ESCRACHE, POR FAVOR.

Xa fai tempo que estou moi farto dese argumento dalgúns tertulianos dos programas de televisión e de radio que intentan agochar o "cambio", ou mellor dito impedilo, con ese rollo das boas formas. Refírense a todo o que teña que ver coa presión da cidadanía sobre os poderes fácticos deste país, a todo o que ten que ver con facer a democracia máis participativa, é dicir, en realidade, opóñense á democracia real, á verdadeira, e apostan por unha que se restrinxe ao voto cada catro anos e que debe agardar a que os que mandan se decidan a escoitar.

Merda para eles! Repito: Merda para eles!

Xa está ben de pamplinas! Xa está ben de bailarlle a auga aos que nos esmagan!

Todo o día con ese conto de que as formas fan perder a razón… pero quen foi o pailán que inventou semellante bobada? A razón tense ou non se ten independentemente das formas. Aquí un exemplo. O termo escrache naceu en Arxentina en 1995, cando a agrupación de dereitos humanos HIJOS se reunían nas portas dos domicilios de determinadas persoas que eran xenocidas do Proceso de Reorganización Nacional (a dictadura militar que tivo lugar desde o ano 76 ao 83) e que foran indultados por Carlos Menem. Eran persoas libres que decidiron, ante a pasividade e ignorancia institucional, tomar as rendas e presionar a uns asasinos. Sen máis, sen violencia, simplemente unha medida para dar a coñecer a situación á opinión pública e para colocar un tema "morto" na primeira liña da actualidade nacional.

Na actualidade, en España, estamos a vivir algo parecido pero cun fin diferente que é evitar que as persoas se queden sen fogar. A realidade déixanos, cada día, situacións nas que familias enteiras se ven cunha man diante e outra detrás ao ver como uns bancos (auspiciados por un goberno) lles quitan a súa primeira e única vivenda. Imaxinade. Que lles queda a esas persoas? As pontes? A rúa? Penoso! Inhumano!

Co tema das preferentes pasa algo parecido. Os afectados, moi ben organizados por certo, adícanse a irrumpir nos plenos locais esixindo unha solución por parte dos representantes políticos (que prometeron en campaña electoral que ían solucionar o problema) ante unha   estafa de dimensións escandalosas.

Cal é o problema entón? Moi doado, que as institucións prefiren ternos atados en corto e que non levantemos a voz ante as inxustizas. Nada máis e nada menos. Así de clariño volo digo.

Todo o Exército Guerrilleiro PPopular (EGPP) sae para declarar ante os medios que esta situación é inaceptable. Sen ir máis lonxe, María Dolores (e dolores é o que me produce a min oíla) de Cospedal, declarou hai uns días que as actuacións da Plataforma de Afectados pola Hipoteca (PAH) son "nazismo puro" e reflexo dun "espíritu totalitario e sectario". Permitídime, agora, perder a razón coas formas (como dirían eles) e preguntarme a nivel retórico "Cando vai chegar o día que a esta señora lle metan unha polla na boca en plena intervención ante as cámaras?" Xa vedes, eu son así, un maleducado. Pero non é culpa miña, son unha víctima, unha víctima da LOXSE. 

Por se fora pouco, outro galo entra no corral. É Felipe González Márquez, Felipe, expresidente do goberno, ilustre orador, persoa culta, formada, que desde fai tempo, deixou a bandeira do socialismo no rocho para poñerse ao servizo do capital máis cruel. "Por que un neno ten que aguantar presión na porta da súa casa?" dixo cheo da razón que cre lle dan as canas que peitea. Inconcebible! Sempre digo que é moi significativo o momento que un escolle para falar e os argumentos e opinións que un esgrime. Quero dicir, que se un persoeiro está todo o día falando e dice cousas sobre todos os temas, podería ser comprensible que dixese isto, entendendo tamén a posición dos realmente afectados, dos débiles. Mais non é o caso. Felipe falou e falou isto. Eu se teño que escoller de que lado poñerme téñoo claro, pero tamén é certo que eu sí son de esquerdas e non me trago a "moto" socialdemócrata que, incluso ve o centro, moi á súa man esquerda.

Eu dígolle a González o que un día lle dixo o noxento Aznar: "Vayas(é) señor González!" Déixenos en paz dunha voz e céntrese nos bonsais, nas xoias e nas esculturas… ou neses múltiples asesoramentos a Gas Natural ou Fenosa por cantidades vergoñentas.

A min que carallo me importa que o bebé de Soraya non durma dun tirón! Que carallo me importa que che chamen ladrón a González Pons! Que carallo me importa que un dirixente PPopular sexa increpado nunha cafetaría co lema "Sí se pode"! Que carallo me importa que Gayoso (exdirixente de Novagalicia Banco) se teña que ir dun restaurante pola presión da xente! Que carallo me importa que lle berren a Cristina Cifuentes na rúa! Que carallo me importa que lle caia encima unha tonelada de bosta á diputada e filla de Fabra (a de "Que se jodan!")! Que se fodan eles! Que agardan de nós logo? Que agardan dos afectados? Que lles aplaudan? Se non poden coa presión que o deixen e que chegue un cos collóns cadrados.

Que hai dos nenos que se quedan sen fogar? E dos seus pais? Que hai das persoas que perderon todos os seus aforros polas xogadas fumarentas dos bancos? Que hai de que un banco nos desahucie de vivendas que non podemos pagar e ao mesmo tempo sexan rescatados cos diñeiros recaudados en impostos dos cidadáns? Que hai do afundimento do sector público que tanto deberías defender que se está vendo mutilado pola pasta inxectada ás entidades que nos meteron nesta crise? Dime González, que hai deles?

Isto é incrible! ídevos coas vosas formas a tomar polo cú másteres do universo "comebolsas"! 

Eu non trago! Eu non trago co voso conto de nunca acabar!

Para min, nestes momentos, só vale unha frase, unha frase que anima á rebelión, á rebelión pacífica pero agresiva, claro. Unhas palabras que lin no estado de Facebook da sempre xusta e reivindicativa banda de jazz galego Abe Rábade: "OS CAMBIOS SOCIAIS PRODÚCENSE CANDO O MEDO CAMBIA DE BANDO".

Nada máis e… adiante!