CON MARIO VAQUERIZO NO MERCADONA

Un día máis ía camiño da oficina de traballo temporal sen esperanza ningunha de apañar un choio medianamente decente, nin tan sequera agardaba algo de fin de semana, nada, alí me dirixía como alma en pena, camiñando levado pola brisa leve do paseo marítimo da Coruña. Rúas longas, rúas cortas, cruces, pasos de peóns, persoas fóra das oficinas e dos bares fumando cigarros apurados, algún paraugas, coches aparcados, rapazas con uniforme de colexios privados, homes de traxe e mulleres elegantes, xoves de resaca da noite anterior, contedores de lixo, colas nas oficinas do INEM, autobuses urbanos a toda velocidade, cheiro a fritanga misturado co cheiro a mar, cabezas baixas e moitas ilusións asasinadas. Sen decatarme do paso dos minutos cheguei ao meu destino, cansado, co alento apurado. Unha señorita en falda e chaqueta cun atractivo marciano díxome bos días. Contestei educadamente. Ao verme, deseguida dixo o meu nome, con apelidos e todo, Jaime Oterito Otero. Vaia sorpresa! Pero esto que é? pensei. Uns segundos de silencio cos ollos abertos manifestando sorpresa e Vanessa, que así se chamaba a de marras, dixo:
- Hombre, caballero, a usted estaba yo esperando.
- (…) - non sabía que dicir ante tanta confianza.
- Acompáñeme, por favor.
Levoume a unha oficina, ou sala mellor dito, que había no fondo do local. Estaba tan desconcertado que non podía anticipar que pasaría. Serían máis ou menos dez pasos de un metro de lonxitude nos que pola miña mente pasaron ideas como unha bronca “de tipo mamá”, un striptease de lencería fina ou unha trama de masonería laboral.
- Tome asiento, por favor – dixo Vanessa.
- (…) – seguía sen saber o que dicir.
- Mire… me acaba de llegar una oferta muy interesante para usted. Se adapta totalmente a su perfil.
- Ah! Si?
- Pues sí… señor Oterito… puedo llamarle Jimmy, verdad?
- Eh… claro, claro.


- Resulta que acaba de llegar a la ciudad Mario Vaquerizo, marido de Alaska, y necesita… bueno… nos ha requerido un servicio de shop assistant para esta tarde.
Shop assistant… xa… - pero que carallo pasa aquí? Pensei.
- No se lo esperaba, verdad? – seguiu sen deixarme contestar – Es una oportunidad única! Mirando en la base de datos, sólo usted cumplía con los requisitos para poder hacer este trabajo eficazmente. Lo cierto es que su capacitación es alta en este sentido, en el mundo de la moda y las tendencias, me refiero.
- A miña capacidade… xa… - non sabía de que falaba, estaba claro que se trataba dun erro informático pero estaba tan abraiado que me quedei bloqueado.
- Le iba a llamar por teléfono justo en el momento en que entró por la puerta, vaya coincidencia que se decidiera usted a venir hoy.
- Bueno… tocábame, veño un venres sí, un non.
- Ja,ja,ja. Entonces que me dice? Firmamos el contrato? – me preguntou mentres mordía o capuchón dun boli Bic laranxa, que por certo pensaba que xa non se fabricaban – Es un contrato por horas. Diez horas concretamente… aunque posiblemente, la tarea le lleve unas dos o tres. Ya ve, una oportunidad única, como le decía antes. Entonces… está de acuerdo?
- Eh… - dubidei un momento pero necesitaba o diñeiro e, eu que sei, podía estar ben pagado – supoño que sí, acepto!
- Está muy bien pagado Jimmy. Son veinte euros la hora, es decir, doscientos euros.
Douscen…
- Sí – non me deixou acabar, por segunda vez, como lle gustaba mandar na conversa, non quero imaxinar cómo sería na cama a tipa esta – Doscientos euros!
- Pois nada… adiante! – firmei e a bailar.
- Le aseguro que no se arrepentirá.
Levantámonos, saimos da oficina e voltamos ao mostrador.
- A que hora teño que estar… e onde?
- Ah! No se preocupe Jimmy, el señor Vaquerizo vino por aquí a primera hora de la mañana y ya le hemos dado las llaves de su apartamento. Le espera allí en estos momentos.
- Que? – estaba alucinando tanto que confundín todo aquelo cun soño pero non podía ser, nos meus soños nunca vou a oficinas de traballo temporal – Na miña casa?
- Sí, no se preocupe, todo está correcto.
- Pero…
- Apresúrese e intente ser lo más servicial y amable posible porque este trabajo puede repetirse si lo hace bien.
- Pero como…
- Si lo desea puede prepararle algo de comer para después, por la tarde, cumplir su cometido.
Cando me quixen dar conta de todo aquelo, xa estaba fóra con cara de pailán pero coa mesma necesidade de diñeiro que facía cinco minutos. Non quedaba outra, tiña que facer ese traballo. Atrás quedaban preguntas sobre quen pollas lle dera as miñas chaves do piso a aquela señorita. Era incrible, espionaxe, FBI, CIA, KGB? Esto que me estaba a pasar era a ficción máis grande, era o puto surrealismo. Na miña vida me pasara nada parecido.


Non podía esperar e esta vez, collín un bus urbano para chegar canto antes. Peguei á cara á ventaniña e vía pasar a xente e os coches ata que o vafo non me deixou ver máis. Baixeime na Praza da Palloza, onde vivía, nun edificio vermello que me facilitaba o recoñecemento para chegar á casa nesas noites de embriague etílico. Saquei as chaves do peto e abrín a porta do portal, chamei o ascensor e agardei. Chegou. Monteime e máis espera, oito segundos de reloxo. Pranta sétima, ábrense as portas e recorro o longo corredor ata a miña porta, a D. Teño dúas pechaduras, primeiro abro unha e cando meto a chave na segunda, escoito un berro. Á présa abro e vexo en primer plano a Mario Vaquerizo en mallas brilantes e camiseta de rede de tirantes colgando da lámpara do teito, coa cabeza para abaixo, xuntando o seu collón dereito ás bombillas. A miña cara era un poema de Bécquer. Aquelo cheiraba a pelo queimado que tiraba para atrás.


Hola Mario, son Jaime Oterito e son o teu shop assistant.
- Ah… hola, hola. Soy Mario… Mario Vaquerizo, marido de Alaska… me conoces?
- Si pero… que facías ahí subido? Non ves que eso non é para subirse. É unha lámpara para dar luz ao salón.
- Ya, ya, me aburría y quise probar, digamos que… tenía los cojones fríos.
- Bueno, non digo nada entón pero creo que é mellor que non repitas.
- Vale... está bien, te entiendo.
- Tes fame?
- Pues ya son las dos menos veinte y sí me comería algo. Las cosas como son.
- Vou ver o que teño por ahí.
Fun á cociña, abrín a despensa e alí estaban dúas latas de fabada Litoral. Perfecto! Collín unha pota e volqueinas dentro. A vitro ao máximo, puxen a mesa mentras se quentaban e Mario, que facía nada se abrasaba as pelotas, facía aeróbic no salón cun DVD de Jane Fonda que traía no bolso. Un, dous, tres… e veña piruetas, veña saltos e veña fantasía. Un espectáculo! Como me podía estar pasando esto a min? Quen mo ía crer? Saía vapor da cociña, o que indicaba que a comida estaba lista, acerqueime, collín o cucharón, servín nos pratos e púxenos na mesa.
- Guau! Fabada - dixo Mario – Si no las quieres las dejas.
- Ja, ja… eso son as lentellas chaval… e esto é fabada.
- Me es igual, en mi casa siempre se dijo este dicho con la fabada.
- Pois non sei, supoño que serás de interior logo!
- Bueno, bueno, no hay que entrar tanto en la vida privada, esto es una relación estrictamente laboral, sabes?
- Sei.
- Comemos?
- Veña.
- Pero como pones cuchara para comer esto?
- A ver Mario, que queres? Tenedor?
- Sí, claro.
Dinlle o que pediu e despois non parou de pedir, que se ketchup, que se sal, que se un despertador, que se unha braga. Tróuxenlle todo porque eu só pensaba no diñeiro, que me facía moita falta. Pero que tipo máis raro! De onde saiu?
Comimos sen falar moito máis vendo un programa do corazón nunha canle desas da TDT. Volvíase tolo cos cotilleos e falaba só. Non parou de criticar a forma de vestir de Falete e posicionábase claramente do lado do seu ex mozo que se autosecuestrou. Xustificábao dicindo que Falete, a folklórica, era un tirano.
Antes de acabar de comer quedouse dormido na mesa co tenedor na boca. Deixeino alí tranquilo, descansando e soñando, supoño con Alaska cantando “Bailando”. Senteime mentres no sofá para ler o periódico. Deume tempo de ler El País, o Xornal de Galicia e un folleto de Carrefour que tiña por alí. Tardou un par de horas en despertar e fíxoo cuns sonidos así como “gugu-tata” acompañados duns peidos laterais que case lle rompen as mallas, que ao fixarme máis, vin que levaban brilantina.


- Boas tardes Mario, vaia sesta eh?
- Como que siesta? Estaba meditando.
- Xa, xa.
- Primero estuve pensando en unos asuntos porque soy representante, sabes? Después recordé unos pasajes de la Biblia que me venían como anillo al dedo y al final, dejé la mente en blanco. Hasta ahora que recordé que no tenía Tipp-Ex.
- Xa vexo que eres unha persoa bastante profunda.
- La verdad es que sí, siempre me gustaron las cuevas y los hollos.
- (…) – de pedra me quedei.
- En fin… vamos a comprar, no? Que para eso te contraté.
- Certo – xa desexaba acabar con aquel conto.
- Que eres? Estilista?
- Eh… sí, sí. Estilista profesional. Traballei cos mellores e estudei en Helsinki
- Eu levaba posto un xersei de lá que me fixera miña nai, uns Levi’s 501 vellísimos que me quedaban pequenos e que deixaban ver o pantalón do pixama que non me dera tempo nin a gana de quitar pola mañán. Nos pés, unhas Dr. Marteens que tiña desde o instituto e na cara levaba unhas gafas da Primeira Comuñón. O que eu non sabía é que todo eso estaba de moda. Unha vez máis, alucinante!
- Te parece si nos vamos ya? Este apartamento me está asfixiando, sabes? Es que soy agnóstico, me cuesta estar en espacios cerrados.
- Entendo. Imos logo!
Mario colleu un abrigo de plumas negro que sorprendentemente deixara no colgador da toalla, no baño e fúmonos. Abaixo, enfente do portal, esperábanos unha limusina branca cun chófer que se chamaba Xaime pero que el chamaba Esther. Tívenlle que abrir a porta para subir e nin as grazas me deu. Eu non tiña nin puta idea de a onde íamos e tampouco mo podía imaxinar sinceramente. O tremendo coche, eso sí, colleu pola Ronda de Outeiro arriba, deu a volta na rotonda do alto, todo o mundo que paseaba mirábanos sorprendido. Na altura do Mercadona aminorou a velocidade, puxo a intermitente e meteuse no garaxe do súper. Pero para onde carallo me levaba? Pois sí, ao Mercadona. Outra sorpresa.


Un párking escuro con algunha praza libre foi o primeiro espazo aberto público no que a xente me viu con aquel famoso. Mulleres metían aos nenos na parte de atrás do coche mentres lle dicían aos seus maridos, que metían as bolsas da compra no maletero, “¿Ese no es ese cantante americano?”, “¿Quien?”, “Ese de ahí, el que va con el del pelo rizo”, “¡Anda! Pues sí, es Marilyn Manson”. A verdade é que tiña certo parecido. Os dous daban o mesmo medo. Fomos rápido, Mario puxo os óculos de sol (non me preguntedes o motivo, será por esas cousas que teñen os vip), collimos o carriño e o artista, en lugar de meterlle unha moeda de euro, pediume as chaves da casa, eran de cú redondo e meteunas na ranura. Funcionou. Carai! Que listo era aquel tipo, non era moi guapo, pero listo aínda era. Segundo pasamos polo lado das caixeiras, todo o mundo, que era moito, mirounos de arriba a abaixo. Deus bendito! Parecía un pervertido cunha boneca hinchable pegada. A ver se non vía a ninguén coñecido. Á primeira sección que pasamos foi a de bolería, onde colleu varias cousas, ou mellor dito, collinas eu baixo as súas ordes. Café puro-Arábica Hacendado (2’62 euros), Té Relax con tila, azahar, melisa e herba Luisa (1’32) e seis polvoróns grandes de rosco de viño e améndoas ao chocolate (3’12). Despois, un corredor foinos levando a outro por todo o super. Catro iogures gregos Danone (2’15), fideos de arroz Gallo de 500g. (2’39), doce de cabelo de anxo (1’62), marmelada de laranxa amarga Hacendado (1’10), mel de caña Nuestra Señora del Carmen (1’59), crema de champiñóns Gallina Blanca (0’63), lata de albóndigas de Pollo Lozano (0’99), lata de callos con garabanzos La Nora (1’05), especias para caracois Hacendado (0’85). Debíalle gustar a casquería porque comprou lingua vacuna (8’08), fígado fileteado (2’83) e miolos de porco (1 euro-12 unidades). Que máis? Morcilla asturiana Juntamar (1’60), longaniza de León picante (2’01), salchichas Jumbo Classic Oscar Mayer (1’75), figos naturais Hacendado (1’65), pepino (2’25/k.), tomate canario (1’25/k.), plátano canario (1’59/k.), cenorias Agrícola Villona (0’68/k.), obleas para xeado Pack de dous (0’50). Mario tropeza cun caixa de Dixan que algunha persoa debeu deixar no chan e cae contra unha estantería onde había bolsas de patacas fritidas. Ao apoiar as mans rompe e abre unha bolsa e machaca as patacas coa cabeza. O cabelo chéiralle a ‘receta campesina’ pero lévao con clase, normal, é Mario Vaquerizo. Merca tamén pan raiado Panalca (0’65), marmelo doce Primera (0’95), espárragos extra grandes Hacendado (2’99), bolsas de conxelación Zip (1’20-15 uds.), tinto de verán Sandevid (1’39), sidra El Gaitero (1’89), viño doce Sansón (3’79), batida de coco Mangaroca (8’50), Ponche Caballero (10’75). Avanzamos e iniciase unha pequena conversa, a primeira desde que chegaramos ao Mercadona.


- ¿Tienes hijos Jaime? – preguntou ao mesmo tempo que collía un bote de papillas para bebés.
- Non, aínda son moi novo.
- Ya me lo imaginaba… no tienes pinta de tenerlos, pareces muy irresponsable e inestable… y no creo que tengas novia…
- Pois non teño, non. Paso, de momento. Por agora prefiro botar os meus cohetes por ahí e listo.
- ¡Qué ordinario, madre de dios!
- (Se te foras á merda!) – pensei.
Potito de verduras e pavo Nestlé (1’75), papilla líquida de froitas e cereais Hero Baby (1’75), toalliñas de bebé Deliplus (1’50), papel hixiénico Bosque Verde doble rolo (1’80), empapadores de cama Tena Bed (10’10-20uds.). Pero para que carallo quere esto? Brekkies Excel Complet con polo e arroz (7’98/10k.), lixivia Bosque Verde (1), limpiador de madeira Bosque Verde (1’09), auga destilada (0’78), tinte para roupa La Nave (1’45), deterxente Micolor Fresh (3’99), cepillo térmico 35mm. Deliplus (2), accesorios para o cabelo Infa (1’75) e para cabar xa, prantillas de xel para zapato tamaño pequeño (3’69).
Por fin! Que pesadez! Dóeme a cabeza unha burrada, vaime estoupar. Mario, en cambio, está fresquísimo, bailaría unha lambada con Almodóvar sen problema ningún. Que aguante tiña o cabrón! Xamáis me fixeran pasar unha tarde de compras tan dura. Agora entendía o de que o soldo fora tan bo.
Na caixa, tiven que descargar eu só o carriño e meter todo nas bolsas. Mario sacou un espello do bolso, unhas pinzas de depilar e a facer as cellas. Puta que o pariu!
Levamos todo á limusina (que ocupaba dúas prazas) e alí esperaba Esther como unha figura de cera, de pé xunto á porta. Fumaba un cigarro do revés (non entendín moi ben aquelo pero non preguntei) mentres nos vía vir e cando me veu cargado coas bolsas, botoume unha man. Menos mal, algo de axuda. As bolsas foron encaixando no maletero como un puzzle de poucas pezas e cando o carriño estaba vacío, Mario, sorprendentemente, levouno cos outros. Que detallazo da superestrela! Cando viña de volta parecía unha modelo movendo a cadera dun lado a outro e dándolle ao pelo como a Pantoja. Parouse diante de min e dixo:
- Bueno chicos… nos vamos? Estoy cansadísimo.
- A onde?
- Pues… tú a tu casa y yo a mi hotel. Tus servicios acaban aquí.
- Ah… moi ben. Perfecto!
- Señor, yo pienso que… - iniciaba o chófer.
- Mejor que no pienses Esther, estate callado y así salimos todos ganando, conduce y ya está, sí?
- Sí, señor.
Montamos e todo o camiño houbo un silencio ata o meu barrio. Aparcados diante do portal, en doble fila, Mario retirou o pelo cun movemento-látigo de cabeza co que pensei que se desnucaba e meteu a man nun peto interior do abrigo. Non vou dicir agora eso de ‘pensei que ía sacar unha pistola’, non, máis ben podía sacar un tampax ou o mando da TV. A cuestión é que no bolsiño tiña o diñeiro para pagarme. Non recordaba moi ben o que era, cría que sobre douscentos euros. Efectivamente, deume primeiro esa pasta e logo cen máis de propina dixo. O que me deixou de pedra foi que me meteu os billetes enrolados dentro do calzoncillo ao mesmo tempo que subía as gafas e me chiscaba un ollo. Púxome beizos de pendanga, deume un pico (que me soupo a esterco) e díxome pensando que estaba moi sexy:
- Has sido uno de los mejores shop assistant que he tenido nunca. Te recomendaré a mis amigos… No has pensando en vivir de esto en Madrid? Te iría bien…
- Gracias pero creo que o meu sitio está aquí, eu sin ir ao porto… non son ninguén, son un lobo de mar, non sei nadar pero… a min, non hai quen me joda!
- Como veas… gracias por todo y… cúidate niño!
- Encantado Mario. Ata logo!
- Hasta siempre Jaime!


Con présa baixei do auto e andei aceleradamente ata a porta vermella do edificio no que vivo, o bico deixárame algo mareado. Mirei atrás e a limusina íase ao lonxe e… hostias! As chaves! O capullo deixáramas no carro da compra. Dioooooooooos! Cando baixei o chanzo, pisei mal e rompín os dentes contra o ferro que rodea os contedores de lixo que estaban alí. Caín de xeonllos sangrando coma un porco e vaia cristo armei no chán, non sabía onde estaba. Levantei a cabeza e vin o meu rostro reflexado no cristal dun coche, faltábanme tres dentes. E vaia dor! Comecei a peliscarme para ver se era un soño todo aquel día de tolos, tan surrealista… e nada, era real. Comecei a chorar alí tirado e cando pensei que non podía ir peor, escoito:
Estás bien chico? La caravana de la metadona está a la vuelta de la esquina.
Xírome e vexo que é o pai da miña noiva. El veme, xira a cara e vaise sen dicirme nada.
Escoito os seus pasos separándose, clac, clac, clac, clac, clac…(stop)… clac, clac, clac, clac, clac (de regreso)… (stop), sinto un toque de dedo nas costas, miro e outro vez meu sogro coa man en alto. Pégame unha santa hostia que me deixa temblando e xusto nese momento todo vólvese negro e escoito ti-ti-ti-tí, ti-ti-ti-tí. O espertador. Estou na cama. Sí, sí, sí! Xa me parecía a min… tanto surrealismo. Lévome a man á boca e teño todos os dentes. Ben! Eso sí, mexeime por min, está todo pingando, que ben me viñan agora os empapadores de cama do Mercadona.