O coro parroquial infantil de Foz poñíase en marcha, unha idea innovadora nunha vila das súas características. Debeulles parecer pouco a existencia dun coro maduro no que homes (calvos) e mulleres (con peiteados de volumes sobredimensionais ) en rigurosos traxes de chaqueta negro se deixaban levar polas súas carpetas de partituras e polas súas variadas voces ao longo das diferentes parroquias do concello. A cuestión é que alí estaba aquela iniciativa para a captación de talentos precoces, ao tempo que se tentaba prolongar un pouco máis a permanencia deses mozos nas misas.
Lembro que era un mércores pola tarde, a iso das seis da tarde, aló por principios dos anos noventa, Carlos e máis eu chegamos cos nosos looks vangardistas. El con tupé tipo "onda mariñeira", cazadora vaqueira, sudadera de Alaska e Nike Pegasus. Eu con beisbolera, chándal de Jordan, Nike Huarache de running e gorra de lado ao estilo "Príncipe de Bel Air". Seguramente, dous patíns quedaron na porta da igrexa agardando por nós. Dentro, estaba a xente habitual do mundo eclesial local. Tono ("o fontaneiro vocal"), Teresa (a nosa particular Rosana), tres ou catro catequistas (daquelas que vestían con faldas plisadas e rebecas de lá imposibles) e uns cantos nenos e nenas de conducta cristiana intachable. Nosoutros, por moito que o intentáramos con incursións vía "monaguillos" (que aceptábamos polas duascentas pesetas que uns minutos máis tarde fundíamos en gominolas), non estábamos feitos para o culto e a fe (polo menos hacia aquelo que se supoñía). Pero o caso é que queríamos cantar, queríamos revolucionar aquel mundo triste e apagado de calcetíns polos xeonllos, coletas de lado e caras de benditos.
Teño que admitir que o intentamos, que demos todo o que tíñamos dentro, mais non encaixamos. Despois da primeira sesión fomos convidados a deixalo e, a verdade, non os culpo. Non había lugar para a improvisación, nin para a percusión de mans contra os bancos, nin para os efectos corais, nin sequera para as palmas… todo estaba hiperprogramado, hiperengaiolado diría eu. Tampouco é que fósemos dous reiseñores. As nosas aptitudes para o canto eran ben poucas, a diferenza das nosas ganas por innovar ou da nosa capacidade de esforzo. Postos a comparar, se tivera que achegarme a algún parecido co que saía polas nosas gorxas, creo que me decantaría por dous porcos a piques de ser sacrificados na matanza. Tampouco foi para adiante as nosa proposta de introducir o rap (o panorama MC) nas celebracións relixiosas. Supoño que lle queríamos dar un toque afroamericano ao asunto… entendede que vivíamos a efervescencia post-"Sister Act II" e aquela idea de integración de diferentes culturas, niveis socio-económicos e caracteres atraíanos moito.
O certo é que aquel foi o noso primeiro e último día. Foi a evidencia dunha falta de conexión total e absoluta con aquela realidade, a dos bondadosos. E, como non podía ser doutro xeito, aliámonos co mal, coa aventura. Comezaba unha época de roturas de cristais do Martínez Otero (a nosa escola), tempo de visitas a obras, de trastadas nas sesións de tarde do cine Pequenete, de roubos de paquetes de cromos, de aspirinas con Coca Cola, de masturbacións (oh! pecado!), de palabras malsoantes, de pasar tardes enteiras xogando a "beso-morreo-ticoteo"… en definitiva, que chegou o desfase… ou, un momento… non sería que xa éramos uns desfasados?
No hay comentarios:
Publicar un comentario