Parto entón de facer unha breve introducción ao concepto (de Tea Party, non do chópped) para situarnos.
En realidade chámase o Tea Party Movement e moitos tradúceno como ‘Partido do té’. Ven a ser un movemento político estadounidense moi conservador (moi de dereitas para entendernos) centrado nunha baixa fiscalidade, na volta aos principios filosófico-constitucionais de EE.UU. e na reducción do papel do Estado na sociedade, é dicir, menos goberno e máis poder para os que teñen pasta. Esto tradúcese en ataques constantes á clase política (tanto de dereitas como de esquerdas) e a todo o que ten que ver con sistemas públicos. Comezouse a falar deste movimento desde o ano 2009, creo que coincidindo coa chegada ao poder de Obama e cos últimos coletazos da era Bush. Opóñense entre outras cousas á Lei de Estabilización Económica de Urxencia de 2008, á Lei de Reinversión e Recuperación de Estados Unidos de 2009 ou á Lei de Protección ao Paciente e Coidado da Saúde Asequible. O que non teña cartos que se amañe vamos, falando rápido. Fan manifestacións, comunican a través das redes sociais como Facebook, Twitter, Myspace ou blogues, e en 2010 o Tea Party abreuse paso no Congreso gañando escaños figuras como Rand Paul e Marco Rubio. Estes candidatos ao Parlamento deben cumprir dez mandamentos, digamos, que son os seguintes:
1. Identificar a constitucionalidade de toda lei nova.
2. Rexeitar o comerzo de emisións.
3. A demanda dun presuposto federal equilibrado.
4. Simplificar o sistema tributario.
5. Auditoría da constitucionalidade dos organismos do goberno federal.
6. Limitar o crecemento anual no gasto federal.
7. Derogación da lexislación sanitaria aprobada o 23 de marzo de 2010.
8. Aprobar unha política enerxética en línea cos puntos anteriores.
9. Reducir a demarcación.
10. Reducir os impostos.
Como pasa coa roupa, os smart phones, a comida ou as tendencias sociais, estes movementos chegan a España, á nosa España, sí a nosa, esa que tanto nos gusta de ‘lo compré por cincuenta y lo vendí por cien’, esa na que ao seleccionador de fútbol que gaña o mundial lle dan o título de marqués (que carallo significa eso? Por min que lle den o de ministro, aquí todo dá igual), esa de ‘se fixéramos como en Alemania ou Holanda que case hai pleno emprego…’ e logo mórdense os collóns se suben os impostos un 0’001%. A nosa España. E chega da man de El Yunque mexicano ou polo menos sospeitase que a financiación ven de ese lado do Atlántico. Son os que fixeron moverse aos obispos coa Lei do aborto (que non critico eh! Que faigan o que queiran, nin nas iglesias nin na rúa me interesan, pero algunha explicación deberían dar, ou perdón pedir pola cantidade de pollas de nenos que acabaron nas súas bocas á forza), os que se opoñen ao matrimonio homosexual, os que non queren a igualdade entre home e muller, os que defenden a unidade familiar tradicional ante a desintegración que provocan algúns (jajaja). É a versión católica do Tea Party estadounidense. Outro grupo semellante é o grupo Inter… bosta! Porque quen pode estar contento con eles sen ser eles mesmos? Non creo que lle guste nin aos do PP, asustan, só cren neles mesmos, son os máis listos, os máis puros, a liberdade, os que tratan con desprecio a todo o mundo.
A dereita ten que existir, e a esquerda tamén, e o centro, todos xuntos podemos conducir esto ben e mal, pero coordinados. Se eu fose de dereitas odiaría esa canle de televisión do toro porque teño un mínimo de gusto e o esperpento deixaríallo a Almodóvar.
Paso de entrar a valorar máis a fondo todo esto porque a verdade é que xa non me interesa, ademáis uns estarán a favor outros non, sería un debate para ‘59 segundos’ ou algo así. É doado debatir se che pagan por facelo e como a nós non nos pagan… pasamos, ou?
O que quero dicirvos é que a min todo este secretismo, todo esto de actuar desde detrás das montañas ponme dun bruto que non é normal… e sinto envexa desta tropa de capullos, quero ter algo parecido e por eso vou crear o ‘Gin & Tonic Party’ que vai ser un movemento aberto a todas as persoas que queiran sumarse. Eso sí, para poñelo en marcha voume poñer en contacto cuns elixidos totalmente capacitados para dirixir o sistema e para dicir paridas, que creo é do que se trata, non?
O meu equipo, inicialmente, vai estar formado polas seguintes estrelas:
CHARLES BARKLEY:Apodado “Sir Charles”, “El Gordo”, “The Round Mound of Rebound” e “The Chuckster”, naceu en Leeds (Alabama) en 1963, mide 1’95 cm. e pesa 115 kg.
Xogou nos Philadelphia 76ers, nos Phoenix Suns e nos Houston Rockets da NBA, é membro do Basketball Hall Of Fame, é considerado un dos 50 mellores xogadores da historia, foi un dos integrantes do extraordinario Dream Team e xogaba cos números 34, 32 e 4. Actualmente está retirado e traballa na TNT de analista de partidos da NBA, está casado cunha tal Maureen e ten unha filla chamada Christiana, participou no filme “He got Game” e “Space Jam”, xoga cada ano o Celebrity Golf Association Club e ten á venda dúas autobiografías.
No noso clube encargarase de tarefas de seguridade en todos os actos que se organicen, tanto xuntanzas, como merendolas ou manifestacións. Ademáis será asesor en temas de patrocinio de vida saudable e alimentación.
JOSÉ LUÍS PERALES:O cantante romántico por excelencia para algúns, naceu en Castejón, un pobo a cincuenta quilómetros de Cuenca no 45 no seo dunha familia cristiana tradicional. Con só seis anos tocaba o laúd e con dezaseis estudou unha mestría industrial en electricidade na Universidade Laboral de Sevilla. Alí formou parte da tuna e aprendeu a tocar cinco ou seis acordes de guitarra. Con “Niebla” (a súa primeira canción), deuse conta que a música sería a súa vida. Trasladouse a Madrid para ampliar estudos de peritaxe, onde compaxinaba o seu traballo de electricista coa composición.
Manuela é a súa muller, á que adicou a seguinte frase: “Eu, se non fose por Manuela, estaría perdido”, xa vedes, poesía pura.
Rafael Trabuchelli é o que fai que a vida de Perales dé un xiro e amplíe o seu rexistro de composición a cante e supuxo o seu triunfo en España e Latinoamérica. Ten máis de catrocentas cincuenta cancións rexistradas na SGAE e compuxo para Julio Iglesias, Rocío Durcal, Isabel Pantoja, Raphael, Miguel Bosé ou La Oreja de Van Gogh.
Será o encargado do movemento en España, o que o difundirá a través das súas cancións, fará que a mensaxe entre coa música, fará o que el sabe, cantar. Bueno… tamén arranxará posibles avarías de electrodomésticos, computadoras e demáis.
JOSÉ LUÍS SANTAMARÍA:Este reputado cociñeiro do sur español, tamén coñecido como “El Cocinero de Rota” e que se fixo famoso a nivel español polas súas aparicións (cagándoa máis da conta) en ‘El Intermedio’ de Wyoming, será o responsable paramilitar do grupo gracias á súa experiencia no programa con avións que o sobrevoan e lle rompen os cristais desa cociña tan cutre. A proximidade coa americana base de Rota fai del o perfecto alucinado que se encargue da provisión de armas no caso de facer falta. Coa súa célebre frase: “...vamos a ver Joce Luí... donde ta..bueno si no lo encuentro no se lo hecho” conquistou ao mundo pola enorme capacidade de adaptación. E por eso que… a versatilidade ten un nome… Seluí! Traballará man a man con Barkley.
RAFFAELLA CARRÁ: Cantante, bailarina, actriz, presentadora… unha superwoman! Coñece á perfección o mundo dos medios de comunicación (traballou na RAI e en TVE) polo que será a directora xefa do novo grupo de comunicación ‘Aquí esvara’ (tv, prensa e radio) que reflexará os ideais do Gin & Tonic Party e que se editará en vintecinco idiomas. Autora de temazos tan potentes como “Fiesta”ou “Hay que venir al sur”, actriz en “Von Ryan’s Express”, “La sombra del zorro” ou “Tormento del passato”.
Ademáis, xestionará o movemento en Italia, país no que anticipamos que imos ter moitos seguidores.
DUSTIN NEIL DIAMOND: Actor que daba vida a Samuel ‘Screech’ Powers na mítica serie de televisión “Saved by the Bell” (“Salvados por la Campana”) e que ten un bico máis grande que o de Davor Suker. Naceu en 1977 e despois deste papel tan recoñecido (extendido con posterioridade como xefe de estudos do instituto), caeu no esquecemento colectivo ata que se lle ocorriu participar nun video porno (“Saved by the Smell”) co que non conseguiu recuperar a fama. É agora cando pode volver a ter protagonismo encargándose da parte xuvenil do movemento. Será o encargado de enlazar as nosas ideas co público xoven (tan disperso nestes tempos). Só ten que facer unha cousa, esquecer a súa identidade, xa que se convertirá en ‘Screech’ para sempre. As redes sociais serán a súa arma de traballo. É o cerebro informático.
GARY BARLOW:Membro de Take That (os que no seu tempo foron os novos ‘New Kids on the Block’), cantante, compositor, pianista e productor inglés, que traía de cabeza a todas as adolescentes daquela época e máis ás súas nais. Era o fillo perfecto e precisamente por eso, será o embaixador do Gin & Tonic no Reino Unido. O seu será un labor complicado pero confiamos na súa beleza, na súa condición de loiro e neses traxes tan axustados que leva. A súa mirada de ‘estoume cagando pero non me importa’ convencerá a moitas seguidoras que verán no noso movemento unha saída para a crise.
ROMARIO DA SOUZA FARIA:Futbolista brasileiro nacido en 1966 que foi xogador do Vasco da Gama (dúas ligas), PSV Eindhoven (tres ligas, dúas copas), F.C. Barcelona (integrante do Dream Team), Flamengo e Valencia. Foi un grandísimo goleador, xogador de inspiración e regate soberbio que en 1994 gañou a Copa do Mundo coa súa selección. Durante a súa carreira profesional tivo bastantes enfrentamentos con adestradores e xogadores polo que será, agora, o responsable de relacións internacionais. Ademáis de encargarse da publicidade en todo Sudamérica, coordinará os diferentes países nos que esteamos presentes (que agardamos sexan moitos). A elevada capacidade de comunicación deste deportista está contrastada (“E os compañeiros… que se jodan”).
KIRK CAMERON:Actor estadounidense coñecido, sobre todo, polo seu papel de Mike Seaver en “Growing Pains” (“Los problemas crecen”) e que na actualidade produce un programade televisión cristiano e é predicador. Naceu en 1970 e nos seus primeiros anos protagonizou un anuncio anti-droga e outro de cereais. Está casado con Chelsea Noble e ten seis fillos (catro adoptados). Nos oitenta había tantas fotos del nas carpetas das rapazas como Phoskitos se pode comer Falete nun mes. O que pasa é que este artista, en vez de estar chingando e drogándose ata as cellas (como todos os precoces actores de éxito), estaba coñecendo a Xesús (e non me refiro ao dos estornudos).
Cremos que a súa pouca habilidade para comer o coco á xente vainos ser moi útil e xestionará o Gin & Tonic en USA.
CHUN-LI:Que significa “Beleza de Primavera”. Naceu en China o 1 de Marzo de 1968, mide 1’70m., practicaba Wu Shu (estilo de loita) no Street Fighter e é moi aficionada ao aeróbic. Controlará todo o tema en China e en Oriente en xeral. O seu pasado como axente da Interpol supón unha boa base para facer tarefas de investigación, desenvolvemento e innovación (I+D+i). Por outra parte e gracias aos seus numerosos viaxes polo mundo para participar en campeonatos de loita, ten moitos contactos (Ken, Ryu, Guile, Blanka…) que á hora de extender as nosas ideas serán moi de agradecer. Eso sí, todo hai que dicilo e ben é certo que nos últimos anos gañou uns cantos quilos que non lle fixeron perder axilidade pero sí un pouco de atractivo.
HUGH HEFNER:Este militar, empresario e editor da revista Playboy é, sen lugar a dúbidas, unha das pezas clave do noso engranaxe. Por dicilo claramente, é un dos que financia todo o cotarro e sen o seu esforzo, esto non sería posible. Ten xa oitenta e catro anos, é de Chicago, defensor da revolución sexual e da liberdade persoal, loitou nos últimos meses da Segunda Guerra Mundial, estudou psicoloxía e actualmente, celebra vintedúas festas ao mes na súa mansión de Los Angeles con convidados ilustres. O éxito de Gin & Tonic Party está case garantido, polo tanto. É nesta casa de estilo inglés onde se farán as reunións do G&TP que durarán toda a fin de semana. O seu afán competitivo, así como a súa capacidade para os negocios son sinónimos de victoria.
Este é o meu equipo, o que elixín… porque me deu a gana, porque considero que para facer o que fai o Tea Party non se necesita moito máis, tan só ter ganas de tocar as pelotas e de crerse alguén importante sen selo.
Antes de rematar, déixovos algunha idea ou principio que nos define como movemento ideolóxico e de control.
Queremos que Valentino Rossi se encargue da sanidade mundial.
Obrigaremos ás mulleres a ter sempre os pezóns duros e aos homes a tocarllos sen parar.
Prohibiremos o tabaco e a bebida para legalizar o resto das drogas.
Subiremos o soldo das mulleres e baixaremos o dos homes.
Pecharemos os ximnasios e haberá que facer deporte ao aire libre e ligar nas discos.
Destruiremos os medios de transporte e o que queira viaxar, terá que facelo a pé ou a nado.
Non haberá diñeiro e haberá que chegar a outro tipo de tratos.
Para dar unha opinión en público haberá que facer trámites burocráticos durante un ano.
Eliminaremos as escolas e montaremos estadios de fútbol.
Cambiaremos (en masa) ás persoas de país. Así por exemplo, estadounidenses para Costa de Marfil, españois para El Salvador, chinos para Portugal, etc.
Pouco a pouco a cousa irá a máis en xente e en ideas, polo que xa sabedes, contactade con nós a través de calquera páxina web que escribades no directorio dos vosos portátiles. Só tedes que pinchar enriba das tres uvedobles.
No hay comentarios:
Publicar un comentario