As palabras mudas
aceleran o paso
pola herba núa,
os ventos faciais choran
imaxes enferruxadas
sen un sentido noble.
Non queren caer do ceo
mentres voen os paxaros.
Non queren pensar
nos anos que escapan.
Non queren deixarse
vencer polo medo das tolemias.
Non queren moverse,
non queren.
Berra a trompeta de Christian Scott
por paisaxes soltas.
Augaventochuvia.
Terramarlúa.
Dianoitemorte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario