FÚTBOL. ÉTICA E ESTÉTICA

Máis alá do fútbol, do éxito conseguido neste deporte e do mellor ou peor xogador que fosen, apetéceme lembrar a unha serie de futbolistas que por diversos motivos me chamaban a atención.

O primeiro deles é Fernando Couto. Portugués defensa central da selección (na que chegou a ser capitán), ex-xogador do Porto, Parma, Barça e Lazio. 

Duro como un muro de formigón, contundente nos despexes, con grande potencia no salto, era un seguro de vida contra os habilidosos dianteiros rivais.

Desde moi pequeno, desde a primeira vez que o vin xogar, sentín admiración por el. Primeiro, pola súa excelente melena á altura do ombreiro. Segundo, polo seu orixe (sempre sentín a Portugal como un país irmán). E despois, polo seu caracter fóra e dentro do terreo de xogo. 

Nalgunha caixa da miña habitación de Foz gardo o Sport que anunciaba a súa fichaxe. Aínda lembro a súa chegada á cidade condal, con aquel abrigo longo de paño escuro, coas greñas ao vento. Era, para min, unha incorporación de moitísimo valor para o meu clube, o azulgrana. A fichaxe dun home, dun tipo forte, de pelo en peito. Couto! "Couto" era o nome que eu elixira para poñer na camiseta do F.C. Barcelona que nunca compraría.

Sócrates é outro dos xogadores que, aínda non lembrando velo xogar, me fascinou… e aquí tamén pesa moito a estética. Tamén a súa ideoloxía de esquerdas (para que vos vou enganar…) que tan ben retrata o xornalista Quique Peinado no seu libro "Futbolistas de izquierdas".

O seu nome é unha forma de abreviar o normal: Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira (que nin a telenovela máis tola podería ter inventado).

Foi un dos mellores mediocampistas da historia, foi o inventor do tacón e, ademais, era médico de carreira, algo pouco habitual na élite futbolística.

Aínda que xogou a maior parte da súa carreira no Corinthians (equipo dos seus amores que gañou o campionato ligueiro carioca o mesmo domingo que morreu… como el mesmo desexara), tamén estivo na Fiorentina, no Flamengo e no Santos.

Das súas pintas pouco se pode dicir que non se vexa… simplemente impresionante… esa barba, esa trombaza, esa delgadez, esa elegancia… un auténtico crack!

Agora é o turno do galés Vincent Peter Jones, máis coñecido como Vinnie Jones, un tipo duro dentro e fóra do campo. Como xogador, na posición de  centrocampista, destacou pola súa agresividade e capacidade intimidatoria, chegando case sempre a empregar métodos violentos. Estivo en varios equipos como o Wimbledon FC, o Leeds United, o Sheffield United e incluso o Chelsea.

O director de cine inglés fixouse nel para interpretar a gangsters tanto en "Lock, Stock and Two Smoking Barrels" ou "Snatch". Tamén interpretou a Juggernaut en "X-Men: The Last Stand".

Fortes entradas (como a que xubilou anticipadamente ao xogador do Tottenham Gary Stevens), agarrada da colloada rival (como exemplo a que lle fixo a Paul Gascoigne), frases con pedigrí (a que lle adicou tamén a Gascoigne: "Chámome Vinnie Jones, son xitano, gano moito diñeiro. Vouche  arrancar a orella cos dentes e logo vouna escupir na herba. ¡Estás só, gordo, só comigo!") ou marcaxes asfixiantes son as súas marcas de identidade.

Actualmente vive en Los Angeles e o seu currículo de antecedentes penais non é pequeno (ameazas no 98, agresión a un veciño no 99, ameazas e inxurias a diferentes pasaxeiros dun avión no 2003, agresión nunha pelexa de bar en 2008, danos tras perder unha disputa co actor Tamer Hassan en 2010). 

O fillo que toda nai desexaría ter...

Sigo con Paul Breitner, ex-xogador do Bayern Munich e do Real Madrid, con quenes consiguiu numerosos títulos. Alcumado "O Afro do Fútbol", "O Abisinio", "O Kaiser Vermello" ou "O Maoísta", este defensa alemán internacional da década dos setenta, destaca polo seu excelente look.

Cinco bundesligas, dúas copas alemás, unha copa de Europa, dúas ligas, unha copa do rei, un mundial e unha eurocopa son os seus principais logros.

Ao retirarse, exerceu a presidencia do Bayern, comentou partidos para medios televisivos e actualmente é olleador do clube bávaro.

Ese afro do home branco, eses ollos de rato, esa barba de longo ideal, a roupa Adidas de antes (que axuda!), esa fortaleza física e mental en 1'76 metros de altura, esa rebeldía, a xenialidade, a controversia… o xogador que tivo os collóns cadrados para tirar un penalti (sen estar entre os posibles lanzadores) nunha final de mundial que ninguén quería tirar ("Tirei o penalti porque escoitei de neno que así nacían os heroes").

Un home home, sen espazo para as ambigüidades, sen Gutiadas...

E agora, unha lenda viva como Mágico González. Jorge Alberto González Barillas naceu en San Salvador en 1958 e foi elixido pola IFFHS como o mellor xogador da historia do seu país natal.

É o menor de oito irmáns. A súa carreira profesional dividiuse entre o ANTEL, o Clube Deportivo FAS, o Cádiz, o Atlético de Madrid, Los Angeles Aztecas ou o paris St. Germain entre outros.

Din que o seu caracter bohemio e a súa indisciplina impediron que dera o salto a clubes de maior envergadura. Durmía moitísimo (chegando a ter un empregado do clube para espertalo), saía polas noites de maneira consecutiva (ata altas horas da madrugada) e tiña costumes alonxadas do hábito deportivo. Neste respecto, el dixo nunha ocasión: "Reconozo que non son un santo, que me gusta a noite e que as ganas de troula non mas quita nin miña nai. Sei que son un irresponsable e un mal profesional, e pode que estea desaproveitando a oportunidade da miña vida. Seino, pero teño unha tontería no coco: non me gusta tomarme o fútbol como un traballo. Si o fixera non sería eu. Só xogo por divertirme".

Con todo, o seu rendimento na cancha era sobresaínte.

En 1989 foi denunciado por intento de violación, cuestión que se solucionou co pago á denunciante de 4000 pesetas.

Tras o seu retiro, foi taxista, asistente técnico da selección salvadoreña ou segundo adestrador en Houston.

Seguinte. Carlos Valderrama, "El Pibe Valderrama" e o seu compañeiro de viaxe: un afro loiro de dimensións xigantes. Considerado un dos mellores xogadores sudamericanos de todos os tempos, foi un dos membros daquela magnífica xeración colombiana que contaba tamén con Asprilla, Higuita, Rincón ou Valencia.

Debutou no Liceo Celedón e desde ese momento pasou por otros clubes como Millonarios, Deportivo Cali, América, Montpellier Herault, Real Valladolid, Independiente de Medellín Junior de Barranquilla, Tampa Bay Mutiny, Miami Fusion e Colorado Rapids. Todo un periplo mundial.

O 1 de Febreiro de 2004 é a data do seu retiro oficial no Estadio Metropolitano (a onde asistiron 56000 espectadores entre os que estaban Maradona, Francescoli, Chilavert ou Carlos Vives).

No 2012 portou a chama olímpica de Londres polo condado de Berkshire.

Participou en diversos programas de televisión colombianos e incluso no filme "El Paso 2" no que facía del mesmo. 

Pero o principal motivo que o trae a esta lista é o seu pelo. Como citei antes, o seu afro foi obxeto de comedia e de eloxio, sobre todo, despois de que nun partido contra o Real Madrid, Míchel lle agarrara as pelotas nun saque de esquina sen que o colombiano caera na provocación. A partires dese momento, Míchel tivo que aguantar en moitos campos, ducias de siareiros con afros loiros.

Non fai moito falaban na tele sobre o mellor xogador de todos os tempos do Manchester United. Entre eles estaba George Best. Para moitos será un descoñecido porque non o vístedes xogar, mais a súa grandeza pervive no tempo.

Naceu en Irlanda do Norte no 46 e xogou once anos no clube inglés. Comezou xogando a rugby despois de levar premios polos seus estudos.

Os seus pais morreron novos por enfermidade e alcoholismo. Tivo catro irmás. 

Ademais do seu currículo e grandeza como xogador, está aquí pola lucidez e extravagancia das súas mellores frases, entre as que destaca a seguinte: "Gastei moito diñeiro en licor, mulleres e carros de carreira. O resto desperdicieino".

Dixo tamén cousas como "En 1969 deixei as mulleres e a bebida, pero foron os peores vinte minutos da miña vida”, "Fai anos dixen que se me daban a elexir entre marcar un golazo ao Liverpool ou deitarme con Miss Mundo ía ter unha difícil elección. Afortunadamente, tiven a oportunidade de facer ambas cousas”, "Se eu nacese feo, nunca terías oído falar de Pelé" ou "Non me chega nin aos cordóns da botella" (sobre Paul Gascoigne).

Morreu o 25 de Novembro de 2005.

E para poñer punto e final a esta lembranza, Gerd Müller, "Torpedo" Müller, un dos mellores dianteiros da historia (ao que Leo Messi lle batiu un récord de goles fai pouco despois de corenta anos).

Este alemán é o máximo goleador da selección alemá (68) e da bundesliga (365). No total da súa carreira como profesional marcou 582. Bota de Ouro en 1970 e 1972, Balón de Ouro en 1970, gañou a Eurocopa do 72, a Copa Mundial no 74, tres Copas de Europa de clubes consecutivas, 

Xunto a Beckenbauer e Maier ascendeu ao Bayern Munich á primeira división  e desde ese momento todo foron éxitos.

Era intelixente, oportunista e devastador. Vivía na área e tiña unha excelente visión para a colocación. Eficaz cos pés e boísimo no xogo aéreo. A súa velocidade, a forza e o seu centro de gravidade baixo provocaba que metese goles en circunstancias pouco previsibles. Era un coitelo para os rivais.

Isto é todo amigos/as!