"MILHO VERDE"

Moitas veces pensei, desde o punto de vista construtivo, claro, cal será o motivo polo que a moita xente lle chama a atención que me poida gustar "Milho verde". Respeto o interrogante, pero non logro entendelo. É probable que a forte, elitista e estúpida presión social do musicalmente "cool", exerza aínda máis forza do que eu pensaba. 

Unha das cousas que teño claras desde pequeno (e non foi algo aprendido, senón inherente a min) é que o que me gusta, gústame… e punto. E tampouco me importou nada, tamén desde pequeno, que me metan en sacos de modernos, hispters, freaks, anticuados, raros,  excéntricos, antiguos ou o que sexa. Paso de paridas e complexos alleos. Non andamos por ahí facendo exaltación da liberdade cada día?

Pois sí compañeiros, gústame o Zeca Afonso e Animal Collective, Pearl Jam e Joan Manuel Serrat, Fantasmage e Ben Harper, Jeff Buckley e Moderat, Fela Kuti e Ludovico Einaudi, Radio Futura e Ghostpoet, Vicente Amigo e The XX, The Bad Plus e Lust For Youth, Silvia Pérez Cruz e Fluzo… o que me chega, chégame, e non atendo a estilos, etiquetas, impacto (comercial ou indie) nin tendencia de encaixar en grupos determinados. Son así e non o entendo como algo mellor ou peor, simplemente é o que hai.

Ao tema! Vou compartir con vós algúns dos motivos polos que me encanta esta canción. 

O Zeca Afonso é un referente para min en todos os sentidos, ideolóxico, cultural, político e artístico. En Portugal, o seu valor e a consecuente lexión de seguidores cóntase por milleiros, desde a escena independente aos sectores máis populares. Foi o cantautor e músico da "Revoluçao dos Cravos" ou "Revolución dos Caraveis", que devolveu, nun só día, a liberdade ao pobo portugués o 25 de Abril de 1974, logo dun réxime dictatorial de case cincuenta anos.

É un home comprometido co seu tempo e co futuro, respetuoso e respetado, un progresista que amaba aos seus iguais (que eran todos) e que sempre gardou a esperanza na especie.

Portugal é un país que me atrae desde sempre, por irmán, por fermoso, por sinxelo, por rico en tradicións, por vangardista ao mesmo tempo e por humilde. A súa música, polo tanto, interésame en todas as súas dimensións. 

O Zeca, ademais, gústame polo mesmo motivo que me gustan outros, é dicir, por esa capacidade de mesturar ou integrar dous elementos tan importantes como son a tradición e a innovación, o cal proporciona a todo o que crea un caracter intemporal que desfruto ao máximo.

"Milho Verde" ten unha letra sinxela que agocha tanto como amosa e que cada quen debe analizar, cuestión pola cal non me vou parar en comentar.

"Milho verde, milho verde

Milho verde maçaroca

À sombra do milho verde

Namorei uma cachopa

Milho verde, milho verde

Milho verde miudinho

À sombra do milho verde

Namorei um rapazinho

Milho verde, milho verde

Milho verde folha larga

À sombra do milho verde

Namorei uma casada

Mondadeiras do meu milho

Mondai o meu milho bem

Não olhais para o caminho

Que a merenda já lá vem."

Nesta canción, o folklore luso chega a un encontro cos ritmos africanos angoleños e non por casualidade, senón por un vencello cultural obvio.

É real, inmediata, espontánea, completa, rica, integradora, impecable, sincera, honesta, directa, un traballo de recuperación e de ampliación, unha preciosidade. 

A cuarta acepción da RAE para o termo "música" di:

"Arte de combinar los sonidos de la voz humana o de los instrumentos, o de unos y otros a la vez, de suerte que produzcan deleite, conmoviendo la sensibilidad, ya sea alegre, ya tristemente".

E neste sentido, cando a escoito, o meu estado cambia por completo. Non poido soamente oíla, teño que erguerme do sofá e bailala, coas mans en alto e os brazos dobrados en noventa graos, chascando os dedos, movendo o corpo de esquerda a dereita, e dándolle á cabeza, sorrindo.

Non poido soamente oíla, teño que cantala… e iso mola moitísimo. Quero participar nela, non só consumila, ser parte diso, fusionarme con eses ritmos, meterme nos tambores e pandeiros, sair das frautas, estar diante do micrófono, pechar os ollos e ver á xente.

Síntome feliz, alegre, melancólico, nostálxico, con ganas de chorar e de rir, de abrazar, de tocar, de amar, de sentir. Síntome cheo, ata arriba de enerxía, síntome mesmo eu.