CARAS DE PAILÁN

Hai ocasións na vida dunha persoa na que un fica realmente sorprendido pola ignorancia e estulticia da xente. Non falo de atoparme co descoñecemento dos outros, non, iso non tería que ser algo negativo en si mesmo, refírome a ese tipo de ignorancia brava que se tingue dun atrevimento agresivo, arrogante e pretendidamente despreciativo coa cultura e os seus procesos de adquisición.

Vou contarvos tres casos que aconteceron en diferentes épocas da miña vida.

Cronoloxicamente, o primeiro tivo lugar en Londres, no restaurante no que traballei e onde tantas cousas aprendín. Comíamos despois dun turno de mañá, de comida, uns cantos españois e algún inglés, e falábamos das diferentes linguas maioritarias. Ocurríuseme dicir que tanto o galego como o castelán eran linguas con moita riqueza e os meus acompañantes non tardaron en introducir a comparación co inglés. Unha comparación que deixaba ás linguas ibéricas nunha posición de desvantaxe… ou de enorme inferioridade cualitativa, mellor dito. Eu non dicía que o inglés tivera pouca riqueza, creo que ten moita por toda a influencia que recibiu, incluso os lingüistas din que o seu vocabulario é máis extenso que o noso. No momento no que dixen que as nosas linguas eran latinas, romances, que derivaban do latín veu a polémica verdadeira. "And the english as well", "¿Y el inglés de qué deriva? ¿De una cigüeña?". Lembreilles que o inglés era unha lingua xermánica pero que por ser moi falada, polo cristianismo e por historia recibira a grande influencia de outras linguas como, por suposto, os cultismos latinos. Deixáronme de ignorante e absolutamente todos saltaron contra min cunha actitude "colonialista" que ahí sí que poñía ao nivel histórico a españois e ingleses. Primeira cara de pailán.

Segundo caso. Fai seis anos. Non lembro ben con quen estaba pero saiu na conversa a palabra "extrovertido" (recentemente introducida pola RAE nunha desas accións que eu detesto pola que un mal uso pero masivo convirte unha palabra inventada en real… ao igual que, ollo!, "asín", "murciégalo", "almóndiga", "toballa"). En fin, a cuestión é que dixen que non entendía como se fixera tan masivo ese erro xa que a forma correcta era "extravertido" en contraposición a "introvertido". Puxeron caras longas en plan 'pero que di este?'. Acto seguido, dixéronme que a forma correcta era a que todo o mundo dicía e a miña era unha bobada. E ao carallo! Só tiven que facer unha pregunta para deixar máis clara a súa imbecilidade: "Que prefixo é logo ese 'extro-'? Disme outra palabra que o teña?". Quedáronse calados uns instantes e cando non sabían que dicir, un repreguntoume a min "E que máis da iso?". Eu puxen cara de 'bo argumento, tío!'. Aos poucos segundos, o "listo" da oposición tiña unha teoría que no seu xuízo desmonataba a miña teoría e dixo "Veña chaval! Xa o teño! Que me dis de 'extrógeno'? Vaite dar un paseo e non inventes…". Extrógeno! - pensei e rin por dentro. Por suposto, non entrei en máis polémicas e non lle expliquei que a forma correcta era "estrógeno". Cara de pailán, de novo.

Por último, unha situación de fai aproximadamente un mes. Falaba cun tipo (na presenza da súa moza e dun amigo meu) sobre o seu futuro próximo en Escocia. Falábamos de adaptación e esas cousas. Para animalo un pouco fixen alusión a que eses países constituintes do Reino Unido tiñan moitas cousas en común con Galicia, como o clima, a vexetación, a xeografía ou as xentes. De feito moitos estudos sinalan que os primeiros poboadores deses países eran os do noroeste de España, onde, que eu saiba, está Galicia. Como cuestión que eu consideraba interesante introducín o concepto de Pangea, do supercontinente fai moitos millóns de anos pero que é un concepto romántico sobre similitudes. Recibín un "Pero seamos serios, Jose" cunha cara de superioridade e de deixarme de estúpido que me cabreou e que me despertou un instinto violento de instante. Pode que o tipo de pailán que tiña enfronte (e a súa bravura bañada nun viño de 10 euros que para el era como unha botella de Artadi El Pisón Double Magnum do 2004) influira moito pero apetecíame poñerme serio, tan serio que se tivera que ir para casa cos dentes na man. Un tenta ser agradable, amable, animar, botar unha man e recibe apatía, arrogancia, desprecio. "Veña! A mamar logo e que te jodan!" foi a miña resposta acompañada dunha media volta.