ESES BARES...

Na nosa cultura, galega e española, sabemos, vivimos e desfrutamos dun tempo ocioso que se desenvolve en grande medida nos bares, eses lugares onde se toma café, té, copas, refrescos (poucos) e tamén comida (en ocasións). Son algo así como templos, moito máis visitados que as igrexas (cada vez máis abandoadas), refuxios de persoas que buscan escapes das elevadas horas de estancia nos traballos (que non sempre se corresponden con horas de traballo… horas produtivas me refiro), locales de reunión destinadas á socialización extrema, sexa esta profunda ou superficial. O caso é que os bares están ahí para nós, agardando a ser ocupados por ferventes consumidores non moi esixentes.

Acudimos a bastantes e de diferentes tipos, pero hai uns que teñen un significado especial… non sei se son os máis guais ou os que máis nos gustan… o que sí sei é que son moi relevantes nas nosas vidas. De festa, de descanso, de charla, de debate, de encontro, de paso fugaz, de estancia continuada… moitos tipos, como digo.

Hai uns bares que ocupan no noso día a día un espazo único e diferente. Son aqueles que nos traen as lembranzas máis regulares, máis habituais, nos que facemos cousas que nos identifican. Se tivésemos que elixir os nosos favoritos, estes, non aparecerían na lista… estarían nunha que non existe.

Nas diferentes etapas da miña vida, foron aparecendo e facéndose fortes unha serie de locais que boto de menos (algúns) e outros aos que non desexo voltar (algúns, tamén).

En Foz, o meu pobo, hai un no que, cada vez que vou, paso o tempo de despois de comer (unha ou dúas horas), sexa a época do ano que sexa, é "A Eskina", que é un bar situado enfronte da praia da Rapadoira, o epicentro do turismo focense. Nel, sempre encontro á mesma xente e case sempre tomo o mesmo, un café (con xeo ou sen el) e en contadas veces, en festas e eso, emociónome cun gin & tonic de tarde. Poido quedarme dentro ou fóra, en función dos acompañantes, dos temas de conversación ou do clima. Para min supón unha posta ao día do feito popular, unha tormenta de ruxe ruxes sá e saudable, supón unhas risas con vaciles de lado a lado (que van e veñen… 'hostias como panes'), unha actualización do devir político local, unha aceptación e visionado das rapazas de moda, un complemento informativo a Punto Pelota, supón unha lectura superficial da prensa diaria (deportiva, autonómica e central) ou unha vista rápida da Interviú (cos intercambios de opinión propios sobre tetas operadas ou non). A Eskina é unha neopousada dun par de horas.

Na Coruña, o meu lugar era o "Torre Esmeralda", debaixo da miña casa, ao ladiño da fonte de Catro Camiños. É un bar-cafetería de clientes fixos, do barrio e de traballadores da zona, uns camareros tan agradables de segundas como secos de primeiras. Ten madeira escura e mámore, fotos nas paredes e ultimamente, polas mañáns da fin de semana, estase a convertir no novo Portiño (por que?). Era ideal para ver calquera partido de fútbol (tanto liga como Champions) no que xogara o Barça e que non desen en aberto, claro. Tamén para ir conectarse a internet (se non tes na casa), para tomar un café de mañá ou a cervexa de espera dun colega. Xente maior, xente xove, aquela muller de cincuenta e tantos sempre impecable e delgada como unha pasa, o meu veciño hipereducado que cheiraba a viño, aquel matrimonio de pailáns, os de UGT en mesas de catro, a vella xunto ao cristal… o Arenal enfronte…. ah! E os sandwiches mixtos vexetais.

Cando preparaba oposicións en Lugo, había un bar que significaba o desconecte das cinco ou seis horas que estudaba ao día. Unha horterada total, na Rúa Fontiñas, a un minuto do noso piso. Non é que fora moito pero é que nesa época tampouco ía a moitos sitios, unha vez á semana aproximadamente e case sempre a última hora. Non lembro o que bebíamos, supoño que cervexa (ou mojitos?) porque a principal atención era a misteriosa camareira do Sur de América (non sei o país pero pode ser Venezuela). Xogábamos a adivinarlle a vida, idade, situación sentimental, fillos, carácter, talla de sostén… así somos… supoño que uns porcos… ou será que sinxelamente non finximos? Chamábase o "Menta y Limón" e supoñía unha hora semanal de liberdade e fantasía naquel cárcere de apuntes e programacións didácticas.

Na miña estancia de un ano en Carballo, polo menos un par de veces por semana, baixaba á cervexaría do lado do meu piso, a "Boa Estrela", un lugar agradable no que tomar algo e falar un pouco. Case sempre ía acompañado polo que a conversa estaba asegurada. Cando non era así, sinplemente collía a prensa e a poñerme ao día. Era case toda en madeira, cun pequeno alto de mesas máis íntimas e con dúas pantallas de televisón nas que, entre outras cousas, vin a final que gañamos da Eurocopa de Fútbol. Penso que era un bar típico de xente xoven desa zona… camareiras guapas multiempregadas (pubs, bares, discos) coñecidas por todos os locais, coches "preparados" aparcados fóra xunto a motos de grande ciclindrada, lingua galega nos oídos, gomina e escotes.

No breve pero intenso tempo que estiven en Compostela (tres meses), había un bar que para min significaba "desconexión" e "venres pola noite", o "San Clemente", coas súas estufas de exterior e as xenerosas tapas coa cervexa ou viño. Traballaba nun cole en Negreira de substituto e preparaba oposicións ao mesmo tempo, o cal significaba de Luns a Venres, de oito da mañá a doce da noite, traballo máis estudo, co único descanso de unha hora para comer, así foron eses tres meses. O momento no que tomaba aire? O do bar.

Na fase londinense, teño dous con significado distinto: o "About Thyme" e o "The Steele's". O primeiro, o restaurante no que traballei, que no pranta baixa tiña unha barra de bar na que agardar a mesa ou degustar interesantes viños. Alí traballei de barman un tempo e outro de camareiro de mesa. Un restaurante de nova cociña europea con exposicións de pintura e actuacións de jazz e soul en directo. Na barra tiven moitas conversacións de bar cun presentador de deportes da BBC, cun dos excontables de Ruiz Mateos (piradísimo), cun xuiz, cun político do parlamento, cun branco e rico vello (caendo) e o seu xove noivo negro, cunha vella de Fisterra ou con Pepe, o comercial de Martin Códax… e cos compañeiros de distintas nacionalidades. O segundo, era un pub, aínda hoxe, un dos meus preferidos da capital, ao lado do noso primeiro fogar en Belsize Park. Música en directo (sobre todo acid jazz), menú Thai, varios ambientes e sempre boa compañía.

Agora, en Pontevedra, xa comezo a ver cal vai ser o meu bar deste tipo… o "Al Andalus"… santo nome! Preto do meu piso, enfronte á Alameda, e vai ser o meu bar porque é onde vou ver os partidos do meu Barça cando sexan de pago, hora e media de Aquarius e bocata quente de beicon con queixo. É un local normal, incluso con certo toque impersoal na decoración, pero ten o seu encanto… e ademáis é a sede dun clube de xadrez e acuden a el para xogar todos os días… silencio, entón. A maiores, ten unha camareira moi, moi agradable que trata á xente fantásticamente ben.

Eses bares...