PSIQUE-SONGS

"THE SEASON". The Dodos.

Vigo, o MARCO, unha sala pequena, un Xoves, escuridade, tres amigos de pé, unhas oitenta persoas, tres músicos, calor en pleno Decembro, unha esperanza, instrumentos dispostos no escenario con batería baixa, África, unha conexión especial, oitenta minutos de concerto impresionantes, nerviosismo, soan as cancións de "Visiter" (2008) o que para min é o mellor disco dos doce anos que van de século, a sinxeleza duns artistas, a complexidade dos sentimentos, o elevado das emocións, un momento que debería ter sido eterno, a maxia do instante, o factor sorpresa, a primeira vista, as viaxes interiores persoais, a identificación da grandeza, a consciencia do pouso futuro, a comuñón evidente, o inicio dun camiño, os primeiros pasos dun percorrido, os sentidos, a pel de galiña, o para sempre.


"RUN". Vampire Weekend.

Os cambios non me asustan, non teño medo, estou preparado para eles, quero sentilos, vivilos. Aventuras das que traer recordos positivos, coñecementos novos, experiencias importantes, pequenos golpes, situacións que fan medrar, idas e voltas, estradas, pontes, ríos, mares, paseos, idiomas, persoas, roupas, climas, caras, ollos, mans, nomes, música, rúas, edificios, pisos, bares, pubs, barrios, parques, árbores, canles, fábricas, ceos, praias, prantas, librarías, concertos, comidas, bebidas, fotografías, obxectos, mobles, conversas, sentimentos, vidas.


"WAIT FOR THE SUMMER". Yeasayer.

Pois eso, agardando polo verán. De camiño a Foz, a paisaxe floreada aos bordes da estrada. Plena primavera. Cen quilómetros por hora. A familia e os amigos a hora e media de distancia temporal, cento cincuenta mil metros en espazo. Sol ata Mondoñedo. Logo aparecía Mordor con esas nubes que saen do inferno. Á altura de Vilamar os raios do astro rei volvían a aparecer colándose entre un ceo entrecapotado. Minutos que se facían moi longos. Un destino ao que quería chegar canto antes e un destino, tamén, que non me costaba deixar. Un "hola!" e un "ata pronto!". Agardando o verán, agardando as penas de Peizás, agardando os baños, agardando as sardiñas, agardando as cervexas, agardando a calma, agardando os xogos na praia, agardando a Foz.


"WIDE EYES". Local Natives.

Unha viaxe a Lisboa de dez días que culmina co Optimus Alive no ano 2010, fin dunha década de crecemento persoal, a máis importante da miña corta vida. De Lisboa a Algés en tranvía, "comboio" en portugués. Catro amigos, primeiro concerto do festival, a cegas, non coñecemos nada desta banda. Chegamos cedo para que o segundo show, The Drums non nos colla a cen metros do palco. Estes rapaces de California, armados cos seus instrumentos van destripando cada un dos temas do seu primeiro disco, "Gorilla Manor". Cunha intensidade e entrega desmedida, demostran que van moi en serio. "Wide Eyes" provoca na audiencia un movemento gozoso onde os sombreiros de palla van dun lado a outro, as miradas dos asistentes denotan sorpresa. Acaba de nacer un grupo. Acaba de producirse unha conexión total. Esas percusións, o machacante sol luso, a ténue frescura dunha carpa moi coqueta.


"KNEE-DEEP IN THE NORTH SEA". Portico Quartet

FNAC, o meu refuxio coruñés de mañás e tardes, busco entre os cd's algo que me entusiasme. Paseo polas seccións dos diferentes estilos, é un día extraño, non atopo cousas que me motiven para comprar, algo raro en min, estou cansado, non me apetece pop, nin rock, e menos electrónica. Vou a soul-R&B e collo un disco de sam Cooke, unha edición especial. Paso tamén pola parte reservada a músicas do mundo e quédome con Konono Nº1. Doume a volta, xiro de cento oitenta grados e o mundo do jazz ábrese ante os meus ollos, Moito onde elixir. Moitas voces femininas acompañadas de virtuosos. Examino letra a letra. Chego á "P" e alí, o "Isla" de Portico Quartet, unha das miñas bandas preferidas. Gústame tanto que podería volver a compralo e como non se trata deso, paso ao seguinte. Hostias! Sacaron outro cd! "Knee-Deep In The North Sea". Que grata sorpresa! Poño os cascos para testar algúns dos temas neses trinta segundos que a máquina permite. Detéñome no que dá nome ao álbume. Non saio dese corte. Que trinta segundos! Me lo llevo!


"ISLANDS". The XX.

Alternando fins de semana moi intensos pola xeografía galega con outros de reclusión absoluta no meu apartamento de Coruña. Nestes últimos, houbo dous discos que me acompañaron coa monotonía do feito habitual. "For Emma, Forever Ago" de Bon Iver e "XX" de The XX. Longas noites escribindo co meu antigo amigo portátil. Horas e máis horas tecleando á velocidade sorprendente de dous dedos. "Islands" é introspección. "Islands" é intimidade. "Islands" é tristeza. "Islands" é soedade. "Islands" é lembranza dun tempo incómodo, necesario.


"WINE AND CHOCOLATES". Theophilus London.

Salón de Pontevedra. Co meu novo timbal indonesio e os auriculares ao máximo volume, escoito esta canción e introduzco sobre ela o son da percusión que sae das miñas mans. Ritmos que a min me fan sentir ben, que me fan desfrutar dunha maneira nova para min, participando no asunto. Non teño a técnica latinoamericana (nin ningunha outra) pero teño sentimento, que non é pouco. Evádome da realidade, existo só na miña cabeza, nos meus oídos… algo parecido a cantar na ducha. Non sei se me escoitan os veciños, non sei se a Carla e a Eva lles molesta, sei que a min me encanta…. e que se joda o mundo.


"EXCUSES". The Morning Benders.

Non sei a onde leva o camiño, non sei onde están as ondas dese mar, non sei o que pasará, non sei de onde ven esa voz… sei que quero ir contigo alí, tranquilamente, sen présa, camiñando, paso a paso, ese lugar é para nós, está ausente sen nós, non quero que nos encontremos alí, quero chegar contigo, á vez, da man, collidos como ti e máis eu sabemos.


"YOU DO YOU". Bear In Heaven.

Non acostumo ir a concertos sen ter escoitado antes parte da discografía dun grupo. Esta era unha excepción. Alí estaba eu, no Playa Club da Coruña cuns amigos. Había moi pouca xente, unha desas cousas que non se explican, supoño que o bo gusto non é algo tan común. Tres tipos de New York prantados sobre o escenario, coas súas pintas cosmopolitas, cos seus bigotes modernos. Empezan a tocar baixo unha cegadora atmósfera de sombras. Xusto no ecuador do show, tocan "You Do You". Miro ao lado, a través da cristaleira, a praia de Riazor, a lúa chea sobre o mar. Noto unha ausencia.


"CALIFORNIA SUNRISE". Dirty Gold.

Estou na habitación, na cama, bailo por Spotify dun grupo a outro, dunha canción a outra, descubrindo música nova, revisitando outra. Por afinidades e estilos, un montón de referencias aparecen desa enorme base de datos. Non sei como, chego a Dirty Gold. Só teñen un EP, "Roar", de cinco cancións, entre elas, "California Sunrise". De súpeto, un oasis de sensacións, unha luz que entra pola fiestra e que contrasta coa chuvia que golpea os cristais.


"YEAH". Usher.

Nin o "Rock n' roll star" de Oasis, nin Blur, nin Richard Ashcroft, nin Coldplay, nin Snow Patrol… Usher e o seu "Yeah!" foron o primeiro tema que escoitei nun clube londinense. O que podería parecer unha putada porque non é un tipo de música que a min me guste, non o foi tanto. Sitio enorme con tres prantas, máis de vinte nacionalidades diferentes bailan en constante interacción. Escotes, pantalóns ceñidos, maquillaxe, cores de pel, sensualidade, volume tan alto que a única linguaxe era o roce corporal. E eu? Pois eu a hip-hopear como un negrata máis, vivndo algo novo e sabendo que naquel momento iniciábase a miña aventura, a nosa aventura.


"FOR WHAT IT'S WORTH". Buffalo Springfield.

Non me cae ben Pepe Navarro. Non me gustaba o seu programa do puto Mississippi… pero hai algo que lle teño que agradecer. Un Opel Kaddet branco vai camiño de Santa Cecilia os Venres pola noite. Son un neno e teño un discman gris. Dentro del, un disco recopilatorio dun programa de televisión de altas horas da noite. Entre todas as xeniais cancións que contiña, para min, só existía unha, "For What It's Worth". Engancheime por completo, aínda hoxe o estou. As cordas das guitarras desde as covas, esa agradable voz, esa breve duración, ese son delicado e elegante que vai por libre, a letra… Non quixen saber nada máis desta banda porque o tema non era deles, era meu. Non me interesaban nada, só quería a canción.


"CHICAGO". Sufjan Stevens.

Veño do traballo e coma sempre, paro no semáforo de enfronte de El Corte Inglés. Bastante tempo. Moitas veces soaba este "Chicago" e volvíame un tipo feliz. Ese semáforo púxose en verde e aparecín coa miña moza ao lado na canción que pechaba o mellor concerto do ano pasado en España. Estaba no auditorio do Primavera Sound barcelonés. Sufjan vestido entre futurista e señor dos cisnes, miles de persoas en pé bailando, globos de cores caendo do teito. O máis parecido a estar no paraíso. Un himno para a humanidade. Un momento para a nostalxia.