagón un tipo maior ca min, pero non moito máis, tería uns trinta e cinco. Con polo Lacoste, pantalóns raros, zapatos e un maletín de man. Era un deses tipos de raia ao lado (sen gomina) e vestimenta formal que deciden que o venres é o día que poden relaxarse no seu look. Sempre me sorprendeu ese peiteado tipo Pantene, de anuncio. Acomodouse no seu lugar e iniciou o proceso de mostra do seu arsenal. Da maleta máxica sacou un Mac Book Pro, un iPad e un iPhone. Toma xa! Alí estaba o alucinado de turno… sí alucinado porque non digo que non teñas todas esas trangalladas pero para que se pode sacar ordenador e iPad á vez? Non sei, ao mellor son eu que son moi raro, ou moi crítico… quen sabe!

Máis tarde chegou unha rapaza moi delgada, morena, guapa e cun corte de pelo moi francés. Desas tías que non sei ben que idade teñen, pode andar por unha franxa de vinte a trinta e cinco. Aspecto de nova pero que pode enganar. Despois dunhas maniobras un tanto raras coas maletas, sentouse enfronte miña.

O noso grupo de catro quedaba completo e aos do lado faltáballe unha persoa. Dous minutos para a saída e correndo polo andén chega o home, the man. Faltaba el na granxa. Pendientes de diamante nas dúas orellas (pequenos polo menos), pelo corto, de punta, engominado, pantalóns azuis ceñidos combinando cuns botíns brancos coa longa lengüeta por fóra, cinturón branco, camiseta gris desas con mensaxe, reloxo XL branco e unha chupa de coiro marrón. Todo un Cristiano Ronaldo… pero deses permanentemente cansados polo trafegado das súas vidas. Chegou arrastrando os pés con ese toque chulo pero gracioso dos amantes do xesto estudado. Ese toque de “tú non andas chaval… tú calcetas”. Ocupou a praza da ventana. Xa estábamos todos e o tren púxose en marcha.

Eu lía e observaba. Encántame observar o entorno, as persoas, todo. Son como esceas dunha peli ou dun libro. O do meu lado, o da miña dereita (eu ía no pasillo), parecía Chayanne cada vez que miraba para el, co pinganillo, só que n vez de cantar “Torero”, vía “Too Fast, Too Furious” sabe deus que parte. Tiña tanto volume que se escoitaban tantos aceleróns e derrapes que fixo que me lembrara de cando os do piso de Lugo (época universitaria) xogábamos ao “Need for Speed” da Playstation. Vaia tolería! Pero o caso é que non lle pegaba moito ver aquel filme, máis ben podía estar vendo “Cube” ou algo así, máis para mentes que buscan os retos intelectuais.

O que se masturbaba cheirando os aparatos do logo da mazá creo que vía unha película (polo que din visto reflexado no espello) no seu iPad con funda de goma negra incorporada. Unha funda que era soporte ao mesmo tempo para apoiar na mesa. Estes de Mac son a hostia! Que deseños! Que minimalismo! Que van fan o de ‘menos é máis’! Aínda que se aguantaba só, decidiu que molaba máis ilo agarrando sempre coa man esquerda.

Xusto diante de min, a rapaza, vestida moi formal, con falda negra por encima do xeonllo, camisa branca, medias negras cunhas liñas grises, varias pulseiras de perlas e un colgante de Tous (ninguén máis se dá conta de que estes complementos son máis para can que para persoa?). Lía un libro de Torrente Ballester e parecía bastante discreta.

No grupo da miña esquerda, os dous que se coñecían continuaban coas anécdotas do Xoves intercalando expresións do tipo “¡No jodas!” con outras como “¿En serio?” ou “¿Sabes?”.

A compañeira deles continuaba a durmir e Cristiano cun mp3, moi místico, mirando para a paisaxe e pensando, seguro, que frases dicirlle ás rapazas do seu pobo para ser, aínda, un pouco máis irresistible.

Chegamos a Compostela e baixáronse os que eran colegas. O resto seguimos xuntos. O tuning rozábame sen querer co brazo e pedíame perdón. Cinco ou seis veces. Eu pensaba para min “Que imos en asentos pegados… é normal que nos toquemos, non pasa nada, non teñas complexo de gordo, tío!”. El coas desculpas seguido.

O outro cambiara o iPad polo ordenata e facía como que miraba asuntos de traballo pero en realidade buscaba algúns deses xogos do solitario ou de billar que veñen xa no disco duro. Estou seguro. Ou vía fotos da súa última viaxe a Sanxenxo.

A guapa refinada con cara de rata e máis plana que unha táboa de pasar o ferro, lía, miraba para as maletas que estaban non sei onde e botaba un ollo disimulado aos aparatos do seu veciño. Debía pensar que ela tiña que facerse cun iPad xa, sería algo positivo para a súa imaxe.

Á muller oíanselle os primeiros sons similares a ronquidos e o guaperas pasaba a súa mirada de vez en cando pola de outras rapazas do vagón testando se era o máis sexy do tren. Tamén daba golpes cos dedos na mesa seguindo o ritmo dalgunha canción que escoitaba e que podía ser “Viva la Vida” de Coldplay. Era como se esperase (e molaría que pasase de verdade) que o letreiro electrónico das paredes puxese o texto “El más guapo del tren es…”

Pechei o libro ao chegar a Vilagarcía e empecei a escoitar música, Ryuchi Sakamoto. A partir dese momento centreime máis en mirar a paisaxe e en pensar nas miñas cousas, nos dous días que me esperaban en Vigo cos colegas e no meu futuro.

Non sei o motivo pero o friki parou de ver a peli sen acabala e puxo música, algo de hip-hop parecía.

O do pelo de anuncio agora estaba co teléfono, seguramente consultando en google a capital de Letonia, os habitantes de Nova Delhi ou a distancia que hai entre Luarca e Mos. Pode ser que tamén estivera buscando en Youtube videos de goles de Maradona, ou tan só mirando os máis vistos desa semana. Ou que estivese no Street View localizando a súa casa de Pontevedra, cidade na que se baixou uns minutos despois xunto a Cristiano que volveu a mostrar o seu encanto baixando con caras de ‘¡que cansado estoy!’, ‘¡fue buena ayer!’ e ‘bufff…y hoy salir otra vez…’

Na cidade do Lérez montouse unha rapaza, amiga da que tiña eu enfronte e cambiáronse para os asentos do lado para poder ir falando das súas cousas. Eu non oía moito porque o piano de Sakamoto soaba intenso pero se tivese que xulgar polos xestos, finolis eran bastante, destas de “o sea”, “ah, vale”, “¿perdooooona?” e demáis. Desde esa parada a paisaxe era moi fermosa e non retirei os ollos da ría e das illas ata chegar a Vigo, onde nos agardaba unha fin de semana de Reconquista intensa e pasada por auga. Estaría ben saber como cada unha desas persoas que me acompañaron describirían a súa viaxe.

QUERO SER DEAN MARTIN

Moita xente, cando lle preguntan quen querería ser ou a quen lles gustaría parecerse dubidan… ou simplemente escollen a alguén que gañe moitos cartos. Son habituais respostas do tipo Cristiano Ronaldo, Madonna, Messi, Bono (o de U2 , non o político), Beyoncé, Brad Pitt, Clooney, Pau Gasol, Jon Kortajarena, Rafa Nadal, Julia Roberts, John Lennon, Fernando Alonso, Lady Gaga, Tiger Woods (ou este xa non… ou sí… ou eu que sei), a princesa Leticia, Gandhi, Mick Jagger, Angela Merkel… Alguén quere ser… non sei, Jordi Estadella? Ou Jordi Hurtado? Non vexo moitas respostas deste tipo. Hai persoas que din a verdade cando lles preguntan e hai outras que se deixan levar, un pouco, por excentricidades moi pensadas para dar que falar ou para mostrar certa inquietude cultural que realmente non experimentan. Sexa como fora, cada un pode facer o que lle dé a gana e dicir o que queira, non vou ser eu quen xulgue a ninguén, por suposto que non. Nas revistas do corazón, vemos en ocasións entrevistas a famosos (por calquer motivo, aínda que case sempre, non polo seu traballo) que respostan a esta pregunta. Non lembro agora mesmo casos concretos pero non me costa imaxinar o que contestarían algúns e algunhas.

Por exemplo, Guti. Aposto o dedo meñique do pé esquerdo (que fai moitos anos que me morreu) a que lle gustaría lucirse e diría algo así como Nelson Mandela. Con esto conseguiría dar unha imaxe comprometida coa igualdade social e os dereitos humanos, deixaría por un momento ao marxe a súa reputación de festeiro e manifestaría un coñecemento da historia (que en realidade se cinguiría a ver o filme “Invictus”).

Joaquín Reyes, en cambio, está claro que diría a parida do século. O que xa me costa máis é saber se se decantaría por Yola Berrocal (por poder tocar e asfixiarse coas súas propias tetas) ou por Chuck Norris (por ser capaz de acabar, na ficción e na realidade, cun exército asiático a pesares de ter a avirollada máis demencial do star system e unha barba que parece moqueta).

Estou seguro do que contestaría Belén Esteban. “Si volviese a nacer me gustaría ser… (dous segundos para darse importancia nese ritmo televisivo no que parece que transcurre toda a súa vida e pechar os ollos como só ela sabe facer)… yo misma”. Ñaaaaaaaaasssss!!!! Que pesada e previsible eres miña filla! Sempre poñendo en valor a túa loita constante coa vida e esa capacidade ilimitada de sufrimento. Nin que os demáis estivésemos no orgasmo cada segundo. Juan Manuel de Prada (coa súa pedancia habitual e a súa ultracultura que taladra o escroto) diría, citando a algún filósofo grego que “quien pretende ser quién no es, permite a su destino elegir el revés”. Se limparas as gafas! E a ver se un día destes compras unha camisa que che dé para meter por dentro. Na sección de roupa de home non probes, vai mellor á de fogar.

A filla da Preysler, despois duns segundos (bastantes, e neste caso, non por facerse a interesante senón porque se daría conta nese momento de que en vez de levar o iphone na man leva un plátano) decantaríase por ser súa nai. O entrevistador diría que eso non vale (como cando xogando ao culé de pequenos, non valían furos) e esixiría outra resposta. Ela, despois de dicir sete veces “…no sé… no sé…” diría unha a boleo que probablemente sería Nati Abascal. “Me encanta… es supersimpática… jaja… y tiene un estilazo… creo que ella y mi madre son de las mujeres más elegantes de este país”.

Adiviñades quen contestaría “No sé quién me gustaría… pero sí sé quién no me gustaría ser!”? Efectivamente! Jorge Javier Vázquez. E deixaríao ahí no aire para que cada quen interpretese ao gusto. Poderían ser Patricia Conde, Carles Francino ou algún político (ou xornalista) que esa semana lle chamase maricón publicamente ao socialista madrileño Zerolo.

O Gran (gran) Wyoming continuaría afiliado ao seu amor eterno (pero non cansino) a José María Aznar, o expresidente do goberno coa parede abdominal máis lograda e traballada da historia. Melloraría a súa elección cunha rectificación a tempo, escollendo ser o bigote de Aznar que, por certo vai desaparecendo como unha sopa no prato ata ter a cualidade da invisibilidade presencial.

Pola súa parte, o do Partido Popular, posteriormente a deixar ben clariño que el está orgulloso de todas as cousas que fixo (porque as fixo con convicción e pensando no interese xeral) afirmaría que lle gustaría ser simplemente unha persoa que axudase á xente e que dese solucións aos problemas actuais… para rematar cun “Justamente lo que no hace el señor Zapatero”. Despois amosaría eses preciosos dentes de papamadeira que algún rompería dun martelazo.

E Zapatero quen diría? Quen sabe? Ao mellor, “Me gustaría ser el presidente del gobierno que hizo que, con el apoyo de la ciudadanía, la crisis fuese un mal recuerdo que cimentase las bases de un funcionamiento económico y social más igualitario y justo para todos… Buenas noches y buena suerte!” E sorte é o que fai falta para sair do burato… que cos cen euros que me quitaches do meu soldo só poido ir tres venres ao mes a comprar á Fnac en vez de catro.

Serrat diría sen cortarse un pelo que Messi. Non esconde o seu barcelonismo e chegou a admitir que os Sábados non merece a pena buscar bo cine, boa literatura nin boa música porque xoga o seu equipo.

A elección pode facerse en función do éxito profesional, do éxito co sexo oposto, do campo no que se triunfe, do diñeiro que se posúa, do poder que se teña, das experiencias vividas… e todo esto sempre con xente coñecida porque aos anónimos non os coñecemos. Aínda que é certo que tamén está ben ser un familiar que admiramos, un amigo, etc. O normal é elixir a alguén popular. Independentemente do que pensen os demáis, e de que mole ser un mesmo, tamén ten que estar ben ter sido outra persoa. Pode ser que a pregunta correcta sexa ‘Quen che gustaría ser se non poideses ser ti mesmo?’

Eu quixen ser Michael Jordan, Michael Jackson, Eddie Vedder, Castelao e agora gustaríame ser Dean Martin. Se me fixeran esa pregunta, a miña resposta sería Dean Martin, de verdade, é unha persoaxe que me encanta. O único que me fodería é que é estadounidense pero pago a peaxe. Dean Martin. Sabedes quen é, verdade? Axúdanvos as fotos? Dean Martin naceu en 1917 en Steubenville (Ohio) nunha familia de inmigrantes italianos. A escola nunca chamou o seu interese e eso fixo que comezase a ganarse a vida como peón, empregado de gasolineira, crupier de casino e ata como boxeador (o seu alcume era “Kid Crocetti” debido ao seu nome real Dino Paul Crocetti). Simultaneamente deixábase ver nos clubes nocturnos como cantante compaxinando música e humor. Nunha das súas actuacións, coincidiu con Jerry Lewis (que tamén intentaba ganarse a vida) e non tardaron en facerse amigos e parella profesional. Debutaron na radio e no 49 ficharon pola Paramount. Despois duns cantos filmes de éxito, iniciaron as súas carreiras en solitario. Dean seguiu triunfando con pelis de tinte humorístico e tamén dramático, á vez que colleitou éxitos musicais con temas como “Volare”, “When You’re Smiling”, “That’s Amore” ou “Everybody Loves Somebody”. En 1940 casou con Betty McDonald e en 1949 con Jane Biegger. A partir dos 50 comeza o mambo e fórmase o “Clan Sinatra”, máis coñecido como o “Rat Pack” (“Banda das Ratas”), amantes da festa e da boa vida e sempre relacionados, dalgunha maneira, coa mafia. Para min, musicalmente son do mellor. Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. e Dean Martin. Vaia trío! Ser un dos membros do Rat Pack non ten prezo. A veces, uníanselles outros dous, Peter Lawford (actor) e Joey Bishop (comediante) co que pasaban a ser un quinteto de luxo. No 1990 morreu Davies, o 25 de Decembro de 1995 en Beverly Hills finou Martin e no 1998 Sinatra pero a súa lenda e modo de vida seguen moi vivos. A súa música foi, sen lugar a dúbidas, como unha man ganadora no póker de Las Vegas, ese lugar que os viu facer historia. Dean Martin, un tipo de pobo, coma min, foi un dos tipos con máis clase que vin na miña vida. Dino… ese quero ser eu.