UN INDIE NO XIMNASIO

Un indie non é feliz no ximnasio. Un indie é feliz no Festival Sinsal San Simón, no Liceo Mutante, en Cineuropa, tomando algo en La Flor, en A Moa, nas Illas Ons, na Fnac, no Abastos 2.0, en Bonaval, en Churruca, nas tendas de discos ou nas de roupa de segunda man.

No ximnasio hai un ambiente que non vai co indie. Suor, máquinas que non sirven para pinchar, roupa deportiva, pesas, xente musculada, calor, televisións, baños cheos de xente en pelotas cos que non vai ter rollo…

Cando o indie chega ao ximnasio, faino como forzado, por unha noiva que quere sentirse acompañada, por amigos diferentes a el, pola necesidade de non poñerse como un bocoi de viño ou por evitar correr ao aire libre soportando unha xeada das que conxelan os collóns.

Chega, polo tanto, arrastrando os pés e cunha cara que o diferencia, xa de inicio, do resto, que están desexosos de esforzo e berros autocompracentes.

Entra no vestiario (por primeira e última vez… en caso de volver ao gym, que o dubido, ducharase na casa) cos seus jeans axustados, unhas Vans, a súa camisa de cadros e a súa cazadora vaqueira con borreguillo. Busca un sitio con espazo pero non o atopa. Confórmase con non rozarse. Cámbiase rápido sen cruzar miradas cos do lado e sae. Leva uns pantalóns cortos dun equipo minoritario, poñamos o de Las Palmas azul (que un día comprara por 5 euros en La Casa Winchester para xogar as pachangas). Arriba camiseta sinxela e ampla de Tune Yards. De calzado, as mesmas Nike Free negras que usa para a rúa. 

E aparece, como que non quere a cousa, na sala de máquinas. Cintas para correr, bicicletas estáticas, elípticas, bancas de pesas e todo tipo de aparellos para cada un dos músculos do corpo que, por certo, descoñece. Un indie non entende de series nin de intensidades… moito menos de exercicio aeróbico ou anaeróbico. Cando, por asomo, escoita algúns destes termos, pensa en que lugar encaixarán dentro do post-rock, do noise, do krautrock, do dubstep, do folk ou da electrónica experimental. Non entra nos seus plans poñerse a facer cousas coas máquinas. Non sabe como funcionan. Aínda así, inténtao na de cuádriceps. Fai quince repeticións e desiste. Abúrrese, non lle atopa sentido. Tanta xente tirando de pesos e mirándose os corpos nos espellos…

Logo, mira as cintas para correr pero non hai ningunha libre. En cambio, queda unha bici libre. Séntase nela e a pedalear. Pon bastante resistencia e cópialle a intensidade da mesma ao tipo do lado… aínda que lle coste, mellor iso que ir á marcha das mulleres. Dalle ás pernas pero non tarda en darse conta de que non vai con el. As bicis son todas iguais, feas e sen rodas, nin rastro de modelos retro con manillares grandes, faros de deseño e sillíns Brooks. Ninguén o mira e dice "Joder! Que bici tan molona!" Con todo, pedalea, oito quilómetros. Unha distancia xeitosa. 

Coas pernas xa cansadas, volve a botar unha ollada ás cintas. Seguen ocupadas. Vaise a un ladiño e fai trinta flexións de brazos que o deixan teso. Despois, comeza unha tanda de trinta abdominais. Mira de reollo mentres as está facendo ás cintas pero nada. Moito corre a xente! Cando vai na vinteoito queda unha libre, para e, cunha présa disimulada, érguese para collela. Adiántaselle un señor duns cincuenta anos. O indie alentiza o paso e fai como que non ía para ela. Apóiase onde pode e mira a tele. Está posta a MTV con videos de bandas mainstream que, faltaría máis, non lle interesan nada. Dirixe a mirada, consecuentemente, ás zapatillas de deporte e fai que pensa nas súas cousas. En realidade, canta para si mesmo o temazo de Shakira que escoita. 

De súpeto, báixanse dúas señoras de correr e sube el. Camiña un pouco a cinco quilómetros/hora. Como digo, tan só un pouco, xa que non quere que pensen que está acabado ou que vai maior. Rápido, pasa a unha velocidade de doce e veña correr. Parécelle que o marcador da diostancia non se move, que vai moi lento e, pensa para xustifcarse que cando corre por exterior (poucas veces, moi poucas) é diferente. Parécelle que debe estar mal o medidor. Non importa, dalle a fondo e aun bo ritmo. Mira ao cristal de enfronte desde o que se ve a piscina. Unhas vellas fan aquagym. Dalles a auga polo fuciño. Menuda maneira de afogarse! Cando lle dá por mirar ao señor do lado (o que antes lle quitara a máquina), comproba que vai a máis ritmo ca el. Iso non! Súbelle ao máster. O señor vai a 13.1. O indie a 13.2. Cuestión competitiva… e de idade. É unha velocidade que lle costa, as cousas como son, pero aguanta. Sufre. Acaba con 4 quilómetros en 22 minutos feito un cristo. Aminora a velocidade da cinta ata acabar andando, como comezou. Para aminorar case non atina no botón (do cansancio) e dá máis veces na barra de apoio que onde corresponde. Ao baixarse, ten a sensación de que as pernas lle continúan correndo. Maréase e parécelle que o chan se move. Pásalles a todos, aínda que el pensa que iso é pola falta de costume. Non quere que se lle note e fai como que está ben. Todo lle dá voltas, como na súa última mamada con absenta na casa de Luci. Non ve nin aos que ten a dous metros. Apóiase de novo e non lle falta nada para caer desplomado. 

Non acaba aquí o seu suplicio. Retírase ao vestiario para ducharse. Chega e aquelo está peor que antes. Máis xente, menos espazo. Para quitar a roupa e coller a toalla rózase cos compañeiros de taquilla. Cara á altura doutros cús peludos, colloadas que case lle rozan nas mans. Métese nas duchas e enxabónase rápido. Volve ao banco e outra comedia para vestirse. Antes de poñer a roupa mira se lle quedaron os músculos na roupa de rúa. Nada, nin rastro. Moito contacto, moito pelo de pixo nas chanclas. Moito vapor, moita merda! 

Abandoa as instalacións coma se fose un máis do círculo pero sabe, de sobra, que non é o seu lugar. Pagou a cota do mes e non ten pensado volver. Pode ser que probe con Pilates… como moito… ou iso de Body Balance que leu en algún cartel. Unha sesión máis, de ahí non pasa. Agora só lle queda madurar unha escusa que dar á noiva, amigos ou a el mesmo para  non volver. Necesita tempo para ler, vai facer un curso de dj, ten mal o xeonllo, prefire o aire libre...