Lucky é un can de palleiro 100%, fillo de palleiros, precioso, marrón escuro brilante, pequeniño como un de peluche, rápido como Suit (o raposo de David o gnomo), listo como un allo e vixía dos seus queridos. Gústalle tumbarse ao sol no portal do edificio no que vive, ligar con cadelas e pasear por cerca da praia. Lucky estaba precisamente nese portal, na entrada, aproveitando eses raios de sol do mediodía e saudando aos rapaces que viñan do instituto. “Hola Lucky!”-“Hola Jacó… que pasa!”. Para el, non había cousa máis pracenteira que ese calorciño do chan… ben pensado, sí que había outro pracer igual pero deso xa falaremos. Nese clima de tranquilidade escoitouse abrir unha porta, era Jose, o seu veciño de enfronte, que saia para tirarlle uns osos de churrasco. O can saltou contento porque tiña no chan a súa comida preferida, ósos enerxéticos para afrontar o longo e lento día. Pasou uns quince minutos fozando neles ata que, co rabo do ollo, veu pasar a Aurorita coa súa cadela Nuca. Deus! Que preciosidade pensou. Non había tía que máis lle gustase que ela. Era unha pekinés moi guapa… aínda que tamén moi estreita, moi mimada, moi consentida… a veces, incluso levaba xerseis bordados. Lucky saeu correndo e díxolle “Guau guau”, o que quere dicir ‘Bos días preciosa!’. A demarras xirou o pescozo, mentres continuou andando e sorriu. Gustábanse… e non había máis. Alí quedou o can cos ollos brilando fixados no movemento de cachas da súa amada. Mantiñan unha relación Shakespeariana porque Aurorita, a dona, non aceptaba a Lucky, cría que era pouco para a súa nena… e pode que fose certo que o noso protagonista non tiña moitos recursos, que non comía pienso, que non tiña roupa, que non tiña pedigrí pero era valiente e estaba disposto a todo pola súa princesa.
Acabando de masticar os últimos pedazos de ósos, Lucky botou a andar hacia a praia, un traxecto que tiña como primeira parada a mansión de Nuca. Fóra da casa dela silvou levemente o comezo da canción “My Way” de Sinatra, unha sinal coa que case todos os días se encontraban… dunha maneira ou outra. Nuca asoumouse a unha fiestra e ladeou un pouco a cabeza como dicindo “Ahí está o meu nené”. A sportas ddas casas neste barrio sempre están entreabertas, circunstancia que a cadela aproveitou para sair ao encontro. Alí bicáronse rozando os seus fuciños. “Que tal estás miña rula?”-“Estou ben meu amor… e tú?”-“Ben tamén… veño verte… penso moito en ti”-“Aaaaaaaiii… canto te quero. Oxalá me deixaran ir dar un paseo contigo”-“Eso é o que a min máis me gustaría…”. De súpeto, Aurorita berrou “Nuca! Tira pa dentro! Non ves que se che van pegar pulgas dese, miña mapachuli”. Momento roto pola estupidez humana. Historia de amor impedida por unha dona celosa dun animal. Lucky camiñou coa cabeza baixa ata a rúa principal e alí atopouse con Rubén Pérez, un can veciño. Baixaron xuntos ata o paseo marítimo e no traxecto saudaron a Truman que alí quedaba na súa casa, sentado na porta, serio, comsa se tivese algunha preocupación. “Adeus rapaces!”-“Ata logo Truman!”-“Chao Truman!”. Foron ata o faro, onde se entretiveron mirando para un señor moi feo que pescaba sarguetas. Falaron un pouco. “Que tal logo Lucky?”-“Pois ben… veño de ver a Nuca… pero nada…”-“Eso non vai para diante, eh meu?”-“No… é que Aurorita non lle deixa andar comigo… dille que son un palleiro”-“Manda carallo coa Pekinesita!”-“Xa! Pero é o que hai… eu por min fugábame con ela… eu que sei… pa Santa Cecilia, San Martiño… ou pa Ribadeo que carallo!”-“E ela que? Non quere?”-“Dice que sí pero… claro… vive tan ben na súa casa… con tanto xersei, tanta camiseta…”-“Telo jodido meu”-“Cagondiós! Non sei que facer…”. Tumbáronse ao sol mirando ao mar e desfrutando dunha suave brisa que lles refrescaba as ideas. E seguiron falando. “Moito me joden a min eses rollos clasistas de palleiros e de razas… joder Lucky, que tamén somos cans eh!”-“Xa amigo, xa, pero ese é o mundo no que vivimos… unha pena”-“Mírate joder! Tú vales moito! Eres dos máis rápidos, dos máis listos, tes éxito coas cadelas, educado… un gentleman joder!”-“Non sei se son tanto pero sei que teño bo corazón”-“Carallo se tes!”-“Pero así non poido seguir… creo que Nuca ten que tomar unha decisión”-“Eso penso eu tamén”. Nesto, achéganse dúas cadelas que deben ser veraneantes porque non lles soa o seu cheiro. Son guapas de verdade, son dous cruces. Unha delas de caniche con pekinés e outra de palleiro e pekinés. Esta segunda parécese un pouco a Nuca aínda que ten un estilo moito máis hippy. Enseguida empezan a tontear, que ulirse o cú, que ladridos de cortesía, que miradiñas furtivas, que membros descapullados… Pouco tardan en engancharse, Rubén con unha e Lucky coa do parecido. Vaia maneira de mover o lombo eles e de laiar elas. A eso lle chamo eu facer a dixestión! Cando acaban, as cadelas vanse por un lado e os dous amigos comezan andar ata os merendeiros da praia. “Non che estaban mal estas, eh Lucky?”-“Non estaban, non… pero coma a miña Nuca… ningunha!”-“Tes que pensar menos nela e vivir, tío”- “Se puidera…”.
Cando chegan ás mesas ven algo que non lles gusta moito. Todo plagado de bulldogs franceses e deses que parecen doberman en pequeno e que non saben nin como se chaman. “Esto xa non é o que era amigo”-“Xa… a xente estase amariconando… moita química… estes acaban todos tolos…”-“Xa che digo!”.
Pola rúa dos pubs baixa unha chou chou que lles encanta coa súa dona, unha enfermeira que pasou a radial. A cadela míraos con mirada porca, quente e continúa o seu paso. Visto o visto, dan media volta e diríxense ata o Campo da Cabana, un barrio do pobo onde as cousas seguen sendo coma sempre. Ao entrar no poli ven a uns cantos cans xóvenes que non coñecen xogando a coller. “Non coñezo a ningún”-“Nin eu… vanse de viaxe e pérdeselles de vista… cando volven, xa non se coñecen…”-“Bueno… aquel non é o de Angélica?”-“Que Angélica? A de Vavá?”-“Si”-“Pois creo que sí… debe ser…”. Zas! Rubén sinte unha parvada na caluga. Como non! O pailán do Perucho marcando territorio. “Non vos teño dito que non vos quero ver por aquí, capullos?”-“Mira Perucho, déixanos en paz, vale?”-“Téñovos dito que aquí sólo fodo eu… entendido?”-“Que entendido nin que hostias!”-“Ben vos coñezo, vides aquí intentarme roubar as mozas…”-“Tas amañao… pero non ves que a ti xa non te quere ninguén?”-“Pero se sigo sendo o máis desexado… se pode que sexades fillos meus…”-“Eso nin de noxo… non te dás conta de que somos guapos… e listos?”-“Ja, ja, ja… e polo que vexo, simpáticos tamén. Tede coidado non vaiades volver chorando pas casas baratas, eh!”-“Vale, vale… tranquilo machote… pero recolle o pixo do chan anda… que non podes coa alma e xa o tes pelado de tanto rozar…”. Nese momento, o Perucho enzárzase nunha pelexa cos nosos dous amigos. Lucky e Rubén non queren abusar e só o empurran pero o vello aráñaos, mórdelles e de todo. Ao lonxe chega o Bobby coxeando e con partes do seu pelo branco de violeta froito do desinfectante que lle botaron despois dalgunha bulla de rúa e di: “Queres parar Perucho?Queres deixar aos rapaces en paz?”. O Perucho dase a volta e ve a Bobby con rostro serio, cabreado, e sabe que con este non se xoga… por todos é sabido que de mozo, o Bobby andaba con navallas e eso. O Perucho vaise enoxado camiño da súa casa a ver se lle dan de cear. “E vós vádevos de aquí… non vedes que esto é un barrio perigoso?”- “Vale Bobby… gracias”. Rubén e Lucky seguen baixando pola rúa do bar O Chícaro e nesto que oen a dúas mulleres que falan desde as fiestras de edificios. “Ahí van estes dou pulgosos”-“Pero de quen serán oh?”-“Un é o de Elvira e o outro… non sei… pero non ten nada de boas pintas…”-“Ai… eu o outro día oín no Aldi que o de Elvira non sei se andaría na dogra”-“Pois ela ben que chufa del… que é moi bo, que se porta moi ben, que é educado”-“E eche pouco chulo…”-“Boh… que bon nin que nada… é más presumido…”-“E antipático!”-“Pois míraos ahí van…”-“Irán sabe dios pa onde…”-“Fumar nos porros… xa cho digo eu…”. Como a Lucky non lle gustan que falen mal del, nin dos seus amigos, nin da súa dona, despídese cunha mexada e cagada na porta das señoras. “Me cago nos cans de dios! Esperade que baixo logo…” quedaron berrando as “metralletas das conciencias”. “Vai dúas, eh Lucky?”-“Xa… ás humanas nótaselles moito cando tan mal fodidas…”.
Continuaron andando e chegaron ao porto coincidindo coa entrada no peirao do Agarimo. Ao lonxe xa poideron ver ao Chombo saltando entre a rede e o aparello. A tarde estaba boísima, cunha temperatura moi agradable, e ao lado da rula había uns cantos cans charlando das súas cousas. Rambo, Jazz, Zula e Pancho. Falaban do ben que lle ía a Chombo no barco. “Pois carallo… vaille moi ben ao cabrón”-“Xa vexo, din que está traendo unhas mareas boísimas”-“Sí, eso din… tamén traballa ben ,eh? Que non está por ahí folgando coma outros…”-“Ai eso sí, traballador eh, xa quixeran moitos…”-“Pero os demáis tamén traballamos… el porque ten sorte de ter o barco…”-“Se o tivera eu tamén me iría ben”-“Sí pero hai que valer que ao mar non vai calquera”-“Sí… non é o mesmo ir ao mar que estar de vixiante en Alcoa…”-“Ou estar de guía dun cego…”-“Bueno… a eses como sexa un cego rico… tamén lles vai ben de cojones…”-“Tamén!”-“O caso é traballar duro…”-“E ter sorte! Que hai quen traballa e nada…”. A lucky e a Rubén non lles gustaba pasar moito tempo con esta tropa porque sempre estaban con rollos dese tipo, sempre as mesmas conversacións deprimentes de resumen da vida, sempre arranxando o mundo, esquecíanse de vivir, que era o importante. Eles prefirían sentarse e contemplar o estupendo mural dos pescadores de “Rente ao mar ese camiño…” de Celso Emilio Ferreiro. Entre eles e o muro pasaron Tato e Tena coa dona, andando rápido. Eran uns cans que deixaban o chan limpo ao seu paso, claro! Levaban a merda toda con eles porque arrastraban as guedellas. Non sabían quen era quen, eran iguais, nin sabían se eran irmáns, nai e fillo ou se eran parella… o caso é que se traían un rollo bastante raro. “Tena aínda ten un viaxe, eh Rubén?”-“E cal é Tena?”-“Eu que sei… creo que a da esquerda”-“Nin a chorra se lles ve…”. Despois saudáronos. Os dous de sempre subiron pola costa da igrexa e miraron o escaparate de ‘Burbujas’, non sei para que… pero mirárono.
Seguiron pola Praza ata chegar á parada dos taxis, onde colleron para arriba ata a estrada xeral. Vaia cantidade de xente facendo a compra! Eles andando ao seu paso lento, rúa arriba. Á altura do cine Pequenete cruzáronse con Marea que ía paseando ao seu dono Emilio O Toba e ulíronlle un pouco o cú ata que o dono dixo un “Vamos, coño, que teño que ir tomar un viño!”. “Joder con este tipo… ten a Marea e paséaa para ver se se cruza coa ATS do chou chou e así poder chingala… e non dá feito”-“Xa ves… dá máis paseos que dios!”-“Se vivira en Madrid, polo menos podía ir á Casa de Campo…”-“Bueno… ahora que o dis, o outro día vino falando con Manola mentres Rex e Marea botaban un polbito…”-“Tas seguro?”-“A verdade é que no… non sei se sería ao revés…”-“Guau, guau, guau…”-“Guau, guau, guau, guau…” (risas de cans).
Ao chegar ao Xoyma despedíronse, Rubén tiña que ir a xunto de Keko para arranxar non sei que asunto duns supositorios para o mareo que lle sentaran mal e que lle pasara o de Forxán. Lucky continuou para abaixo só e viu a Rex, o can do que falara antes, tirando de Manola, quente perdido, coma sempre. Non sei que problema tiña ese canciño… Ao acercarse ao seu portal, estaba xa poñéndose o sol e dun coche aparcado enfronte baixaba Rula, unha caniche moi tímida pero pouco intencionadamente sexy. Era sobriña do seu veciño, de Jose que saiu ao seu encontro. Jose colleu no colo a Lucky para acaricialo, queríanse moito, e así agardaban a Rula, que cruzaba a rúa na bolsa da dona, Angélica. “Tas algo boa, joder!” lle dixo Lucky á cadela, ao que ela contestou poñéndose colorada “Tes cada cousa…”. Lucky chiscoulle un ollo a Jose e este devolveulle o guiño. A familia meteuse na súa casa, o 1º esquerda e Lucky, ás catro patas, perdeu a vista en dirección á casa da súa Nuca. Caeulle unha bágoa e coa cabeza baixa meteuse no portal a ver se Jorge chegara do mar ou Elvira de facer a compra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario