Por un motivo determinado, tiven que baixar a Vigo en tren. Pasei de levar o coche e decidín utilizar este medio de transporte tan romántico e, a verdade, é que rápido e cómodo tamén, polo menos neste traxecto. Ademáis sae moito máis económico que pagar gasolinas e peaxes de autoestradas. O tren fai poucas paradas, creo que foron Compostela, Vilagarcía, Pontevedra e finalmente Vigo, o meu destino. Unha viaxe relaxada e pracenteira.
Un autobús ou tren, como é o caso, constitúe unha mostra heteroxénea exacta para unha análise profunda da sociedade. Neste mundo, hai moitos tipos de persoas, o ser humano é moi diferente en función de aspectos tanto internos como daqueles que dependen máis de axentes externos e, durante a hora e pico que durou o meu traxecto, puiden comprobar esto en persoa.
Cheguei con tempo, como sempre acostumo facer, e quince minutos antes da saída xa estaba lendo eu “Llamadas telefónicas” de Roberto Bolaño sentado neses asentos semi cómodos e espaciosos enfrentados dous a dous. Xa se compra a praza numerada polo que un vai a tiro fixo e o meu tiro caeu ao lado dun rapaz que preparaba o seu ordenador ‘tuning’ para a viaxe. Veña cables, veña auriculares (con micrófono, por certo) e encima da mesa, un inmenso Asus de deseño futurista cunha especie de debuxos de planetas, constelacións e cousas desas. Supoño que o chaval sería eso que moita xente chama friki, que é un termo que non emprego moito porque para min non ten significado ningún. Aínda así, para entendernos, ahí queda. Vestía todo de negro e cheiraba a suor. Con esto non quero dicir que fose un porco, non, facía calor e notábase no ambiente, simplemente. Ía chegando xente a medida que se aproximaba a hora de marchar, a maioría estudantes, uns nos primeiros anos e outros xa acabando. Era Venres e os universitarios voltaban ás súas casas para pasar a fin de semana, moitos coa resaca da noite de Xoves anterior, xa se sabe…
Para os asentos do outro lado do pasillo chegou un rapaz de pelo corto falando pola Blackberry. Sentouse ao lado dunha muller duns corenta anos cargada de mochilas e cun estilo un pouco hippy que ao minuto de apoiar a cabeza contra a ventanilla, xa estaba durmindo. Ao pouco, chegou outro rapaz, en chandal, que coñecía ao que falaba polo teléfono. Saudáronse e comezaron a falar das batallas da noite anterior entre risas.
Logo entrou no vagón un tipo maior ca min, pero non moito máis, tería uns trinta e cinco. Con polo Lacoste, pantalóns raros, zapatos e un maletín de man. Era un deses tipos de raia ao lado (sen gomina) e vestimenta formal que deciden que o venres é o día que poden relaxarse no seu look. Sempre me sorprendeu ese peiteado tipo Pantene, de anuncio. Acomodouse no seu lugar e iniciou o proceso de mostra do seu arsenal. Da maleta máxica sacou un Mac Book Pro, un iPad e un iPhone. Toma xa! Alí estaba o alucinado de turno… sí alucinado porque non digo que non teñas todas esas trangalladas pero para que se pode sacar ordenador e iPad á vez? Non sei, ao mellor son eu que son moi raro, ou moi crítico… quen sabe!
Máis tarde chegou unha rapaza moi delgada, morena, guapa e cun corte de pelo moi francés. Desas tías que non sei ben que idade teñen, pode andar por unha franxa de vinte a trinta e cinco. Aspecto de nova pero que pode enganar. Despois dunhas maniobras un tanto raras coas maletas, sentouse enfronte miña.
O noso grupo de catro quedaba completo e aos do lado faltáballe unha persoa. Dous minutos para a saída e correndo polo andén chega o home, the man. Faltaba el na granxa. Pendientes de diamante nas dúas orellas (pequenos polo menos), pelo corto, de punta, engominado, pantalóns azuis ceñidos combinando cuns botíns brancos coa longa lengüeta por fóra, cinturón branco, camiseta gris desas con mensaxe, reloxo XL branco e unha chupa de coiro marrón. Todo un Cristiano Ronaldo… pero deses permanentemente cansados polo trafegado das súas vidas. Chegou arrastrando os pés con ese toque chulo pero gracioso dos amantes do xesto estudado. Ese toque de “tú non andas chaval… tú calcetas”. Ocupou a praza da ventana. Xa estábamos todos e o tren púxose en marcha.
Eu lía e observaba. Encántame observar o entorno, as persoas, todo. Son como esceas dunha peli ou dun libro. O do meu lado, o da miña dereita (eu ía no pasillo), parecía Chayanne cada vez que miraba para el, co pinganillo, só que n vez de cantar “Torero”, vía “Too Fast, Too Furious” sabe deus que parte. Tiña tanto volume que se escoitaban tantos aceleróns e derrapes que fixo que me lembrara de cando os do piso de Lugo (época universitaria) xogábamos ao “Need for Speed” da Playstation. Vaia tolería! Pero o caso é que non lle pegaba moito ver aquel filme, máis ben podía estar vendo “Cube” ou algo así, máis para mentes que buscan os retos intelectuais.
O que se masturbaba cheirando os aparatos do logo da mazá creo que vía unha película (polo que din visto reflexado no espello) no seu iPad con funda de goma negra incorporada. Unha funda que era soporte ao mesmo tempo para apoiar na mesa. Estes de Mac son a hostia! Que deseños! Que minimalismo! Que van fan o de ‘menos é máis’! Aínda que se aguantaba só, decidiu que molaba máis ilo agarrando sempre coa man esquerda.
Xusto diante de min, a rapaza, vestida moi formal, con falda negra por encima do xeonllo, camisa branca, medias negras cunhas liñas grises, varias pulseiras de perlas e un colgante de Tous (ninguén máis se dá conta de que estes complementos son máis para can que para persoa?). Lía un libro de Torrente Ballester e parecía bastante discreta.
No grupo da miña esquerda, os dous que se coñecían continuaban coas anécdotas do Xoves intercalando expresións do tipo “¡No jodas!” con outras como “¿En serio?” ou “¿Sabes?”.
A compañeira deles continuaba a durmir e Cristiano cun mp3, moi místico, mirando para a paisaxe e pensando, seguro, que frases dicirlle ás rapazas do seu pobo para ser, aínda, un pouco máis irresistible.
Chegamos a Compostela e baixáronse os que eran colegas. O resto seguimos xuntos. O tuning rozábame sen querer co brazo e pedíame perdón. Cinco ou seis veces. Eu pensaba para min “Que imos en asentos pegados… é normal que nos toquemos, non pasa nada, non teñas complexo de gordo, tío!”. El coas desculpas seguido.
O outro cambiara o iPad polo ordenata e facía como que miraba asuntos de traballo pero en realidade buscaba algúns deses xogos do solitario ou de billar que veñen xa no disco duro. Estou seguro. Ou vía fotos da súa última viaxe a Sanxenxo.
A guapa refinada con cara de rata e máis plana que unha táboa de pasar o ferro, lía, miraba para as maletas que estaban non sei onde e botaba un ollo disimulado aos aparatos do seu veciño. Debía pensar que ela tiña que facerse cun iPad xa, sería algo positivo para a súa imaxe.
Á muller oíanselle os primeiros sons similares a ronquidos e o guaperas pasaba a súa mirada de vez en cando pola de outras rapazas do vagón testando se era o máis sexy do tren. Tamén daba golpes cos dedos na mesa seguindo o ritmo dalgunha canción que escoitaba e que podía ser “Viva la Vida” de Coldplay. Era como se esperase (e molaría que pasase de verdade) que o letreiro electrónico das paredes puxese o texto “El más guapo del tren es…”
Pechei o libro ao chegar a Vilagarcía e empecei a escoitar música, Ryuchi Sakamoto. A partir dese momento centreime máis en mirar a paisaxe e en pensar nas miñas cousas, nos dous días que me esperaban en Vigo cos colegas e no meu futuro.
Non sei o motivo pero o friki parou de ver a peli sen acabala e puxo música, algo de hip-hop parecía.
O do pelo de anuncio agora estaba co teléfono, seguramente consultando en google a capital de Letonia, os habitantes de Nova Delhi ou a distancia que hai entre Luarca e Mos. Pode ser que tamén estivera buscando en Youtube videos de goles de Maradona, ou tan só mirando os máis vistos desa semana. Ou que estivese no Street View localizando a súa casa de Pontevedra, cidade na que se baixou uns minutos despois xunto a Cristiano que volveu a mostrar o seu encanto baixando con caras de ‘¡que cansado estoy!’, ‘¡fue buena ayer!’ e ‘bufff…y hoy salir otra vez…’
Na cidade do Lérez montouse unha rapaza, amiga da que tiña eu enfronte e cambiáronse para os asentos do lado para poder ir falando das súas cousas. Eu non oía moito porque o piano de Sakamoto soaba intenso pero se tivese que xulgar polos xestos, finolis eran bastante, destas de “o sea”, “ah, vale”, “¿perdooooona?” e demáis. Desde esa parada a paisaxe era moi fermosa e non retirei os ollos da ría e das illas ata chegar a Vigo, onde nos agardaba unha fin de semana de Reconquista intensa e pasada por auga. Estaría ben saber como cada unha desas persoas que me acompañaron describirían a súa viaxe.
Un autobús ou tren, como é o caso, constitúe unha mostra heteroxénea exacta para unha análise profunda da sociedade. Neste mundo, hai moitos tipos de persoas, o ser humano é moi diferente en función de aspectos tanto internos como daqueles que dependen máis de axentes externos e, durante a hora e pico que durou o meu traxecto, puiden comprobar esto en persoa.
Cheguei con tempo, como sempre acostumo facer, e quince minutos antes da saída xa estaba lendo eu “Llamadas telefónicas” de Roberto Bolaño sentado neses asentos semi cómodos e espaciosos enfrentados dous a dous. Xa se compra a praza numerada polo que un vai a tiro fixo e o meu tiro caeu ao lado dun rapaz que preparaba o seu ordenador ‘tuning’ para a viaxe. Veña cables, veña auriculares (con micrófono, por certo) e encima da mesa, un inmenso Asus de deseño futurista cunha especie de debuxos de planetas, constelacións e cousas desas. Supoño que o chaval sería eso que moita xente chama friki, que é un termo que non emprego moito porque para min non ten significado ningún. Aínda así, para entendernos, ahí queda. Vestía todo de negro e cheiraba a suor. Con esto non quero dicir que fose un porco, non, facía calor e notábase no ambiente, simplemente. Ía chegando xente a medida que se aproximaba a hora de marchar, a maioría estudantes, uns nos primeiros anos e outros xa acabando. Era Venres e os universitarios voltaban ás súas casas para pasar a fin de semana, moitos coa resaca da noite de Xoves anterior, xa se sabe…
Para os asentos do outro lado do pasillo chegou un rapaz de pelo corto falando pola Blackberry. Sentouse ao lado dunha muller duns corenta anos cargada de mochilas e cun estilo un pouco hippy que ao minuto de apoiar a cabeza contra a ventanilla, xa estaba durmindo. Ao pouco, chegou outro rapaz, en chandal, que coñecía ao que falaba polo teléfono. Saudáronse e comezaron a falar das batallas da noite anterior entre risas.
Logo entrou no vagón un tipo maior ca min, pero non moito máis, tería uns trinta e cinco. Con polo Lacoste, pantalóns raros, zapatos e un maletín de man. Era un deses tipos de raia ao lado (sen gomina) e vestimenta formal que deciden que o venres é o día que poden relaxarse no seu look. Sempre me sorprendeu ese peiteado tipo Pantene, de anuncio. Acomodouse no seu lugar e iniciou o proceso de mostra do seu arsenal. Da maleta máxica sacou un Mac Book Pro, un iPad e un iPhone. Toma xa! Alí estaba o alucinado de turno… sí alucinado porque non digo que non teñas todas esas trangalladas pero para que se pode sacar ordenador e iPad á vez? Non sei, ao mellor son eu que son moi raro, ou moi crítico… quen sabe!
Máis tarde chegou unha rapaza moi delgada, morena, guapa e cun corte de pelo moi francés. Desas tías que non sei ben que idade teñen, pode andar por unha franxa de vinte a trinta e cinco. Aspecto de nova pero que pode enganar. Despois dunhas maniobras un tanto raras coas maletas, sentouse enfronte miña.
O noso grupo de catro quedaba completo e aos do lado faltáballe unha persoa. Dous minutos para a saída e correndo polo andén chega o home, the man. Faltaba el na granxa. Pendientes de diamante nas dúas orellas (pequenos polo menos), pelo corto, de punta, engominado, pantalóns azuis ceñidos combinando cuns botíns brancos coa longa lengüeta por fóra, cinturón branco, camiseta gris desas con mensaxe, reloxo XL branco e unha chupa de coiro marrón. Todo un Cristiano Ronaldo… pero deses permanentemente cansados polo trafegado das súas vidas. Chegou arrastrando os pés con ese toque chulo pero gracioso dos amantes do xesto estudado. Ese toque de “tú non andas chaval… tú calcetas”. Ocupou a praza da ventana. Xa estábamos todos e o tren púxose en marcha.
Eu lía e observaba. Encántame observar o entorno, as persoas, todo. Son como esceas dunha peli ou dun libro. O do meu lado, o da miña dereita (eu ía no pasillo), parecía Chayanne cada vez que miraba para el, co pinganillo, só que n vez de cantar “Torero”, vía “Too Fast, Too Furious” sabe deus que parte. Tiña tanto volume que se escoitaban tantos aceleróns e derrapes que fixo que me lembrara de cando os do piso de Lugo (época universitaria) xogábamos ao “Need for Speed” da Playstation. Vaia tolería! Pero o caso é que non lle pegaba moito ver aquel filme, máis ben podía estar vendo “Cube” ou algo así, máis para mentes que buscan os retos intelectuais.
O que se masturbaba cheirando os aparatos do logo da mazá creo que vía unha película (polo que din visto reflexado no espello) no seu iPad con funda de goma negra incorporada. Unha funda que era soporte ao mesmo tempo para apoiar na mesa. Estes de Mac son a hostia! Que deseños! Que minimalismo! Que van fan o de ‘menos é máis’! Aínda que se aguantaba só, decidiu que molaba máis ilo agarrando sempre coa man esquerda.
Xusto diante de min, a rapaza, vestida moi formal, con falda negra por encima do xeonllo, camisa branca, medias negras cunhas liñas grises, varias pulseiras de perlas e un colgante de Tous (ninguén máis se dá conta de que estes complementos son máis para can que para persoa?). Lía un libro de Torrente Ballester e parecía bastante discreta.
No grupo da miña esquerda, os dous que se coñecían continuaban coas anécdotas do Xoves intercalando expresións do tipo “¡No jodas!” con outras como “¿En serio?” ou “¿Sabes?”.
A compañeira deles continuaba a durmir e Cristiano cun mp3, moi místico, mirando para a paisaxe e pensando, seguro, que frases dicirlle ás rapazas do seu pobo para ser, aínda, un pouco máis irresistible.
Chegamos a Compostela e baixáronse os que eran colegas. O resto seguimos xuntos. O tuning rozábame sen querer co brazo e pedíame perdón. Cinco ou seis veces. Eu pensaba para min “Que imos en asentos pegados… é normal que nos toquemos, non pasa nada, non teñas complexo de gordo, tío!”. El coas desculpas seguido.
O outro cambiara o iPad polo ordenata e facía como que miraba asuntos de traballo pero en realidade buscaba algúns deses xogos do solitario ou de billar que veñen xa no disco duro. Estou seguro. Ou vía fotos da súa última viaxe a Sanxenxo.
A guapa refinada con cara de rata e máis plana que unha táboa de pasar o ferro, lía, miraba para as maletas que estaban non sei onde e botaba un ollo disimulado aos aparatos do seu veciño. Debía pensar que ela tiña que facerse cun iPad xa, sería algo positivo para a súa imaxe.
Á muller oíanselle os primeiros sons similares a ronquidos e o guaperas pasaba a súa mirada de vez en cando pola de outras rapazas do vagón testando se era o máis sexy do tren. Tamén daba golpes cos dedos na mesa seguindo o ritmo dalgunha canción que escoitaba e que podía ser “Viva la Vida” de Coldplay. Era como se esperase (e molaría que pasase de verdade) que o letreiro electrónico das paredes puxese o texto “El más guapo del tren es…”
Pechei o libro ao chegar a Vilagarcía e empecei a escoitar música, Ryuchi Sakamoto. A partir dese momento centreime máis en mirar a paisaxe e en pensar nas miñas cousas, nos dous días que me esperaban en Vigo cos colegas e no meu futuro.
Non sei o motivo pero o friki parou de ver a peli sen acabala e puxo música, algo de hip-hop parecía.
O do pelo de anuncio agora estaba co teléfono, seguramente consultando en google a capital de Letonia, os habitantes de Nova Delhi ou a distancia que hai entre Luarca e Mos. Pode ser que tamén estivera buscando en Youtube videos de goles de Maradona, ou tan só mirando os máis vistos desa semana. Ou que estivese no Street View localizando a súa casa de Pontevedra, cidade na que se baixou uns minutos despois xunto a Cristiano que volveu a mostrar o seu encanto baixando con caras de ‘¡que cansado estoy!’, ‘¡fue buena ayer!’ e ‘bufff…y hoy salir otra vez…’
Na cidade do Lérez montouse unha rapaza, amiga da que tiña eu enfronte e cambiáronse para os asentos do lado para poder ir falando das súas cousas. Eu non oía moito porque o piano de Sakamoto soaba intenso pero se tivese que xulgar polos xestos, finolis eran bastante, destas de “o sea”, “ah, vale”, “¿perdooooona?” e demáis. Desde esa parada a paisaxe era moi fermosa e non retirei os ollos da ría e das illas ata chegar a Vigo, onde nos agardaba unha fin de semana de Reconquista intensa e pasada por auga. Estaría ben saber como cada unha desas persoas que me acompañaron describirían a súa viaxe.
No hay comentarios:
Publicar un comentario