CARTA A ABRAHAM. TEÑO UN AMIGO PERDIDO

Teño un amigo… ou tiven… non sei como chamarlle a esta situación pero permitídime falar en pasado (faime sentir un pouco culpable e creo que así debe ser). Pois eso, que tiven un amigo que se chama Abraham e que foi moi importante na miña vida, sobre todo na infancia e comezo da adolescencia. Xogábamos a todas horas detrás da miña casa, a veces sós, a veces cos outros do barrio e xa ao final, con Carlos tamén. Lembro moito mellor o verán naquela época, cos días longos nos que o sol desaparecía tarde, moi tarde, cerca das once. Xogábamos ao escondite, a polis e cacos, a saltar rampas coas bicis, á goma, á comba, ás canicas, á pateza, ao fútbol ou á mancha.
O escondite era divertidísimo, con moitos lugares onde agocharse. O container de fibra do peixe da avóa de Blodi: Nati. O oco pequeno do cristal que daba luz ao portal e que estaba xusto encima da porta traseira do edificio, onde se facía a conta ata corenta. Detrás das chabolas. Detrás de muros de cemento. Ou detrás de táboas de madeira. Éramos quince persoas polo que cada partida duraba bastante e o factor de que o último librase ‘por mi y por todos mis compañeros’ supoñía un follón considerable para o que apandaba.
Polis e cacos, tres cuartos do mesmo. Horas e horas e xogando… e foi progresivo cronolóxicamente. Ao principio, as marxes eran o espazo que quedaba detrás das nosas casas. Logo, ampliouse ata as Corporacións. Despois ata as Torres e o Poli, para finalmente, non haber límites. Eu sempre preferín ser caco e escapar como se me fose a vida en eso (cousa que máis tarde me serviría para que non me pescaran nunha obra-Post de “Eu, as obras e todo o demáis”).
As rampas e as bicis foron a nosa paixón (Post “A miña BH azul”). Non saíamos da casa sen elas e os brincos que pegábamos eran a nosa primeira experiencia cercana a voar.
A goma estaba guai. E non me refiro á merda aquela de “Sangre cuajada de primera división…” Non! Eso era de nenas! Quero dicir o xogo da tela de araña que tanto molaba. Dúas persoas, unha enfronte da outra, a dous metros, e collida unha longa goma polos pés e as mans. Á de tres (ou dunha canción que non recordo), enredábanse os extremos por outras partes do corpo quedando unha parede de fíos. Ben, pois había que pasar ao outro lado sen tocar a goma. Impresionante!
A comba cunha fila longuísima tamén tiña a súa graza e había moitas variantes. Por outra parte, era a mellor actividade mixta porque as rapazas ensinábannos a saltar e sentíanse super listas. Non se daban conta de que non facía falta eso para saber quen era máis listo. Rapazas… sodes máis precoces sexualmente, sacades mellores notas, facedes de nós un pandeiro cun par de tetas ben (ou mal) postas… que máis probas queredes?
Dentro das canicas, o guá e o risco mandaban. Primeiro só por puntería e orgullo, logo xa apostando canicas. Lembro colocar o talón na terra e xirar creando un furado perfecto.
Á pateza xogábase nas superficies de cemento pegadas ás casas. Nas ‘aceras’ en castelán… e en galego , como é unha palabra inventada por algún excéntrico da lingua (ao igual que ‘coido’ en vez de ‘penso’ ou ‘nembargantes’ en lugar de… eu que sei!) non a utilizo. Pintábamos o debuxo con trozos de ladrillos que, por certo, sempre había moitos, e a apuntar e saltar.
O do fútbol xa é un caso aparte. Era a relixión, non? Nenos pegados a un balón, e digo nenas, xa sabedes que naquel tempo as nenas xirábanse para que non lles tocase a bolaaaaaaa… que medo! Pero era normal, fútbol e zapatos de charol é como o ballet con botas de tacos de aluminio.
A mancha, case sempre remataba cunha pelexa por pasar a mancha con demasiada forza ou algo así. Ou tamén (ja,ja) por dous tipos quedándose no sitio, sen moverse dándose golpes nos brazos dicindo “tú!”, “No, tú!”, “tú!”, “tú outra vez!”, “lévala tú!”, “ahora tú!”… e sí, outra vez pelexa ou alguén que salía e dicía “Renuncio! Acuto! Hai que moverse, eh!”.
A todo esto xogábamos Abraham, eu, Gon, Ramón, Samuel, Suso, Ovi, Ana, Estefan, Rosana, Cristina, Mila, Iago, Jorge, Fátima, Bárbara…
Cando non estábamos en actividade conxunta, Abraham e eu sentábamonos ao lado da miña casa e falábamos de chorradas, sempre cun pau na man. Ou metíamonos na cabana da pandilla a fumar pallas e comer pipas. Ou queimábamos follas de periódico. Ou roubábamoslle a miña nai o bote da laca do pelo para facer unha máquina de lanzar lume. Ou íamos roubar maiz á terra da Tata (e sempre nos cachaban). Ou a insultar aos das Corporacións. Ou xogar un 1x1 a volley no tendal. Ou tocar a batería usando o tambor dunha lavadora vella. Ou intentar meterse no pío de lavar a roupa á man e mirar se collíamos. Ou comer o líquido do tallo daquela flor amarela que sabía a limón. Ou xogar ao tres en raia na acera. Ou meternos nas bodegas. Ou saltar os muros que separaban as terras. Ou meternos en palleiros. Ou xogar ao aforcado tamén na acera. Ou discutir sobre as regras do “escondite inglés” ou do “declaro la guerra”. Sempre Abraham e máis eu. Sempre os dous. Éramos uña e carne, como se soe dicir.
Abraham era un neno moi bo, cun corazón enorme, deses que sabes que darían a vida por ti. Era tamén un pouco atolado, rebelde, inquedo. Lémbroo sempre cos ollos vermellos, ensangrentados… e con lagañas. Era o meu irmán. Nunca estábamos o un sen o outro. Medramos xuntos.
A súa vida era diferente da miña, eso sí. A miña familia estaba estructurada dunha forma tradicional e a educación en valores sempre foi boa. A del… prefiro calar a boca… ou non! Que carallo! A súa nai fórase para Lugo levándoos a el, a súa irmá maior, Ana, e ao menor, Jorge deixando a seu pai por diferencias no matrimonio. Á avóa materna foi buscalos e tróuxoos para Foz con ela. Así viviron, separados dunha nai, un feito que marcou moitísimo a vida do meu amigo. Na casa dos avós levou cada pasada de seu avó que mandaba truco. Que home máis malo, joder! Recordo como lle daba vareadas nas costas por cousas de pouca importancia mentres a Sheyla, outra das súas netas lle daba mil pelas para fundir en Donuts (que lle fixeron ter uns dentes e un colesterol que daba medo… xa de pequena). Recordo como lle daba patadas. E recordo como logo facían as paces nun lavado de conciencia (pouca) por parte do vello. Foi das cousas máis feas que vin na miña vida… aquela violencia. Non me esquezo da noite de San Juan na que Abraham, despois duns golpes recibidos, colleu un coitelo e se foi da casa. Que move a un neno para facer eso? Pois a indefensión e a falta de cariño. Estaba só na súa familia, sentía que o querían pouco. Eso ten que ser moi duro. Esa noite, tan só eu sabía para onde se fora e fun ao seu encontro. Estaba no faro da praia, chorando, cos seus ollos vermellos. Falei con el e tróuxeno de volta despois de preguntarme se me ía con el para sempre. Quería que nos fóramos da casa a un lugar moi lonxe. Eu díxenlle que na miña casa estaba ben e el pideume que falara con miña nai para que o adoptase. Danme ganas de chorar… Voltamos e durante dous días tratárono ben, como sempre pasaba. Desgraciadamente, esa tenrura pouco duraba. Houbo moitas experiencias deste tipo, ano tras ano.
A cuestión é que con once anos tivemos que separarnos e romper o noso contacto diario. Seu pai acababa de casarse (ou arrimarse) cunha muller que chegaba de Ecuador (ou Perú). Abraham estaba emocionado. “Volvo a ter mai, Jose”, dicía. Xusto! Pensei eu. Ao pouco, el e seus irmáns deixaron o colexo de monxas do Pilar e fóronse a unha escola en Panxón (Pontevedra) para orfos do mar. Eles non eran orfos pero deu igual, coma se o fosen. Foi neste momento cando todo cambiou. Practicamente non nos víamos. De feito, só lembro daquela época que estivo interno unha visita (seguro que foron máis pero non recordo). Foi un día que eu tiña gripe. Non acostumábamos a timbrar nas nosas casas para vernos. Simplemente berrábamos desde fóra e saíamos. Aquel día timbrou. Abreulle meu pai. Veu ata a miña habitación e puxémonos ao día. Tíñamos catorce anos. Entre as cousas que me contou, quedoume grabada unha. “Jose… fumo porros no cole… e bebo”. Eu non souben que dicir. Púxenme vermello. Dunha maneira semellante a cando túa irmá se bicaba na boca co pailán de Antonio, o seu noivo. Algo lle dixen de que non me molaba eso, que eu pasaba. El cambiou de tema e non tardou en irse, xa que eu non podía acompañalo. Cando se foi, meu pai (agora doume conta) díxome que o notara raro. Contestei cun movemento de ombreiros en plan ‘non sei’. Pero sí sabía. Sabía que Abraham se ía tomar polo cú. E foise.
Nos seguintes anos debín velo dúas ou tres veces. Eu tiña moito lío co baloncesto e el andaba só ou con outra xente.
O que veu despois, pola súa parte, foi alcool, drogas, pelexas, etc. A muller do pai non lle deixaba nin entrar no piso, no seu piso e cortáronse as relacións despois de enfrentamentos con pai, avóa (avó xa non, que morrera… e… que se joda!), irmáns. A miña opinión e que moita gana non tiñan de axudarlle. Ten durmido na alfombra da entrada e entrou a roubar á casa dun veciño para comer. Amelia colleuno cun chourizo nas mans e deulle máis cousas por pena (de todo esto entrerime máis tarde). Viña pouco e cando viña armábaa e nunca coincidíamos. Se daquela houbese móviles…
Na romería do Obispo Santo na que eu estudaba COU apareceu na nosa tenda. Eu acababa de chegar e falamos moito. Bebín dez ou quince cervexas moi rápido e collín unha mamada de carallo. Abrazámonos e choramos. El foise e eu quedei grogui, chorando o que quedaba de tarde e de noite. Sorte que a miña moza daquela estivo comigo medio durmindo medio pensando. Cando espertei ás catro da mañán non recordaba moi ben o que pasara. Que pena, gustaríame saber do que falamos.
Unha noite tola que veu, nunha pelexa, contáronme que moita xente lle pegou (incluso patadas cando estaba no chan). Estiven moi fastidiado, sobre todo cando ao día seguinte, na praia, algúns amigos meus me dixeron que lle estaba ben, que era pouco se o mataban. Quentóuseme tanto a cabeza que me tiven que ir. Eu póñome agresivo se lle fan mal a alguén que quero e aquelo podía acabar mal. Funme. Seguro que Abraham tivera moita culpa (ou toda)… pero era Abraham, o meu irmán.
Unha vez, vino na tele nun programa que había ás nove e media da noite, non sei o nome, estaba pola rúa, en Madrid, sendo preguntado, cunha flauta (e supoño que algún can) facendo malabares.
Un verán no pub 3D, pregunteille por el a Anuska, súa irmá. Quedeime de pedra cando me dixo “Que Abraham?” E eu “Joder, teu irmao”. E ela “Non teño ningún irmao que se chame Abraham”. Apeteceume collela do pescozo e asfixiala… en serio. Desde esa non volvín a mirar para ela. É noxenta!
Outra noite, de visita a Foz, noutra pelexa, lanzoulle unha botella na cara a unha dona dun bar (non sei o motivo… e creo que naide… sei o que digo) e fíxolle un corte. Unha animalada! Ía á deriva. Veu a Garda Civil e rebotouse con eles.
Non volvín a velo nin a saber del. Anos despois, outro veciño maior, por un asunto de malos tratos, pasou uns meses no cárcere de Bonxe e ao volver contoulle á xente que coincidira alí con Abraham. Meu deus! Busquei en Internet e era certo. Unha condea por asalto á Garda Civil. Non sei cantos anos para o trullo.
Alí segue a día de hoxe.
En ocasións busquei información sobre o réxime de visitas pero non atopei nada. Vou ir velo, seino… pero cóstame, a verdade.
Non sei se quedará algo do neno que coñecín, nin da amizade que tivemos, nin se algunha vez, en todo este tempo, pensou en min. Sei que hai un fío moi fino que me segue unindo a el, un fío que me fai pensar en el moitas veces e que me pon triste.
Lembro cando os Venres polas noites ía con meus pais e miña irmá Paula á casa de Santa Cecilia da miña outra irmá Angélica. Nese corto traxecto, moitas veces, miraba ao ceo estrelado, lémbroo perfectamente, e pensaba nel, en onde estaría… e caíanme bágoas… pero sabía que tiña que parar para que non se me notase ao chegar… como a el se lle notaba con aqueles permanentes ollos vermellos.

Hoxe apetecíame (e necesitaba) escribilo.