Marga charla con Tono - o seu home - na barra dun bar tranquilo dunha cidade pequena. Ambos fuman e beben whisky con soda. É unha conversa sen xestos, de "sí" e "non", algo que o tempo se encargou de ir endurecendo, unha conversa un tanto apática, desas que se fan abandoando os órganos no armario e que só necesitan do automatismo. Ela ten o cabelo rizado e tirando a roxo, o seu nariz é dos afiados, ollos claros e pequenos e beizos grandes. El ten a idade marcada na pel e un estilo máis propio dun rapaz de vinte. Míranse pouco. Están de cara á estantería das botellas. Parecen agardar algo que non chega. Tono apaga (mal) o cigarro no cinceiro e vai ao wc. En menos de dez segundos chega un xove e pousa a súa man (cálida) no ventre de Marga. Ela levanta a cabeza, a mirada, e quédanse un intre intenso engordando a liña visual, en silencio, xa non soa a música, xa non hai ninguén máis no bar, só eles dous, só unha man, un abdome e catro ollos que miran. Cunha voz suave, calmada e con certo peso de seguridade, o rapaz pregúntalle se quere deixalo todo nese preciso momento e irse con el. Margarida apaga o seu cigarro (ben), colle o bolso e sae do local. O futuro séguea. Cando Tono volve, quédase co seu fume do cinceiro e con dúas copas a medio rematar. Vai ralentizando os seus movementos cando nota que a ausencia se extende no tempo. Comeza a comprender que pode non haber regreso. Cámara lenta. Chama ao camareiro e cos ollos baixos pide outra ronda. Dous whiskys con soda.
No hay comentarios:
Publicar un comentario