Acabo de chamar a miña nai por teléfono e dime que tiven unha bici antes, vermella, que ma regalara Pili, supoño que será a do Gorrión (o apodo dun home de Foz) e a memoria non lle dá para afinar a marca. Segundo mo di, venme á cabeza a imaxe das miñas pedaladas de máis neno.
É unha historia recurrente nas miñas comidas familiares, a miña precocidade para andar en bicicleta. Foi un caso moi raro, din. Con dous anos (pouco despois de andar) xa comecei a montar pero fíxeno cunha particularidade, sen aquelas rodas pequeniñas traseiras. Nunca se me deron ben, cada vez que as vía, vía ao demo. Amargábanme. Non as quixen e meu pai, como sabía que non eran estritamente necesarias para aprender, pasou delas. Agora lembro lixeiramente sair naquela bici con meus pais, eles andando, dando un paseo, eu nas dúas rodas. Como me resultaba moi complicado seguir o seu ritmo tan baixo de zancada, eles deixábanme pedalear ao meu aire ata que remataba a beirarrúa, e unha vez chegado, tiña que agardalos para que me cruzaran. A min valíame ben, chegábame con esa liberdade, non pedía máis. Naquel tempo, a miña rebeldía ceñíase a chamarlles putas ás monxas que me agarraban dos papos e á nai de Chicha, unha veciña nosa, o que traía a miña nai pola rúa da amargura… e enténdoa moi ben. Imaxinade unha nai co seu fillo camiñando da man hacia a casa da avóa e ver enfrente, achegándose, ás monxas da escola onde estudou ela e coas que sempre paraba a falar. É normal que empezase a suar prevendo o que eu podía armar. Perdón, mamá!
A bici vermella, como xa viña de ser usada polo fillo de Pili, non me durou máis de un ano e houbo que ir pensando en mercar outra, a miña, a mítica, a que recordo con máis agarimo, a que pagaría o que fose por conservar hoxe en día. Aquela máquina foino todo para min, o equivalente ao que agora podería ser unha noiva. Lembro ata o día que fumos por ela a “Bicicletas Veiga”, na estrada Xeral de Foz, unha tenda do avó da rapaza que me gustaba na gardería, Marta Andrade se chamaba. De entre todas as que había, fixeime deseguida naquela preciosa e pequena BH azul que eu chamei “A miña BH azul”. Deus! Foi amor a primeira vista, que gardabarros!, que empuñaduras! (goma negra con moitos cadriños pequenos), que protector da cadea e da catalina!, que portaequipaxes! (que viña a ser transporta amigo), que… todo! A meu pais non lle fixo falta preguntar cando viu que eu ía hacia ela, me montaba e comezaba a facer ruidos de moto. Teño a imaxe de velo pagar, algo no que sempre me fixei porque sabía o que significaba: moito traballo para eles. Agradecín toda a miña vida o esforzo que fixeron para que eu tivese de todo e o que lles gustaba verme contento e feliz. Pero ese día, houbo un problema, despois de moito tempo sin velas, a bici viña coas malditas rodas pequenas. Xa lle dín ás cellas para abaixo, non me gustaba o que vía. Meu pai díxome que xa llas quitábamos na casa e non me quedou outra. Vaia cantidade de topetazos que me peguei contra as paredes das casas. Aquelas rodas facíanme perder o control, o manillar seguía a dirección que elas querían. Chorei, baixeime da BH e preferín ir andando centrándome na miña obsesión por atopar o pau perfecto. Cando chegamos á casa, quitámosllas e a miña fonte de felicidade consagrouse: a BH azul. Dinme que aquel día quixen dormir con ela pero, claro, non me deixaron.
A todos os sitios ía nela (só, case sempre), á casa da miña avóa, aos camiños máis perigosos e difíciles, a ver á miña amiga Mar (de onde sempre volvía sen unha das sandalias), á praia, ao porto… Aló ía eu para arriba e para abaixo, cada vez máis rápido e dominando máis a bici ata que andaba como un tolo, sen medo a nada. E veña rampas que facíamos a pandilla de detrás da miña casa, rampas de todos os tipos, con madeira, con fibra, con cemento ou con tubos de hormigón. Saltos grandes, saltos pequenos, así pasaban os días, carreiras polo “camiño da cabra” que ía dar ás perigosas ruinas da Fábrica de Damián, carreiras ata as Corporacións (o barrio veciño), concursos dos derrapes máis longos, pinzar a roda de diante, colocar a bici sobre o manillar e o sillín no chan e darlle aos pedales coa man para ver a velocidade que pilla a roda, poñer un cartón dobrado nun dos radios da roda de atrás para que choque co cadro e soe como unha moto, desmontaxes de cadea, baixar costas sen frear…
Fun cumprindo anos e máis ou menos con sete ou oito compráronme (en Tristán de Taratol) unha bicicleta de carreiras Orbea branca e azul de dez velocidades, dúas catalinas e cinco piñóns. Seguía tendo a miña BH azul pero só para ocasións. Un día, que lembrarei sempre, meus pais chamáronme e dixéronme que lle ían dar a BH a Sico, o fillo duns amigos de meus pais. Vaia choros! Negueime en rotundo pero non valeu de nada. Espero que Sico a aproveitara porque a verdade é que non sei se o fixo. Co paso do tempo entendín que a min tamén me pasaran a miña primeira bici e que era un acto bonito por parte de meus pais, compartir está ben… e reciclar obxetos tamén.
Na miña nova etapa de bici de carreiras, empecei a facer viaxes longos de dez, quince, vinte, vintecinco, trinta e ata corenta kilómetros, moitas veces acompañado de meu pai, que ía na súa BH azul claro grande, unha de paseo preciosa (que unha das miñas irmás deixou podrecer no seu palleiro). Ía a Peizas, Fazouro, San Martiño, Santa Cecilia, San Acisclo, Alfoz e Ferreira. Que guais eran aqueles sábados pola mañán, pai e fillo en busca de aventura cada un co seu chandal. Inolvidable!
Tres anos despois, aparquei un pouco o tema da bici e adiqueime uns anos ao monopatín, ao skate. Tiven (e teño) unha táboa Santa Cruz con rodas Powell Peralta, eixos Goldwing e rodamentos NMB. Precioso! Aprendín a facer tres ou catro maniobras pero en breve dinme conta de que o que eu quería era ir rápido, así que comprei uns protectores Vision para os xeonllos e a baixar costas. Tamén nestes anos, Carlos, Abraham e eu poñíamos os nosos panos de pirata na cabeza, as gafas de sol redondas e pendentes de anilla para ir, nas de cross, a ver a unhas tías que nos gustaban preto da praia. Vaia tres!
Un tempo máis tarde, con quince ou dezaseis tiven que cambiar de bici porque xa non era aquel neno baixo, peguei o estirón e estaba en 1’75m. Fun con meu pai (de novo) a Talleres Baltasar e fíxenme cunha de montaña, a Imprex 500 negra, unha pasada! Vinteunha velocidades, cambio Shimano 500, moi lixeira, freos tamén Shimano, e unha animalada de contaquilómetros con non sei cantas funcións. Nesa fixen moitas viaxes cunha nova dimensión, levar todo controlado naquel aparello que marcaba a velocidade media e a máxima, a distancia total percorrida e a do día, as pulsacións, o tempo tardado nun traxecto ou o cálculo dos diferentes factores. Moitas historias en grupo cos amigos, merendolas, comidas, descubrir lugares novos…
En canto os estudos esixiron máis horas de adicación e o tempo de ocio o ocupaba básicamente o baloncesto, a actividade de bici viuse reducida. E así foi ata fai catro anos que recuperei o interés e o tempo.
Comprei, co meu soldo esta vez, en BiciTotal, unha Conor Zip plegable que vira por primeira vez cando vivín en Londres. Durante o tempo que estiven de mestre en Carballo, fun todos os días á clase na bici, sen importar o tempo que fixera, e a verdade é que só me colleran dous chubascos, contados. Cando me mudei a Coruña, a cousa complicouse pola ubicación do meu centro de traballo, intenteino ao principio pero era bastante distancia e con moita costa, chegaba suando a traballar. Hoxe en día, téñoa en Foz e utilízoa para ir á praia ou ao noso “rincón especial”, para ir tomar uns viños ou o café en verán, para ir ver o mar despois de cear…O que me queda claro é que para min, as bicicletas foron moi importantes e aportáronme moitas cousas, cada unha no seu momento. Coa vermella fogueeime, coa miña BH azul descubrino todo (o entorno e a min mesmo), coa de carreiras ampliei horizontes, coa de montaña madurei e descubrín a tecnoloxía e coa plegable recuperei a ilusión e dinlle a man ao medio ambiente. No futuro, teño a idea de recuperar aquela BH azul claro de meu pai confiando en que a esaxerada e descoidada estancia nese palleiro de Angélica non a matara. Chégame con que respire un pouquiño.
No hay comentarios:
Publicar un comentario